Ik weet niet hoor..Natuurlijk zijn er zowel jonge als oudere moeders die het goed doen of die het juist niet goed doen... Maar tóch denk ik dat ik een mama van 16 gewoon écht te jong vindt om een kindje op te voeden..Als je alle zeilen bijzet en enorm veel steun van je omgeving krijgt enzo zal het wel lukken..Maar ik vind over het algemeen genomen (uitzonderingen daar gelaten) dat een mama van 16 / 17 toch echt te jong is om die verantwoordelijkheid te dragen voor een kindje. Volgens mij is het zelfs zo dat je fontanel pas op zijn 20ste dicht is en dat je hersenen pas rond je 18e klaar zijn met groeien en meer van dat soort rare feitjes waarvan ik zo de klok wel heb horen luiden maar waarvan ik effe niet exact weet waar de klepel hangt (echt een anti statement om dit dan dus hier te gebruiken haha) Anyway, je lichaam is pas rond die tijd echt klaar voor de volwassen wereld. Ik ben trouwens niet echt voor leeftijden en hokjes, maar ik denk wel dat ieder mens wel degelijk bepaalde ontwikkelingsstadia moet doorlopen en dat je rond je 16e naar mijn mening nog niet de juiste stadia bent doorlopen om een kindje op te voeden.
de klepel was idd ff kwijt een fontanel is compleet dichtgegroeid met pakweg een jaar a anderhalf jaar... je hersenen daarentegen zijn wel met pakweg 18 jaar "uitgegroeid" en mag je jezelf "volwassen" noemen maar daar zullen ongetwijfeld uitzonderingen tussen zitten... ik ben nu 35 maar nog steeds niet "volwassen" andere zijn misschien weer met 17 jr al "volwassen"
Ook ik was net 16 toen ik mijn eerste zoon kreeg en tis altijd goed gegaan.. Kreeg toen ik 19 was me 2de zoon en nu ben ik 22 jaar heb ik net een dochter erbij.. Vind het geweldig om een jonge moeder te zijn zou geen moment over willen doen... Heel leuk om telezen hoe mensen er over denken en dat er zoveel jongen mama's hier zijn Knuffels
Ons kindje kwam weliswaar heel onverwacht, maar ik zou het voor geen biljard euro's meer kwijt willen! Financiele zekerheid is zeer zeker gewenst als je een kindje hebt, maar ik vind niet dat je per defenitie een goed salaris moet hebben om je kind alles te kunnen geven. Emotionele zaken zijn zo enorm veel belangrijker voor het kindje dan materiele zaken. Ik heb nu een leuke baan als freelance muzikante, die ga ik ook echt niet opgeven, maar minderen ga ik zeer zeker wél doen wat automatisch inhoud dat er ook minder financiën binnen komen. Ik vind het de komende jaren veel belangrijker dat ik er ben voor mijn kind. Ik zou het onprettig vinden als ik mijn kindje iedere dag naar een opvang zou moeten brengen al is het maar voor een paar uur. Tis MIJN kindje, dus IK voed het op! Zo denk ik er dan over. Ik ben zelf kind van 2 ouders die een fulltime baan hadden, dat vond ik niet altijd even leuk. Ik heb vaak dingen gedacht als "hè kon ik nu maar effe met mams praten" of " ik heb even een knuffel nodig" bijv. als ik een rotdag had gehad op school. Maar tegen de tijd dat mijn ouders uit het werk kwamen moest er gekookt worden en afgewassen en daarna waren pap en mam zo moe van de dag, dat ze nog weinig fut hadden om echt intensief met hun dochters bezig te zijn. Toen mijn moeder nog parttime werkte bleef er iedere dag wel nog wat tijd over voor ons, en dat had ik veel liever dan wat extra geld om te besteden. Niet dat ik verwaarloosd ben of emotioneel achtergesteld, maar gewoon... ik had en heb altijd het idee gehad dat ik, sinds beide ouders fulltime gingen werken, iets tekort gedaan ben daarin. Dit is overigens niet bedoeld als verwijt naar mijn ouders, het zijn hartstikke lieve mensen. Mijn vriend werkt fulltime, dus dat is voor ons de financiele zekerheid. Mijn baantje is gewoon een leuke bonus daarop. Mochten onze werktijden eens niet overeen komen, dan kan de kleine altijd naar opa en oma of naar tante en oom, die vangen het kindje graag op. Die weten ook van onze situatie dus dat was 1 van de eerste dingen die we besproken hebben. Erg vind ik dat als je ervoor kiest om thuis te blijven voor je kind, je vaak direct afgeschildert word als "de domme huisvrouw", terwijl ik me niet eens een huisvrouw voel. Ook ben ik niet van plan mijn leven in het teken van mijn kind te zetten, zo af en toe even tijd voor jezelf nemen (die rol vult mijn werk in voor mij) vind ik noodzakelijk als je kinderen hebt. Anderzijds, en dat was ook een duscussiepunt hier las ik, zijn de vrouwen die cariere willen maken. Mijn zus is nu 26 en zit nu echt met: ik wil cariere maken, ik wil nu nog helemaal geen kinderen, maar misschien later wel. Maar hoe zit het dan? Kan ik wel zomaar minder gaan werken als kostwinner? Kan ik naast een goede veeleisende baan wel een kindje nemen? En doe ik het niet, krijg ik daar dan spijt van? Allemaal dingen die ze zich nu afvraagt, waardoor ze in een vreselijk dubio terecht is gekomen. Vooral ook nu haar kleine zusje een kleine krijgt word ze weer eens met haar neus op de feiten gedrukt. Ze heeft door de sociale leefomstandigheden van de geëmancipeerde vrouw echt het gevoel gekregen voor een keuze te staan, en ervaart hier ook wel een vorm van druk bij. Ik denk dat dit dubio, dat ongetwijfeld bij veel vrouwen zal spelen, zwaar onderschat word. Ik echter moest het vanwege gezondheidsredenen al veel eerder rustig aan doen, dus mijn wilde jaren zijn al een tijdje voorbij daardoor. Nu met de komst van de kleine zal er voor mij en mijn vriend dan ook weinig veranderen op dat gebied. De leuke dingen die ik al jaren doe, kan ik ook wel doen als ik een kleine heb. Als het karakter van mijn kindje het toelaat gaat ze gewoon mee naar het theater als mama moet werken, of naar optredens van vrienden/kennissen en dat soort dingetjes allemaal. Ligt natuurlijk ook aan de leeftijd. Als ze nog heel klein zijn gaat dat, als ze iets groter worden niet meer natuurlijk hihi... Maar ook dan zal ik niet altijd thuis blijven voor mijn kindje. Niet dat ik iedere week de hort op ben en er maar van uit ga dat er mensen komen oppassen, maar ik vind het wel belangrijk dat ik de bruis in mijn eigen leven hou. Zo kan ik ook een bruisende mams zijn voor mijn kleine! Uiteraard zullen er ook keren zijn dat ik graag ergens heen zou willen, maar geen oppas kan vinden. Maar dit neem ik voor lief, mijn kindje blijft samen met mijn hubbie de nummer 1 in mijn leven, die gaan vóór alles! Volgens mij ben ik afgedwaald... ... ik was zo enthousiast aan het typen
Ik denk niet dat het leeftijdsgebonden is. Het is vooral karakter gebonden. Ik ben 22 en heb een dochtertje van 1 jaar en ben getrouwd op mijn 20ste. Een kindje heeft een hele grote invloed op je leven..inclusief je relatie of huwelijk (indien van toepassing) en ik denk dat veel mensen dit zich niet beseffen..het is niet alleen maar romantisch..en rozengeur en manenschijn. Je leven verandert vanaf het moment dat je zwanger bent eigenlijk al..maar vanaf het moment dat je kindje geboren wordt is je oude leven voorbij.. Wat overigens niet perse negatief is..maar wel iets waar iedereen bij stil moet staan voordat je de beslissing neemt dat je een kindje wilt. Ik denk dat hele jonge meisjes vaak meer de romantische gedachten erbij hebben...samen met de liefde van je leven een kindje maken/krijgen...en zo'n persoon valt hard op de grond nadat het kindje er eenmaal is..
Ik word binnenkort ook moeder en ben net 18 geworden. Ik vind er heelemaal niks raars aan om jong moeder te worden zolang je je zaakjes goed op een rijtje hebt. Maar ik merk idd wel dat mensen me heel raar aankijken. En soms krijg ik ook rotopmerkingen naar mn kop geslingert, maar daar trek ik me niks van aan. I LOVEING IT TO BE A YOUNG MUM xx
Dat denk ik inderdaad ook wel eens Gulay! Soms hoor je jonge meisjes; ohh lijkt me zooo leuk, zo'n babytje enz enz... En dan denk ik: ja? Lijkt het je ook nog leuk als je (zoals Iman) een huilbaby krijgt? Die 22 uur per dag jankt? Vaak wordt er idd alleen maar aan de 'romantische' kant van een baby gedacht, maar er zijn ook veel andere dingen waar je aan moet denken en rekening mee moet houden. En je 'oude' leventje veranderd idd helemaal, maar dat hoeft niet negatief te zijn
onder de achtien vind ik zelf ook aan de jonge kant al ligt het in elke situatie anders en als het misschien onverwachts gebeurd laat je het ook niet weg halen.. iedereen komt er wel met wat hulp toch.. maar de situatie met bijv een huilbaby krijgen zou ook voor iedereen net zo moeilijk zijn al is iemand 30 is dat toch anders dan hoe je het zelf bedacht had van te voren.. dus heeft niks met jonge moeders te maken..
luuus..heeft het ook niet. Daarom vind ik dat iedereen zich goed moet bedenken waar zij aan begint voordat ze een besluit nemen..
wat ik altijd denk. doe wat je zelf wil, zodat jou leven leuk is zoals je zelf wil. als je doet, zoals omstanders willen dat je leeft...dan ben je niet gelukkig. je kan niet iedereen een plezier doen met wat je wel en niet doet. het is je eigen keuze. xxx groetjes priscilla
ik ben zelf 24 als ons eerste kindje geboren is en mn vriend is 28 en ze vinden mij vaak een jonge moeder maar bij mn vriend vinden ze het een leuke leeftijd. ik vind dat zulke onzin. oke we zijn net 3jaar samen als de kleine geboren word. nou en. leeftijd vind ik geen rol spelen als je alles goed voor elkaar hebt. geniet lekker van je moederschap en laat iedereen maar denken wat ze willen, dat jij gelukkig bent met je gezin is het belangrijkste. liefs doris
Ja maar ook dát gaat hier niet helemaal op vind ik, het gaat namelijk niet alleen om JOUW leven en om wat JIJ leuk vindt , maar vooral om dat van je kindje. Op het moment dat je een kindje krijgt zul je veel en vaak dingen moeten opofferen en/of inleveren..voor je kind, omdat je het beste voor hem/háár wilt..en dat is voor jezelf niet altijd leuk. Ik vind dat je er goed bij na moet denken óf en wát je je kind kan bieden..niet hoofdzakelijk financieel, maar ook emotioneel en rationeel. Je wilt je kind dingen meegeven in zijn/haar leven ..Ik vind echt dat je daar op je 16/17e gewoon niet klaar voor bent (zonder hulp) Ben het wel met priscilla eens dat je omstanders lekker moet laten lullen, uiteindelijk moet je het met je gezinnetje 'doen'en dat is dus het allerbelangrijkst..Fok de omgeving
Ik vind dat iedereen dat zelf moet weten, zolang je je kind maar een stabiele basis kunt bieden en natuurlijk een liefdevol leven kunt bieden en zorg kan dragen dat hij/zij niets te kort zal komen. En als je dat kunt als je 18 bent of juist 38, dan maakt wat mij betreft leeftijd dus helemaal niets uit. In mijn omgeving ben ik nog een van de jongste (word maandag 30), maar dat komt omdat ik na mijn opleiding begonnen ben met een promotie-onderzoek van 4 jaar. Ik was pas 27 toen ik daarmee klaar was. Wij hebben bewust gekozen dat ik eerst mijn onderzoek af zou maken en ergens zou gaan werken met een vast contract. Verder wilden we ook nog graag wat van de wereld zien. En dat hebben we gedaan! Mijn zwangerschap was niet gepland, want anders hadden we zeker nog een jaar of 2 gewacht. Maar nu ik zwanger ben, ben ik toch wel erg blij dat ik het NU ben.
Niks mis met jong moederschap, ikzelf was daar 10 jaar geleden echt nog niet klaar voor maar ik heb mezelf tot mijn 30e ongeveer ook nog een "meisje" gevonden (oke, ik heb al 10 jaar een goed betaalde baan, een lieve vriend, een eigen huis) maar toch...dus na mijn 30e kwam de klap wel hard aan hahaha! Vorig jaar zomaar ineens zwanger geworden en het is zo ontzettend leuk! Ik kan nu alleen maar vol trots kijken naar andere moeders, jong of oud. Een beetje "wij-moeders-gevoel".
Ik ben een jonge moeder en dat was zeker bewust! Ik ben verschrikkelijk trots, ook op het feit dat ik zo jong mama ben geworden. Ik vind dat het ontzettend veel voordelen heeft. Je bent zelf jong en fit, in je meest vruchtbare levensperiode, je schikt het makkelijk in je leven, ik doe alles op gevoel, ik zou heel graag nog meer kindjes willen en heb het gevoel dat er nog een zee van tijd voor ons ligt, als mijn zoon een puber is, ben ik nog maar ergens achter in de dertig, enz enz... Verder denk ik dat het wel per persoon verschilt. Iedereen is anders. In ons geval, in onze situatie, is alles helemaal op z'n plek gevallen sinds de geboorte van Kynan... Ik moet er eerlijk gezegd zelf niet aan denken om pas aan kinderen te denken als ik al 30 of zelfs ouder ben...
Ik was zelf 21 toen mijn oudste geboren werd .Maar kon nou niet zeggen dat ik echt vervelende reacties heb gehad .Maar ik heb er zelf niet zo'n moeite mee hoor met jonge moeders
Zolang je al je zakjes goed geregeld heb en zelf stabiel bent en er vertrouwen in hebt kun je zelfs als je 18 bent een goede moeder zijn vind ik