Ons meisje is 15 aug. geboren. Super gezond, bevalling ging snel, en ik was op wat normale "opstartproblemen" binnen paar weken weer de oude. Ook nu hebben we niks te klagen, kleine meid doet het erg goed sinds geboorte; eet als een bouwvakker, slaapt snachts goed door(hoeven er maar 1x uit), en slaapt ook makkelijk in box, draagzak, op schoot, in wipstoel, autostoel en kinderwagen. Ideaal kind dus. Maar dat neemt niet weg dat het soms toch zwaar is, zo'n 1e kindje. Ik heb zelf het meeste moeite met het gehuil, kan de huiltjes nu beter onderscheiden, maar soms breekt het me toch op en ben ik blij als haar papa even de tijd kan nemen om haar aandacht te geven bij hangerigheid, buikkramp of honger. Ook de lange dagen met de intesieve zorg zijn soms zwaar. Ik moet echt tijd voor mezelf nemen, anders verwaarloos ik mezelf. En dan het feit dat je voor je omgeving altijd maar moet doen alsof het áltijd leuk is...pfff. Voor de rest hoor je mij niet klagen! onze meid doet het super en wij worden ook steeds handiger met haar en ons nieuwe leven. Ze is een geschenk uit de hemel en onze dagen zijn nooit meer saai! Wat vind jij het zwaarste aan moeder zijn van zo'n jong kindje? en wat doe je er aan?
Het is zo grappig dat ik dit nu lees. Ik heb sinds een paar maanden mijn derde erbij, en ik bedenk me nu steeds... Wat was het toch makkelijk toen ik er maar eentje had Realiseerde ik het me toen maar wat meer
Het zwaarst vind ik, dat ik soms het idee heb dat ik haar niet begrijp en dat doet pijn. Tot 3 weken geleden ging alles goed op de ontlasting en spruw na. Ze sliep van voeding naar voeding. Nu gaat ze al huilen als ik haar op bed leg en soms lukt het niet om haar rustig te krijgen met een speentje. Dan huilt ze zichzelf ik slaap en dat vind ik zo erg! Ook wordt ze vaak na 30-45 min wakker, huilend, terwijl ze nog moe is. Soms kan ik het speentje terugdoen, soms niet en dan blijft ze huilen. Als ik haar uit de wieg haal wordt ze hysterisch, dus nu laat ik haar weer even huilen en valt ze in slaap. Blijkbaar heeft ze het nodig om weer in slaap te vallen ('s nachts trouwens niet?!), maar het gaat zo tegen mijn gevoel in! Ook ben ik alleen, dus niet even een partner die het over kan nemen of om mee te overleggen. Ik heb hier bewust voor gekozen hoor, dus ik wist dit vantevoren. Neemt niet weg dat het soms zwaar is. Maar ze is mijn wondertje en mijn alles en ik hou zo verschrikkelijk veel van haar! Ik probeer te onthouden dat alles een fase is en dat het echt wel goed komt!
Eigenlijk dat wat jij omschrijft! Mijn vriend kan niet goed tegen babygehuil. hij probeert het wel maar word er helemaal gek van waardoor hij soms zelfs geiriteerd tegen ukkie kan doen als hij een hele erge huildag heeft. Daardoor ben ik meestal degene die met hem bezig is wanneer hij weer veel huilt. De laatste tijd huilt hij gelukkig veel minder en mijn vriend probeert veel meer met hem bezig te zijn wanneer hij "lastig" is zodat ik ook wat meer word ontlast. Het voelt dan ook echt als een opluchting wanneer mijn vriend dan even met hem bezig is zodat ik mijn handen vrij heb om iets anders te doen. Ook het feit dat nu al je aandacht naar een kleine gaat zorgt ervoor dat andere dingen wat moeilijker gaan. Ik ben nooit een held in het huishouden geweest maar nu ons zoontje zoveel aandacht vraagt is het helemaal een ramp af en toe. Wanneer hij in bed ligt en ik eigenlijk nog moet wassen/strijken/poetsen/stofzuigen ben ik zo moe dat ik vaak op de bank in slaap val. Hij sliep gelukkig wel door vlak voordat ik weer aan het werk moest want dat begon mij ook echt op te breken. We zijn 1x met ons zoontje naar een osteopaat geweest. hij kon voor ons zoontje niets betekenen maar hij waarschuwde mij wel dat ik meer op mijzelf moest gaan latten omdat ik er slecht uit zag en hij het idee had dat ik veel te veel deed... fijn om dat dan van een buitenstander te horen. Maar al met al gaat het reuze goed verder en zouden we hem uiteraard voor geen goud willen missen! Het is best zwaar af en toe maar je krijgt er zo onwijs veel leuke momenten voor terug. Bij ons kwam er meer rust toen zijn ontwikkeling vooruit ging (kunnen rollen, dingen vastpakken etc.)
Mar30, babies slapen in een cyclus van 45 minuten, dus het is heel gewoon dat ze na 45 minuten wakker wordt. Die van mij is nu 8 maanden en doet dat nog steeds. Ik vond bij de eerste dat ik echt nergens meer tijd voor had, als de baby even sliep racete ik door mijn huis heen, tot hij weer wakker werd en dan was ik net bezig met de was ophangen of zo, en dan vergat ik dat weer en kwam ik er 's avonds laat achter dat er nog een was in de mand lag om op te hangen. Ik vergat ook werkelijk alles wat los en vast zat. En nu heb ik de derde en ik kan me gewoon niet voorstellen dat ik het bij die eerste zo druk had. Met één kind! Als ik nu alleen de baby heb, is dat het toppunt van rust, doe ik alles op m'n dooie akkertje, is het huis helemaal spik en span 's avonds en ik heb nog tijd gehad om rustig te eten en een boekje te lezen ook, haha.
Dat ook inderdaad. Ze zeggen vaak dat je de huiltjes van je kindje heel snel herkend en weet wat hij/zij wil. Maar heel vaak huilt ons zoontje en dan krijg ik hem niet rustig en dan weet ik ook echt niet wat aan de hand is. Vanalles geprobeerd maar het mag niet baten. Dat is zo frustrerend want je wilt helpen maar je weet niet wat je kunt/moet doen. P.s. super knap van je dat je het alleen doet!
Hier hetzelfde! Mijn derde komt over een klein half jaar en ik vind vooral het eerste jaar het lastigst. Je bent vooral aan het zorgen en aan het rennen en je komt minder aan jezelf toe dan je gewend was (dat blijft bij elke nieuwe baby hetzelfde). Maar na ongeveer een jaar konden mijn kinderen lekker zelf spelen, sliepen ze redelijk tot goed en kreeg ik weer wat adem .
De eerste 3 maanden heeft DL alleen maar gehuild/gekrijst van de pijn. Dat vond ik zwaar, omdat ik me zo machteloos voelde. Wist niet wat er aan de hand was en wat ik kon doen. Bleek koemelkallergie, nu op speciale voeding en het gaat goed. Moet zeggen dat ik na die 3 maanden, het niet echt meer zwaar heb gehad. Alle huiltjes en claimdagen vallen in het niet bij die eerste 3 maanden
Het huilen vind ik heel erg. Ik wil niet dat mijn kleine ventje huilt - dus hij wordt hier ontzettend in de watten gelegd waardoor we (voornamelijk ik) onszelf verwaarlozen en bijna geen leven meer hebben. Soms ben ik echt een hele dag kwijt aan baby-baby-baby. Ik kan nauwelijks een uurtje iets voor mezelf doen zonder dat hij huilt. Dat vind ik vervelend. En verder vind ik mama's met meerdere kinderen UIT MIJN OMGEVING vervelend omdat ze telkens maar roepen dat het dan honderd keer zwaarder is met meerdere kinderen en blabla. Wat ik overigens enigszins wel kan begrijpen, maar doe niet net alsof je mount Everest beklimt; want bij de eerste is alles nog nieuw en spannend en moet je een hoop leren en uitzoeken. Bij de tweede wordt je daar in principe wat makkelijker in. En bij meer kinderen helemaal. Maar dan wordt het je bijna als een verwijt voor je voeten gegooid, dat je het 'niet zo zwaar' als zij hebben. Dat komt naar over.
Dat inderdaad! Ons ventje is stil als we met hem op de arm lopen of met hem bezig zijn maar als hij alleen moet spelen is het na 15 minuten huilen tot aan hysterisch toe. De hele dag draait dus om baby waardoor je niet meer aan jezelf en niet meer aan het huishouden toe komt. Je probeert dus tussen de slaapjes door snel iets te doen. ben je net lekker bezig word hij alweer wakker. En nu op deze leeftijd slaapt hij nauwelijks nog overdag (heeft hij sowieso altijd weinig gedaan) dus dan heb je bijna helemaal geen tijd om iets te doen. Mijn vriend heeft iedere donderdagavond darten in de cafe en heeft dan een ontspannen mannenavond. Daarnaast gaat hij zaterdag en zondag ochtend sporten en is hij op zaterdagmiddag altijd naar een vriend. Ons zoontje is nu bijna 8 maanden en ik ben pas 1 avond weg geweest waarbij mijn vriend dan moest opletten. Niet dat ik het erg vind hoor want hij vraagt altijd of hij misschien toch thuis moet blijven en of ik het allemaal wel red maar uiteindelijk ben ik wel degene die dag en nacht met ons zoontje bezig is. En dat is eerlijk gezegd best vermoeiend af en toe Haha lijkt nu net als ik alleen maar iets te klagen heb maar dat is niet zo. ben reuze gelukkig met ons zoontje maar het is ook wel eens fijn om te kunnen zeggen wat je niet zo leuk vind/zwaar vind i.p.v. alleen maar gelukkig gezinnetje zijn.
Het huilen! Onze zoon is 2 weken te vroeg geboren na een zware bevalling en ik denk dart hij daar een flinke klap vanheeft gekregen. De eerste 2 maanden waren erg zwaar, weinig slapen en veel huilen. In de derde maand begonnen de huil uren (uren, geen uurtjes) en wat hebben we lang bij zijn wiegje gezeten ... Ergens tussen de 3e en 4e maand kwam de omslag en sinds dien is het een makkelijk kind en houden weer het prima viool.
De gebroken nachten. En eigenlijk (bij de eerste maar ook nu de tweede) vind ik de leeftijd 1,5-2,5 het zwaarst omdat ze dan aan het leren en ontdekken zijn en je de hele dag aan het corrigeren bent
Dat had ik toen ik de tweede kreeg hihi Nu heb ik 2 huilbaby's gehad en dat vond ik het zwaarste, nu gaat alles goed. Moet er nu nog 2 keer per nacht uit maar dat vind ik niet zo'n probleem als ik bedenk hoe het was.
Ik vond het s'nachts op moeten echt absoluut het zwaarste. Ik heb heel veel slaap nodig en dan onderbroken worden vond ik echt verschrikkelijk. Ook inderdaad de constante zorg die een baby nodig heeft vond ik erg zwaar. Des al niet te min heb ik er wel weer heel veel zin in een klein babytje vast te mogen houden en lekker knuffelen. Aangezien meneer Sylvano niet 2 seconden stil kan zitten
Hier geen huil- en gebroken nachtenervaringen, geloof het of niet maar het is echt waar. De eerste paar weken zat ik vol adrealine maar toen begonnen de hormonen om te slaan en kreeg ik het moeilijk, zowel geestelijk als lichamelijk. Ik had, heb het nog steeds eigenlijk wel, het meest moeite met mezelf/met de druk die ik mezelf opleg: doe ik het wel goed, ben ik wel een leuke moeder, ben ik een leuke vrouw, het huishouden wat doorgaat...wil het allemaal té goed doen
Klinkt alsof jij het ook behoorlijk pittig hebt hoor Ashleyp! En Bobar, door jou krijg ik weer hoop haha. Ze is dinsdag 3 maanden, dus hopelijk komende maand de ommekeer!
Ahhhh, wat een verademing dat iedereen hier er hetzelfde over denkt! Je weet dat je leven totaal anders word, en een baby veel werk met zich mee brengt en veel energie vraagt, maar pas als ie geboren is en je moeder bent, kom je er pas echt achter. Elke fase zal wel weer zijn eigen dingetjes hebben(nu is het vooral snel huilen vanwege krampjes, honger, aandacht), maar ik verheug me op de tijd dat ze zichzelf beetje kan vermaken met speeltjes, nu speelt ze ook al een beetje, maar het is al snel te veel; te veel prikkels, en dan begint ze weer te jengelen...hihi. Kan niet wachten op de tijd dat we lekker samen een middagje kunnen "duplo-en", ze mee kan helpen met onze dieren voeren(hebben een boerderij), lekker naar de speeltuin kan, enz.
Ik ook! maar werd al tijdens zwangerschap terug gefloten door lichaam én mijn man. Nu nog steeds wel perfectionistische neigingen maar laat ook vaak genoeg de boel de boel! Lekker wandelen ipv was opvouwen
Goed om te horen! Het is zo gemakkelijk als je het allemaal al eens een keer hebt meegemaakt en weet hoe gemakkelijk het later gaat worden. Voor ons is dit onze eerste, en we weten nog steeds niet wat ons te wachten staan. Volgende week wordt onze zoon 8 maanden en het is al stukken makkelijker! Ik weet nog dat we rond de 3 maanden een midweek naar Landal waren geweest, we hadden ons er erg op verheugd, lekker uitrusten en lezen. Nou, niet dus. Onze zoon heeft ons de hele week bezig gehouden, het regende constant en we hadden een kinderbedje van niks ... we kwamen helemaal gesloopt thuis terwijl we juist hadden willen genieten! En ineens, eind mei, werd het mooi weer (20 graden zonnetje) en zat ik in het park een boekje te lezen op de bank, met naast mij een heerlijk slapende baby en kon ik mijn geluk niet op! Sindsdien hadden we nog wel af en toe een huiluurtje, maar die werden allengs minder en sindsdien is het een stuk makkelijker geworden en vooral leuker ... hij is gaan kletsen, lachen en vind het heerlijk om geknuffeld te worden. Met andere woorden, echt genieten! Succes meid, het wordt beter en het is zooooo leuk!