Lang verhaal, ik heb het al proberen in te korten Een paar weken geleden heb ik een rotgesprek gehad op het werk en ik heb eerlijk gezegd nog steeds geen idee hoe ik ermee moet omgaan. Situatie is als volgt: ik werk in een team, 14 vrouwen en 1 man. 2 van hen zijn de werkgevers. Ik werk er nu bijna 6 jaar, vast contract voor 3,5 dag per week. In januari had ik een best wel positief functioneringsgesprek met beide werkgevers. Ik moest een beetje opletten dat ik niet te onzeker overkwam, maar verder ook veel goede punten benoemd. Nu kreeg ik een uitnodiging om nog een keertje verder te praten nav dat gesprek. Ik ging daar vrij onbezorgd in. En toen kreeg ik dus nogal wat te horen. Het team zou zich irriteren aan me, mn door mijn onzekerheid en doordat ik niet sociaal en vrolijk overkom. Viel echt rauw op mijn dak. Ik probeerde verheldering te vragen, maar verder dan "het is je houding, je gedrag waar het team zich vaak aan ergert. Ze durven je nauwelijks iets te vragen uit angst dat je negatief reageert. Dat moet veranderen." Ik stond behoorlijk flabbergasted erbij. Ik ben inderdaad onzeker en ik neem vaak verantwoording op me voor dingen die niet alleen mijn "fout" zijn. En ik heb inderdaad jaren een slaapstoornis gehad waardoor ik heel vaak vermoeid eruitzag (en ook was, maar in mijn ogen meld ik me niet ziek omdat ik slecht heb geslapen dus maak ik er het beste van) en wat minder actief deelnam aan gesprekken in de pauze. Ik heb aangegeven dat ik op dit moment zit te wachten op de uitslag van een autisme-onderzoek, dat ik eerder al hulp heb gezocht omdat ik sociale situaties vaak lastig vind. Dat was dan goed, zeiden, ze. Als er autisme uitkwam moest ik dat maar in het team vertellen, dan kon de rest daar misschien een beetje rekening mee houden. Ze weten overigens wel dat ik adhd heb. De rest van die dag heb ik over dat gesprek nagedacht maar ik kon er echt niet de vinger op leggen. 's Avonds heb ik mijn werkgever gemaild dat ik voor mijn gevoel de clue had gemist, wat is het precies dat storend is aan me, wat hebben jullie van mij nodig om de irritatie weg te nemen? Ofwel: welk gedrag is gewenst? Helaas kreeg ik daar niet echt een bevredigend antwoord op. Meer van hetzelfde, niet-concrete. Ik heb ook nog eens goed op mijn collega's gelet, maar ik merk gewoon echt niks! Ze vragen me gewoon zoals ze elkaar ook doen, maken een gezellig praatje en ik merk echt niets van irritatie. Ben ik nou zo blind? Wel ben ik nu echt onzekerder, continu gaat door mijn hoofd "ze ergeren zich aan je, je zit in het allergie-hoekje". Ik heb zelfs de "irritatievraag" proberen te peilen, maar mijn collega's zeggen dat ze zich helemaal niet ergeren, we hebben allemaal wel eens onze dag niet, zeggen ze. Al met al heb ik dus nog steeds niets "verbeterd" omdat ik echt niet door heb wat er gewenst wordt. ALS er autisme zou uitkomen, dan ben ik toch nog steeds dezelfde persoon? Dat verandert toch niet opeens alles? Ik heb de poh-ggz die mij verwezen heeft al gevraagd of er soort van job-coaches bestaan die me kunnen helpen, maar zij wil net als mijn werkgevers eerst de uitslag van het autisme-onderzoek afwachten. Binnenkort heb ik weer een gesprek met de werkgever, ik zie er nu enorm tegenop omdat ik dus waarschijnlijk geen verbetering heb gemaakt. Ik begrijp dat er niet echt een direct advies is, ook ander werk zoeken is in mijn ogen niet echt een oplossing. Ik neem immers mezelf mee.
Ik heb niet echt advies maar het lijkt me een hele vervelende situatie! En ik vind het flauw van je werkgever om je wel te bekritiseren maar niet met concrete verbetermogelijkheden te komen. Hier zou ik naar blijven vragen en daarnaast ook aangeven dat je collega’s nooit signalen uitzenden dat ze zich ergeren of wat dan ook, zelfs niet als je ze daarover peilt. Sterkte in ieder geval!
Jeetje wat naar. Kan me voorstellen dat je je er rot over voelt. Ook omdat je niet weet uit welke hoek het nou precies komt (werkgevers of je collega’s of misschien zelfs maar één collega). Ik zou als ik jou was toch echt nog een keer naar concrete voorbeelden vragen onder het mom van concrete leerpunten: hoe kun je jezelf verbeteren/ontwikkelen als je niet precies weet wát nou het probleem is!? Wat ik wel bijzonder vind is dat er dus blijkbaar tegen je leidinggevenden over jou (en/of misschien ook wel over andere collega’s) wordt gepraat. Dat kan, maar dan zou het wel fijn zijn als er uitgelegd wordt waar men zich dan precies aan ergert. Misschien kun je een of meerdere collega’s waar je goed mee bent in vertrouwen vragen of ze je een keer feedback willen geven op je gedrag. Dan blijft het tussen jullie en kun je er van leren. Ook kun je dan je gedrag uitleggen of verklaren, dat kan naar beide kanten toe verhelderend zijn en begrip kweken. Sterkte in ieder geval!
Wat ontzettend vervelend dit. Ik weet niet of je er iets aan hebt, maar hier heb ik zo'n zelfde gesprek gehad. Het klinkt zelfs erg als mijn eigen verhaal. 14 vrouwen, 1 man. 2 er van zijn mijn bazen. Hier werd in een gesprek ook zoiets aangegeven. Ik zou te negatief zijn en teveel in mijn eigen eilandje zitten. Uiteindelijk heb ik dit bij al mijn collega's nagevraagd. En er ook echt bij gezegd dat de bazen aangaven dat ze geklaagd hadden. Toen kwam er uiteindelijk uit dat dit helemaal niet klopte. Het waren de bazen zelf die dat blijkbaar vonden, en niet de collega's. Dit maakte het niet minder vervelend. Maar veranderde wel de insteek van het gesprek. En maakte het bespreken van de irritaties ook een stuk makkelijker. Wat ik wil zeggen, vraag eens duidelijk aan je collega's of ze hebben geklaagd bij de baas . Zo ja, dan kunnen ze zelf wrs ook een stuk beter aangeven waar het probleem ligt.
Zijn het niet eerder de werkgevers zelf die onzeker worden van jouw mogelijke diagnose en het nu op je houding gooien waar zogenaamd je collega's last van hebben zodat ze aan dubieuze dossieropbouw kunnen doen?
Allereerst: wat een vervelende situatie voor jou zeg. Eerst in januari een superpositief gesprek gehad en dan nu een aantal weken geleden dat kl*tegesprek. Ik vind je leidinggevende(n)/werkgevers niet direct "handig" om van alles op "je bordje" te gooien en dan zonder specifieke voorbeelden en/of verbeterpunten. En dan ook geen vervolggesprek in te plannen met je. Je krijgt iets voorgegooid, maar krijgt eigenlijk geen tijd/gelegenheid om gericht dingen te vragen cq af te spreken.... ja pas wanneer de diagnose van het onderzoek bekend is.... dat kan dus betekenen dat jij nog weken lang met deze onzekerheden en dit rotgevoel moet rondlopen. Wat een tip is voor jou: vraag een nieuw gesprek aan, eventueel met hulp van een vertrouwenspersoon, bereid dit gesprek goed voor (wat wil je weten, wat vraag je specifiek van je werkgever, wat zijn specifieke situaties die irritaties oid oproepen) Eventueel zou je een aantal van die vragen/verwachtingen alvast aan je gesprekspartners kunnen doorsturen, zodat ook zij zich kunnen voorbereiden. Vraag ook wat zij van jou verwachten, maar ook.... wat willen zij doen om jou te helpen veranderen. Sterkte ermee.
Wat rot zeg en ook oneerlijk dat ze op deze manier het gesprek met je voeren. Probeer helder te krijgen wat ze precies bedoelen en wat ze van jou verwachten. Geef ook aan dat wanneer er terecht kritiek is, je daar aan wilt werken. Laat je niet overdonderen. Uit ervaring kan ik helaas zeggen dat dit een achterbakse manier is van sommige werkgevers om werknemers weg te krijgen.
Exact! En er lopen best aardig wat smerige werkgevers en managers rond. Mijn ervaring is dat de meerderheid er een dubbele agenda op nahoudt en alles behalve integer zijn. Een enkeling is wel zuiver op de graat.
Ik vind het vooral ook raar dat ze eerst dat onderzoek willen afwachten. Alsof met het vallen of staan van een diagnose opeens alle luchten geklaard zijn. Als er een diagnose komt dan is dat niet iets van het laatste half jaar, dan heb ik dat al mijn hele leven. Ik ben blij dat ik niet de enige ben die dit bijzonder vind. Een van de werkgevers is pas een jaar officieel werkgever, zij heeft dat overgenomen van haar voorganger die met pensioen ging. Ik heb wel in mijn functioneringsgesprek aangegeven dat ik haar tamelijk moeilijk te peilen vond, wat ze verwacht etc. Maar zij blijft zeggen dat ze heel bewust ons allemaal heeft overgenomen als teamleden van haar voorgangster. Met haar voorgangster kon ik overigens lezen en schrijven, ook al vond het hele team haar juist een heel moeilijk persoon. Evanesco, dat is wel heel toevallig ja, dezelfde teamsamenstelling en hetzelfde probleem.
Ik ben het er mee eens dat dit een heel naar gesprek is. Ik wil ook echt niet gemeen overkomen, maar het kan natuurlijk wel dat het waar is en dat niemand het direct naar jou durft uit te spreken. Ik had een collega, ze werkte echt erg oncollegiaal, kwam regelmatig te laat, bleef echter nooit een minuut langer, dit is allemaal niet op jou van toepassing, maar mijn punt is dat niemand het direct naar haar durfde uit te spreken. Ze ging ook regelmatig bij mensen uit het team vragen wat zij vonden, maar de mensen die dan echt kritisch zouden antwoorden sloeg ze over. Wat denk je zelf? Zit er een kern van waarheid in? Durven mensen je misschien echt niets te vragen uit angst dat je vervelend reageert? Wat denk je zelf dat verbeterpunten zijn? Wat zijn de stappen die je hebt ondernomen (naar aanleiding van het eerdere gesprek) om aan je onzekerheid te werken?
Allereerst vind ik je al heel volwassen en dapper dat je navraag gaat doen. Niet iedereen zou dat doen. En managers die praten in naam van het team die deugen niet. Mijn leidinggevende zet de 2 personen dan direct samen om tafel en gaat er niet tussen in zitten. Ik snap dat je zo met vragen blijft zitten!
Ik heb wel regelmatig zwaar brak op het werk gezeten na een nacht van 2 of 3 uur slaap tgv slaapproblemen van mezelf maar ook van mijn zoon die tussen 1,5 en 3,5 's nachts vaak veel huilde. Maar dan heb ik ook in de ochtend gezegd "ik heb een **** nacht gehad, ik maak er het beste van, maar als ik fouten maak dan zeg het me gewoon, ik heb het niet zo helder vandaag." hierop kreeg ik ook reacties als dat ze het prettig vonden om te weten waarom ik afwezig leek te zijn. We hebben allemaal kleine kinderen die ons wel eens wakker houden. Ik heb in mijn eerdere functioneringsgesprekken ook aangegeven dat ik er zelf van baalde dat ik vaak vermoeid was omdat dat wel mijn functioneren beïnvloedde. Maar ik ben van mening dat slaaptekort geen reden is tot ziekmelden, dan kan iedere ouder met jonge kinderen wel de helft van het jaar thuisblijven. Als ik me om die reden ziekmeldt, moet een collega die misschien ook wel een slechte nacht heeft gehad extra hard werken. Zou ik ook niet blij van worden. Maar dat slaapprobleem ligt alweer ruim een jaar achter me, daarna was er nog dat positieve functioneringsgesprek waarin over dat stukje niets meer werd gezegd. Verder heb ik niet het gevoel dat mijn collega's me ontzien. Als ik me vergist heb in iets dan wordt me dat gezegd. Wel met name door een paar collega's die sowieso al erg op de voorgrond staan in alles. Van hen weet ik dat ze zeggen waar het op staat. Ik heb ook een paar collega's die zich eigenlijk nooit laten horen. Maar ik merk dat ik juist hen begin te "wantrouwen" nu. Binnenkort is er een teamborrel, werkgevers willen dat ik meega "omdat ik deel uitmaak van het team", maar ik heb er weinig zin in, hoewel ik ook weer weet dat ik, door niet mee te gaan, mezelf juist buiten het team zet.
Dat is echt een lastige situatie. Ik weet (helaas) uit ervaring hoe moeilijk het is om te functioneren met een behoorlijk slaapgebrek. Maar als ik je bericht lees is dat nu niet meer van toepassing en heb je daarna een goed gesprek gehad. Misschien heeft het daar dus niets mee te maken al zou het kunnen dat in die tijd irritaties zijn ontstaan. Wij kunnen alleen speculeren. Is het een idee om het even een paar dagen te laten bezinken er nog eens kritisch over na te denken? Als de eerste emoties weg zijn kin je nog eens rustig een gesprek aan gaan. Bijvoorbeeld volgende week. Je zou dan een mail kunnen sturen met de mededeling dat je er goed over na gedacht hebt en dat je behoefte hebt aan een vervolggesprek. Ik snap dat je het op deze manier lastig vindt om naar de teamborrel te gaan maar het zou ook een goed idee kunnen zijn. Je bent dan toch op een andere manier samen. En natuurlijk maak ook jij deel uit van het team!
Vervelend zeg! Ik zou gewoon de stoute schoenen aantrekken... je collega’s bij elkaar roepen, of apart, wat jij fijn vind en dan gewoon gaan vragen hoe of wat. Niet boos en beschuldigend maar gewoon dat je er niets van snapt en verheldering wil. Zeg er ook bij dat de bazen hebben gezegd dat de collega’s hebben gezegd dat..... Dan kom je er snel genoeg achter of dit vanuit je collega’s of bazen komt en als het wel vanuit je collega’s komt ( wat ik niet verwacht) kunnen ze ook precies aangeven wat er is en kun jij je verbeten