Zijn hier dames met de diagnose ADD of ADHD en wil je er iets over vertellen? Hoe uit het zich bij jou? Hoe kwam je op het spoor van AD(H)D?
Na add diagnose bij zoon wist ik wat ik zelf mankeerde. Zóveel herkenning! Heb dus zelf niet de officiële diagnose, maar het kan niet missen. Zeer chaotisch, slecht plannen, slechte concentratie/ slecht luisteren vooral naar uitleg of uitgebreid verhaal, veel neven-geluiden horen/ hoogsensitief, beter presteren onder druk.
Hier ADD. Ik wist het eigenlijk al vanaf dat ik puber was, anderen (leerkrachten) herkenden het ook in mij. Ik heb pas een "label" gekregen toen ik vast liep en graag medicatie wilde proberen. Ik ben altijd al dromerig geweest, geen tijdsbesef, kon niet plannen, kwam altijd te laat, had geregeld ondoordachte, inpulsieve acties en was altijd alles kwijt. Ik kwam geregeld niet tot actie, alles was warrig in mn hoofd. Ik wilde alle vlakken van de kubus bekeken hebben, alle scenario's bedacht, en halverwege een verhaal was ik door alle zijdraadjes kwijt wat ik aan het vertellen/doen was. (Ik ben dan ook heel slecht in moppen en anekdotes vertellen, en reageren op toppics) Ik reageer trouwens in de verleden tijd, maar das natuurlijk onzin. Ik heb er alleen beter mee om leren gaan én een stukje geaccepteerd. Dit is wie ik ben. Soms is het lastig, maar het heeft ook positive kanten. Ik ben heel creatief, kan goed oplossingen bedenken, denk out of the box. Verder heb ik me aangeleerd heel gestructureerd te werken, dat is ecbt een beetje mn redding geweest. Alles heeft een eigen plek, somige dingen doe ik met een vaste routine. Ik heb een tijdje medicatie geslikt, mede om daar mn rijbewijs mee te kunnen halen. Nu ben ik daar na een aantal jaar weer mee gestopt. Mag ik vragen waarom je deze vraag steld?
Ik loop rond met het vermoeden dat ik wel eens ADD kon hebben, ik lees mee. Ik herken echt alles wat @Mupp zegt.
Ik heb het vermoeden dat ik wel eens ADD of ADHD zou kunnen hebben. Dit heb ik al wel vaker gedacht, maar altijd een beetje weggeschoven omdat het voor mijn gevoel toch iets is wat ver van me af staat ofzo. Nu heb ik sinds februari dit jaar therapie en hier had ik het laatst over met mijn leidinggevende op mijn werk, en zij vond mijn klachten erg passen bij ADHD. Zelf heeft zij enkele maanden geleden ook die diagnose gekregen nadat haar zoon het ook bleek te hebben en voor haar is er heel veel duidelijk geworden, ook over zichzelf. Waar ik vooral tegen aan loop is een slechte concentratie. Ik kan ergens aan beginnen en heel snel ben ik er al weer klaar mee. Omdat het me bijvoorbeeld niet boeit maar ook omdat ik dan ondertussen 10 andere dingen kan/moet doen. Als er drukke mensen om me heen zijn en ik moet me ergens op focussen dan lukt dit me niet. Ik word snel overprikkeld van drukte op mijn werk en loop dan ook vast in mijn diensten en verlies ik het overzicht. Ik maak dan lijstjes die ik kan afvinken zodat ik houvast heb en duidelijk kan zien wat ik nog moet doen (tot op de meest logische dingen schrijf ik dan op omdat ik anders bang ben dat ik zelfs dat vergeet). Ook pieker ik erg veel en zit mijn hoofd altijd vol met gedachten over dingen die niet goed zijn gegaan. Ik leg de lat ook altijd erg hoog voor mezelf en voldoe eigenlijk nooit voldoende aan de verwachtingen van een ander, die ik ook altijd boven mijzelf stel. Anderen zijn altijd belangrijker. Hierdoor ga ik snel over mijn grenzen en dit zorgt weer voor vermoeidheid en sombere stemmingen. Ik kan ook geen dag thuis zitten, ik wil altijd iets doen. Misschien ook omdat ik afleiding nodig heb zodat ik niet teveel in mijn hoofd zit, maar ik vind het ook gewoon gezellig om veel op pad te zijn. Binnenkort gaat mijn psycholoog weg en krijg ik iemand anders en ik ga bovenstaande zeker bespreken, misschien is het toch wel verstandig om dit verder uit te zoeken.
Precies en 100% dit. Ik ben op mijn 18e gediagnosticeerd met ADD. Mijn nicht kreeg de diagnose ADHD en vertelde me over haar problemen.Ik herkende heel veel wat ze me vertelde in mijzelf behalve de onrust (typerend voor ADHD).
Ik heb vorig jaar de diagnose ADHD gekregen. Ik wist het eigenlijk zelf al heel lang en vind het ook best jammer dat ik de diagnose niet eerder heb gekregen (in m'n school tijd bijv.) Ik heb medicatie gebruikt en er ging een wereld voor me open! Nu ivm zwangerschap moest ik stoppen en merk gelijk het verschil. Ik heb vooral dat ik niet stil kan zitten, altijd plukken, bewegen etc in m'n hoofd is het een grote chaos en ik ben heel slecht in het maken van afspraken (vergeet ze vaak of maak dubbele afspraken)
Hier ADD. Op 18e gediagnosticeerd na in jeugd vooral gevoel anders te zijn en wat 'typische' pubermeisjesproblemen. Tot 24e Ritalin gebruikt,toen gestopt ivm kinderwens. Nu is de jongste 1 en ga ik na de borstvoeding Ritalin weer opstarten omdat ik een slechte concentratie heb, dingen (prikkels, dagelijkse routines) me snel teveel zijn en ik het gevoel vn me ergens op kunnen focussen mis. Je mag altijd een berichtje sturen.
Ah ik begrijp het. Als je vastloopt is het inderdaad misschien de moeite waard het uit te zoeken. Heel veel succes, je mag me altijd een berichtje sturen. En dat van die lijstjes met de meest simpele dingen is trouwens heel herkenbaar
@Narcisje Ik herken ook echt alles wat jij benoemt.. Ik krijg binnenkort ook gesprekken bij een psycholoog, ga het ook maar eens aankaarten.
Ik zat er toevallig over te denken om een soort gelijk topic te openen maar dan over vrouwen met autisme. Ik wilde wel antwoord geven op jouw vraag maar hij is zo open dat ik mijn gedachtes niet meer geschreven kreeg. Dat zou een ADHD ding kunnen zijn gezien het aantal reacties. Ik heb echt gerichtere vragen nodig om erbij te blijven. Bij mij werd ADHD gediagnosticeerd op mijn zesde als ik het goed heb. Als volwassene heb ik die diagnose nog een keer gehad. Maar toen is mij ook verteld dat er meer aan de hand was. Maar die afdeling wist niet wat het dan verder was. Waar ik denk ik vooral last van heb, qua ADHD, is dat ik veel moeite heb om een structuur aan te houden. Met volle moed zet ik dan weer wat op papier en achteraf dan ben ik weer een zijtak op gegaan en mijn hele plan vergeten. Dingen die ik schrijf moet ik vaak een paar keer lezen om na te gaan of ik niet alle kanten opgegaan ben. Als ik een stuk snel schrijf dan kan ik hetzelfde woord op verschillende manieren schrijven. Doe ik het met de hand dan schrijf ik letters telkens weer verschillend. Ik ben vaak opener dan ik zou willen. Ik geef soms antwoorden die niet kloppen omdat mijn hoofd alweer ergens anders is. Ik heb moeite om op tijd naar bed te gaan. Het is net alsof ik telkens alles opnieuw moet ontdekken en niet vanuit een bepaalde basis verder kan gaan. Bijvoorbeeld gisteren zat ik met mijn haar vast in een vliegen vanger. Ik had mezelf al tien keer bewust verteld dat dat ding daar zat. Ik moest een deel van mijn haar af knippen (waar ik natuurlijk van baal), om hop een half uur later weer in dat stomme ding vast te zitten. En zo kan ik verder ook best wel een domme kluns zijn. En dat vooral ook telkens op dezelfde punten. Ik mis gewoon een soort van basis programma. Wat ook wel heel vermoeiend kan zijn als je telkens een deel opnieuw uit moet vinden. Basis dingen die andere mensen van nature automatisch doen. Edit: wat er denk ik ook bij hoort is dat ik niet kan filteren. Alles komt aan of niks komt aan. Zijn er ergens bijvoorbeeld meerdere groepjes in gesprek dan volg ik alle gesprekken tegelijk. Maar het kan ook gebeuren dat iemand mijn naam al vijf keer heeft geroepen van dichtbij en dat het gewoon niet aan komt.
Dit herken ik ook heel erg. Ik ben echt een open boek maar ik vertel vaak van allerlei bijzaken die helemaal niets met het verhaal te maken hebben. In face to face gesprekken praat ik vaak ook zoveel dat ik na dat gesprek geen idee meer heb wat ik eigenlijk gezegd (en gehoord) heb. Heel vervelend want dan blijf ik dat terug proberen te halen en dat lukt soms helemaal niet. Daarom kan ik me ook veel beter uitdrukken op papier want dan kan ik rustig nadenken over wat ik wil delen en teruglezen of het niet 1 grote chaos is. Hetzelfde met reacties/berichten die ik dan van anderen krijg, die lees ik ook graag terug zodat ik daar op terug kan vallen.
Het kan zo duizelen na een gesprek. Vooral als je dan de hoofdzaken weer op een rij wilt zetten. Ik merk daarbij ook dat ik veel moeite heb om zowel de gesproken tekst als alle bijkomende lichaamshoudingen en manier van brengen weer samen te voegen tot 1 duidelijke boodschap. Ik moet het echt hebben van het gevoel dat ik bij een gesprek heb gehad. Al krijg ik daar achteraf toch altijd een soort van dip in. Mensen hebben vaak zoveel lagen waarop ze iets brengen. Dat maakt het voor mij ingewikkeld. De geschreven taal voelt dan een stuk veiliger. Of wat ik nog het aller fijnste zou vinden: een beeldopname.
Geschreven taal is soms wel duidelijker ja. Al kan je dat soms ook op verschillende manieren interpreteren maar in een gewoon gesprek kan je soms ook alle kanten op. Onzekerheid helpt bij mij ook niet mee, ik kan snel denken dat mensen dingen niet aardig bedoelen enz.
Geschreven taal lijkt duidelijker. Maar (ik heb echt geen idee meer waar ik dat vandaan heb) het schijnt dat slechts 20 procent van de communicatie uit woorden bestaat. Als je het bijvoorbeeld hebt over algemene informatie vanuit school, een bericht wat naar de hele klas of school gestuurd wordt, dan is tekst goed. Als je bijvoorbeeld kijkt naar een forum zoals dit dan kan er een hoop verkeerd aankomen puur door het beeld wat je bij iemand in jouw hoofd gemaakt hebt. Dat kan heel misleidend zijn. Als het gaat om vrienden dan kan het beeld ook gekleurd zijn door jouw stemming of door hoe het laatste face to face contact ging. Ik voel mij er ook veiliger bij, maar het is denk ik ook een soort van schijn veiligheid. Die onzekerheid helpt daar ook niet bij. Maar misschien komt dat ook doordat je zelf aanvoelt dat je ergens doorheen moet prikken. Dat kan alleen wel lastig zijn om duidelijk te krijgen als het zo'n chaos is achteraf. Omdat ik dat niet duidelijk voor mijzelf kan krijgen probeer ik er in sommige situaties maar gewoon vanuit te gaan dat het positief is. Als het gaat om vriendschappen dat vind ik het een stuk lastiger.
Ja, is ook lastig. Dat er vanuit gaan dat het positief bedoeld wordt lukt me soms wel maar soms ook echt niet. Ik kan van iets heel kleins ook iets heel groots maken in mijn hoofd en dat gaat dan een heel eigen leven leiden. Soms gaat dat heel ver en dan word ik weer boos op mezelf want waarom zit ik zo in elkaar? Maarja, dat is een puzzel die we nu aan het maken zijn bij therapie en er komt wel steeds meer duidelijkheid dus dat is fijn.
Dat zal denk ik ook een deeltje ervaring/op je hoede zijn door vorige ervaringen. Over sommige puzzels hoef je je hoofd niet te breken. Misschien helpt het dan om voor ogen te hebben wat je aan welk contact wil hebben.
Ik ben ook een gediagnosticeerde ADHD-er. Overigens wist ik het eigenlijk al voor de diagnose, dus voor mij voegde die diagnose niet zo heel veel toe voor de de praktijk van alledag. Maar ik wilde het zeker weten, ik werk als juf natuurlijk ook veel met kinderen met ADHD. Het voelde toch ergens vals om te zeggen dat ik bepaalde dingen herkende, zonder echt de zekerheid van een diagnose te hebben. Maar ik heb er verder geen therapie voor gehad en slik geen medicijnen. Ik was al in de 30 toen ik de diagnose liet stellen, dus die therapie had ik al ruim 30 jaar gehad in de vorm van het leven en heel veel vallen en opstaan Het helpt dat ik al sinds in een jaar of 17 ben me ervan bewust ben dat ik (waarschijnlijk) ADHD heb. Tijdens mijn opleiding heb ik er wel wat over geleerd en via zelfstudie nog veel meer. Ik kwam toen op een gegeven moment ook in contact met andere mensen die, al dan niet met diagnose, ook ADHD hebben. En op een gegeven moment kwam ik tot de ontdekking dat dit bij een paar tantes van mij ook speelt. Had ik dat maar eerder geweten. Het is fijn om ervaringen uit te wisselen of gewoon van een ander te horen dat die prècies dezelfde dingen ervaart als jij, terwijl de rest van de wereld bepaalde dingen gewoon niet snapt. En dan heb ik het niet alleen over de lastige aspecten van ADHD. Er zitten ook zoveel positieve kanten aan! Plannen en structuur aanbrengen is lastig. Het is onhandig dat je je soms verliest in details of dingen die je niet zou moeten doen (te lang rondhangen op ZP terwijl ik de badkamer nog moet poetsen...) Waarom kan ik me hier wel op concentreren, maar niet op de dingen die nu nog op mijn takenlijst staan "te doen voor de school begint" (over 2,5 dag...)?? Maar ook: tomeloze energie, snelle denker, niet bang om buiten de gebaande paden te gaan, 'voelsprieten' hebben voor alles wat er om je heen gebeurt (heel handig als juf dat er meerdere prikkels tegelijk binnen komen!) Veel ADHD-ers hebben een erg leuke humor, juist doordat we zo snel denken en kunnen reageren. Ik las net dit artikel op het AD: https://www.ad.nl/utrecht/francien-33-schreef-boek-over-adhd-als-ik-seks-heb-bedenk-ik-dat-ik-de-muur-nog-moet-schoonmaken~a3ee0c30/ (Als je het niet kunt lezen, dan de link even in een icognito tabblad openen). Ik denk dat hier ook weer veel herkenbare dingen in staan. Misschien zelfs leuk om haar boek aan te schaffen en eens te lezen.