Emigreren?

Ik heb een jaar in Tenerife gewoond. Hadden we financieel meer stabiliteit gehad waren we daar gebleven. Beklaag mij nog steeds dat wij zijn teruggekomen. Heb daar mijn echtgenoot leren kennen en zijn daar ook gehuwd. Wanneer we op pensioen mogen zullen we hopelijk weer emigreren maar nu met onze dochter kiezen we toch liever voor het beetje stabiliteit dat we hier in België hebben.

 

Ik denk er zo af en toe aan. Mijn vriend zou de schonere lucht goed kunnen gebruiken. Maar ik vind het lastig, geen idee of ik in het buitenland zou kunnen aarden. Voor ons zou het dan Duitsland worden. En Duits is nog niet mijn beste taal. Plus mijn oudste is al 9… ook de kids moeten kunnen aarden. Lastig dilemma..

 

Edit

 

Ik denk dat je om het weer niet moet emigreren, maar het is natuurlijk wel een mooie bijkomstigheid (afhankelijk van het betreffende land waar je naartoe gaat). In mijn geval werd mij zelfs geadviseerd door de artsen om naar een droog klimaat te emigreren, dit heeft wel een deel van mijn klachten verminderd, maar zie dat meer als fijne bijkomstigheid. Geen idee wat je precies nog meer niet zo fijn vindt aan Nederland. Bureaucratie is iets wat ik veel hoor, en dat is ook wel iets dat ik kan missen als kiespijn. Hoewel: dat kan op andere manieren weer heel hardnekkig zijn in sommige landen.

 

Wij zouden wel heel graag naar Zweden of Canada willen. Canada is alleen erg lastig om in te komen, we zijn ook niet meer super jong terwijl dat wel een pluspunt is, en Zweden is qua taal weer lastiger. Maar vooral het waar begin je vinden we erg lastig, zeker omdat we geen koophuis hebben dus ook geen 'startkapitaal' hebben.

Dat we ergens helemaal opnieuw moeten beginnen vinden we niet zo zeer spannend, maar we willen dan wel graag de zekerheid van een huis en inkomen en dat houdt ons (voor nu) tegen.

 

Wij krijgen hier juist veel reclames over werken in Canada en blijkbaar zijn ze daar nogal op zoek naar o.a leraren. Heb ook wat schoonfamilie die op die manier daar expat is, wel allemaal in het Franse deel. Wellicht verschilt het ook per provincie.

 

Hier een serie-emigreerder. Ik ga niet mijn hele verhaal vertellen, maar heb goede en slechte ervaringen. Ik kan het zeker aanbevelen (zou zelf ook niet meer terug willen naar NL), maar ook afraden. Hangt een beetje af van waar je naartoe wil, je eigen instelling en de gezinssituatie. Mijn voornaamste tips:
1) niet alle kinderen worden spontaan twee/drie/viertalig.
2) kleine alledaagse stressjes worden heel grote alledaagse problemen wanneer je ze in een andere taal zonder een gedegen vangnet moet overwinnen.
3) mensen in het buitenland liggen niet de hele dag op hun luie reet te rentenieren. Het leven in het buitenland is niet persé goedkoper en het is keihard werken.
4) je bent in het buitenland een buitenlander, en wordt ook zo bejegend. Zéker in die lieftallige dorpjes waar je zelfvoorzienend wil gaan leven. Zij zijn namelijk allemaal (vaak letterlijk) familie van elkaar, en jij als (in hun ogen rijke) buitenlander bent voornamelijk interessant om te gebruiken.
5) scholen zitten niet te wachten op kinderen met een taalachterstand, en je moet heel sterk in je schoenen staan om te voorkomen dat je kind niet ergens in een achterstandsklas wordt gepushed.

 

Ik heb hier vroeger ook vaak over nagedacht maar intussen ben ik heel tevreden in mijn kleine kikker-landje.
Een goede vriend van mij is naar Frankrijk geëmigreerd en heeft daar (samen met zijn ouders en broer) een camping overgenomen. Hij is er zielsgelukkig en het is een heerlijke camping maar wel enorm hard werken en de taalbarrière is erg lastig (belasting etc gaat daar toch heel anders). Sinds kort heeft hij een vriendin maar kinderen denkt hij niet aan, daar zou hij gewoon geen tijd voor hebben.

Het ligt er, denk ik, aan hoe je je leven voor je ziet en wat je belangrijk vindt. Mijn zoon blijkt transgender en dan ben ik toch blij dat ik hier woon, in een ander land zou de zorg/acceptatie toch heel anders zijn.

 

Ik zou best graag willen emigreren. Wel binnen Europa.
Ik leef elke keer zo op wanneer ik in een heuvellandschap ben. Ik geniet zo van de ruimte, rust en natuur.
Welke landen mij aanspreken:
Duitsland (omgeving Eifel, Beieren bijvoorbeeld), Oostenrijk en Zwitserland.
Het gaat mij niet om het weer maar puur de ruimte, rust en de natuur. Ik ben de drukte in ons land eigenlijk wel zat. Overal zijn mensen, is geluid (door mensen veroorzaakt) te horen en er is nauwelijks natuur.
Maar.....ik ben niet alleen en helaas blijft het bij dromen.

 

Ik moet er niet aan denken Ik vind Nederland een fijn en mooi land om te wonen. Kan me niet voorstellen dat ik het ergens anders beter ga hebben dan hier. Iedere dag ben ik dankbaar en trots dat ik hier geboren ben. En voor mooi weer maak ik reisjes naar andere landen.

 

Ik denk er ook weleens aan. Maar mijn partner wil niet, en ook mijn oudste 2 kinderen willen echt niet uit hun omgeving weg.
Familie dichtbij is een paar jaar geleden naar Noorwegen geëmigreerd. We zijn er inmiddels al een paar keer geweest. Die rust, ruimte, natuur. Heerlijk. Alleen het zou me daar in de winter te donker zijn. Zou ik liever naar een iets zuidelijker land gaan, maar wel dunbevolkt. Ik fietste op Hemelvaartsdag hier rond in een natuurgebiedje en er waren zoveel mensen overal, fietsers, wandelaars, auto's, motoren, echt niet normaal, het past gewoon allemaal niet meer in Nederland. Er is gewoon te weinig natuur. En dan woon ik nog in het Noorden/Oosten van Nederland, wil echt niet weten hoe het in de randstad is.

 

Nee, zou ik echt niet willen. Vind de 1,5 uur rijden naar mn familie al lang Zou echt niet nog verder weg willen wonen.

 

Ja, idem hier.

 

Wij hebben het er wel vaker over gehad en ook wel serieus. Eerst stond Frankrijk op nummer 1. Maar de Franse taal, die ik best redelijk spreek, was hetgeen wat ons tegen hield. Afgelopen jaar wel eens gehad over Oostenrijk. Ook onze dochter voelt wel wat voor Oostenrijk. Het voordeel van Oostenrijk is voor ons wel de taal. Ik heb deels Duitse roots en spreek het dus goed. Ik ben alleen net hier als zelfstandige gestart, mijn bedrijf loopt super goed. Dus voor nu blijven we hier. Maar misschien ooit. Ik mag mijn beroep in heel Europa uitvoeren, dus het maakt niet uit waar ik woon.

 

Ik wel, man absoluut niet. Ik zou denk ik heel goed gaan in Scandinavië.
Maar ik heb teveel gezondheidsissues om ergens afgelegen te wonen of in een land waar het minder goed geregeld is (Scandinavië is wel ok denk ik maar alles ver weg)

Als kind zei ik altijd dat ik in China ging wonen later, erna zei ik Italië beide nog nooit geweest ondertussen haha, Scandinavië ook nog niet trouwens maar spreekt me enorm aan om te wonen.

 

Ik hou van Italie, maar vind de zomers veel te warm. Soms denk ik wel eens, wat zou het heerlijk zijn in zo’n klein dorpje op een heuveltop in Toscane.

Ach dromen zijn vast altijd mooier dan de werkelijkheid.

 

Dit zijn stuk voor stuk heel goede punten. Ik denk dat het voor ons wel verschil maakt dat wij naar het geboorteland van man zijn gegaan, dan heb je al een probleem minder (taalbarrière), al zullen ze je altijd wel als semi-buitenlander zien. Gelukkig heb ik dit nog niet zozeer op een negatieve manier ervaren. Ik krijg regelmatig complimenten over mijn Arabisch, ondanks dat het nog verre van vloeiend is. Engels is hier bar en boos, zelfs onder hoogopgeleiden.

Gelukkig hier geen taalproblemen bij de kinderen, maar we hebben ze wel vanaf het begin consequent tweetalig opgevoed. Ze worden inmiddels steeds slechter in het Nederlands en snappen trouwens ook niks van het Nederlandse schoolsysteem, dat krijg ik ze maar niet uitgelegd.

 

In 2008 waren we samen op vakantie in Canada. We waren op een gegeven moment op een kleine RV camping die incl het woonhuis te koop stond. En heel betaalbaar voor ons. We hebben elkaar echt aan gekeken en er over nagedacht. Toen hadden we nog geen kinderen. We hadden het zo kunnen doen. We vonden echter dat we te kort samen waren voor zo'n grote stap (destijds 8 maanden). Met de kennis die we nu hebben, hadden we het kunnen en moeten doen.

Nu zouden we dat i.v.m. de kinderen niet meer doen. We hebben nu wel gekozen voor een huis in het buitengebied, zonder directe buren. We zijn onze buren en de drukte in het dorp zat. We zochten wat meer vrijheid en rust en die gaan we nu wel krijgen. De kinderen kijken er ook naar uit.

 

Loufoque vat het handig samen. Wij zijn nooit definitief geëmigreerd maar wel nu voor de 3e keer tijdelijk voor werk, Wel met het geluk inspraak te hebben op de plek.

We hebben een Aziatische metropool gehad, een Europees land met meer klimaat / cultuur voordelen en momenteel zelfs een caraibisch eiland.

Ik kan je zeggen, het is nergens perfect. We wonen nu in een prachtige natuur en klimaat maar tussen een enorm gesloten cultuur, enorme kosten van levensonderhoud en een andere mate van veiligheid dan in Nederland. Is het leuk? Ja! Perfect voor altijd? Nee, zeker niet.

Wat ik nog wil aanvullen op mijn voorgangster zijn de tijden er nu in NL niet na om als je alle schepen achter je hebt verbrand gemakkelijk te kunnen terugkeren door de huizencrisis.

Wij verkochten de eerste keer ons huis omdat we dat toch al van plan waren maar nu hebben we voor verhuur gekozen onder bepaalde condities die mogelijk zijn bij de hypotheekverstrekker door onze werk opdracht.