Kan mij eigenlijk wel aansluiten bij Tantan, precies hetzelfde, behalve t veilige gevoel bij opa & oma, dat had ik niet, woonde te ver weg daarvoor. Ik heb gelukkig wel iets geleerd van de opvoeding. Hoe ik het NIET moet doen. En ik moet zeggen, nu mijn oudste kids al groot (15/17/19) zijn, dat het prima is gelukt. Ik heb zo'n hekel aan slaan, daar los je niks mee op, tis machtsmisbruik en machteloosheid.
Heb vroeger ook weleens een trap onder mn kont gehad, maar had het er dan ook echt naar gemaakt moet ik zeggen. Praat nu over toen ik jaar of 15 was. Ik ben er nooit minder van geworden. Wel had ik graag gezien dat mn ouders me wat meer gepuched hadden met huiswerk maken (controle of ik het ook gemaakt had). Tuurlijk ben je er zelf verantwoordelijk voor, maar ik denk als ik controle had gehad, dat mn opleiding iets hoger uitkwam. Ik KON het namelijk wel! Ook hebben mn ouders nooit tegen me gezegd dat ze van me houden. Ik weet dat ze dit absoluut WEL doen, maar het is nooit uitgesproken, ze deden dat op hun manier. Ach misschien was dat ook gewoon niet van die tijd Voor de rest heb ik schatten van ouders die altijd, maar dan ook altijd voor me klaar staan. En zie ze echt als voorbeeld verder hoe ik straks onze dochter wil opvoeden Heb vaak in mn jonge leventje geroepen dat ik andere ouders wou maar had er niet aan moeten denken...kon het niet beter treffen.
ik heb een prima leven gehad, niks mis mee! mijn moeder was altijd thuis heb alleen gemist dat er tegen mij of wie dan ook gezegd werd; ik hou van je! ook ik heb wel eens een knal gekregen maar ach daar ben ik groot mee geworden verder vind ik het wele esn moeilijk dat ik altijd geleerd heb; jij moet wel je mond houden, daar mag je niks over zeggen {geen akelige dingen maar vaak onozele dingen kwa "roddelen"} en dat doet me zo nu en dan de das om. Ik moet vaak "leren" dat mijn waarheid ook één waarheid is! uhm noujah kweet niet of jullie mij snappen maar oke. O en mijn dochter mar op een gegeven ogenblik wél nij haar vriendje slapen ind e weekende, natuurlijk niet meteen! maar mijn ouders deden na 3/4 jaar nog moeilijk want ik woonde thuis en niet bij hem! Verder ben ik niet de gemakkelijkste geweest dat weet ik wel... maar nee echte dompers neuh.
Heel eerlijk...? Ik vind dat m'n ouders me niet streng genoeg hebben opgevoed soms, waardoor is nu best lui kan zijn en soms wat schoppen onder m'n kont nodig heb. (daarbuiten had/heeft m'n moeder een alcoholverslaving, toen met slaappillen erbij.Is natuurlijk niet echt opvoeding, maar heeft me ook erg getekend.)
Het gezeik dat mijn pa altijd begon als er visite was. Over school, uitgaan en vriendjes. Altijd als er mensen bij waren. Dingen zo verdraaien als hij deed en doet. Volgens hem had ik een keer mijn handen afgeveegd aan het gordijn en zaten er daarom vlekken op. Wist zeker dat ik dat niet had gedaan maar ja, als je pa dat zegt... Nu weet ik dat ie heel veel dingen zo verdraait, die echt niet waar zijn. En waar ik echt voor zal waken is dat ik als ik boos ben op Lena, niet ga doen alsof zij dat doet om mij pijn te doen, wat mijn pa wel altijd doet. Hoop dat ik haar er uiteindelijk mag van doordringen dat ze haar eigen keuzes maakt, voor haar eigen leven en niet voor de lol van pa en ma. Als ze gaat vragen als ze 14 ofzo van 'mag ik uit?' dan zeg ik nee. Punt. Uit. Daar ga ik geen urenlange verhandelingen over houden. Verder hoop ik niet zo preuts te zijn als mijn ma en in elk geval gewoon te kunnen praten over aan de pil willen als ze straks 14 / 15 is. Wil geen hele gesprekken maar ook niet zoals bij ons thuis. Verder zijn mijn ouders wel okee. Maar ik was blij om op mijn 18 pleite te zijn daar en hoop dat Lena in elk geval daarna met plezier bij ons langskomt.
ik heb een super jeugd gehad mijn moeder was er altijd als ik uit school kwam met thee en een koekje en mijn vader daar kon ik altijd enorm mee lachen ik heb mijn moeder nog nooit echt boos gezien maar mijn vader 1 keer daar had ik het ook echt naar gemaakt misschien hadden ze mij meer moeten laten doen in het huishouden
Mijn vader was te weinig betrokken bij mijn broertje en mij, omdat hij altijd aan het werk was. En als hij thuis was lag hij te slapen op de bank. Mijn moeder stond er qua opvoeding helemaal alleen voor, want mijn vader kon ook helemaal niet tegen al die 'drukte' die kinderen met zich meebrengen. Mijn vader was echt wel gek op ons, zolang we ons maar leuk en aardig gedroegen. Was je tegendraads, dan had je een zwaar probleem met hem. Terwijl ik vind dat kinderen af en toe best tegendraads mogen zijn. Dat hoort bij het opgroeien, bij het ontdekken van je eigen persoonlijkheid. Wat mijn moeder betreft, die was meer een vriendin dan een moeder voor mij. Ik wist veel te veel van haar, en zij van mij. Zij heeft mij betrokken bij zaken waar ik veel te jong voor was, en dat heeft mij emotioneel enorm in de problemen gebracht. Er is niks mis mee om zaken open te bespreken met je kinderen, maar ergens moet je wel een grens trekken. Ik ben dus van plan om meer een 'moeder-moeder' te worden dan mijn eigen moeder was.
ik haatte het om nooit gestraft te worden... klinkt bijzonder raar ik weet het ! maar ik kreeg altijd een schuldgevoel ivp gestraft te worden (bv slecht rapport is geen zakgeld; had ik dan een slecht rapport kreeg ik toch zakgeld maar mocht ik duizend keer horen hoe goed ze wel voor me waren om me toch zakgeld te geven) ook heb ik het vooral gemist dat mijn ouders liefdevol met elkaar omgingen (nu zijn ze eindelijk gescheiden...) en ik denk dat het voor kinderen (jong en oud) toch belangrijk is om te leren hoe je liefde moet uiten naar elkaar toe... voor de rest is mijn mama de liefste schat ooit (nu zelfs één van mijn beste vriendinnen die ik alles kan vertellen), mijn vader zie ik al 3 jaar niet meer en heb ik ook geen behoefte aan
De fouten van mijn moeder: - ons te vrij laten, waardoor ik te lui ben geworden, en niet heb geleerd mezelf ergens toe te zetten (ook huiswerk maken als ik er eigenlijk geen zin in heb, dat doort dingen) - te weinig aan het huishouden doen. Het was bij ons altijd een zooitje! Klinkt stom, maar dat vind ik heel hinderlijk in mijn herinneringen. - me een schuldgevoel aanpraten. Doet ze nu soms nog als ik bijvoorbeeld geen tijd heb om langs te komen, of als ik kort van stof ben aan de telefoon omdat ik me niet lekker voel, maar tegenwoordig zeg ik er wel wat van. - ons zelfvertrouwen te weinig stimuleren. De fouten van mijn vader: - er niet zijn - denken dat het voldoende is om financieel bij te dragen - boos worden omdat je kind ziek is, en net te laat bij de wc is Ik heb veel geleerd van mijn ouders over hoe ik het niet wil doen... Wat ik wel fijn vind is dat mijn ouders inmiddels allebei inzien wat ze niet goed hebben gedaan. Dat scheelt toch
ik heb maar 1 ding en dat is: ik heb nog een broertje en zusje , ik ben dus de oudste en elke keer als er ruzie was (wat meestal de schuld was van me broertje of zusje) kreeg ik naar me kop, jij ben de oudste en je moet het goede voorbeeld geven! ik had daar zo'n hekel aan want ik dee meestal niks en me broertje en zusje liegde dan ,want ze wisde dat me ouders toch mij de schuld zouden geven! maar voor de rest vond ik mijn opvoeding wel okey!
Te weinig aandacht van mijn vader.. Hij was 55 toen ik geboren werd (mij zus en ik zijn uit zijn tweede huwelijk) en heb altijd het idee gehad dat hij 'het wel een beetje gehad had' met kleine kinderen. Zelfs als kind voelde ik dat al. Kan me niet herinneren dat ik ooit met hem iets ben gaan doen. Ook waren mijn interesses (qua hobbies en opleiding) voor hem niet interessant. Mijn zus zat op voetbal, waar hij altijd ging kijken, en deed een technische opleiding waar hij veel over vroeg. Ik was een echt meisjes-meisje en deed een opleiding tot doktersassistente waarvan hij letterlijk heeft gezegd dat het 'altijd maar trutten zijn die alles van je moeten weten maar verder geen kennis hebben'. Nu ik uit huis ben spreek ik hem wel via de telefoon en gaat het wel beter.. maar vind het toch jammer van vroeger.
- Er is/ wordt nooit gezegt ik hou van jou.. zeg ik dagelijks tegen Esmee omdat ik het belangrijk vind dat ze weet en hoord dat wij van haar houden.. - mijn broertjes en zusjes zijn altijd voorgetrokken door mijn ouders.. ben hierdoor een verschrikkelijke puber geweest.. wat de band niet ten goede is gekomen.. - mijn vader was altijd weg en mijn moeder droeg de zorg voor 4 kinderen geboren binnen 6 jaar dus voor mij was er bijna nooit geen tijd.. - tijdens mijn zwangerschap hebben ze tot een week of 16 geroepen.. geniet er nog maar niet van.. je kunt nog steeds een miskraam krijgen.. - altijd negatief praten over een ander.. nooit een complimentje.. Ik hoop dat ik een liefdevolle moeder zal zijn waar Esmee ook als ze uit huis is met veel plezier komt.. Dat is wel mij streven..
Bij mij was het dat er nooit gepraat werdt over andere zaken dan hoe was je school hoe vond je het vandaag gaan op school?Ik hou van jou! je doet echt goed je best,tof van je dat je dit gedaan hebt/of dat. heb je vriendinnen gemaakt op je nieuwe school? hoe ging die toets? En ook van andere dingen vrouwen dingen(ongestelheid,vriendjes,verliefd zijn) al die dingen waren taboe. Erg jammer,ook van nu je nu werk kun je sparen en strax voor je rijbewijs. Ik zelf had er nooit aan gedacht natuurlijk was druk bezig met vriendinnen maar werkte er op los alle vakanties gewerkt bijbaantjes enz. Dat soort dingen vind ik jammer dat ga ik echt totaal anders doen bij mijn kids. Ik wil echt wat opener overkomen en luisteren naar hun en hun advies geven. Mocht het moeizaam gaan want dat kun je ook hebben dat je kind totaal geen prater is dan stuur ik papa er op af.zodat hij /zij wel bij 1 van ouders terecht kan. En voorbereiden op het zelfstandig wonen. Ik had opeens op een dag een huis groot alles moest ik achter zien te komen hoe het werkte enz. pfffffffffffff echt zwaar gehad man. gr loesmari
Pff er is zo veel wat ik niet zou doen, wat hun wel gedaan hebben. schelden, te veel drank, zusje voortrekken, altijd een oordeel klaar hebben zonder dat ze naar mijn verhaal luisterden, mijn dagboek lezen!, nooit een ruzie echt uitpraten etcetc.........
Tja, teveel om op te noemen.. En nu nog steeds eigenlijk.. - Geen liefde en genegenheid tonen; - De waarheid zo verdraaien dat alles uiteindelijk mijn schuld was/is of dat ik mijn neus in zaken steek die mij niet aangaan; - Mij niet respecteren als persoon; dus geen privacy, geen recht om mijn eigen beslissingen te nemen, geen recht om mijn eigen geld te beheren, geen vrijheid om te doen wat ik wilde; - Er niet voor me zijn op momenten dat ik ze nodig had/heb; - Zusjes voortrekken; - Verantwoordelijkheid van mijn zusjes en hun geluk (ook nadat ze volwassen zijn en hun eigen leven hebben) op mijn schouders leggen; - Bij ieder lid van ons gezin achter een ander aan lullen. BIj mijn zusje zeuren over hoe slecht ik ben, en bij mij juist mijn zusje afkraken bijvoorbeeld; - Mijn vriendschappen nooit goedkeuren; altijd zeggen dat mensen mij willen misbruiken of gebruiken; - enz, enz, enz En nu toont mijn moeder heel weinig interesse in Elena. Ze zegt wel dat ze heel veel van haar houdt en om haar geeft, maar dat laat ze niet blijken met haar gedrag. Tja, mijn relatie met mijn ouders, mijn moeder voornamelijk, zal altijd bagger zijn. Maar ik kan ook geen afstand nemen. Is heel dubbel. Ik heb haar liefde en bevestiging wel altijd nodig, terwijl ze mij eigenlijk alleen maar irritaties bezorgd.
Ze zijn gescheiden, en nu is m'n vader er niet meer hij had veel verdriet. Misschien hadden m'n ouders me naar een andere school moeten sturen, zo'n cito toets zegt ook niks over je niveau.
Ik vind het lastig om te zeggen dat mijn ouders het niet goed hebben gedaan... Zeker, ik zal dingen anders doen, maar ik denk ook dat het een beetje aan de tijdsgeest ligt. Bijvoorbeeld, ik ben veel gestraft (zwaar woord hoor) terwijl er tegenwoordig meer gepraat word met kinderen. Ik ga er vanuit dat mijn ouders het beste met me voor hadden en vanuit hun beste kunnen en weten gehandeld hebben... Wat niet wil zeggen dat ik het altijd eens ben geweest met mijn ouders. Ik vond ook dat ik vreselijk oneerlijk behandeld werd, en alle anderen mochten altijd meer... Wat ik zeker wel anders wil doen bij mijn kinderen is ze niet te lang klein houden... Mijn ouders hebben me zeker tot mijn 18de behandeld als een klein kind. Vooral mijn vader was daar heel erg in, die kon er erg slecht tegen dat ik volwassen werd. Op een gegeven moment moet je als ouder ook durven loslaten en hij wilde alles doen om mij klein te houden. En ik zal proberen om altijd met mijn kinderen te blijven praten, niet tot in den treure en over alles, maar ook niet altijd zeggen: "omdat ik het zeg!" Dat was het stopwoordje van mijn ouders als ik vroeg waarom.... PS: Ik heb het over mijn generatie, (Ik ben ook al zooo oud ) en ik wil niemand voor het hoofd stoten met mijn opmerkingen... En ik heb het niet over mishandeling ed, maar gewoon een redelijk normale opvoeding.
Er is heel weinig wat ik anders zou doen. Ik heb een fijne en liefdevolle opvoeding gehad, er was en is altijd aandacht en tijd voor ons.