Heftig allemaal meiden Maar denken jullie nooit dat familie vrienden of kenissen dit ook kunnen lezen.Of weten jullie dit al en maakt het niet uit. Groetjes Karin
Ik stelde altijd vragen als kind, gewoon over dingen die ik op tv zag, maar mijn ouders konden daar niet altijd op antwoorden. Een stukje algemene ontwikkeling dus. Ze waren allebei best gesloten op een bepaalde manier; ik denk mede daardoor dat ik ook wat onzeker en gesloten was en nog steeds weleens ben. Verder heb ik alles gekregen wat ik nodig had, waren ze er altijd voor mij, supertrots, humoristisch en toegewijd.
Heftig allemaal meiden Maar denken jullier er nooit aan dat familie vrienden of kenissen dit ook kunnen lezen.Of weten jullie dit al en maakt het niets uit. Groetjes Karin [/list][/url]
Hihi Crisje, idd ik ga ook wel voor korvee trouwens! Ligt er wel aan hoor, ik ga ze geen huishouden voorschotelen maar een eigen ding vind ik belangrijk (afwassen, afdrogen, eigen kamer opruimen). Vriendin van mij heeft de instelling "Hoe sneller zelfstandig, hoe beter". Dat heb ik dan weer niet, omdat een kind ook kind hoort te zijn.
Problemen op mijn schouders neerleggen waar ik als kind niks mee kon. Meer met zichzelf bezig zijn dan met mij........dat soort dingen. Maar ze hielden wel van me, det heb ik wel altijd heel goed gevoelt. En dat geef ik weer door aan mijn eigen zoontje. Wat ik vooral anders wil voor mijn eigen kindje is dat hij lekker onbezorgd kind kan zijn, dat hij zich veilig voelt en niet dat hij zich zorgen moet maken om zijn ouders. Ouders die betrokken zijn bij wat hij doet, leert en wil bereiken.
Ik had het juist te goed bij mijn ouders. Nu denk ik na alles gelezen te hebben, waar zeik ik over. Maar zeg het toch even. Ik heb echt schatten van ouders hoor, dat even voorop gemeld. Alleen waren ze te goed. Alles werd altijd gedaan, alles kon altijd. Maar ook echt alles. Ze lieten mij en mijn broertje overal vrij in, nu mijn zusje ook, hoe laat thuiskomen, hoe laat op bed enz, huiswerk wel of niet doen. Dingen krijgen, echt nergens werd nee opgezegd. Ons huis was dan ook altijd een soort van jeugdsoos, zelfs als mijn broertje en ik er niet waren. Alles kon ook altijd met geld worden opgelost. We kregen ook klauwen vol geld. Ik had als 19 jarige nog zakgeld van 50 eu per week, met kleedgeld van 150 pm. Wat het resultaat is, dat wij alledrie gewoon stront en stront verwend waren/zijn. Probleem, we konden niets. - Niet met geld omgaan. - Niet opruimen. - Lopen te bleren als we ons zin niet kregen. - Niet zelfstandig iets kunnen regelen. Dat zou ik dus niet doen.
Mijn ouders zijn opzich goede ouders... Tis alleen dat ik van me vader constant te horen kreeg dat praten belangrijk is met elkaar...Dat deden we dus ook...We kregen vaak dan onze kritiek en me ouders die van hun...Me moeder kon/kan er wel mee overweg....Maar me pa...DRAMA...Hij zei dat ie er op zou letten... Nou dat ging 2 dagen goed...daarna zoals altijd...Opzich maakt het niet uit...Een mens hoeft voor mij niet te veranderen...Maar als je als kind zijnde te horen krijgt dat je wat dingen moet veranderen aan jezelf...moet je lijkt mij wel een voorbeeld krijgen.
Hier hetzelfde. Alleen bij mij begon het toen ik ging studeren en wel met de opmerking: ga jij maar studeren, dan ben je de enige van de familie die een studie heeft gedaan. En toen begon de druk. Ik heb 8 jaar lang een hijgende vader in mijn nek gehad die maar pushde en pushde met als gevolg een enorme burnout in 2005. Sinds dien doe ik wat IK wil in plaats van een carriere te volgen die mijn vader voor me in gedachte had... en ben ik lekker thuis met mijn kleintje. lekker geen werkstress. Dat ga ik met Fleur wel anders aanpakken, doen wat ze leuk vind en een gezonde dosis aanmoediging. En lukt iets niet dan is het niet voor haar en gaan we kijken wat wel bij haar past. Als je weet dat je kind van nature een beetje onzeker is en dus faalangsten etc. kan ontwikkelen moet je daar als ouder heel voorzichtig mee omgaan. Marijn
hoi hoi, Ik heb eigenlijk niets slechts evaren bij mijn ouders. Maar wat ik tegenwoordig vind is dat de kinderen overal bij betrokken worden laat kinderen kinderen zijn. Ik moest bv als er volwassen praat was altijd naar boven of naar buiten of wat dan ook. het is niet zo dat er gepraat werd en wij altijd ineens weg moesten hoor maar meer als wij op bed lagen maar mocht het eens voorkomen dan moesten wij gaan spelen. Nu zijn de kinderen vind ik veel te wijs.Ze praten mee over dingen waarvan ik denk jee hoe kom je er bij...... Een ander voorbeeldje en ik zie dat vaak: Als de kleine er bij zit: Ja hij kan er niets aan doen hij heeft adhd eigenlijk bedoeld hij het lief maar door dat hij adhd heeft beseft hij het niet.... En hoppa een vrij brief voor de kleine die de volgende x tegen mij zegt als hij iets stouts heeft gedaan of een grote mond heeft: Ja ik kan er niets aan doen ik heb adhd............... GRRRRRRRRRRR. Het is nodig dat ze iets weten maar dat nou juist weer niet. Maar goed dat is iets van tegenwoordigs..... gr lon Ps ik heb (nog) geen kinderen dus ik denk dat het voor mij makkelijker praten is. Oja ik werk op een particulier kinderzwembad en wat je daar allemaal wel niet ziet!
Wat ik me afvraag naar aanleiding van dit topic... Om mijn eigen voorbeeld te nemen van het te lang klein houden... Ik ben soms bang dat ik doorsla naar de andere kant, dus dat ik Jelle te snel groot wil hebben. Hoe waak je ervoor dat dat niet gebeurd? Je weet namelijk wel hoe het nìet moet, maar hoe het dan wel moet, daar heb je geen voorbeeld van gehad. Ik weet wel dat het feit dat je je ervan bewust bent al een hele stap is, maar toch, hoe kijken jullie hier tegen aan?