Vandaag ben ik ergens achter gekomen wat mij toch wel behoorlijk boos heeft gemaakt. Eerst even in het kort hoe de verstandhouding tussen mijn schoenmoeder en mij is: vriend komt uit een gezin waarin zijn moeder altijd op de eerste plek kwam. Niemand ging tegen haar in, alles gebeurde zoals zij het wilde en niemand gaf ook ooit een weerwoord tegen de dingen die zij zei. En toen kwam ik! Het meisje uit een gezin waar iedereen gelijk is, waar iedereen een eigen mening heeft en dus ook altijd geeft/mag geven. Jullie raden het al: dat botst! Al gauw merkte ik dat er nooit tegen schoonmoeder werd in gegaan en ja, ik deed dat wel. Altijd over simpele onderwerpen, maar het had tot gevolg dat schoonmoeder meerdere malen van tafel stoof en schoonvader zich excuseerde voor het gedrag van zijn vrouw. Geloof me, ik deed dit niet expres het gebeurde soms al voordat ik het door had. Het is niet zo dat ik het uitlokte. Mijn schoonmoeder begon al gauw met het sneaky kwetsen en beledigen van mij, ze maakte altijd gemene opmerkingen over de provincie waar ik vandaan kwam en over mijn familie. Ik negeerde dit altijd, maar na 2 jaar was voor mij de maat vol en ik heb haar een brief geschreven waarin ik heb uitgelegd hoe ik mij voelde. Gewoon een nette maar wel verdrietige brief. Haar reactie? Wat ik dan in hemelsnaam nog bij hen deed en dat ik maar op moest rotten. Prima. Twee maanden later zijn vriend en ik samen gaan wonen en was er nog amper contact. Toen ik zwanger bleek (ruim een jaar later) ben ik degene geweest die het contact weer heeft hersteld. Ik vond het erg moeilijk om mijn trots opzij te zetten en vooral omdat schoonmoeder net deed alsof er nooit iets gebeurd was. Maar na een goed gesprek met mijn eigen moeder die vond dat ik dit voor onze zoon gewoon moest doen (waar ik het helemaal mee eens ben) en dat ik de verstandigste moest zijn en zorgen dat mij nooit iets kwalijk kan worden genomen heb ik het dus maar gedaan. (Oke het is niet gelukt om het echt kort te houden. Sorry!) Enfin, nu hoorde ik dus vandaag iets wat mij toch even HEEL boos maakt. Mijn vader kwam ineens (hij dacht dat ik het wel wist) met het verhaal dat mijn schoonmoeder dus toen ik net zwanger was meteen mijn moeder heeft gebeld met de mededelingen: 1. Dat mijn moeder er voor moest zorgen dat mijn vriend (haar zoon dus) het kind ging erkennen. 2. Dat ons kind hun naam moest krijgen. 3. Dat dit enorme gevolgen voor hun testament en erfenis had en dat dit nu allemaal geregeld moest worden. Ik snap gewoon niet hoe dat mens het in haar hoofd haalt om dit aan mijn moeder te vragen! Wij woonden samen, hadden een stabiele relatie en er was helemaal niets wat er op duidde dat mijn vriend zijn eigen kind niet zou erkennen. En waarom zegt ze dit tegen mijn moeder en niet gewoon tegen mijn vriend zelf? Waar slaat dit op. Nu heeft mijn schoonmoeder mijn vriend altijd al behandeld alsof hij een seniel is. Vriend is dyslectisch en heeft in verband met zijn voetbalcarriere niet meer dan een MBO opleiding afgerond. Dit betekent voor haar meteen dat hij seniel is en onbekwaam in vanalles en nog wat. Dit is natuurlijk absoluut niet zo en vriend trekt zich hier gelukkig niets van aan maar mij steekt het enorm. Dit is nu het zoveelste ding en ik ben er eigenlijk klaar mee om dit allemaal maar te pikken. Ik heb zoveel zin om haar eens de waarheid te vertellen en alles eruit te gooien. Maar ja, wat heb ik daaraan? Vriend zei net al dat ik het mij niet aan moest trekken en het maar zo moest laten (gaat immers nooit tegen zijn moeder in en dat zal niet veranderen) maar ik ben gewoon het type niet om alles maar te accepteren en de "verstandigste" te zijn Wat zouden jullie doen? Dit bespreken met schoonmoeder? Ik wil eigenlijk wel eens horen wat ze verdorie hiermee wilde bereiken en wat ze wel niet dacht. Anderzijds denk ik dat hier vast een ruzie uit gaat komen en dat wil ik eigenlijk onze zoon niet aan doen. Het is natuurlijk wel zijn oma..
Wat een lastige situatie! Als ik jou was, zou ik je schoonmoeder nogmaals een nette brief schrijven om jouw gevoelens hierover te uiten en inderdaad aangeven dat je je afvraagt wat ze hiermee wil bereiken. Als er ruzie van komt, ligt dat in ieder geval niet aan jou: Jij probeert hier alleen maar een gesprek aan te gaan. Opkroppen lost sowieso niets op en daar heb je alleen jezelf mee! Succes!
Snap dat je boos bent. Ik zou dit laten rusten. Waarschijnlijk gaat ze het je niet uitleggen, en als ze dat wel doet wat heb je er dan nog aan. Het maakt je waarschijnlijk alleen maar kwaaier. Enne volgens mij heb je je nooit wat van haar aangetrokken en alles fantastisch op jullie eigen manier geregeld. Lekker belangrijk wat zij er nog van vindt of op te zeggen heeft?! Zo geef je haar alleen maar ingang. Denk ik althans.. Suc6 en hou je hoofd koel .
Aangezien het om iets gaat wat al een tijd geleden gebeurd is zou ik de eer aan jezelf houden en je schoonmoeder lekker in haar eigen sop laten gaar koken
Ja, ik zou het denk ik ook wel in een brief zetten. Op zich is het niet verkeerd om je grenzen aan te geven. In de toekomst zouden er zich anders nog wel eens dit soort akkefietjes kunnen voordoen. Ik zou ook aangeven waarom je van je afbijt. Het eerste stuk van je verhaal is nl heel duidelijk. Jij bent gewend je mening te geven en heel zelfstandig te zijn. Je doet dit dus niet om haar dwars te zitten maar je wilt gewoon wel jezelf kunnen zijn. Daarom stuur je haar ook nu alsnog de brief, open en eerlijk. Je bent er nu achter gekomen en wil dit niet opkroppen. Waarom heeft je moeder toen eigenlijk niet tegen je gezegd dat je schoonmoeder haar gebeld heeft? En staat je vriend wel achter je als je de brief schrijft?
Thnx! Ben het helemaal met je eens Maartt maar het is soms zó moeilijk om "verstandig" te zijn. Helemaal op deze dag van de maand dat alles verkeerd is wat anderen doen (ongesteld geworden haha). Maar soms zou ik haar zo graag de waarheid vertellen, pff.
ik zou het heel anders doen maar dat ben ik. ik ben heel goed in negeren en ontwijken dus ik zou gewoon geen contact meer op nemen en bellen ze dan met de vraag van wat er aan de hand is dan zou ik er gelijk over beginnen
Mijn moeder wist dat dit mij woedend zou hebben gemaakt en wist dat ik toen net besloten had het contact weer te herstellen. Mijn moeder heeft haar trouwens wel verteld dat ze het vreemd vond dat smoeder hierover belde en dat ze dit maar met haar zoon moest bespreken. Net met vriend gepraat en hij wilde toch vanavond zelf zijn moeder bellen om om uitleg te vragen. Nu twijfel ik alleen of hij dat wel moet doen. Wat Maartt ook zegt: haar uitleg zal mij wellicht alleen maar kwader maken.
Eerlijk gezegd: Ik vraag me af waar je je druk om maakt. Ik zou dr gewoon om lachen en denken: ach dat stomme mens ook met dr rare acties. Je vriend maakt zich dr blijkbaar ook niet druk om. Die heeft waarschijnlijk allang geaccepteerd hoe zijn moeder is.
nja ik kan je niet echt goed advies geven want ik zou dan echt overal tegenin gaan hahha.. dan had ik alles wat zei wil juist niet gedaan.. dan word ik echt een darm als iemand mij vertelt wat ik zou moeten doen voor me eigen kind.. laat je vriend met haar praten idd.. miss kan hij haar tot rede brengen.. hopelijk komen jullie eruit!!succes
Het is alles gewoon bij elkaar en dat is zoveel meer dan wat hier staat. Ik ben gewoon niet het type om altijd mijn kop in het zand te steken, alles te negeren en overal boven te staan. Als ik iets als dit hoor dan kan ik daar niet om lachen. Ja ik kan lachen als ik aan mijn smoeder haar belachelijke gedrag denk maar het steekt mij wel dat ze dit heeft gedaan. En dan is het enorm moeilijk om het te negeren en weer de verstandigste te moeten zijn.. Vriend vindt overigens ook dat hij zijn moeder hierop aan moet spreken en niet ik. Had ik niet verwacht, maar blijkbaar laat het hem dus toch niet koud.
Vind vervelend allemaal maar zou het lekker laten gaan. Zal me eigen er ook echt niet druk om maken. Zal het zonde vinden van me energie. Maar als je er echt zo mee zit laat je vriend haar eens bellen of wat dan ook. En dan moet hij zijn mond maar eens open doen en de ''kwade'' zijn. Zal gewoon die hele schoonmoeder negeren.
als je vriend verhaal wil halen lekker laten gaan! dit betekend dat hij er nu tegen in wil gaan en dat is nu net is waar zij niet tegen kan mischien dat ze nu eindelijk haar luiken los doet?
Hoeveel hebben jullie met haar te maken? Woont ze dicht in de buurt? Past ze bijvoorbeeld op? Is het een hechte familie waardoor jullie elkaar wekelijks zien? Is dit het geval dan zou je haar er mee kunnen confronteren. Ik zou dan geen brief doen maar gewoon eens langs gaan en op een rustige, nette manier aangeven wat er in je omgaat en wat haar acties met jouw doen. Als het contact toch al niet zo goed is en je ziet elkaar niet wekelijks en je man ziet zijn moeder ook niet wekelijks vraag ik me af of het de moeite is actie te ondernemen. Zo te lezen is je schoonmoeder heel star en denkt ze bij voorbaat al niet buiten haar boekje. Je kunt dan praten/ruzie maken/ e.d. tot je een ons weegt.... je schiet er niks mee op... Ze weet niet beter! succes!
Vind het ook heel goed dat je vriend haar wil bellen. Hij wordt natuurlijk ook een beetje belachelijk gemaakt door zijn eigen moeder die jouw moeder gaat bellen om te zeggen wat hij moet doen...Alsof jullie kleine kinderen zijn?? Volgens mij heb je het tot nu toe ook allemaal netjes aangepakt. Ik denk dat je juist door nu je grenzen aan te geven in de toekomst problemen voorkomt. Zij zal ook graag contact willen houden met jullie dus voortaan misschien wat beter opletten (al dan niet met wat hulp van je schoonvader? Hoe vond hij dit dat zijn vrouw belde??) voordat ze weer dit soort gekke dingen doet. Maar goed het blijft vervelend.
Ik zou echt koken! En het gelijk met haar willen bespreken. Maaaar ik denk dat het verstandiger is om het te laten rusten. Waarschijnlijk zal je schoonmoeder nooit veranderen.
Ik vind het wel stoer van je vriend dat hij verhaal wil halen. Dat is hij van thuis uit niet gewend, dus hij heeft duidelijk bijgeleerd bij jou en je familie. Ik zou me er zelf verder buiten houden. SM durft duidelijk de confrontatie niet meer aan met je, anders was ze zelf wel naar je toe gekomen (en ze weet ook wel dat het belachelijk was wat ze deed, anders had ze het ook rechtstreeks gedaan). Daar zou ik een drankje op drinken, je moeder heeft goed gehandeld door er niet op in te gaan. Laat ventlief maar mooi oefenen met confrontatie aangaan en misschien dat SM er nog meer van leert. Wat denk je er mee te bereiken door zelf de confrontatie aa te gaan?