Dit. ik vind het nu zo moeilijk. Ze kan niet zitten, wel staan, rollen enz. en dat zorgt voor kei veel frustraties voor haar, en ook voor mij. Ikzelf ga me nu heel langzaam beter voelen. Het enige wat me nekt in het herstel proces is het wel-niet-niet-wel-wel-niet-wel (door)slaap gedrag van mn dochter.
Wij waren de eerste maanden allebei zwaar gespannen,zaten als twee planken stijf van de stress naast op elkaar op de bank.. Zo bang dat er iets mis zou gaan en of ze nu alsjeblieft even stil en tevreden zou blijven ipv weer te gaan krijsen.. Pff,wat een tijd was dat
Het zwaarste vond ik de slapeloze nachten. Mijn zoontje sliep met 11 maand pas door en toen hij 8 maand was brak het mij echt op en heb ik de trucendoos uit de kast gehaald. Helaas hielp 't niet. Verder vond ik het erg pittig dat hij enorm prikkelbaar was als baby zijnde en hierdoor snel oververmoeid was.
De kiezen/hoektanden periode, die kwamen hier altijd per 2 door, en sommige zaten echt lang te wringen. 15x per nacht wakker worden, niet makkelijk te troosten, en overdag amper slapen. En t gevoel van onmacht wat je heb als je kind in t ziekenhuis ligt, DAT is t aller ergste! Niks kunnen doen, en hopen dat t goed komt.
Ik vind het zwaar dat mijn dochter mij onzeker maakt en dat ik zoveel extra zorgen heb. Weet niet zo goed hoe ik het moet uitleggen, maar je bent 24/7 bezig met je kleintje. Lichamelijk en geestelijk. Ik maak mezelf ook gek, wil niets fout doen of haar nu aan dingen laten wennen waar ik later spijt of 'last' van kan krijgen. Dat soort zorgen vind ik erg vermoeiend. Soms denk ik wel eens, zat ze nog maar in mijn buik en lag ze heerlijk te bewegen, dan hoefde ik me nog even nergens zorgen over te maken.
Dat dacht ik ook.. maar daar werd ik nog meer moe van. Ze slaapt nu al 4 dagen door.. ff hopen dat het zo blijft!
De complete en onverdeelde aandacht die ik moet geven. Kan geen hap nemen of zij moet een hapje, heb ik een boekje dan moet zij die ook hebben, enz. Etc. (Het is wel schattig hoor) Ik kom nergens meer aan toe. Alles kost extra tijd. Kan niet zomaar het huis uit zonder eerst een half huishouden in te pakken. Contact met volwassen mis ik. Voel mij soms een behoorlijke sloof. Ook de verantwoordelijkheid was overweldigend. In het begin durfde ik niet met haar te wandelen, bang dat er iets zou gebeuren en dat iedereen dan boos op mij zou zijn (hele rare gedachte, waarschijnlijk aangewoekerd door die irritante hormonen). Eerst kan je gewoon lekker met jezelf bezig zijn, maar nu is er iemand anders op plek nummer 1. Dat vond ik een enorme omslag. Ook dat ik een oppas moet regelen wanneer ik een keertje weg moet (ben nog even thuisblijfmama), terwijl ik altijd thuisblijf als mijn vriend weg moet.