Ik heb een hele poos getwijfeld of ik mijn verhaal hier wilde delen. Maar omdat ik graag ervaringen uit zou willen wisselen en op zoek ben naar herkenning, plaats ik het dus toch. Ik wil overigens in alles wel duidelijk maken dat ik mijn lieve kleine meisje niet zat ben, vervelend vind of wat dan ook. Je kunt het allerlei namen geven natuurlijk, maar Bore out vind ik het beste in de buurt komen bij dát waar ik tegenaan loop. Ik ben altijd een bewogen iemand geweest. Ondernemend, onderzoekend, altijd op weg naar nieuwe ideeën. Spontaan, leergierig, filosoferend, gevoelig ook. Er was balans in mijn leven tussen rust en uitdaging. Een fijn leven. Voor mijn partner verliet ik de plek waar ik enorm van hield en kwam terecht waar ik nu woon. Daar is het mis gegaan. Ik ben letterlijk ziek van heimwee geworden en ik ben hier in een enorm isolement terecht gekomen. Wel alles geprobeerd om dat te veranderen, maar op de één of andere manier lukte het niet. Ik had een fantastische baan, maar door de afstand (160km enkele reis) moest ik deze toen opgeven. Ik raakte verzand in callcentre werk. Weinig uitdaging, zeer prikkelend, geen gezonde werkomgeving. In tussentijd raakte ik zwanger. Ontzettend welkom en gepland ook. Tijdens mijn zwangerschap werd ik ontslagen met als reden dat ik ziek was door zwangerschap. Ik moest ook helaas vier weken eerder stoppen ivm beginnende zwangerschapsvergiftiging. Enfin, dat is een zaak geworden en heeft tot ver na de bevalling geduurd. Heel vervelend. Want omdat ik dus nog geen half jaar in dienst was en zelf ontslag had genomen bij die vorige werkgever, kreeg ik geen uitkering. Achttien jaar werkverleden en dan dit.. het heeft ons tot het randje van de afgrond gebracht, maar ok. Noodgedwongen zat ik thuis. Elf maanden lang en toen kon ik niet meer. Ik was zo ongekend moe van verveling. Ik werd knetter gestoord van al die wandelingen die ik alleen maakte. Mijn enige aanspraak was mijn dochter, de hond en de kat. En ja, 's avonds was mijn man thuis, maar die weet ook alles al wel. Ik miste zo een stel fijne vriendinnen om eens NIET over kinderen te praten. Het brak me op. Ik verveelde me zo dat ik zelfs niet meer op kon brengen een simpel wasje te draaien. Ik ging na elf maanden weer bij een callcentre werken. Heb wel andere dingen gezocht, maar ik kon nergens terecht. En het geld was nu toch echt van de spaarrekening af en dus. Het was een baan voor 's avonds. Ik had nu wel recht op kinderopvangtoeslag en daar hebben we ook gebruik van gemaakt. Twee middagjes in de week. Zo kon ik even wat anders doen. Toch was het met het werken in de avond wel weer zo dat mijn probleem overdag niet opgelost was. Plus ik vond het erg zwaar om na een hele dag nog 's avonds de deur uit te gaan. Ik heb me vooruit gesleept. in het begin ging het wel, maar de sfeer veranderde heel snel op het bedrijf en dat koste heel veel energie. Ondertussen zat ik nog steeds met heimwee. Ik had echt het idee dat ik min of meer een soort hersendood was. Ik kreeg huilbuien, werd über-chagrijnig en kon wel janken als ik voor de zoveelste keer in mijn up richting die supermarkt ging. Kleine meisjes groeien en leren lopen.. Enerzijds onwijs gaaf en makkelijk, maar de andere kant; je blijft rennen elke dag weer hetzelfde. Het ging me echt vervelen en ik kan dat ook niet. Geen moment aanspraak, continu in de weer met je kindje en erg blij zijn als papa 's avonds thuis komt. Inmiddels was ik wel zover, dat ik voor de avonden die ik wel thuis was, nergens geen energie meer voor had. Nu ook niet trouwens. Ik ben uitgeblust door pure verveling. Ik mis de uitdaging in mijn leven. Het mezelf zijn, het keuvelen. Even een boodschap in je eentje zonder gezeur om een croissantje of krentenbol. Gewoon even soepel zonder toeren zeg maar. Gewoon eens een interessant boek lezen, je kunnen concentreren. Energie hebben om de ramen te lappen. Maar het is op. En niet omdat ik het zo druk heb. Ik heb juist geen bal te doen en ik zit hele dagen op die bank te zitten. Vooral met deze geweldige zomer. En moe, zo ongekend moe dat ik om negen uur 's ochtends al met zware ogen zit en spontaan in slaap kan sukkelen. Ik leef pas een beetje op in de avonden. Als ik de zorg even los kan laten en het nieuws kan bekijken. Of even informatie met anderen kan delen op fora. En ineens bedacht ik me dat dit toch wel leek op een bore out. Of hoe je het noemen wil. Het is afschuwelijk als je merkt dat er van alles in je borrelt en het er maar niet uit kan komen. Gelukkig is er ook goed nieuws. Het heimwee probleem is hopelijk binnenkort over. We verhuizen binnenkort terug naar waar ik vandaan kwam. Mijn vriendinnen weer in de buurt, een omgeving waar ik me wel fijn voel. En ook heb ik sinds een maand een nieuwe baan voor twee dagen per week. In de regio waar we gaan wonen. Dus voor nu even schipperen.. maar het komt goed. Dus eigenlijk wel dingen aangepakt om eruit te komen. Maar toch he. Die drie dagen dat ik niet werk en we hier nog wonen, krijg ik het niet voor elkaar dat gevoel van complete verveling om te turnen. Heeft dat tijd nodig? Heeft iemand daar ervaring mee? Want je pakt dus de verveling aan, maar hoeveel tijd heeft het nodig om die balans weer terug te vinden? Want hoewel ik nu dus twee dagen werk en het erg leuk vind (en uitdagend!), zijn er dus drie dagen dat ik echt wanhopig kan zijn. Ook huilend wakker kan worden. Het weekend is mijn man thuis en dan is hij ook heel veel met onze dochter bezig, zodat ik ook wat anders even kan doen. Dat is dan ook prima. Maar toch.. Zijn er dames hier die mijn verhaal herkennen? Ik zou het heel fijn vinden om te delen. Ik heb een tijd het gevoel gehad dat ik een ondankbaar kreng was. Me schaamde omdat ik het nodig heb te werken en me dus kapot verveel terwijl ik een onwijs mooie, lieve, leuke meid rond heb lopen waardoor je jezelf niet zou mogen vervelen toch?
o ik ken het gevoel!!! Alleen ik zit noodgedwongen thuis door ziekte, gronisch dus ik kom nooit meer aan het werk (had eigen bedrijf) ook ik krijg geen uitkering, zijn nog aan het vechten mijn mijn aov verzekering al bijna 3 jaar....... ik was ook enorm blij toen mijn dochter naar de psz mocht, en nog geniet ik als ze daar is, even voor mezelf, ik kan voor een paar uurtjes gewoon dingen doen zonder haar (nouja meestal ben ik aan het opruimen.....) ook ik zit in een vrij isolement, maar dat komt ook, mijn beste vriendinnen wonen niet om de hoek (2 zelfs 3 uur rijden) en de anderen werken gewoon overdag. en het is idd heerlijk om even alleen boodschappen te doen of even naar de stad te gaan, en soms gaat ze gewoon logeren bij opa en oma heerlijk. fijn dat je weer terug gaat, heinwee is vreselijk. tot die tijd probeer naar een kinderboerderij te gaan, of naar parkjes zodat je toch wat andere ouders ziet en beetje afleiding.
Als er meer kinderen in de straat wonen is het misschien een idee om te vragen of ze af en toe daar mag blijven spelen zodat jij even rustig iets anders kan doen. Eventueel meenemen naar ver weg en kijken of ze een dagje bij iemand mag blijven slapen? Misschien even iets doen van vrijwilligerswerk tot de tijd dat je gaat verhuizen? Zoek iets van een hobby die je kunt doen waar je kleine bij kan zijn? Anders misschien rustig aan in gaan pakken, je moet immers nog gaan verhuizen In ieder geval succes voor de toekomst!
Ik heb er zelf gelukkig geen last van, maar kan het me heel goed voorstellen dat de sleur je deprimeert en ervoor zorgt dat je tot niets komt. Fijn dat je straks terug gaat naar je eigen omgeving. Ik weet niet hoe lang het duurt voor je terug gaat maar als het nog een paar maanden gaat duren zou ik toch ook op de plek waar je nu woont proberen nog iets te ondernemen. En het klinkt heel kort door de bocht, maar jezelf miss 'dwingen' om desnoods 1 avond in de week iets voor jezelf te gaan doen (tekenles,zwemmen, sporten, naar de kroeg met een goed boek, een leesclub oid, ik roep ook maar wat he ). En als je met je kindje bent elke dag 2 dingen kiezen die je van jezelf 'moet' doen. bv stofzuigen en met je dochter naar het speeltuintje op de hoek. Hier in de buurt (noord holland) zijn ook wel mamaclubs die eens in de maand een activiteit organiseren waar je kinderen ook welkom zijn. Nou in ieder geval heel veel sterkte en ik hoop dat je je snel beter zult voelen.
Dank je wel! De kinderen in onze straat zitten óf op school óf ze gaan naar het kinderdagverblijf. Ik woon in een buurt waar bijna iedereen wel werkt. Of het zijn kinderen van een jaar of zes. Inpakken is eigenlijk al gedaan. Alleen het serviesgoed nog zeg maar. De dingen die we dagelijks gebruiken. We zijn een tijd terug al begonnen met de grote opruiming. Dingen via marktplaats verkocht enzo. Vrijwilligerswerk is voor nu te kort dag. Met een maand gaan we al verhuizen (dus wat zeur ik ... het schiet al op). Tot de zomer sportte ik twee keer per week, maar ik zou nu aan een half jaar vast zitten hier en dat kan dus ook weer niet. Zwemmen kan natuurlijk wel en dat is geen gek idee. Kijken of dat ook kan op de dagen dat ik thuis ben! Kan die kleine lekker mee.
Theangels; het is gelukkig nog maar een kleine maand, dus het is te overzien allemaal. Punt is gewoon voor mij dat ik al een paar jaar in de omgeving woon waar het maar niet wil lukken. Ik heb haast geen geduld meer. Ik onderneem elke dag iets. Meestal zo'n standaard schema; opstaan, aankleden, ontbijten, huishouden en daarna met mooi weer lekker naar buiten en met minder mooi weer ga ik soms naar de Middenwaard of in Langedijk. Het grootste probleem zijn de contacten die ik hier bijna niet heb. Ik ken wel mensen, maar die werken overdag en 's avonds willen ze vaak gewoon thuis zijn. Geeft niets, maar maakt het wel beperkt. De dagen waarop het wel lukt, zijn ook meteen een stuk gezelliger en gaan veel sneller voorbij. Wat ik in mijn vorige post al schreef; ik sportte twee keer per week. Maar tot de verhuizing is zwemmen met dochter (of zonder 's avonds) een hele goede optie. Dank je wel voor je reactie!
Denemarkw, jij zit ook in een hele vervelende situatie zeg! Ik hoop dat er wat goeds voor je uitkomt en wens je heel veel sterkte. Wat is het soms oneerlijk he? Nou, ik denk dat ons meisje ook wel toe is aan de PSZ hoor en mama ook Het is gewoon wel lekker om de focus op jezelf te hebben ipv als een soort van kangoeroe door het leven te hoppen. Het logeren bij ons is een klein probleempje ivm gebrek aan mogelijkheden en ook omdat Esmae niet graag bij ons weg wil. Wij denken dat het komt door haar ziekenhuisopnames. Ze heeft tussen december en januari een maand in het ziekenhuis gelegen en heeft best wat vervelende dingen meegemaakt. Ze is sinds die tijd erg aanhankelijk. We merken wel dat het langzaam weer beter gaat, maar slapen zonder ons wil ze echt niet. Dat komt wel weer goed. Ze is ook nog jong om er een goed en duidelijk gesprek over te voeren. ========= Alvast bedankt voor de reacties. Het opschrijven helpt me echt merk ik. Dingen op een rijtje zetten, het van me afschrijven en delen. Dat is fijn!