Zoals een aantal van jullie wellicht weten vanuit een eerder topic, zijn er bij Sven vermoedens van een mogelijke ASS of een ander probleem in ontwikkeling in combinatie met behoorlijke spraaktaal achterstand. Vanuit integrale vroeghulp zijn we inmiddels doorverwezen naar Karakter en daar hebben we vorige week eerste gesprek gehad. Gisteren zou psychologisch onderzoek plaatsvinden (dmv spelonderzoek) echter stonden we in een enorme file en is de afspraak nu verzet. Beetje balen, echter kan gebeuren. Ondanks dat we dus nu wel ergens zijn waar gericht gekeken gaat worden wat we kunnen gaan doen, ligt het allemaal als een baksteen op mijn maag. Vanochtend weer, bij het wegbrengen naar het kdv, enorme paniek omdat een kindje bij hem in de buurt kwam staan. Het is niet drama omdat ik weg ga, nee hoor, absoluut niet. Maar er gebeurd iets bij Sven waardoor hij enorm in paniek raakt. Het is niet eens een driftbui, nee, het zijn dikke tranen van verdriet. En ik begrijp maar niet waarom. Dat is nu het moeilijke. En het feit dat het elke dag gebeurd maakt dat het vermoeiend is. Ik zit er langzamerhand ook een beetje doorheen. Hij gaat overigens 2 dagen in de week naar het kdv, maar dit soort momenten komen ook elders voor. Nu weet ik ook, dat als hij een half uurtje daar is, hij weer gewend is aan de situatie en dan zal het wel goed gaan, maar hem daar achterlaten voelt verschrikkelijk Het vermoeiende is dus dat ik bij alles wat we gaan doen tien situaties voor me uit aan het denken ben. Bv: als ik op straat een bekende of vriendin zie lopen, dan loop ik nu al om. Want ik kan niet in gesprek gaan met deze persoon of Sven raakt volledig over zn toeren. Ik stond vanochtend op het punt op me ziek te melden op het werk en weer naar huis te gaan samen met Sven. Maar dit kan natuurlijk niet. Zit dus nu in mn pauze dit te schrijven. Je wilt zo graag dat je kind sociaal gezien makkelijk mee kan in de maatschappij. Maar het lukt dus niet. En dat is vooral voor hem heel erg, want hij zit zichzelf zo in de weg. Terwijl het zon lief ventje is, elke dag krijg ik wel 100 kusjes en knuffels en hij is ook heel behulpzaam. En ondanks de spraakachterstand heeft hij een enorm taalbegrip. Sinds een weekje slaapt hij zonder speen en het gaat perfect. Ook de overgang naar zijn peuterbed ging zonder problemen. Maar ik maak me wel zorgen, zeker over de toekomst. Dit is dus weer een van me afschrijf topic, maar ik wil het toch ergens kwijt. Mijn vriend denkt dat het allemaal ontwikkeling is en dat als hij ouder wordt hij wel meer zal begrijpen. Misschien heeft hij ook wel gelijk, maar Karakter zag op basis van de eerste afspraak al wel wat ik bedoel. Bedankt voor 't lezen dames...
Natuurlijk is hartstikke pittig voor je! Je wilt het beste en het fijnste voor je kind, en je ziet nu dat hij het moeilijk heeft, en dan breekt je hart een beetje. Verder wil je natuurlijk ook 'voor jezelf' het liefst dat dingen makkelijk en prettig gaan, en dat is nu natuurlijk ook niet zo. Er zijn natuurlijk ook heel veel pluskanten aan de situatie, en het is echt niet gezegd dat hij geen gelukkig fijn leven zal hebben Hopelijk krijgen jullie goede hulp, en misschien ook voor jezelf, zou het fijn zijn om eens een tijdje met iemand professioneel van je af te praten? Die er helemaal voor jou is ipv dat het over je zoontje gaat? Lijkt me nl helemaal niet gek. Kop op meid! Sterkte.
Je hebt helemaal gelijk. Er zijn heel veel pluspunten en daar haal ik ook wel weer nieuwe energie uit hoor. Ik geniet ook echt wel van hem. Het is voor mezelf ook een beetje leren omgaan met de situatie. En eerlijk gezegd weet ik ook niet meer hoe ik zelf moet reageren als Sven zo over zn toeren raakt. Niets lijkt te werken. Moet ik hem troosten (en zn gevoel bevestigen) of moet ik het negeren, wat mij dus ook niet goed lijkt. Bedankt voor je advies!
Moeilijk hè. Iedereen wil zijn kind blij en gelukkig zien en het breekt je hart als dat niet zo is. Sterkte met alles en probeer niet te ver in de toekomst te kijken. Je vriend heeft natuurlijk ook ergens wel gelijk. Sven moet zich nog volop ontwikkelen. En je hebt aan de bel getrokken en hulp gezocht omdat je graag wilt dat dit zo goed mogelijk gebeurt. Dat jij hem leert begrijpen en hij het beste uit zichzelf kan halen. Ondanks dat wat er ook met hem is. Wat de toekomst brengt, weet niemand, maar hopelijk voor jullie veel goeds. Kop op hè!
Hoi Romy, we hebben een tijd terug nog bij elkaar in een bevallen clubje gezeten en wil je even heel veel wijsheid brengen! Chloe is bijna even oud als Sven dus ik kan me heel goed voorstellen hoe je je moet voelen maar zoals de dames hierboven ook al zeggen je weet niet wat de toekomst brengt dus probeer het positief te blijven zien, dikke knuffel voor jou en Sven!!
Hoi Romy, Ik ben helemaal niet zo'n trouwe lezer en al helemaal geen schrijver, maar ik las je berichtje en herkende heel erg mezelf erin. Ook wij zijn met ons oudste zoontje bij integrale vroeghulp geweest en hebben onze zoon op advies van hen laten testen op ass. En inderdaad, ook mijn moedergevoel klopte. Onze zoon heeft klassiek autisme en een flinke spraak-taalachterstand. Hij is nu bijna 5 en gaat na de herfstvakantie naar het speciaal onderwijs (REC 2 school). Ik herken je gevoel zo goed, de onmacht, het voelen dat er iets is, en tegelijkertijd zo graag willen dat hij mee kan komen, vooral op sociaal vlak. Wat wij wel hebben geleerd, luister naar je gevoel, zoek hulp (wij krijgen hulp vanuit MEE, een consulent opvoeding en ondersteuning) en ga je eigen weg. Inmiddels zijn wij zover dat we al een beetje hebben geaccepteerd dat onze zoon anders is en niet in het reguliere systeem thuis hoort, hoe moeilijk dat ook is. Wij gaan er vanuit dat hij er op zijn manier ook gaat komen. Ik wens je heel veel succes de komende tijd. Het is echt niet niks waar je doorheen moet, dat heb ik zelf ook zo ervaren.