Ik heb (nog) niet alles gelezen, maar ik kies voor optie twee. Ik vind dat er in mijn leven meer nare (ik had eigenlijk een ander woord neergezet maar dat mag blijkbaar niet. ) dingen gebeuren, en zijn gebeurd dan leuke en dat heeft mijn visie op het leven zodanig veranderd dat ik het overwegend best ruk vind. Maaaaaar... ik kan wel heel erg genieten van de dingen die wel leuk zijn (kindjes, man, vrienden en vriendinnen, familie, gezellige dingen doen).
Allereerst bedankt voor je compliment, al had ook ik weinig andere keuze dan doorgaan. Zelfmoord is bij mij ook nooit een optie geweest. En nee, je komt niet over als iemand die op het randje leeft, eerder als iemand die nu op alle mogelijke manieren probeert om het hoofd boven water te houden en het gevoel heeft steeds minder lucht te krijgen. En dat is gewoon ***, want ook aan een chronische ziekte kun je weinig anders doen dan het leren accepteren en doorgaan. Ik wil je er in elk geval heel veel sterkte mee toewensen, want zulke dingen zijn gewoon moeilijk te (ver)dragen
Ondanks dat ik niet echt een heel makkelijke jeugd heb gehad en nu ook al jarenlang met de ene tegenslag na de andere tegenslag te maken heb, kies ik toch voor de eerste optie.
Misschien verkeerd gelezen ik? Kan. Zm ook over wogen ga het woord niet eens uit spreken. Vorig jaar toevallig mee gemaakt ook iemand diep triest eigenlijk en heb het er best wel moeilijk mee gehad omdat ik zelf met gevaarlijke gevoelens worstelde. Ze had ook twee kindjes. En tijdens de opening van het afsluiten van die dag( zat in het psy ziekenhuis zegt ze ik ga morgen een flat op zoeken) zitten we de dag daar na te eten. Komen er een paar artsen plus extra verpleegkundigen en wat denk je ze heeft het gedaan. Ben echt goed van slag geweest. Het kwam te dicht bij. Ze zij het nog was mijn antwoord.! Maar ik realiseerde me ook op dat moment niks had dit kunnen voor komen. Ook de psy niet. Als iemand niet meer wil dan helpen er geen honderd therapie meer tegen. En het klinkt heel gek na vorig jaar. Weet niet of ik het zo mag zeggen snap ik waarom mensen deze weg nemen uit eindelijk. Er is dan letterlijk geen weg meer terug. Nu ik het hier zo neer schrijft. Doet me beseffen dat ik blij ben dat ik weer uit mijn dal gekropen ben.
ik zie 't leven zo.. zijn er geen ups en downs, dan ben je dood... ik maak er iedere dag wel wat van althans dat probeer ik, en dankbaar te zijn met wat ik heb, wat voor heel veel vanzelfsprekend is, daar ben ik dankbaar voor... tuurlijk zijn er mindere dingen in 't leven... hoort er allemaal bij... hoe ga je ermee om is 't tweede... kortom ik hou van mijn leven en ben hier nog lang niet klaar... het leven is een feest je moet alleen zelf de slingers ophangen..
Ik kies toch voor de eerste, met soms het gevoel van de tweede stelling. Ik heb anorexia gehad, gekregen na een aanranding, en dat heeft mijn leven toen en zekerheid over mezelf flink aangetast. Het gaat nu redelijk, ben vrij zeker van mezelf maar met vlagen slaat het weer heel erg toe ne kan ik me depressief gaan voelen. Voor mij helpt sporten erg goed om deze gevoelens om te zetten in kracht, letterlijk en figuurlijk maar als ik naar mijn kinderen kijk, hoe ze soms bezig zijn met buiten spelen, mooie tekeningen maken dan is het leven echt wel heel waardevol
Hier ben ik het maar deels mee eens, voor sommige mensen is het leven harder dan zij aankunnen, dit heeft in mijn ogen wel met hun persoonlijkheid te maken. Want hoe diep je ook zit, je kunt er altijd uitkomen. Niet van de ene op de andere dag, daar kunnen jaren overheen gaan. Zelfmoord is dus in mijn ogen een vlucht van de verantwoording die je voor je eigen leven hebt, maar dat is mijn pesoonlijke mening.
Maakt niks uit, zand erover! Lijkt me heftig dat je zo'n zm van dichtbij hebt meegemaakt. Ik kan me voorstellen dat dat een behoorlijke impact heeft gehad. Ook ik kan begrijpen waarom mensen daarvoor kiezen. Ik ben het er trouwens wel mee eens dat het toch deels met je persoonlijkheid / karakter samenhangt of je voor zoiets kiest. @mamabri: Bedankt voor het compliment en gelukkig kom ik toch niet over als een of ander wrak op het randje van de afgrond! Het klopt dat ik momenteel wat minder lucht heb (mijn man heeft al bijna een halfjaar pfeiffer, waardoor veel op mij neer komt en dat naast mijn baan), maar dat is gelukkig tijdelijk. Mijn chronische ziekte heb ik wel geaccepteerd en ml en ik hadden er ook onze weg in gevonden in de dagelijkse praktijk van het leven, maar met de komst van mijn dochter lopen we toch weer tegen andere dagelijkse problemen aan, zeker nu mijn man dus niet zo veel kan. Maar gelukkig gaat het weer de goede kant op met hem!
Kan me hier helemaal bij aansluiten.. Sommige mensen hebben gewoon meer 'pech' dan anderen heb ik ook het idee.. En dan vind ik het altijd zo'n dooddoener als je nou precies van die mensen die alles mee hebben zitten een 'goedbedoeld advies' krijgt.. (Ik heb het trouwens over mensen in mijn eigen omgeving nou) Je hoeft niet persé in de knoop te zitten, soms kan je ook teveel mee maken.. Gr. Carlien
SHier ook geen goeie jeugd gehad en heel veel traumas en chronische ziektes. Maar toch kies ik voor optie 1. Waarom? Omdat ik geloof dat alles een reden heeft. Hoe erg je iets is aangedaan, daders krijgen uiteindelijk hun straf. Misschien niet hier maar wel op de dag des oordeel. En mensen die kinderen of familieleden verloren zijn, op een dag wordt je weer herenigd. Ik ben gelovig en het enige wat me sterk houdt is dat ik weet dat het leven op aarde een test is. En het echte leven pas na de dood begint. Het enige wat zeker is, is dat we allemaal een keer weggaan. Ziek zijn net als ik is heel moeilijk, maar daar is öok een reden voor. Zieke mensen lijden hier wel maar zullen öoit vrij zijn. ik wil nog zoveel meer vertellen om jullie positieve gedachtes mee te brengen. Kijk naar wat je wel hebt en geloof dat je nooit alleen bent. Groetjesdaa.
Op het moment de 2e optie. Moet opnieuw geoppereerd worden aan een hernia, ben hierdoor mijn vaste baan kwijt waar ik met liefde en plezier werkte al sinds de jongste geboren was. Zit aan de morfine en diazepam en de dagen zijn zwaar, heel zwaar. De kinderen trekken mijn er door geen samen met mijn partner en die maken mijn leven de moeite waard. Had ik geen kinderen dan had van mijn het leven niet meer gehoeven. De pijn, slechte vooruitzichten om in deze banenmarkt een nieuwe baan te zoeken met beperking zijn waardeloos. Zonder mijn loon moeten we ons huis verkopen, gevolg veel restschuld. We zitten vast. + punten zijn dat we ondanks alles besloten hebben toch te trouwen. 28 juni is het zover. Al het vakantiegeld en bonussen bij elkaar is net voldoende. Wat de toekomst brengt is onzeker maar dit hebben we dan toch wel verdient na 11 jaar samen en 7 jaar verloofd te zijn .
Ik heb gekozen voor optie 2. Ondanks de vele nare dingen die ik vanaf mijn geboorte heb meegemaakt, ben ik altijd positief gebleven, nergens lang over nagedacht en maar doorgaan, doorgaan doorgaan. Altijd zag ik wel ergens een positief lichtpuntje waarop ik kon teren. Maar de laatste tijd vind ik het steeds moeilijker worden. Altijd zo je best doen voor alles en iedereen en er komt toch nooit verandering in mijn situatie denk ik. Altijd maar een grote mond, en maar lachen, maar het lijkt wel dat ik "op"raak of zo. Nee ik vind het leven op dit moment echt niet leuk, maar ik hoop dat er weer snel verandering in komt.
Ik hoop dat dit de laatste operatie wordt en ik eindijk een leuke start kan maken in het leven en echt plezier ga hebben. Sterfgeval na sterfgeval door kanker en ongelukken, ontvoering en verkrachting op 9 jarige leeftijd en nare piriode achter de rug kwa verwerking en oa ptss kan ik dit nu wel een plekje geven. 2 kinderen achter elkaar en daarna slechte gezondheid was wat veel van het goede
Nou beide stellingen komen niet in de buurt van mijn gevoel. Ik ben echt een gelukkig mens! Mijn stelling zou zijn: Ik ben een gelukkig mens! En met betrekking op de nare dingen het is hoe je ermee omgaat. En nee ik heb echt geen vlekkeloos leven gehad. Ik zoek mijn geluk echt op lekker fietsen, wandelen, leuke dingen doen, met mijn op terrasje zitten soms samen uit eten op vakantie etc etc. Nee ik vind mijn leven helemaal goed!!
Ik heb trouwens nog wel overwogen om de eerste optie te kiezen, heb namelijk een schat van een man en lieve huisdieren e.d, maar soms volgen tegenslagen elkaar zo razendsnel op dat je niet de tijd hebt om jezelf te herpakken. Ik begon namelijk prima terug op te krabbelen na een aantal jaar geleden, bovenop alle ellende die er al was, afgekeurd te worden en mijn werk en opleiding moest opgeven. Het getrouwde huisvrouwleven begon me eigenlijk net te bevallen, maar ja.. dan PCO en sta je opeens stil in het leven. Ik hoop dat ik over een tijdje de bovenste optie kan kiezen maar nu is alles zo leeg en allemaal net iets te snel op de vorige tegenslagen. (Maar het wordt altijd weer terug leefbaar, anders zou ik er nu niet meer zijn)
Ik kan me voorstellen dat anderen zo denken. En vanzelfsprekend is zelfmoord een vlucht, een vlucht voor eigen verantwoordelijkheid zou ik het niet noemen. Een vlucht voor eigen leven volstaat voor mij en ik kan een dergelijke keuze zeer goed begrijpen. Niet voor iedereen komt een einde aan de ellende, denk met name aan psychiatrische stoornissen. Helaas zijn velen van hen hun leven lang geestelijk ziek, wat altijd samen gaat met heel veel onbegrip. Juist met zo'n psychiatrische stoornis is het vaak niet eens mogelijk eigen verantwoordelijkheid te dragen, omdat ze simpelweg geen effectieve controle kunnen uitoefenen. Als ik bijvoorbeeld geen psychose had ging het naar omstandigheden prima, ik wist dat er ooit een einde aan zou komen.. Maar tijdens een psychose, ja dan was ik tot alles toe in staat! Achteraf gezien mag ik blij zijn dat ik altijd op tijd in bescherming genomen ben voor mezelf. En ik ben geen zeldzaam geval, deze stoornis komt namelijk net zoveel voor als suikerziekte. Dus vind het altijd erg jammer dat velen denken dat deze personen de zwakkeren zijn onder ons. Je kan je namelijk gewoon echt niet voorstellen wat zo'n persoon voelt. Ik praat er eigenlijk nooit meer over, maar als iemand mijn verhaal hoort kunnen ze het gewoon niet geloven, en ik zelf eigenlijk ook niet meer na al die jaren..
de bovenste heb ik gekozen ik leef mn leven zo als het moet soms met de nare dingen die erbij horen en soms de leuke dingen heb veel achter de rug gehad en hoop dit jaar op n super jaar haha we zullen zien
Ik heb niet leuk gestemd, en ik zit niet meer in een depressie! Mijn stiefvader overleed toen ik voer was, toen pas heeft mijn moeder me verteld dat een vriend van ons mijn vader was! Een half jaar daarna werd mijn moeder ziek, de zoveelste hersenbloeding, ze raakte verlamd aan 1 been, 1 arm en kon niet meer praten, ik moest bij de man gaan wonen van wie ik net wist dat het mijn vader was, samen met zijn vriendin. Drie jaar lang, van mijn vijfde tot achtste, moest ik elke keer naar ziekenhuizen en verzorgingshuizen om mijn moeder/kasplantje te bezoeken, toen overleed ze, in mijn ogen, eindelijk! In die tussentijd heb ik vanwege gedragsproblemen ook nog een tijdje in een kindertehuis gezeten! Ik heb altijd strijd gehad met mijn stiefmoeder, mijn vader was internationaal chauffeur en was er nooit, op mijn 13e ben ik weggelopen onder invloed van een foit vriendje! Ik kwam terecht in een geweldig gezinsproject en had een geweldige band met de ouders... helaas 1 jaar en 3 maanden daarna overleed mijn pleegvader binnen 5 weken aan de gevolgen van vergevordere en helemaal uitgezaaide nierkanker! Weer een ander gezin waar ik het niet naar mijn zin hafld en zij stopten nog geen anderhalf jaar later waardoor het een kamertraining werd! Toen was mijn opleiding klaar, directiesecretaresse, en kon ik geen baan vinden maar ik moest wel het kamertraining af omdat ik 'uitgeleerd' was! Dus op mijn 19e geen baan en geen huis meer! Gelukkig nam mijn man me in zijn 30m2 kamettje, maar ook hij had geen baan want ging nog naar school! We moesten leven van zijn stagegeld, 60,00 per week! We betaalden geen huur doordat het huisje van zijn ouders was, maar wel alle vaste lasten moesten ervan betaald worden! Eindelijk lachte het leven ons toe, toen we beiden een baan hadden en een nog te bouwen huis kochten! Ik werd zwanger, maar zie onderschrift... tegenwoordig bestaat ons leven uit het aan elkaar proberen te knopen van de maanden! We verdienen allebei gewoon echt niet veel en we reddej het eigenlijk allemaal net niet, hoe zuinog we ook leven... we zijn al jaren niet op vakantie geweest en als we iets leuks willen doen moeten we eerst kijkennof we dat met de rest van de maand aan geld gaan redden! Nee, ik hoop echt dat ons leven ooit weer iets leuker en makkelijker gaat worden!
Heel lang op nr 2 gezeten, nu gelukkig al heel wat jaren op nr 1. Denk dat het er ook mee te maken heeft dat ik praktisch altijd met nr 2-mensen (niet lullig bedoeld naar de nr2 kiezers) heb samen geleefd. Dan is het moeilijk om positief te blijven.
Heb voor optie 2 gekozen... Op t moment is het leven echt niet leuk en is het meer overleven.... Maar ik hoop dat er over een tijd weer een dag komt dat ik weer kan genieten en ik weet ook wel dat dat weer gaat komen maar heeft tijd nodig. Het verdriet van het verlies van mijn dochtertje is nog veel te vers en bijna ondraaglijk, maar we gaan samen door mijn man en ik. Gelukkig wel veel lieve mensen om ons heen.