In overleg met het beheer heb ik een 2e account aan mogen maken om mijn verhaal te kunnen plaatsen. Er zitten hier een aantal bekenden en ben toch ook wel een vaste forum bezoeker, dus vandaar dat ik dit liever anoniem doe. Ik ben ruim 24 weken zwanger van een meisje. We zijn lang bezig geweest om zwanger te raken en waren dan ook dolblij dat er eindelijk 2 strepen verschenen. Alleen is er van die roze wolk weinig meer over.. De negatieve gedachten over deze zwangerschap overheersen de blije gevoelens. Ik geniet niet van mijn zwangerschap. Ik heb een psychisch verleden en slik nog steeds medicatie. (Allemaal wel veilig en onder begeleiding) de angst overheerst. Nu heeft iedere aanstaande moeder dat, maar ik dus in 3 voud. Kan ik het wel? Ik heb gedachtes van "was ze er maar niet, dan was alles makkelijker" tot "als er iets mis is, dan zijn we er van af" bij het zien van de echo's. Om me vervolgens verschrikkelijk schuldig te voelen want zo hoor je niet te denken! Ze is zo welkom! De kamer is al af. Maar ik kom er alleen als het nodig is. Ook dan weer gedachtes van "straks is het voor niets en moet alles weer weg" Als mensen heel blij op me af komen, vragen hoe het met de zwangerschap is, zet ik een masker op. Mensen verwachten dat je blij bent met alles, en dat ben ik niet. Ik denk vooral praktisch, koop kleertjes omdat ze dat nodig heeft, ga op controle omdat het erbij hoort. Met de echo's heb ik helemaal niks. Ik kijk ernaar alsof het niet mijn kindje is, maar die van een ander. Als 3e persoon. Schopjes? Doen me weinig en ik baal van m'n lichaam die veranderd. mensen gooien je automatisch op die roze wolk, niemand wil horen dat ik in de eerste maanden heb gedacht m'n kind iets aan te doen! Maar toen ik bij de 3D echo zat en iedereen emotioneel werd behalve ik, toen knapte er iets en heb ik hulp ingeschakeld. Mijn vriend weet het sinds donderdag en vertrouwt mij nu niet meer. Wat ik heel logisch vind. Want als ik nu al zo denk, wat als ze er straks is? Gisteren ben ik ingestort en ik zit nu ook als een dood vogeltje op de bank. Er staat een aantekening bij de psychiatrische afdeling van het ziekenhuis dat als ik of mijn vriend bel, we meteen die kant op kunnen komen. Komende week word het hele traject ingezet.. Het is zo dubbel. Ik hou van het meisje in m'n buik, maar waarom denk ik dan zo over haar? Waarom kan die knop niet om? Zijn er hier meiden die ook een PND gehad hebben? Hoe hebben jullie dat gedaan en hoe ging het na de geboorte?
Ik heb er geen ervaring mee. Maar wil je wel alle sterkte toe wensen die jullie nodig hebben de aankomende tijd. Vind het heel dapper dat je de stap heb gezet om hulp te zoeken!
Hoi, Wat vervelend dat je je zo rot voelt en dat je vriend je niet meer vertrouwd!Hij zou je juist moeten steunen!Ik denk dat iedere aanstaande moeder weleens rare gedachtes heeft jegens de baby op komst, ook na de geboorte verwacht iedereen van je dat je op een roze wolk zit en de realiteit is anders!Kan je het wel?Tot ik wou dat ik er niet aan begonnen was!Ik denk doordat jij zo lang bezig bent geweest om zwanger te raken er in je systeem zit dat het nooit zal lukken..nu het wel gelukt is, kun je het moeilijk bevatten en slaat de twijfel toe...Ik vind je juist heel betrouwbaar doordat je alles wat je denkt eerlijk vertelt!En dat je bang bent voor de dingen die komen gaan maakt jou straks alleen maar een hele goede moeder!Je vriend zou er ook zo over moeten denken! Ik weet een beetje hoe je je voelt, alleen had ik die gevoelens na de bevalling van mijn dochtertje...ik was mezelf niet en dacht steeds Is dit het nu?Ik wilde zelfs liever dood, toen heb ik ook de dokter gewaarschuwd...Ik had een heel traumatische bevalling en hele zware kraamtijd daardoor en doordat ik met mijn man heel open en eerlijk kon praten werd ik stukje bij beetje mezelf weer! Zorg ervoor dat je blijft praten, niet zelf blijven malen want je maakt alles groter dan het is!Er zijn heel veel vrouwen die in de zwangerschap niet blij zijn en rare gedachten hebben, onder invloed van al de hormonen ben je ook labieler dan anders...misschien probeer je jezelf te beschermen door niets te willen voelen voor de baby voor als het fout gaat? Ik weet zeker dat je straks zielsveel van je kindje houdt als het eenmaal geboren is en dat je het hartstikke goed gaat doen! Succes en laat je niet teveel meeslepen door die gedachten, je bent gewoon bang en dat zegt toch juist dat het je veel doet? Liefs baby
Wat heftig heej! Ik hoop dat je, snel van je schuldgevoelens afkomt, want niemand zou er voor kiezen om zich zo te voelen/denken. Hopelijk kun je snel begrip krijgen van mensen uit je omgeving want het klinkt alsof je dat hard nodig hebt! En ook van je vriend, zeg hem maar dat je hem wel begrijpt, maar dat jij zijn begrip en steun ook nodig hebt! Echt Meis je mag er zijn, absoluut, waar je last van hebt staat los van wat je (echt) wil. Je wordt en bent vast een fantastische moeder, ook al voel je dat nu niet. Het is goed dat je hulp hebt gezocht, wat handvatten in deze moeilijke tijd zijn geen overbodige luxe! KOP OP!!
Ik heb hier geen ervaring mee, maar wat verschrikkelijk voor je dat je je zo voelt. wat jammer dat je nu niet kunt genieten. Ik vind je ontzettend dapper omdat je hulp hebt gezocht. Ik hoop dat je nu alle steun en begeleiding krijgt die je nodig hebt. Heel veel sterkte! Knuf
Google eens op eileen Engels. Zij kan misschien helpen. Daarnaast heb ik ook wel eens gelezen dat vitamine b6 (hoge dosis) kan helpen. Je kunt dit met je huisarts overleggen Heel veel sterkte! Je bent niet slechte moeder. Je kiest hier niet voor. Een prenatale depressie is een ziekte. En het is vaak hormonale disbalans. Echt even googelen. En pak een goede prenatale multivitamine supplement ( aov heeft een goede, solgar of orthica zijn ook goed) en een goed omega 3 supplement. Geen combi omega supplement, alleen omega 3
Vorige zwangerschap ook in een soort rollercoaster qua gevoelens gezeten. Voelde me ook niet echt blij met de baby en verstond er niets van want had altijd verwacht dat ik een gat in de lucht zou springen als ik zwanger zou zijn. Ik verlangde zo tot dat de baby er zou zijn en hoopte zo gn depressieve gevoelens meer te hebben! Gelukkig waren die na de bevalling ook weg. Ik heb anders geen last van depressies of zo, ben vrij stabiel maar door die hormonen herkende ik mezelf niet meer. Ook deze zwangerschap is zwaar. Het gaat wel stuk beter, weet wat me te wachten staat en dat eens die hormonen weg zijn, ik me terug de oude voel. Is al een hele geruststelling. Maar ik heb wel terug last van de hormonen hoor! Heb me ook bij momenten zo ongelukkig gevoeld en zo mezelf niet. Sommige dagen geraak ik zelfs moeilijk uit bed! Ik heb ook wel telkens zware zwangerschappen met HG en bekkeninstabiliteit dus ik slaap ook weinig. Maar het begint toch weer zwaar door te wegen. Ook veeeeel ruzies met manlief want ik erger me zo aan hem. Me al verschillende malen afgevraagd waarom ik met hem getrouwd ben Buiten de zwangerschappen echter zelden ruzies dus ja zal wel vooral aan mij liggen hoor. Nu, je bent dus echt niet alleen hoor die dit meemaakt, ik ken nog enkele dames die het zwaar hadden; depressief werden. Het is vooral door die hormonen denk ik! Want buiten de zwangerschappen voel ik me eigenlijk vrij stabiel en goed. Hier ook extra B6 genomen vorige keer. Mss eens navragen bij dokters? Heel veel sterkte! En je niet te veel schuldig voelen en het voor een deel aanvaarden dat je je zo voelt. Het is nu zo en met je er te hard tegen te verzetten, wordt het nog erger. Dat gevoel had ik toch.
Sterkte.. Echt heftig zeg Ik heb een vriendin die ook zoiets heeft gehad.. Alleen zij sloeg iets harder door en begon dingen te zien die er niet waren.. Maar met de juiste begeleiding is zij weer zich zelf geworden en is ze een fantastische moeder voor haar kleine! En ik weet zeker dat jij het ook red ookal lijkt het nu moeilijker allemaal! Succes meis!
Wat naar te lezen hoe zwaar je het hebt op dit moment en dat je niet kunt genieten van de kleine in je buik. Ik weet dat het moeilijk is maar probeer jezelf niet te veroordelen voor je nare gedachtes, je kunt er niks aan doen. Hoe harder je je ertegen verzet, hoe erger ze waarschijnlijk worden. Is je belevingswereld verder nog normaal. Zie, hoor en ruik je geen gekke dingen? Hoe is je nachtrust, kun je slapen? Heel goed dat je hulp hebt gezocht, probeer zo eerlijk mogelijk te zijn tegen de hulpverleners. Misschien een tip om visolie te gebruiken, kan echt heel goed helpen. Heel veel sterkte meid en weet je hoeft het nooit alleen te doorstaan. Vind het heel dapper van je dat je zo open en eerlijk je verhaal hebt verteld. Ik weet dat dat met deze problemen erg moeilijk kan zijn, door onbegrip uit je omgeving.
wow.. heftig meid... ik herken dan wel haast niks van je gevoelens, alleen het op een roze wolk te horen zittne en dat niet zo perse te doen.. maar alle andere dingen niet. Ik begrijp de reactie van je vriend. Ook voor hem lijkt het me enorm heftig! Knap da tje hulp hebt ingeschakeld! Zet hem op, alles komt goed, digi knuff!
ik denk dat babyzoe het heel mooi verwoord heeft. Je hebt er een lange weg voor afgelegd om zwanger te worden, nu het werkelijkheid is, slaat die angst en onzekerheid genadeloos toe waarschijnlijk is het idd een afweersysteem dat je je gevoel uitschakelt bij speciale momenten zoals echo's of lekker babyshoppen. Dat kun je jezelf niet kwalijk nemen. Ertegen verzetten maakt het denk ik ook alleen maar erger. Ook die hormonen gooien heel veel roet in het eten, je lichaam verandert en dat is best heftig, je herkent jezelf soms niet terug. Ik vind het wel erg dat je vriend je niet meer vertrouwt. Buiten het feit dat je juist van hem die steun nodig hebt ben jij juist door je onzekerheid en angst alerter op dingen. Straks als je kindje er is gaat dat moederinstict het echt wel overnemen en als je dan iets niet vertrouwt of je twijfelt dan trek je sneller aan de bel. Ik vind je heel moedig dat je hulp hebt gezocht, want het is niet niks. Ik heb zelf een bevalling met wat complicaties gehad waardoor ik ook de eerste maanden behoorlijk slecht in mijn velletje zat. vooral het gevoel de tijd van voor de bevalling erg te missen, je niet zo even de deur uit kan, of dat je (even) geen baby om je heen hebt, maar dat is gewoon allemaal heel erg wennen aan een leven met een kind, het is gewoon heel anders. Het is gelukkig allemaal goed gekomen. de 2e is op komst, het zal in het begin zwaar worden als ukkie er eenmaal is en met nog een 2 jarige stuiterbal in huis, maar ik weet gewoon dat het gaat lukken! Heel veel succes meid! en als het echt even niet gaat zoek iemand bij wie je je hart even kan luchten en een schouder te leen heeft.
Ik zou jouw verhaal zelf geschreven kunnen hebben... Helaas weet ik precies hoe jij je voelt. Ook ik heb niks met echo's, babyshoppen en alle dingen eromheen. De buitenwereld vindt het allemaal leuker dan dat ik het vind. Ook ik voel me schuldig, naar mijn baby die er niet om heeft gevraagd en ook naar mijn vriend, omdat we er niet samen van kunnen genieten. Wij moeten onze 20-weken echo nog krijgen en ik zie er enorm tegenop, weet niet zo goed wat ik ermee moet. Aan de ene kant leuk om onze kleine weer te kunnen zien, aan de andere kant hoeft het van mij niet. Ik herken je gedachte dat als er iets mis is, je er 'nog vanaf kunt' Ik weet ook absoluut niet wat ik straks met mijn kindje moet. Ik zie er tegenop om ervoor te zorgen, terwijl het altijd mijn liefste wens was... Ik ben ondertussen aangemeld bij de speciale poli van het Erasmus MC. Ik wil dit zo niet langer en heb hulp nodig. Gelukkig neemt mijn vriend me heel serieus en kunnen we er goed over praten. Hij steunt me waar hij kan en staat achter me. Toch blijft het een soort taboe en voel ik me enorm ondankbaar....
Bedankt voor de lieve reacties je word heel snel veroordeeld als je niet stralend door je zwangerschap heengaat en ontzettend dankbaar bent voor het wonder in je buik... Dan doen deze reacties me goed. Mijn vriend vertrouwt me in zoverre da hij me niet alleen thuis wil laten. Ik ben huisvrouw en dus de hele dag thuis. Er op uit trekken e.d doe ik niet/niet veel. Mag van de artsen dus ook niet meer alleen thuis zijn dus de komende week ben ik veel in het ziekenhuis. Ook ik sta aangemeld bij de speciale poli, en die gaan me nu helpen.
Hoi meid Ik heb er zelf geen ervaring mee, maar wil je wel mee delen dat jij er ook mag zijn, en dus ook je gevoelens!! Mijn nichtje had na haar 2e bevalling prenatale depressie, en had hier enorme moeite mee. Ze is zelf psychiater, en had dus dubbele gevoelens, van nu moet ik zelf hulp gaan zoeken terwijl ik normaal hulp aan andere verleen. Maar het kan iedereen overkomen meid. Zei kwam hier overheen met enorm veel hulp van haar vrienden en familie, en het feit dat ze wist dat ze niet alleen was. Ze heeft een hobby voor haar zelf uitgezocht, iets wat ze totaal niet had verwacht dat ze zelf zou gaan doen. Maar ze is begonnen met naaien. Kleren naaien voor haar 2 zoontjes, en ze is het gaan uitbreiden met slabbetjes, en ze heeft nu haar eigen bedrijfje. Dit is haar tijd en haar eigen "ding". Ik zeg niet dat je zo iets moet doen. Ik weet wel uit eigen ervaring dat als je in een depressie zit en de stap om iets nieuws te doen enorm moeilijk is, dus je moet het zelf willen. Maar misschien is het een idee dat je iets nieuws gaat doen, om je energie voor nu even op iets anders te richten, iets wat jou even positieve energie geeft. Ik doe ook graag dingen met mn handen, ik borduur, ik haak, ik naai, Ik ben graag bezig, en weet ook dat dit mijn tijd is. Het is echt van mij, ik doe het graag. Snap je een beetje waar ik naar toe ga?
ik heb niet alle reacties gelezen maar wel je verhaal. de gevoelens die jij neerzet herken ik maar al te goed.. alleen kreeg ik ze iets later... ik kreeg ze na mijn bevalling ... .. mijn dochter werd niet gelijk bij me gelegt.. der navelstreng zat om haar nek .. en papa mocht dan ook niet destreng doorknippen... ze is meegenomen na een hele snelle bevalling...met een pomp en een knip ( een pomp die 4 x opnieuw is gezet) ik was mijn kindje kwijt..mijn nachtmerrie ik was bang haar te verliezen.... ze kon haar tempratuur niet vasthouden ..en daardoor mocht ik haar niet bij me hebben .. ze moest in der bedje blijven met warmte dekens.. uren volgde en alles bleef hetzelfde.. savonds 8uur .. onze dochter was 36,9 graden .. de norm is 37 maar goed die ene graad nam ik haar toch mee naar huis... ( niet nadenkend buiten tegen vriespunt en sneeuw) savonds om half 12 met spoed terug onze dochter zat tegen de 35 graden aan. ze heeft nog op neonatologie gelegen en de maanden die erna volgende nog een aantal in het ziekenhuis gelegen.. elke keer moest ik haar afstaan aan een ziekenhuis,, ik dacht zie je nou ikmoet haar afstaan de negatieve spiraal werd erger.. als ze thuis was wilde ik haar geen fles geven .. niet verschonen en was oververmoeid. manlief deed alles.. om 5 uur snachts op om te werken en 1 uur de laatste fles.. hoe hij die tijd heeft doorgekomen is een raadsel.. i k hoorvaak van mensen juij had een glazen blik in je ogen ... en dat klopt ook op de fotos ... ik kijk niet blij.. de roze wolk was verte zoeken en ik had alleenmaar pijn ... ik wilde alleen maarslapen.. ik kreegverder geen steun van mijn familie. en had ook nog maar 3 uur kraamzorg. waarvan ik alles zelf deed .. de bedden .. schoonmaken de wc. enz alles alleen doen ... dat heeft er zo ingehakt .. na een aantal maanden ( lees 9 ) kwam ik er zelf een beetje bovenop.. heb toen mijn hard gelucht over hoe ik me voelde .. manlief schrok .. van mijn gedachtes toen ik begon de fun erin te zien ...en alles goed op de rails krijgen lukte me aardig. ik werd weer een stuk vrolijker. ... nu is ze een gezonde meis van 2 .. vrolijk en soms hardleers haha. ik zou der niet meer willen missen.. nu zwanger van de 2e ben ik bang .. niet voor pijn maar bang voor wat er komen gaat.. ik heb nu volledige kraamzorg zodat ik ook kan rusten .. ik probeer van ieder dingetje te genieten en te praten met mijn man. ik moet dit ookaangeven bij mijn vk. mijn vk heeft namelijk nooit de depressie geconstateerd... omdat die masker bijmij zo heel erg dik en groot kan zijn ik heb geleerd ermee om te gaan.. ik hoop op recht dat jij dat ook kan ,. praat meis,... echt praat met de mensen om je heen ... je vriend moet je steunen .. .. daar is hij voor niet om je verder de grond in te boren neem ik aan geniet van jullie meisje . het is echt een geschenk.. wil je ng wat weten of praten stuur me een pb-tje ... je weet wel xxxxxx
Ik heb die gevoelens ook gehad, alleen dan van week 6-10.. Dus totaal niet te vergelijken met jou en bij mij was het over toen ik de eerste echo had en die kleine uk naar me lag te zwaaien.. Maar wat je zegt over de "buitenwereld" herken ik maar al te goed! Ik word/werd er schijtziek van als mensen zeiden dat het erbij hoorde dat ik zo ziek was, dat ik moest genieten en niet moest klagen want er waren genoeg mensen die met me wilden ruilen blabla.. Maar die mensen weten vaak niet waar ze het over hebben! Die hebben geen kwaaltjes gehad, voelden zich geweldig en energiek maar denken wel voor jou te kunnen beslissen dat je moet genieten enz. Maar daar hebben we helaas door die hele omgegooide hormoonhuishouding geen controle over.. Was er maar een pilletje dat we opeens gewend waren aan al die hormonen en ons ook perfect voelden... Meid, heel veel sterkte en laat je niet aanpraten (ook niet door jezelf) dat je vreemd bent! Want dat ben je niet! Geen mens is nou eenmaal hetzelfde.. En wij kiezen hier ook niet voor, wij wilde ook die roze wolk.. Maar die komt voor ons nog wel, want heus, alles komt goed, al zien we dat nu nog even niet..