Of je hebt natuurlijk een baby die zichzelf wakker huilt als er niet wordt geknuffeld. De mijne had dit gewoon nodig. Ze heeft inderdaad een periode behoorlijk slecht geslapen, maar als we haar niet oppakten, werd het slechter in plaats van beter. Ieder kindje is anders! Dat is erg, als je steeds het gevoel hebt je te moeten verdedigen. Ik had (en heb soms nog wel) dat juist andersom. Heb vaak het gevoel gehad dat ik mij moest verdedigen voor het feit dat ik niet laat huilen, en daar heb ik eigenlijk veel te veel energie in gestoken, met negatieve gevolgen voor mijzelf en mijn omgeving, want uiteindelijk verloor ik onherroepelijk mijn geduld. Dat heeft er absoluut toe geleid dat ik dingen heb gezegd waar ik spijt van heb. Op dit forum kom je wel eens van die topics tegen waarop moeders elkaar op een niet mis te verstane wijze met de vinger nawijzen, beschuldigen en een schuldgevoel aanpraten. Ik vind dat heel kwalijk en ik krijg een naar gevoel in mijn maag als ik dit soort topics lees. Meestal ga ik me er uit zelfbehoud dan niet mee bemoeien. Eigenlijk vind ik de toon waarop mensen met verschillende meningen hun discussie voeren, veel belangrijker dan de inhoud, belangrijker dan de overeenkomsten en verschillen in opvoedmethode. Overigens moet ik zeggen dat het in dit topic tot nu toe heel goed gaat. Dit is een gevaarlijk onderwerp omdat het bij veel ouders gevoelig ligt, maar de discussie wordt op respectvolle wijze gevoerd.
Wij lagen dl niet huilen, vanaf dag 1 hebben we haar altijd getroost op een manier die op dat moment bij haar pastte (soms bij de deur staan en sussen, soms oppakken en even een rondje lopen/wiegen en alles daar tussen in). Ze sliep door met 8 weken en is nu 's nachts nog steeds een goede slaper. Bij kindje 2 gaan we dit ook zo proberen, omdat dit is waar ik voor 100% achter sta. Ook bij hem kijken we wat op welk moment werkt, maar laten huilen is een echte no-go.
Ik doe nu sinds 2 weken overdag als ze wil slapen haar gewoon vermoeid in bed leggen speentje in haar mond en ik blijf bij haar in de kamer geen oogcontact en niet praten. Ze begint dan af en toe te huilen soms ook keihard maar ik laat haar dan gewoon huilen alleen als haar speentje valt ga ik naar haar toe om.speen terug te doen en dekentje goed zetten. De eerste keer duurde het een half uur daarna steeds korter en nu maar 5 min..hierna ga ik over op helemaal uit de kamer. Ze is 6 maanden oud en hiervoor heb ik haar altijd in slaap gewiegd. Als ze snachts huilt heeft ze vaak gewoon honger dan maak ik een flesje en slaapt ze al tijdens de fles.
Ik ben ook geen voorstander van laten huilen en heb dat nooit gedaan (geen methodes toegepast, en zeker niet langer dan 2 minuten laten huilen), maar als mijn dochter van 2,5 gaat huilen als ik haar kamer uitga, ga ik meestal even rommelen in onze kamer en blijf ik ondertussen tegen haar praten. Meestal wordt ze dan rustig en valt ze in slaap. Ik ben dan niet in haar zicht, maar ze hoort me wel. Dit versta ik niet onder laten huilen, laten huilen is voor mij er telkens naartoe en weer weggaan, of echt 5 a 10 minuten niet ernaartoe gaan en je niet laten horen. Dat is mijn methode niet.
Ieder moeder wil het beste voor haar kind en ik denk dat de meeste moeders hierdoor toch ook onzeker worden en daarme extra hun standpunt willen benadrukken of misschien wel verdedigen zonder aangevallen te worden. Ik vind dit ook een heel moeilijk onderwerp, omdat mij bij de oudste meerdere malen is gezegd "laat maar huilen (zonder te gaan kijken, en zolang hij maar huilde!) want er is medisch niets mis" terwijl hij 3 medische oorzaken had om te huilen. Jij hebt het in je eerste post heel mooi omschreven wat jij vindt en hoe jij het doet, zonder dat een ander zich aangevallen hoeft te voelen, vind ik. Sorry, een beetje off-topic.
Vlak voor het slapen gaat ons zoontje een beetje jengelen/pruttelen/geluidjes maken of meeehhh geluidje (zeg maar huilen wat niet doorzet) dat ''laat'ik gewoon want ik heb gemerkt dat hij dat nodig heeft om even in slaap te vallen (dat doet hij ook in mijn armen) Soms huilt hij ook een minuut of wat in zijn slaap. Dat laat ik ook. Ander huilen niet. Dan pak ik hem op, troost hem of wat dan ook. Oh trouwens, ik moest wel pasgeleden heeel nodig naar de wc en toen ik hem neerlegde moest hij huilen. Uiteraard daarna weer opgepakt maar toen ''liet'' ik hem dus wel even huilen tot ik naar de wc was geweest
Weet je, een baby mag soms best eens huilen. Stress moet ook wel eens uit het lijfje weg gehuild worden. Als volwassene lucht een huilbui soms ook wel even op. Aanrader is het boek: De taal van het huilen. Heel belangrijk hierbij is dat een baby niet alleen huilt. Er moet altijd een verzorger bij zijn zodat de baby ook veiligheid voelt en zich kan uiten. Verder sloot ik me al eerder aan bij raket. Alleen huilen is gewoon niet goed. Altijd meteen oppakken ook niet maar er zit zo veel tussen die twee uitersten. Ik zou zo graag willen dat er meer info beschikbaar komt hierover, bijvoorbeeld bij cb's.
oh, dat hebben wij al vaker meegemaakt met de kids. Dat er zoveel spanning inzit dat eruit moet. Zelfs op kleuterleeftijd. Mijn zoon en dochter hadden ná de eerste paar weken in groep 1 even een terugval en wilden weer terug naar basis, naar mama en papa. Zoontje heeft 2 avonden achter elkaar op mijn schoot ong een kwartier heel hard zitten huilen, hij gaf zelf aan dat ie dat graag wilde. Dochter wilde een paar avonden in onze armen in slaap vallen. Na 3-4 dagen was het weer over en gingen we weer over op normaal ritme en zelfstandig slapen zonder problemen. Maar ik herkende dat patroon ook uit babytijd, alleen konden ze destijds nog niet in woorden aangeven waar ze nou precies behoefte aan hadden.
Hier ook, vooral mijn dochter heeft dat nodig in spannende tijden. Ze wordt ook boos als we haar proberen te troosten en afleiden. Ze wil en moet de spanning kwijt en dat mag altijd. Het is ook moeilijk bij baby's, voor mij des te meer reden om een kind nooit alleen te laten huilen