Ik heb er ook even op gegoogled en dat lijkt het dan te zijn. Het gaat als volgt: ongeveer 1 à 2 uur na het slapengaan ineens gillen, heel hard nee nee nee roepen en huilen. Maar kleine man lijkt niet wakker. Ik laat het licht wel uit en ik zie dat hij rechtop zit, dan weer gaat liggen, weer rechtop gaat zitten. Niet of nauwelijks reageert op aanrakingen. Mij ook niet lijkt te horen/zien. Troosten lijkt niet veel uit te halen, maar ik blijf wel bij hem en aai en over zijn rug en hoofdje en zeg dan zachtjes ssst, stil maar. En dan na een paar minuten (of korter) is het weer voorbij en slaapt hij verder. Na een uur soms weer hetzelfde, soms ook niet. Het is nu vier keer gebeurd (de eerste keer schrok ik enorm), de laatste twee keer was twee avonden achter elkaar. De volgende ochtend is hij weer supervrolijk en is er niks aan de hand. Nachtmerries vinden (volgens internet) later in de nacht plaats, dit is echt aan het begin. Momenteel slaapt hij wel onrustig, hoor ik hem 's nachts ook af en toe even praten of een kort huiltje geven. Er komen nu ook twee kiezen door, dus misschien is het een ook beetje pijn? Wie heeft hier ook ervaring mee en hoe vaak kwam het voor? Was er ook een aanleiding? (Want die kan ik zelf niet echt bedenken, behalve dan die kiezen). Ik hoor graag...
Ons zoontje had laatst precies het zelfde keerde die nacht nog zo'n twee a drie keer terug. Heb toen gekeken voor mij zelf wat er die dag gebeurt was en bij ons was het die avond heel rommelig met het naar bed gaan ivm kapotte ketel en in eens onder een koude douche staan. Denk dat dat voor hem wel even indruk heeft gemaakt. Dus nu letten we op hoe die naar heb gaat. Als het allemaal rustig gaat en er is die dag niks bijzonders gebeurt dan heeft hij geen nachtangst. Maar is er iets dat grote indruk heeft gemaakt zie je dat snachts weer terug. Denk dus wat jij beschrijft echt nachtangst is en daar kun je dus eigenlijk niks tot weinig aan doen als het gebuurt. Zelf weten ze er ook niks van. Misschien heb jij of zijn vader ook nachtkastje gehad vroeger want dan hebben kindjes er ook meer kans op.
Dit klinkt inderdaad als nachtangst. Ons zoontje heeft dit vanaf 2 jaar tot 3 jaar ongeveer het hevigst gehad. Vrijwel iedere nacht en vaak 2x per nacht. Daarna alleen tijdens drukke dagen / veel prikkels zoals verjaardagen etc. Hij is nu 6.5 en al heel lang geen aanval meer gehad. Denk een jaar nu ongeveer. Als de aanval steeds rond hetzelfde tijdstip is kan je proberen door hem een kwartier van te voren kort te wekken. Mijn man had het vroeger ook. Kan erfelijk bepaald zijn.
Herkenbaar, onze oudste zoon heeft dit ook. Hier komt en gaat het in fases. Het gaat nu alweer een paar maanden goed. Een fase met nachtangsten duurt hier meestal een week of 3. Begint rond 21.30/22.00 en duurt dan tot ongeveer 01.00. Het is dan af en aan roepen, echt heel zielig. Meestal nemen we hem dan bij ons in bed, dat is het rustigst en makkelijkst voor ons allemaal. De volgende ochtend weet hij er niets meer van. Een nachtmerrie is heel anders. Eergister stond hij rond 02.00 naast ons bed en kon hij benoemen dat hij eng had gedroomd. Dat kan hij echt niet als hij nachtangst heeft.
Bedankt voor jullie reacties zover! Dat het erfelijk is had ik ook gelezen. Dus al navraag gedaan bij mijn ouders, maar bij ons komt het niet voor. Ik moet het nog checken bij mijn schoonmoeder, maar die kan zich dat soort dingen meestal niet meer herinneren, of ze haalt haar zoons door elkaar . Het ziet er naar uit, maar hij heeft er verder geen last van, dus ik maak me nog niet echt zorgen. Ik vind het gewoon zo sneu... En in eerste instantie schrik ik er altijd weer van. Maar ik ben wel blij met de herkenning.
klinkt bekend, helaas was met zoonlief nog erger,krijsen en moesten hem vasthouden anders deed hij zichzelf pijn. Terwijl je juist niet moet vasthouden. Daardoor duurde het natuurlijk nog langer voor hij uit zo'n "aanval" was. Als we hem lieten gaan dan zou hij zo zijn koppie tot bloedens toe op de grond laten bonken. Soms was het 10 minuten, maar midden in de nacht lijkt het een eeuwigheid. Heb er soms met tranen in mijn ogen bij gezeten/in bedwang houden. Enige wat hielp na een hele tijd was een flesje water wat hij uiteindelijk wilde drinken. Zodra hij eruit was,was er totaal niks meer aan de hand.
O, en qua aanleiding konden we niks vinden,hij had het soms nog meer als hij een rustige regelmatige dag had gehad. Het begon inderdaad wel vaak na een bepaald aantal uur. Maar we durfden hem ook niet echt wakker te maken want dan wilde hij nooit meer slapen (slaapt nog niet door)