Voor zover ik dat nu kan zeggen zou ik persoonlijk er ook rond de 40 'gewoon' voor gaan. Ik zit in de MMM en wil dolgraag een kindje en zou door blijven gaan met proberen tot het mn eitjes echt op zijn. Ik hoop natuurlijk van harte dat het nooit zover komt (ben nu 31), maar er zit geen houdbaarheidsdatum op mijn kinderwens.
Dank je wel Marnat, ik heb van jou al het 1 en ander gelezen hier op het forum omdat ik er elke keer zo van schrok wat jullie moeten doorstaan! En als mensen nu tegen mij zeggen 'was het wel gepland' dan denk ik aan de meiden net als jij. Die mensen zouden eens moeten weten hoe 'goed' een kind te plannen is :x Ik weet dat ik erg in mijn handjes mag knijpen mocht mijn droom in vervulling gaan! Ik knijp er nu al in!
@ Bri, Jij hebt ook gelijk met dat voorbeeld wat je geeft. Als je zelf de keus hebt gemaakt om kinderen te krijgen zonder diploma of vast/goed inkomen dan kan je van te voren ook weten dat het lastig wordt. Maar er zijn tegenwoordig ook vrouwen die het om de status doen. Dus 'ik ben hoogopgeleid en verdien veel dus ik ben belangrijk en heb niet perse mijn man nodig' Snappie
ben ik wel met je eens. wij zijn vroeg begonnen in die zin dat ik nog aan het afstuderen was. het heeft lang geduurd voor ik een baan kon vinden en dus zaten we ook lang krap. maar heb er alleen nooit over geklaagd, dat is het gevolg van de keuze die we hebben gemaakt.
Ben het met beiden wel een beetje eens. Dat is het lastige juist ook vond ik en vind ik. Wat is het juiste moment? Ik wilde graag vroeger kinderen, maar twijfelde of we alles wel konden bieden. Bv met dat tijdelijk contract. Straks word ik ontslagen en dan? Dan ben ik dus van anderen afhankelijk en dat wilde ik niet met een kind. Zelf vond ik het belangrijk mijn leven wel enigszins op orde te hebben. Aan de andere kant... Zo kun je wel heel veel eisen stellen voordat je zwanger "mag" worden. Daarom heb ik op een bepaald moment ook gedacht: ik wil het nu niet langer uitstellen, ik wil heel graag kinderen en later kan het misschien niet meer. Die biologische klok was voor mij dus wel een overweging. Ik had geen vast contract toen ik zwanger werd en heb er maar gewoon op vertrouwd dat dat goed zou komen. Daarom vind ik het heel moeilijk om in het algemeen iets te zeggen over oud (of jong) moederschap. Het hangt denk ik echt van jezelf en je persoonlijke situatie af. Mijn grens ligt in ieder geval bij de biologische grenzen: op het moment dat je in de overgang komt vind ik dat de leeftijd om kinderen te krijgen voorbij is.
Nou ik heb ingevuld tussen de 30 en 35 jaar. Maar ik met er wel bij zeggen stel dat het voor een 2e niet gaat lukken en ik ben 35 jaar dan weet ik niet of ik dan zeg van we gaan er niet meer voor hoor. Ik ben nu 30 en ik denk dat ik dan ook mijn mening dan wel zou beijstellen als ik 35 ben en eigenlijk nog een kindje zou willen.
Hoi, Ik heb voor mezelf ingevuld 35/40. Het zou fijn zijn als we voor de 40 een eerste kindje krijgen. (Daar hoop ik wel op,ben nu 34) Maar mocht dat nu niet gebeuren gaan we denk ik toch door tot de 42, dat is voor ons het maximum. Trouwens ik wilde ook niet pas op m'n 35 moeder worden maar helaas het is niet anders. Heb er nu schijt aan,ben blij als ik een kindje krijg,eigenlijk zal heel de leeftijd me een worst wezen.
@blondi: Ja hoor, snappik... Net zo goed als ik snap dat ik een heel gelukkig mens ben, dat ik én die carriere heb, én dat prachtige gezin. Ik ken een paar dames die zeer onvrijwillig afstand hebben moeten doen van hun kinderwens en heb dus wel gezien wat een verdriet dat met zich mee kan brengen... Maar tegelijk ben ik er trots op dat ik voor mezelf kan zorgen en dat ik niet financieel afhankelijk ben van wie dan ook. Dat had ik nooit anders gedaan, ook al had dat betekend dat het moederschap er voor mij niet in had gezeten. (ik weet niet of ik dit nou kan opschrijven; realiseer me zó goed dat het leven zo oneerlijk kan zijn.... Hopelijk begrijpt iedereen hier wat ik ermee bedoel) Dit was even off-topic. Helen1971, ik ben wel benieuwd wat jij er intussen van vindt. Zelf denk ik dat je al te praktische bezwaren tegen een zwangerschap niet te veel moet meewegen; dat is meestal maar even, terwijl het gevolg een mensenleven duurt!
Sowieso, de enige zekerheid in het leven is dat je dood gaat. Klinkt cru, maar het is wel zo. Je kan jezelf bedenken "En nu heb ik een vast contract, een leuk huis en een leuke man" maar in die 9 maanden kan er veel veranderen...
Bedankt meis voor je lieve woorden. Plannen een kind?? dat kan niet je mag van geluk spreken dat je er 1hebt gekregen idd. Even over een goede baan en alles hebben wat je hart begeerd. Mijn leven is heel anders nu dan dat ik hoopte en van droomde. Ik droomde van een goede baan kinds en geen zorgen om wat ook. Helaas geen kindje geen baan . Maar mijn kinderwens nu op zij zetten mooi niet. Blijkbaar word het mij niet gegunt om een kindje en een goede baan te hebben. Mij zal je niet hoeren klagen ik heb mijn man en onze ouders nog ik voel me rijk. Alleen 1 ding mist en dat is een wonder ik hoop en wil er alles aan doen om het nu te laten lukken. Mag het lukken zal ik mijn kind [jes] alles geven wat mogelijk is ze zouden niks te kort komen.
ik ben 24 en heb al een zoontje. wij zijn 2 jaar bezig geweest voor onze zoon. dus heb geen idee hoe lang het deze keer mag duren. maar ik zou na mijn 28/29 ste ong geen kinderen meer willen hebben. zo denk ik er over op dit moment het kan natuurlijk over een paar jaar wel heel anders zijn. maar ik hoop dat als ik 26 ben dat ik dan toch wel twee kindjes heb. en misschien dan nog 1 maar dat moeten we maar zien eerst maar hopen dat de 2e ons gegund is. maar het leven loopt bij iedereen anders dus het is ook voor iedereen verschillend. liefs
ik kan niets invullen... voor mezelf had ik altijd de wens dat ik voor mijn 30e 3 kindjes zou willen... 2 zijn er al 'gelukt', en hopelijk het komend jaar de 3e... (ben nu 28) maar stel dat ik nog niet mijn ideale man was tegen gekomen, nog niet alles voor mezelf op een rijtje had, of dat het niet lukte om een kindje te krijgen. dan denk ik dat ik zeker zou blijven proberen tot het echt niet meer kan ofzo, want de wens voor een kindje is zo sterk, dus ik kan niet zomaar iets invullen. wij hebben het getroffen al 2 prachtige mannetjes te hebben mogen krijgen, en dan is het makkelijk praten, maar als het niet zo zou zijn, was de situatie heel anders... hmm heel verhaal, hopelijk snap je mn punt...
Voor mij persoonlijk ligt de grens tussen de 35 en de 40 jaar, al begrijp ik wel dat je die grens verlegt naarmate je ouder wordt en het niet wil lukken of als je nog geen partner hebt ontmoet. Ik heb altijd al jong kinderen gewild, maar heb wel gewacht tot ik klaar was met mijn opleiding en een vast contract had. Ik heb er altijd van gedroomd om op mijn 26e mijn 1e kindje te mogen krijgen, dit is de leeftijd waarop mijn moeder mij kreeg, maar het is nog maar afwachten of dat ook gaat lukken. Ik word over 1.5 maand 26 en krijg, nu we in de mmm zitten, dan ook veel de volgende opmerking te horen; 'Gelukkig zijn jullie nog zo jong en hebben jullie nog even de tijd'. Soms word ik gek van die opmerking, maar ik begrijp wel de goedbedoelde gedachte erachter. Ik ben wel van mening dat vrouwen die eerst tot hun 40e perse alleen maar carrière willen maken tot ze zich bedenken dat ze ook nog graag een kindje willen, erg gemakkelijk denken over het krijgen van een kind. Hoewel het heel verdrietig is en ik het echt niemand toewens, nemen zij dan toch zelf het risico dat het misschien wel helemaal nooit meer lukt.
Ik ben nu bijna 27 Ik weet niet, ik denk dat ik me er dan bij neer leg. Ik wil kinderen, maar ik wil ook nog een paar jaar reizen, en na mn 60e zie ik mezelf dat niet meer doen op de een of andere manier. Ik wil gewoon uit mn leven halen wat er in zit, dus vandaar dat ik dat zo bedacht heb haha en ik neem dingen niet snel aanvallend op hoor
Ik wilde graag voor mijn 25ste zwanger zijn van de eerste. Maarja, de omstandigheden moeten er ook naar zijn natuurlijk en je weet nooit hoelang het duurt. Nu ben ik 23 en zwanger van een dochtertje, mijn wens is dus uitgekomen.
maar vind het zelf t leukste voor je 25e en jong moeder.. maar ja dat is niet bij iedereen zo . ( je moet wel alles voor elkaar hebben vind ik )
Ik zou ook niet ouder dan 30 willen zijn voor ik eventueel een tweede kindje zou krijgen. Maar dat is meer omdat ik het leuk vind om jong moeder te zijn en heeft dus niks te maken met eventuele risicos vanwege de leeftijd. Als ik niet in de situatie zat dat ik jong moeder zou kunnen worden dan zou ik gewoon kijken hoe ik me voelde! Als jij je op je 45 nog helemaal fit voelt, en je ben er van overtuigd dat je het aan zou kunnen en dat je kindje gezond ter wereld zou komen wat maakt het dan uit dat je wat ouder bent?
Voor mijzelf wel 40. Een vriendin van mij heeft op haar 41 haar eerste kindje gekregen. Goede zwangerschap, gezond kind. Daarna twee miskramen: eerste keer met 16 weken van een kindje met een ernstige chromosale afwijking, tweede keer met 18 weken van een gezond kindje. En daarna nog een vroege miskraam met 5 of 6 weken. En inmiddels is ze net bevallen van een zoontje, die het Downsyndroom heeft. Als ik dat allemaal zo zie, ook welke impact dat heeft, zou ik het niet zo goed meer durven. Aan de andere kant: ik heb makkelijk praten, want mijn man en ik zijn getrouwd toen wij 27/28 waren en zijn dus 3 jaar geleden begonnen met voor de eerste keer zwanger worden, (ik ben nu 33, word dit jaar 34). Als wij elkaar later hadden leren kennen, zou ik er in jouw situatie ws toch wel voor gegaan zijn en dan gewoon kijken hoe het loopt. Mijn vriendin is na de eerste miskraam stug doorgegaan, (die beet zich letterlijk vast in haar kinderwens voor een groot gezin). Ik denk dat ik na een miskraam op die leeftijd het erbij zou laten. Wij hebben net zelf een miskraam achter de rug en ik ben nu wel aan het nadenken wat ik zou willen als het nog eens mis zou gaan nu weer. Dat ligt er een beetje aan of er dan een oorzaak voor gevonden zou worden, (deze keer niet).