complimentjes heeft een klein kind ook nodig.. niet zoals wij doen een schouderklopje. Als dominique iets doet wat juist goed is gaan wij klappen, en zij klapt mee... zo onthouden kinderen dingen wat goed is... en geen complimenten geven.. ja heel raar eigenlijk.
Het gaat er gewoon om dat je eerder interesse toont waar het kind mee bezig is geweest, dan het gelijk de hemel in te prijzen. Het doel is inderdaad dat het kind tekent omdat het tekenen leuk vind en niet omdat het graag de goedkeuring van de omgeving wil. Maar ik zei al ergens ik vind dat de kerk in het midden staat. Ik zou niet nooit een compliment kunnen geven of zeggen hoe mooi of hoe trots ik op mijn kleine meid ben. Dat geloof ik niet omdat ik er te veel een flap uit voor ben.
Mensen denken dat als je geen complimenten geeft, dat het vervolgens een dooie boel zonder blijdschap is. Dat is niet zo, je gaat er alleen anders mee om en werkt meer in de hand dat het kind gewoon zelf blij is met het resultaat. Als je erover gaat lezen dan wordt het wel duidelijk. Geen zin meer om dat allemaal precies uit te leggen. Het is namelijk niet in één woord te omvatten.
Ik kan me wel indenken wat de toegevoegde waarde is van het tonen van interesse in de intrinsieke motivatie van een kind. Maar daarnaast blijf ik mijn kinderen toch echt complimentjes geven. Ik wil ook gewoon kunnen zeggen dat ik het heel lief van ze vind als ze me helpen. Of dat ik het knap vind hoe ze bepaalde dingen doen. Etc. Ik let er wel bewust op dat ik niet te makkelijk met complimentjes ben. Overigens meer sinds ik hierover het 1 en ander op het forum heb gelezen. Ik weet niet of ik het boek ga lezen, volgens mij ga ik me enorm ergeren aan bepaalde dingen. Net zoals ik me erger aan alle boeken van Stefan Kleintjes, omdat ze zo ongenuanceerd zijn.
Nee ik ga toch voor het compliment en kk heeft nog steeds heel veel plezier in kleuren. Ik denk dat een compliment juist het zelfvertrouwen stimuleert
ik zou zelf ook niet kunnen leven in een wereld zonder complimentje op zijn tijd. wie heeft dat nu niet nodig, gewoon eens te horen dat je iets leuk of goed of liefs gedaan hebt voor iemand anders. als je ergens ahrd je best op gedaan hebt dat er dan iemand is die zegt dat hij het mooi vind. ik wil dat voor mijn kinderen dus ook, ze morgen best trots zijn op wat ze gemaakt hebben of bereikt hebben. als mijn dochter over 2 maanden een diploma bemachtigd heft dan krijgt ze een stortvloed aan complimenten van mij over zich heen hoor. ze heeft het dan toch maar mooi geflikt, ondanks dat iedereen een kind met een beperking als "zielig en weet ik wat nog meer" beschouwd. ze mag dan best weten dat ik onwijs trots op haar ben op wat ze met haar harde werken en doorzettingsvermogen bereikt heeft. en gelukkig denkt de school er ook zo over en maken ze er iets leuks van als de uitreiking begint.
Ik doe het zelf niet (meer). Ik gaf hem weleens een tikje op zijn handje ofzo maar toen hij terug begon te slaan zijn we ermee opgehouden.. dat was natuurlijk niet de bedoeling hihi Nu geef ik hem weleens een tikje voor z'n billen maar dan heeft hij het wel héél bont gemaakt. Verder heb ik er geen moeite met een corrigerend tikje.
Goed is ook goed he. Je kunt toch niet álles pefect doen, dan is het ook weer niet goed. Vond zelf dit boekje trouwens niet ongenuanceerd omdat het wel degelijk aan geeft wat het belang is van grenzen aan geven ect. en trouwens, ik vraag me ook soms nog steeds af wanneer je het echt goed doet. Denk dat het ook belangrijk blijft om je gevoel te volgen.
adi, ben blij dat jij het aanhaalt. Je bent mij net voor. Innerlijke (bij ons intrinsieke) motivatie is in die mate nog niet aanwezig op jonge leeftijd. Kinderen (peuters) beginnen daar wel een basis voor te leggen, maar pas in of na de kleuterleeftijd is die voldoende aanwezig om het op deze manier aan te kunnen of te snappen. Het is ontzettend belangrijk om kinderen veel complimenten te geven en daarmee hun zelfvertrouwen op te krikken. Zeker in die eerste jaren. Ik vind het natuurlijk ouderschap heel zielig en ik heb er ernstige vraagtekens bij. En met mij gelukkig ook heel wat pedagogen.
Belonen en straffen zijn inderdaad allebei een vorm van conditionering. Waarbij uit verschillende onderzoeken is gebleken dat bij mensen belonen effectiever is op lange termijn dan straffen en ook minder negatieve bijeffecten heeft (zoals een belabberd zelfbeeld, als er alleen maar straf als feedback komt). Daarom vind ik het toch niet hetzelfde. Overigens vind ik conditionering prima in een opvoeding; een kind moet een geweten ontwikkelen en dat gaat volgens mij het beste door voorbeeldgedrag en door ze te bekrachtigen als ze het goed doen en uit te leggen wat er niet goed is, als ze het niet goed doen. Feedback is nodig om te leren, is mijn overtuiging. Ik heb wel vaker iets over dat 'natuurlijk opvoeden' gelezen. Mijn stroming is het niet. Als iemand anders het wil doen, prima. Maar ik hou er niet van, tenminste niet als het volledig wordt doorgevoerd. Het heeft voor mij iets heel afgemetens. Wat ik probeer, en ik weet niet of ik daar altijd in slaag (zal wel niet, ik ben helaas niet perfect) is om mijn kinderen het gevoel te geven dat ik ze lief en goed vind en van ze hou zoals ze zijn. Maar dat ik hun gedrag soms heel vervelend vind. En dan wijs ik dat gedrag af, maar niet henzelf. Daarom krijgen ze van mij na een timeout (bijvoorbeeld) niet alleen uitleg waarom ze die timeout hadden, maar ook een grote knuffel en een kus, en gaan we daarna samen verder spelen (of verder met iets anders).
Over intrinsieke versus extrinsieke motivatie.... veel recente literatuur hierover stelt dat dit onderscheid kunstmatig is en in wezen niet bestaat. Maar dat gaat dan over motivatie bij volwassenen. Er zijn verschillende motivatiebronnen, waarbij sommige dichter bij je liggen (iets leuk vinden om te doen, je nuttig voelen) en sommige wat verder weg (je gewaardeerd voelen, er geld voor krijgen) maar het is een glijdende schaal, en zelfs de dingen die intrinsiek lijken zijn door bekrachtiging van buiten ontstaan of versterkt, terwijl extrinsieke bronnen ook kunnen raken wat diep van binnen zit.
Ik denk dat het er wel ook aan ligt hoe je complimenteert. Als je altijd alleen een compliment geeft over hoe mooi de tekening is, ja dan krijg je een soort competitiegedrag om iedere keer weer een mooie tekening te "moeten" hebben om een compliment te krijgen. Maar ik complimenteer mijn kinderen nu bijvoorbeeld als het potlood op het papier blijft ipv op de tafel. (over het kleuren op tafel zeg ik niet veel. Alleen iets van "op het papier" en poets het kleurpotlood van de tafel) Als het krassen goed lukt zeg ik dat, als ze het potlood goed vast hebben, als ze zeggen dat ze "kaar" zijn, ondertussen benoem je nog de kleurtjes. Daar gaat het naar mijn mening om. Stimuleer het hele proces, niet alleen het eindresultaat. Ik denk dus echter wel dat je dat stimuleren meer doet als je ook zegt dat het goed gaat, en niet alleen door aan je kind te vragen of het goed gaat. Wij proberen op te voeden volgens het belonen/toejuichen wat goed is en zoveel mogelijk negeren wat we minder fijn vinden. En dan dus vooral het proces ervan. Zo heb ik ook 8 jaar voor de klas gegaan en werkt op alle kinderen die ik zo ontmoet heb goed, kinderen zeiden na even ook altijd zelf tegen elkaar dat het gaat om hoe je je best doet en niet of je hogere punten hebt. Dat vind ik erg belangrijk. Natuurlijk gebeuren er soms dingen die je niet kan negeren, maar ik probeer de reactie daarop dan wel zo kort mogelijk te houden. Bij dit alles past dus echt geen tik... Wel vaak een dikke knuffel
toen zoonlief wat kleiner was, 2 jaar, heeft hij wel eens een pets op zijn luier gehad...voelde me daar ook vreselijk schuldig over...het is denk ik twee keer voorgekomen. Verder lossen wij alles op met praten, belonen wat goed is, negeren wat ons niet bevalt en een time-out op de trap wanneer het gedrag echt niet door de beugel kan. Ik vertel altijd waarom hij op de trap moet, laat hem er niet te lang zitten (ongeveer een minuutje of langer als hij nog doorgaat met klieren/schreeuwen etc) daarna vertel ik nogmaals (of nog beter vraag hem waarom hij op de trap moest) en vertel dan dat ik dat niet meer wil zien. Dan een kus en een knuffel en ik zeg altijd dat ik niet meer boos ben. Werkt hier super! niet dat hij nooit stout is, maar het gedrag is in elk geval heel goed te handelen. ik heb dus gekozen voor heel af en toe een tik.
Wij geven onze kleine man ook een time-out als hij gewoon doorgaat met gedrag die wij niet wensen. Even afkoelen en daarna uitleggen dat wij dat gedrag niet accepteren. Daarna worden weer leuke dingen gedaan. Ik vind niet dat je in het 'negatieve' moet blijven hangen door boos te blijven o.i.d. Als mijn kleine vent iets goeds doet krijgt hij uiteraard te horen dat hij iets goed doet en dat doet hem goed. Dat zie je gewoon aan het kind Als hij mama kan helpen en ik laat merken dat ik daar blij mee ben voelt hij zich een hele bink en daar geniet ik ook weer van
In een ander topic al neer gezet dat mijn dochter WEL een corrigerende tik krijgt als ze NA 3 keer waarschuwen nog niet luistert Laat mij dan maar een slechte moeder zijn in de ogen van sommige moeders.
Ik heb trouwens van de week harder "nee" gezegd en haar omgedraaid toen ze tijdens het verschonen aan het reiken was naar iets boven en achter haar. Voor het eerst reageerde ze erop, grote ogen en toen hard huilen. Pfff.... ik vond dat al erg genoeg! Hoe doen jullie dat met een kindje van 6 maanden? Het is gelukkig niet vaak nodig, maar soms is het echt onmogelijk om haar nog aan te kleden bijv.
Eerlijk? Dat heb ik met die leeftijd nooit gedaan en zou ik ook nooit doen. Ze hebben dan toch nog geen flauw idee wat jij bedoelt, ze schrikken alleen en worden bang, ze leggen alleen de connectie met hun "verkeerde" gedrag echt nog niet (tenminste zo denk ik erover). Dat zou ik echt niet willen.
Het gebeurde meer uit een reflex, ze rolde bijna van de commode. Het was niet echt met een pedagogische bedoeling ofzo. (het was ook niet hard, maar ze schrok er wel van.) Nou voel ik me helemaal schuldig... jeetje