hoi..ff mn hart luchten. Volgende week begint mijn verlof. Ik woon 30 minuten lopen of 10-15 minuten fietsen van het werk. Ivm rugklachten ben ik 100% ziekgemeld en werk ik halve dagen therapeutisch. Maar door die extreme gladheid (stoepen en fietspaden lijken wel een ijsbaan) durf ik gewoon niet meer te gaan. Ben zo bang om te vallen. Ben laatst van de trap gevallen en heb daarna zo veel rugpij gehad.. De bus is omgeleid tegenwoordig dus dat heeft geen zin. Moet dan 15 minuten lopen en kan dan 1 halte met de bus. Heb net gebeld met het werk en mn collega geeft zelf ook aan dat het geen doen is. Ik begin normaliter om 0830, mijn collega's om 0700. Dus ik kan ook niet worden opgehaald. Ik weet dat het waarschijnlijk echt geen probleem is maar ik voel me er zo lullig over. Maar ik wil ook niet koppig zijn en wel gaan en dan vallen. Mijn man belde vanochtend toen hij buiten liep al dat het echt niet te doen is. Zouden jullie het begrijpen als een collega niet zou komen met dit weer? Ik sta al 100% ziekgemeld dus ze missen me niet qua inzet. Er is gewoon vervang..
met rugklachen en een dikke buik is jouw evenwicht nu behhorlijk aangetast waarschijnlijk. als je niet opgehaald kan worden of met een auto , zeker niet gaan ..
Als je collega ook al aangeeft dat het haast geen doen is, waarom dan nog twijfelen? Heel simpel: Gewoon niet gaan! En niet lullig over voelen, want als je wel gaat en je valt wel, dan ben je nog veel verder van huis!!
tnx ladies, ik weet het ook allemaal wel maar ik vind het moeilijk toe te geven aan mezelf! Was/ben zo trots dat ik tot mn verlof toch nog steeds gegaan ben. En wil dit graag vol kunnen houden. Net nog even met mn leidinggevende gebeld en die had er ook alle begrip voor! Morgen belooft het te gaan dooien dus ik hoop dat die ellendige sneeuw en gladheid dan weg gaat! Laat het maar warm water regenen