Wat een nare situatie. Ik hoop dat je snel meer afstand van hem kan nemen als je beslist niet meer verder met hem te willen. Uit mijn eigen ervaring was afstand nemen het enige wat echt werkte tegen mijn gemixte gevoelens. Ik had een veel te close band met de vader van mijn kind waardoor ik alles nog door een roze bril zag. Zo keken we samen films, gezellig eten met z'n 3en en ook wij hadden nog sex. Op een gegeven moment gebeurde er weer iets waardoor we ruzie kregen. Sinds dien spraken we elkaar alleen 1 dag in de week wanneer hij onze zoon zag. Als zoon ging slapen ging hij ook gelijk weg in plaats van dat hij bleef hangen. Verder hadden we doordeweeks ook geen app contact of iets. Pas vanaf dat moment ben ik in gaan zien wat hij allemaal wel niet had gedaan en hoe weinig respect hij eigenlijk voor mij heeft. Ik wil je heel veel sterkte wensen.
Brinta, dank je wel voor je lieve berichtje. Wat erg dat jullie uit elkaar gegaan zijn. Maar het was voor jullie kennelijk het beste.
Graag gedaan . Ja soms is het beter om niet meer samen met elkaar verder te gaan, dat was in ons geval zeker zo. Maar toch blijven gevoelens tegenstrijdig. Die kan je helaas niet altijd blokkeren. Hoe was de nacht gegaan?
Ik heb me omgedraaid, weltrusten gezegd en ben gaan slapen. Hij kwam wel nog een knuffel geven. Ik vond het heel moeilijk maar ik heb er niet echt op gereageerd. Vond ik wel moeilijk. Wilde hem het liefste ook vastpakken.
Wordt het niet tijd voor een goed gesprek? Of stel een ultimatum, want zo kan het niet langer. De kinderen krijgen dit ook allemaal mee, dit is niet gezond. Je man moet een keuze gaan maken en kan niet zomaar wegvluchten van zijn gezin. Ik zou dat ook echt niet pikken. Nadenken kan ook thuis. Misschien een weekje ertussenuit om je hoofd leeg te krijgen, maar 3 maanden? Dat is echt niet normal. Wat betreft slapen, hij kan toch ook op de bank slapen? Slaapt prima volgens mijn man (rugklachten en de bank slaapt momenteel beter dan ons bed)
Hij is ook het type die geen knopen door kan hakken. En als ik een ultimatum stel dan zegt hij dat ik hem niet kan pushen tot een keuze..
Maar praten jullie wel? Het kabbelt een beetje zo door maar er gebeurt helemaal niets. Ik zou gewoon een ultimatum stellen, dat kan prima na zoveel maanden. Wordt maar eens flink boos! En als hij echt niet wil luisteren, zou ik eisen stellen aan wanneer hij welkom is, zodat jij de regie in handen hebt en niet hij. Of zelf de knoop doorhakken, als hij voor een bepaalde tijd geen keuze maakt, zelf de relatie beëindigen. Weet dat het moeilijk voor je zal zijn, maar zo aan iemand hangen die het dus helemaal voor het zeggen heeft, is niet gezond. Mocht hij als jij de relatie verbreekt toch terug willen komen, prima, maar dan is het zijn laatste kans. In zijn geval denk ik dat hij dat misschien wel nodig heeft, eerst missen wat hij had voordat hij het beseft. En anders is hij het gewoon niet waard...
We praten wel. Maar het gaat steeds over hetzelfde. Dus ik probeer niet steeds erover te beginnen. En ik denk ook dat hij het wel prima vind zo. Hij heeft al eens eerder gezegd dat een lat relatie misschien wat voor ons is. Maar dat wil ik niet. Dat heb ik hem toe gezegd. Ik ga denk ik een ultimatum stellen. Ik word gek zo. Ik moet aan mezelf denken, aan mn kids, aan mn kleine in mn buik.
Goed zo! Je moet inderdaad aan jezelf gaan denken! Een lat relatie zat ik eerlijk gezegd ook aan te denken, maar dat lijkt me zelf inderdaad ook niets en ik had ook niet het idee dat jij dat zou zien zitten. In zijn geval is het lekker makkelijk, wel de lusten en niet de lasten... maar jijzelf hebt er eigenlijk weinig aan. Maar wat is eigenlijk zijn probleem? Voelt hij niets meer voor je? Wil hij vrijheid omdat het met de kinderen zo benauwend is? Midlife crisis? Misschien kan je hem adviseren met iemand (een psycholoog bedoel ik) te gaan praten? Of relatietherapie?
Ik zou toch ook echt wel een ultimatum stellen. Wat mij betreft zou hij zo stilaan "op zijn kop kunnen gaan staan" (Vlaamse uitdrukking) maar jij én de kinderen moeten toch echt stilaan duidelijkheid hebben. Hij heeft tijd genoeg gehad. Dat hij daar slecht op reageert ... so be it. Als hij na al die maanden "nadenken" niet voor jullie kan kiezen ... zal het helaas wel nooit meer komen.
Ik heb hem gisteren geconfronteerd dat ik er klaar mee ben. Dat ik duidelijkheid wil. Het leek wel bij hem binnen te komen. Hij zit eraan te denken om binnenkort een tijdje thuis te komen om te kijken hoe het gaat. Ik ben benieuwd. Gisteren wel geknuffeld en gezoend. Hij wilde wel meer maar ik heb het afgehouden. Dat snapte hij wel. Dat het voor mij heel verwarrend is dan.
Maar ik moet vanavond waarschijnlijk naar het ziekenhuis want ben waarschijnlijk uitgedroogd. Dus dat zal wel later worden met dat antwoord.
Hij heeft het lekker makkelijk zo. Mams en paps vertroetelen hem en vrouwtje pikt toch alles. Zoals ik nu lees "gebruikt" hij je wanneer het hem uitkomt. Misschien moet hij zich eens heel goed gaan realiseren dat hij 1)volwassen is 2)een gezin heeft gesticht en jou weer zwanger heeft gemaakt 3)dat je geen speelpop en keukenmeid bent. Maar eerlijk, je laat het zelf ook zover komen meid. Sta op je strepen, spreek die zwangerschapshormonen aan en pak die "vent" aan! Je laat toch niet zo over je heen lopen? En zeker geen 3 maanden! Arme kids zeg. Hij heeft namelijk niet alleen jou ermee, maar ook zijn bloedeigen kinderen. Hansworst... Sterkte in het ziekenhuis!
Dank je wel kolibrie voor je lieve woorden. Ik lig sinds gisteren in het ziekenhuis. Uitgedroogd.. Dus tussen ons staat even stil zeg maar. En ik realiseer me ook steeds meer hoe hij mij gebruikt. Maar ben denk ik ook bang om alleen te staan. Echt alleen.
Happynienja en waar is hij nu? Is hij al bij je langs geweest?? Alleen ben je zelfs nog beter af dan bij hem... Hier word je niet gelukkig van. Je bent sterker dan je denkt!! En nooit echt alleen. Echt niet. Je zult zien hoeveel mensen er voor je zijn!
Hij is nu thuis met de kids. Gisteren is hij geweest. En vanmiddag komt hij met de kids. Ik heb hier wel veel tijd om na te denken tussen het misselijk zijn door.
Maar je bent nu toch ook 'alleen'? Je hebt wel een relatie maar volgens mij voel jij je ontzettend eenzaam. Je hebt je emotioneel te sterk afhankelijk gemaakt. Je kan beter echt zonder een relatie zijn dan eenzaam in een relatie. Wat denk je dat dit met je eigenwaarde doet? En idd, letterlijk afstand nemen lijkt wel nodig om de dingen te zien zoals ze echt zijn. Ik krijg ook de indruk dat je weinig wordt gesteund door zijn familie. En je man laat je alleen met 3 kinderen terwijl je zwanger bent van jullie 4de! En je hebt een spierziekte. Hij laat je echt ongelovelijk barsten. Ga werken aan je eigenwaarde, je sociale netwerk, bezoek de huisarts, poh-ggz.