ik moest sinds mijn 10e best wel veel in het huishouden doen (wc soppen, babies in bad stoppen, strijken, dweilen) en als ik kinderen krijg ga ik ze denk ik lekker lang kind laten zijn. helpen met de afwas vind ik normaal, maar strijken en babies in bad doen niet. voor de rest heb ik echt niks te klagen gehad (deed ik uiteraard wel want ik was een lastige puber)
Hier ook dat ze veels te gesloten waren er werd ook niet gepraat en hun gevoelens lieten ze niet merken, ik heb daar dus nu ook problemen mee, maar ik ga dat zeker anders doen met mano.
Tsja, je kan beter vragen wat deden ze wel goed. Wat ze niet goed deden: mishandeling, drankmisbruik, mijn moeder wou niet erkennen dat ze depressief was (10 zelfmoordpogingen), mijn vader was er nooit, huishouden en opvoeding van mijn broertjes op mijn schouders, alles was mijn schuld, nooit eens genegenheid tonen, ze zeiden ook nooit sorry als zij fout zaten. Maar goed, ik kan nog wel veel meer dingen opnoemen. Wij zaten met zijn allen niet voor niks bij de Jeugdzorg.
Die van mij was net zo.Zou t nooit bij mn dochter doen,en mijn man ook niet.Die werd vroeger door zn moeder flink aangepakt.
Ik heb een hele fijne jeugd gehad maar toch zijn er 2 dingen die mijn ouders deden die ik dus niet zou doen. 1) mijn zus kreeg altijd te horen dat ze beter moest oppassen omdat ze een voorbeeld voor mij moest zijn (we schelen 6 jaar) en ik kreeg altijd te horen dat ze wilden dat ik wat meer op mijn zus leek. Daardoor kreeg ik het gevoel dat ik alles even goed moest kunnen als mijn zus, wat gewoon onmogelijk is omdat ze 6 jaar ouder (en dus verder) is/was. 2) mijn moeder leefde (en leeft nog) in de veronderstelling dat je vriendschappen moet kopen. Dus heel vaak werden afgesproken dingen met ons (kinderen) 'afgezegd' omdat ze met die en die had afgesproken dat we daar iets moesten doen (b.v helpen in de tuin). En dat doet ze nu nog steeds dan laat iemand zich b.v ontvallen dat ik dat gene wat ik met een foto heb gemaakt (gescrapt) zo leuk vinden en huppa mijn moeder regelt wel even dat ik dat ook maak voor een wildvreemde. Dit zonder overleg en zonder vergoeding (ja sorry maar het materiaal is nu eenmaal niet altijd even goedkoop). Het heeft ons lang onderzoeken gekost maar we weten nu in ieder geval waar dit gedrag vandaan komt. Mijn oma is namelijk gescheiden toen mijn moeder nog een kind was, toendertijd was dat een grote schande en daardoor mochten andere kinderen van hun ouders niet met mijn moeder spelen. Mijn moeder is daardoor vriendschappen gaan 'kopen' en dit werkte. Ik wil Kylian dan ook heel graag meegeven dat mensen wel van je houden en leuk vinden om wie je bent . Groetjes anita
Kijk je wel uit hoe je dat aan gaat pakken? Ik dacht er ook zo over, helpen met de afwas en thats it. Met als gevolg dat mijn 3 grote knullen (15/17 bijna 20) een stelletje lamme takken waren in t huishouden. Ik heb dat wel weer om kunnen turnen maar dat heeft bloed zweet en tranen gekost. Baby's wassen vind ik onzin, is geen taak voor broers/zussen. Maar verder lekker mee laten helpen, ook met dweilen enzo
mijn vader was altijd dronken had losse handjes en voeten zei altijd dat ik niks kon als ik gepest werd zei hij dat ik me maar moest laten slaan dat was het beste mijn moeder is een super lieve vrouw die alleen maar het beste wou met der kindjes ze is er nog steeds voor ons je kon altijd met der praten ik heb nu zelf 2 kindjes en een vaste relatie en ben goed terecht gekomen
heb niks te klagen, heb de beste ouders ooit! en tuurlijk deden ze wat fout voor mij ogen.maar alleen om het voor mij goed te doen.
M'n mama heeft me veel te los gelaten (ze beseft dit en dit komt omdat ze zelf véél te streng werd opgevoed). Ook hebben m'n ouders altijd ruzie met elkaar gemaakt via mij (ze zijn al 20 jaar gescheiden) maar durfden niet met elkaar een goed gesprek aan te gaan. M'n moeder heeft me altijd veel te veel overbeschermd waardoor ik het nu nog erg moeilijk vind om problemen niet uit de weg te gaan...
Heb eigenlijk niet zoveel te klagen, alleen dat ik af en toe hard werd aangepakt. Wanneer ik hen (weer eens een keer) het bloed onder hun nagels vandaan had gehaald, kreeg ik soms echt een schop onder m'n kont en wel zo hard, dat ik soms zonder een aantal tredes te raken boven belandde.... Ik zou het in ieder geval nooit niet zo oplossen, maar goed. Ik ben er niet 'anders' door geworden, (alleen groter ) Dat is het enige wat ik nooit zou doen, maar verder niets te klagen gehad. M'n ma kan tegenwoordig wel af en toe echt 'zeuren'. Een beetje met een omweg met mij bemoeien en zeggen hoe het moet. Ik weet niet of dat komt omdat ik nu zelf een kind heb, maar het is wel zwaar irri..... Ik hoop in ieder geval niet dat ik ook zo wordt later. Maar dat terzijde...
Ik heb een heerlijke jeugd gehad. Maar 1 ding hadden mijn ouders anders kunnen doen. Het begon toen ik op de middelbare school kwam. Mijn ouders hadden heel hoge verwachtingen van mij, en als ik die niet na kwam waren ze "zichtbaar teleurgesteld" in mij. Als ik daarop terug kijk vind ik dat erg hard. Ik heb er vreselijke faalangst aan overgehouden (waar ik nog steeds last van heb, al is het wel een stuk minder dan in mijn pubertijd) en werd op een gegeven moment enorm onzeker over mezelf en vond mezelf niet goed genoeg. Ik had hierdoor grote problemen op school, maar nooit hebben mijn ouders zich de moeite genomen te kijken naar waar mijn problemen vandaan kwamen. Met name mijn moeder kon hier totaal niet mee om gaan en zo werd het allemaal steeds erger. Ik kreeg de meest vreselijke dingen voor mijn voeten geworpen die ik hier niet wil gaan vertellen. Achteraf gezien weet ik dat het puur onmacht is geweest van haar kant uit, maar ik weet wel dat ik op dat gebied beter ga communiceren met mijn kind. Als mijn kind "vreemd" gedrag gaat vertonen zal ik voor mezelf wel gaan kijken waar dat precies vandaan komt, en wat ikzelf daarin heb bijgedragen. Ik kan er nu goed mee om gaan vind ik zelf. Wat mij wel heel veel pijn doet is dat ik zie hoe mijn zus er nog dagelijks mee kampt. Zij heeft ook deze ervaring, misschien nog wel erger dan ik. Zij heeft nog steeds een overdreven drang zichzelf te moeten bewijzen, zowel emotioneel als materieel. Dat vind ik jammer, want ze staat op deze manier haar eigen geluk in de weg...
Hmm...waar zal ik eens beginnen Eigenlijk was het heel simpel op te lossen geweest... Mn moeder had moeten scheiden toen ze dit de eerste keer overwoog. Dan had mn vader me niet de grond in geboort, mn zelfvertrouwen laten verdwijnen en mn faalangst laten opkomen. Dan had ik misschien t gevoel gehad dat ik er mocht zijn. Gehoord mocht worden en mn mening mocht delen. Dat had al heel veel gescheeld denk ik. Of misschien had mn vader eerder hulp moeten zoeken op psychisch gebied. Toen hij dit eenmaal deed was het advies: "het is het beste deze beerput maar dicht te laten". Of misschien hadden ze me eerder als met mn 14e pas moeten vertellen dat er met mn vader psychisch heel wat mis was en waarom dat zo was. Had ik misschien iets meer begrip gehad voor zijn handelen soms...alhoewel... Hier worstel ik nog steeds mee nu. Aan de eene kant snap ik dat t bijzonder moeilijk voor hem is om "normaal" in een gezin te functioneren en dat hij veel verandert heeft aan zichzelf en nogal in de knoop zat en zit met veel dingen. Aan de andere kant kan ik niet goed praten hoe hij mij behandelt heeft al die jaren. En hoe kapot mijn zelfbeeld was daar door, waar door er nog meer ellende over me heen gekomen is. Mijn jeugd is ook moeilijk en klote geweest (niet alleen mn jeugd..) maar ik behandel mijn kinderen wel als volwaardige mensen. Dus in hoevere kan ik (en hij) dan zijn jeugd als excuse gebruiken voor wat hij misdeed richting mij? Denk dat dat op dit moment mijn grootste struikelblok is met mn pa. Dat en zn gemakzucht en gescheld richting mn moeder (hij is gepensioeneert dus hoeft niks meer te doen...vind hij. Dus mn moeder is het sloofje nu..vraag me af wat er gebeurt als zij ook 65 is...wie er dan schoon gaat maken en kookt enzo) En aan de andere kant maar zeggen "Als zij er niet was geweest was ik al dood geweest." Toon dat dan verdorie eens ipv dr de god ganse tijd de huid vol te schelden als iets je niet zint! En mijn moeder...tja... Ze is heeeel liefhebbent en kan veel inkasseren...teveel denk ik. Ze stond te makkelijk klaar voor me aan de eene kant (als ik mn kamer op moest ruimen en ik vroeg het dan kwam ze mee helpen...3 x raden wie er dan opruimde en wie niet...) en als ik dr dan nodig had dan was ze er weer niet (bvb toen ik van school af wilde omdat ik vreselijk gepest werd) En ze heeft me niks in het huishouden laten doen (mocht t niet eens...heb ooit afgewassen uit mezelf en kreeg verdorie ruzie met mn pa er om...). Is fijn zolang je bij je moeder woont...maar owee als je dan op jezelf gaat wonen En ze hebben me totaal niet gemotiveert met leren oid. Geen interesse in raporten of cijfers of niks. Heb t altijd gedaan uit plicht en omdat ik anders problemen kreeg op school (en t ging me enorm makkelijk af t leren) maar had n zetje in de rug kunnen gebruiken. Erkenning of HERkenning van mn talenten kunnen gebruiken. (ja zei mn vader laatst toen ik voor mn moeder dr hond geschilderd en ingelijst had, jij bent ECHT goed in tekenen! Je had naar de grafische school gemoeten joh! Waarom heb je dat niet gedaan...zonde van je talent! Ik kon hem zn nek wel omdraaien...teken en schilderen heb ik altijd erg goed gekunt...maar hij had toen zo weinig interesse in mij dat t lijkt alsof ik dat nu ineens geleerd heb. Had hij me dit 20 jaar geleden gezegd dan had t me misschien geholpen om er wat mee te doen. twijfel nu nog over mn talent terwijl ik van iedereen en alles hoor dat ik goed ben) En dat doe ik dus anders. Hier helpt iedereen mee (vanaf n bepaalde leeftijd) Jou kamer is JOU pakkie an om op te ruimen. En als je ergens problemen (mee) hebt dan kan je altijd bij me aankloppen en moet t nodig zijn trek ik de juf of meester even over zn bureau (figuurlijk dan heh). En word je gewaardeerd om wie je bent en wat je kunt...aangemoedigt om meer uit jezelf te halen en mag je lekker jezelf zijn. En soms duw ik dan wel eens wat te hard als ik t idee heb dat t beter kan...naja...ik schijn ook mens te zijn Misschien hadden ze t zelfde moeten doen als ik nu voor mn zoontje wil doen. Curssusje weerbaarheid en op judo.
Wat erg al die ervaringen waarbij het niet goed ging. En wat goed dat jullie nu niet in herhaling willen vallen bij je eigen kinderen! Mijn ouders hebben het goed gedaan. Nu ik zelf moeder ben van een dochter (en straks van 2 dochters) snap ik des te beter waarom ze bezorgd waren als ik ging stappen en toen ik in mijn eentje naar het buitenland ging.
nee half zussen. we hebben dezelfde vader en ze hebben alleen een andere moeder. dit is een 2ling uit mijn vader zijn 1e huwelijk. mijn vader en moeder hebben samen 5 kids gekregen waaronder ikke . dus ik heb 4 zussen en 2 halfzussen
wat ik nooit bij mijn dochter zou doen maar wat bij mij wel gebeurde: * betrekken bij ruzies van gescheiden ouders (ze luchten hun hart dan bij mij en ik sta er lekker tussen) * verhuizen ver weg. Mijn moeder ging verhuizen toen ik 14 was naar een plek 2 uur verderop. Ze had een nieuwe liefde. dus ik moest bij mjin vader gaan wonen terwijl ik een vreselijke stiefmoeder had. * doodnegeren/zwijgen. dat deed mijn vader bij mij als ie boos was en woonde ik ook nog met hem alleen (toen ging ie niet meer met die vrouw) Ondanks alles heb ik nog steeds goede band met mijn vader. Hij is er altijd voor mij gweest en zou voor mij door het vuur gaan. Hij is ook bij die vrouw weggaan mede voor mij omdat hij zag dat ik er onder lijdde... met mijn moeder heb ik nu opzich wel goede band maar kan het niet verkroppen dat ze mij in de "steek" liet voor een andere man.. zo voelde dat voor mij en voelt dat nog steeds.. mijn dochter gaat voor mij boven alles!
Mijn vader was alleen maar aan het werk, werd alcoholist en snoof zijn neusgaten vol.Heeft mijn moeder lichamelijk en geestelijk mishandeld, zo ergdat mijn moeder zonder foundation de deur niet uitgaat ivm vlekken en littekens. Hij leeft nog steeds, maar ik hoef hem niet meer te zien. Hij kocht onze liefde met kado's, stookte mijn broertje en mij op tegen mijn moeder en hoorde ons over alles uit. Verder nam hij ons altijd mee de kroeg in, omdat hij niet zonder zijn biertje kon/kan. Dat hij niet kwam opdagen op mijn diploma uitreiking was de 1e druppel, maar dat hij niets heeft laten horen na de geboorte van Joey was het toppunt! Hoe ik zal reageren als hij overlijd weet ik niet, ik mis hem, maar dan wel de goede kanten van heel vroeger. Mijn moeder was/is altijd zorgzaam, staat altijd voor ons klaar en verwende ons (teveel en nu nog). Wat ik zo jammer vind is dat toen ze een alleenstaande moeder was het zo druk had met werk, huishouden enz dat ik altijd het gevoel kreeg dat er niet naar me werd geluisterd. (Bijv 3 keer op 1 dag vragen hoelaat die afspraak bij de HA was) Daar heeft ze nog steeds een handje van hoor... Verder komt ze hier bijna nooit, terwijl ze iedere dag in het ZH was na de geboorte. Het laatste bezoek was in Augustus, toen ik naar het ZH moest ivm een colposcopie.En vorige week dan met pakjesavond. Daartussen zat dus 4 mnd. Daarintegen belt ze me 3 keer per dag, vraagt altijd naar ons jochie en ik kan altijd bellen als ik oppas nodig heb voor Joey. Helaas gaat mijn moeder per 1 Janauari met de liefde van haar leven mee naar België. Ik gun haar daar al het geluk van de wereld, en hoop dat dit de man is die haar echt gelukkig kan maken. (echt een topvent is het, dus dat moet wel goedkomen) Maar ik hoop wel dat we elkaar wat meer gaan zien hierdoor.
Ik heb een leuke jeugd gehad en schatten van ouders. Enige waar ik last van had en nog steeds heb is dat mijn ouders onderling heel erg tegen elkaar zeuren. Ik heb regelmatig gedacht ga dan uit elkaar en leef je eigen leven. blijkbaar houden ze toch genoeg van elkaar om nog altijd bij elkaar te zijn.
Ja, ik snap het nu wel. Ik raakte vooral in de war denk ik doordat er stond dat je halfzusjes er om t weekend waren. Dat is raar dacht ik nog, mijn jongens en hun halfzusje wonen in 1 huis, altijd. Maar dat is natuurlijk vanuit moeders oogpunt bekeken, waar kinderen meestal wonen.