Goedemorgen allemaal, Waar te beginnen ....Ik ben 24 januari 2014 bevallen van een gezonde mooie meid. Terwijl ik dit typ ligt ze lekker te slapen in haar box. Als ik naar haar kijk smelt mijn hart, wil ik haar overladen met kusjes en knuffeltjes. Haar beschermen tegen verdriet, pijn....als ik dit zo typ weer tranen in mijn ogen. Want naast deze mooie en fijne gevoelens moet ik ook enorm wennen aan het mama zijn. Sinds maandag is de kraamzorg weer weg, mijn man aan het werk en zonder al te negatief te willen overkomen komen is er een soort van klein gat?? Moet wennen aan nog geen ritme hebben qua dag en qua voeding. Ik geef borstvoeding met een tepelhoedje dus dat is ook verreweg van ideaal..Zit er aan te denken over te stappen naar kolven en haar dan met de fles te voeden. Alles is anders....ik schrik van elke huiltje, als haar handjes koud zijn, als ze te kort slaapt of als ze te lang slaapt . Elke keer als ik haar verschoon is het huilen en soms soms kan ze ineens enorm hard gaan krijsen en zo enorm hartverscheurend hard tekeer gaan dat ze zichzelf helemaal overstuur maakt. Doe ik haar pijn? Heeft ze pijn?? Een enorm gevoel van machteloosheid...kan haar alleen maar troosten...meer kan ik niet doen. Mijn man heeft net als ik slaaptekort...hij is druk op zijn werk...gisteren kwamen daar de eerste irritaties...naar elkaar maar ook een beetje naar de kleine..(heb een beetje op haar gemoppert)...Dacht gisteren zelfs even: sjeez ik vind dit niet zo leuk hoor. Je hoort ook zoveel verhalen over relaties die stranden na de komst van een eerste...Vind het spannend...hoe zullen wij zijn als gezin? Hoe zullen wij omgaan met slaaptekort en dat alles even anders is dan vroeger... Ervaar het naast heel mooi en bijzonder ook als zwaar en zeer emotioneel. Herkenning?? Tips?? Een luisterend oor alleen al is fijn...
meid, ik denk dit dit zo herkenbaar is voor iedereen die een eerste kindje heeft gekregen. ik voelde me precies zo! nu heb ik 3 kids en nog steeds dat gevoel alleen niet meer onzeker. het is zo mooi om moeder te worden en te zijn maar gewoon ook ontzettend zwaar! mn moeder zei toen ik net vertelde dat ik zwanger was...nu is is je zorgeloze leven voorbij... en zo is het, want naast het genieten maak je je ook gewoon zorgen om je kind. nu als baby, maar dat blijft zo. maar in het begin is alles zo overweldigend, zo nieuw en bijzonder! en natuurlijk moet je als moeder en vader ook gewoon nog wat zekerder worden en alles leren. logisch! maar meid, het komt echt goed. ga gewoon op je gevoel af! zo te lezen ben je een hele lieve zorgzame moeder die het supergoed doet!
Heel herkenbaar Ik heb echt een ruk kraamtijd gehad door mijn eigen gezondheid, en toen de kraamhulp wegging, was ik oprecht verdrietig. Ik had zoveel aan haar gehad! Mijn man had toen nog een paar dagen vrij, maar toen ook hij weer aan het werk ging, was daar voor mij ook even een gat. Ik kon gelukkig wel weer lopen en voor mijn meisje zorgen, maar ja.. je bent wel ineens alleen met haar. Ook ik ben soms onzeker, onze meid heeft vooral s'ochtends en 's avonds huilmomenten en weet dan niet zo goed of ik haar nou in haar ledikantje moet laten (even uithuilen), of oppakken en mee naar beneden.. maar op den duur komt het ritme vanzelf, je moet ook gewoon aan elkaar wennen. Ons meisje slaapt gelukkig zo goed als door en in haar eigen kamer (we maken haar wakker voor de fles, of ze maakt ons wakker als het tijd is). We hebben wel een logeerkamer voor als mijn man of ik echt even moet bijtanken. Dan gaan de oordoppen in en heeft de ander 'dienst'. Op die manier houden we het allebei vol. Wel denk ik dat je echt allebei je emoties moet uiten en als dat betekent even flink huilen op zijn tijd, lekker doen! Alleen probeer je frustraties niet op elkaar te botvieren, want dan krijg je onnodig ruzies.. Ik zou me niet druk maken of je relatie het houdt, maar gewoon van dag tot dag leven en proberen van de mooie momenten te genieten en overdag je rust te pakken. Ik lag bijvoorbeeld gistermiddag ook van 15 tot 17 op bed, terwijl mijn meisje ook zo goed als sliep (af en toe er even heen), maar dan krijg je wel even je rust.
Ha Missmara, Allereerst dank je wel voor je reactie. Fijn om te lezen dat mijn woorden herkend worden Wat goed dat jij je kleine al in haar/zijn eigen kamer hebt. Ik heb mijn kleintje in haar wiegje naast mijn bed staan en wil vanaf een week of drie langzaam aan haar in haar eigen kamertje laten slapen. Helaas hebben wij geen logeerkamer zodat 1 van ons ongestoord kan bijslapen dus mijn man heeft de afgelopen twee nachten op de bank geslapen zodat hij wat slaap mee krijgt en hij slaapt makkelijker door geluidjes en gehuil heen. Ik merk dat ik mezelf mag dwingen lekker op de bank te gaan liggen als zij toch ligt te slapen. Huishoudelijke taken laat ik dan maar even. Tresje, ook jij bedankt voor je lieve reactie. Doet me goed....Ben bang dat ik haar tekort doe...laat ik haar te lang in de box, moet ik een draagzak of doek aanschaffen, hou ik haar wel goed genoeg vast...Al die gedachtes...PFF
We hebben haar alleen de eerste paar nachten bij ons in bed gehad (nou ja.. ik had haar op een aankleedkussen naast me en manlief in de andere kamer) omdat ze nog echt behoefte had aan lichamelijk contact. Maar ze heeft een hele goede start gehad (geen stress bij de bevalling, pas geboren met 41.4) dus durfden we het vrij snel aan om haar te laten wennen aan haar ledikantje. Eerste nachten het licht aan gelaten en nu gaat het licht ook uit. Het voordeel van op haar eigen kamer is dat je de kleine geluidjes niet hoort (dus de gaapjes, zuchtjes, kreuntjes ez) maar alleen het echte gehuil. Ik denk dat als ze in een wieg naast me zou staan, ik van ieder geluid wakker zou worden en onze prinses het veelste gezellig zou vinden haha. Maar goed, doe gewoon wat je hart je ingeeft, dan komt het vast goed. En mijn dochter schreeuwt soms ook de hele buurt bij elkaar, vaak is het dan een boertje. Of even knuffelen, of de luier.. of gewoon even de dag verwerken. Tja.. je kunt ook niets anders dan troosten, dus wat dat betreft doe je het prima
Ha MM, Mijn prinses is volgens mij ook geboren zonder al te veel stress en precies op de uitgerekende datum. Ze is van 24.01.2014. Ik heb een babycamera gekocht en ga langzaam aan ernaar toe werken haar op haar eigen kamertje te laten slapen. Of gewoon wiegje in haar eigen kamer en camera aan? Hoe hebben jullie dat gedaan? Gaf/geef jij BV of FV? Want idd ik hoor de kreuntjes en de steuntjes en de prutteltjes. En idd wat kan ze dan hard gillen en brullen he....pff
MM, ik zie dat je dochter drie weken jong is..hoe kom jij je dag door? Merk je dat het steeds minder eng wordt etc?
Herkenbaar! Ons meisje is bijna 6 maand en ik zat zelf pas bij de 3e maand op de roze wolk. Ik snapte niet waarom ze huilde, moesten een ritme zien te vinden. Niet dat ik geen momenten had dat ik genoot, maar het ging allemaal in een soort roes voorbij. Nu ik mijn dochter ken, geniet ik met volle teugen, voel me soms wel schuldig naar de kraamtijd, maarja, voor het eerst moeder worden is niet niks! Tuurlijk zijn er nu ook weleens dagen dat ik het niet meer weet, maar heb nu zoveel meer inzicht opgebouwd in al die maanden, dat de hindernissen makkelijker te nemen zijn. Het word met de weken allemaal makkelijker hoor, echt. Veel suc6!
Wij hebben inderdaad ook een camera boven haar ledikant voor als ik beneden ben, maar we horen haar luid en duidelijk als ze huilt en wij op bed liggen. Ik sta nu tegelijk op met mijn man, tegen 7 uur. Dan meestal een flesje geven en haar nog even laten slapen. Dan maak ik mezelf klaar voor de dag. Als ze slaapt doe ik wat in het huishouden, als ze wakker is, knuffelen we en gaat ze in de kinderwagen beneden. Ook dan ga ik het huishouden doen en moet ze zich maar even vermaken zeg maar. In de middag gaan we even wandelen / boodschapje doen / visite en eind vd middag even op bed. Dan koken en 's avonds tv kijken oid en op tijd op bed eerlijk gezegd vind ik de dagen nog voorbij vliegen. Maar dat komt ook doordat ik een longembolie heb gekregen en alles gewoon een tikkeltje langzamer gaat nu. Echt eng vind ik het niet meer, maar als ze huilt en ik het niet kan plaatsen vind ik het wel wat frustrerend.. :S had bijvoorbeeld afgelopen maandagavond (ik was alleen thuis) een lekker badje voor haar gemaakt.. nou ze was me toch een partijtje boos en verdrietig, ze vond het niet leuk ik helemaal sneu omdat ze het tot dan wel leuk vond. Haha.. ach ja.. je moet echt aan elkaar wennen en je eigen hormonen ook niet onderschatten, je moet echt nog een beetje ontzwangeren zeg maar
Oooh herkenbaar! Ik vond de eerste weken echt heel zwaar! Zeker toen vriend weer ging werken... Je weet nog niet zo goed waarom ze huilen, alles is zo klein teer en breekbaar voor je gevoel.. EN ook ik heb lopen mopperen opdat kleine humpie hoor Zijn allemaal nieuwe gevoelens.. Zolang de liefde en het houden van overheersen komt het vast allemaal goed
Goedemorgen allemaal, Zo enorm bedankt voor de reacties en de herkenning. Het is ook allemaal nieuw, ik heb totaal geen ervaring met baby's Denk dat ik de behoefte aan controle en ritme iets mag loslaten. Ben het zo gewend om een ritme te hebben en nu met kleine prinses is die er even niet. Als ik naar haar kijk dan smelt ik, merk ook dat ik overbezorgd ben dus gelukkig laat ze me niet koud. Ik ben daar tijdens mijn zwangerschap wel eens bang voor geweest, wat nou als ik geen band met mijn kind voel. Gisteren heb ik haar samen met mijn man in bad gedaan, ook hier een enorme krijspartij. De dame van het CB gaf aan dat de meeste baby's het aan/uit kleden en verschonen totaal geen pretje vinden. Hoop dat mijn angst dat ik haar pijn doe daarmee gauw zal zakken.
Ik herken het ook! Vandaag eerste dag alleen, geen kraamzorg meer en vriend is weer werken. Ik vind echt alles eng, elk geluidje ga ik kijken maar als ik niets hoor ga ik ook kijken... Ik ben zo extreem bang dat ik mijn allesje verlies. Of aan wiegendood of dat ik hem laat vallen, tot nachtmerries en dwanggedachtes aan toe, vreselijk.. Gisteren voor het eerst naar buiten, ik vond het verschrikkelijk! Om maar niet te spreken over de krampen, ik zit echt mee te janken! Zullen wel veel hormonen zijn en het wennen aan het moedergevoel(-instinct) maar leuk is het niet! Het genieten gaat er vlug van af! Ik kijk er nou al tegen op dat ik strx weer moet werken! Vreselijk... Het liefst zou ik met hem in een isoleercel gaan liggen, maar zelfs dan is er geen garantie dat er niets gebeurd! Het is echt enorm wennen, die verantwoordelijkheid voor zo'n klein manneke...
Heel herkenbaar. Be. Niet zoon zeker als bij de eerste, maar dat huilen gaat gewoon dwars door me heen. Hij heeft momenteel veel last van zijn darmpjes. Als hij dan ligt te krijsen en ik hem niet troosten kan breektmijnhart. Ik lees dat je overweegt te gaan kolven.mag ik Vragen waarom? Ik was juist zoooo blij dat ik na 4 weken kolven de kleine aan de borst heb gekregen. Met tepelhoedje (ik gebruik de flessenspeen van medela op mijn tepel).
Je zit nu ook midden in de allerzwaarste periode, en pasgeboren baby is heeeeel veel werk en heel weinig ritme, en dat is nu eenmaal moeilijk, je wordt echt geleefd in het begin. Maar echt, op een gegeven moment ontstaat dat ritme vanzelf en dat maakt alles zoveel makkelijker. Als je ongeveer weet wanneer ze eet, wanneer ze slaapt en wanneer ze wakker is kun je ook weer wat gaan ondernemen, een beetje een dagplanning maken, en dat scheelt ontzettend. En je leert haar ook steeds beter kennen, waardoor je onzekerheid minder wordt. Wat mij heel erg hielp in die eerste weken was om los te laten dat er een ritme oid moest zijn. Ik plande weinig en volgde de kleine gewoon. Had hij honger? Dan kreeg hij voeding. Was hij moe, dan hing hij lekker slapen. En ik maakte het mezelf makkelijk door hier los mee om te gaan. Hij sliep dus niet perse in zijn bedje, maar ook vaak zat in de box, kinderwagen of lekker op mijn buik. Ik heb wat uuuuren op de bank met een slapende baby doorgebracht, heerlijk. Het komt goed, je zal zien dat je na een maand of 3 opeens denkt 'hè, alles loopt eigenlijk wel lekker'.
Ik ervaar het voeden met een tepelhoedje soms als vervelend. Het is niet pijnlijk ofzo...maar met name midden in de nacht..Soms tikt ze het er wel eens af of ik zet het hoedje er niet goed op. Vandaag is de lactatiedeskundige geweest en het lukt niet om zonder tepelhoedje voeding te geven. Mijn tepel kruipt weer naar binnen en mijn dochter is ook te ongeduldig. Maar mijn melkproductie is super dus vandaar dat ik ga kolven en haar ga voeden via de fles.