Wij houden echt veel van elkaar en hij hoeft echt niet dol enthousiast te zijn over de baby ik begrijp echt wel dat het moet groeien. Hij is formeel nog steeds getrouwd en ik had in deze situatie verwacht dat hij nu eindelijk die scheiding zou gaan aanvragen (de afwikkeling duurt dan sws nog heel lang) maar dat doet ie niet. Hij zegt telkens (al een jaar lang) dat hij wil scheiden maar formeel gebeurt er niks.
Zeker, een gezamenlijke vriend, een vriendin van mij en mijn kinderen (ze mogen ook hun mening uiten). Mijn zoon zegt dat ik veel meer voor mijn vriend over heb dan hij voor mij en dat de relatie niet gelijkwaardig is.
Ik kan niet voor alle vrouwen spreken, wel voor mezelf. Persoonlijk vind ik vooral duidelijkheid heel belangrijk, maar niet alleen in m'n liefdesrelatie maar in elke relatie. Maar goed, ik heb dan ook autisme en dit is voor mij persoonlijk 1 van de weinige punten waarop ik echt last kan hebben van m'n autisme (en dan met name binnen m'n liefdesrelatie). Stabiliteit is denk ik sowieso voor iedereen belangrijk, al verschilt de mate waarin ook wel veel.
Ik vind het allemaal niet zo met elkaar rijmen. Heel veel van iemand houden, ondertussen niet scheiden, jij zit nu in een lastige positie want zwanger.. wat gaat hier dan mis? Verder is alles denk ik al gezegd. Ik zou je op jezelf focussen en op je kinderen, wat deze man van plan is zal alleen de tijd leren.
Iedereen wil stabiliteit en duidelijke afspraken. Eerlijk gezegd ik knap af op onduidelijkheid en slecht communiceren.
Is het misschien koudwatervrees? Aangezien je hiervoor toch ook al eerder zwanger van hem was moet deze baby toch niet geheel als een verrassing komen? Ik probeer te begrijpen wat er wellicht in zijn hoofd omgaat. Misschien komt het nu erg dichtbij en is knopen doorhakken lastig voor hem. Ik zou zelf dan een ultimatum stellen. Mocht hij daar niet in meegaan dan weet je voldoende en zou ik voor jezelf en je kinderen kiezen. Ik weet niet hoe oud je kinderen zijn maar als die al zien dat het qua verhouding in de relatie niet helemaal lekker zit, dan zou ik daar een grens trekken want zo te horen heeft het ook invloed op hen.
Geen idee hoe oud je zoon is maar als zelfs die z'on conclusie kan trekken, gaat er toch ergens iets niet goed denk ik...
In aanvulling op m'n vorige post: even enkele reacties gelezen en het is wel herkenbaar dat er, nu er kinderen zijn, nOg meer behoefte is aan duidelijkheid. Zo was m'n man van de week vergeten te vertellen dat het voetbalseizoen weer is begonnen (is wel altijd rond nu en meestal, als hij er niks over zegt, vraag ik er zelf wel naar, maar ja.. ik vergeet ook weleens wat). Dus kreeg ik woensdagavond ineens rauw op m'n dak dat ie die avond weg zou zijn. Nou ben ik in de avond vrijwel nooit van huis, dus daar kan ik me aardig naar voegen -ook al had ik het liever minstens een dag of 2, 3 van tevoren geweten, omdat ik het nou eenmaal fijn vind om me mentaal voor te kunnen bereiden. Maar dit soort dingen gebeurt ook weleens bij afspraken overdag. En dan is het toch een stuk minder prettig, want de kinderen hebben dan ook gewoon een agenda en ikzelf ook en ik kan echt niet altijd 3 agenda's ineens gaan voegen naar de agenda van m'n partner.
Weet zijn partner dat hij met jou een kindje verwacht? Ik denk zelf dat je er sterk rekening mee moet houden dat hij nooit gaat scheiden, sorry als dit niet is wat je wilt horen. Ik was zelf dan ook nooit voor een kindje gegaan zolang de scheiding niet rond was. Heeft hij ook kinderen uit zijn huidige huwelijk? Ik denk dat dit je antwoord is. Kinderen zien dat vaak heel goed. Kies voor de meest stabiele situatie voor je kinderen. Dat zou voor mij het allerbelangrijkste zijn. Heel veel succes toegewenst.
Misschien naar je zoon luisteren wijs kind! Ga voor je gezin en wat hij doet zal de tijd leren. Misschien juist afstoten, als het voor jou is dan komt hij terug en anders....
Oei, als ik dit lees is mijn eerste reactie, die gaat niet bij zijn vrouw weg. En als dat zijn insteek is, lijkt zijn reactie tov de baby mij heel reëel. Als hij echt weg had gewild, had hij dat nu wel gedaan ben ik bang. Sorry... Dit gaat hem niet worden.
Nee zijn vrouw weet het niet dat durft hij haar niet te vertellen. En geen sorry zeggen zover ben ik nu ook wel omdat ik zie hoe het tot nu toe (niet) loopt. Het is voor hem zijn eerste kind dus die koudwatervrees begrijp ik echt wel. Het zit mij voornamelijk niet lekker dat hij voor mijn gevoel eerder voor zijn vrouw kiest dan voor ons.
Ik kan niet voor een ander spreken, maar het komt over alsof de vader van het kindje op komst mogelijk koudwatervrees heeft. Edit: kennelijk ben ik niet de enige die dit denkt En ik sluit me helemaal aan bij de rest van je post.
Oh dus ze wonen niet meer samen? Want dat maakt natuurlijk wel een verschil. Ik zou denk ik als ik jou was proberen even afstand te nemen. Laat hem maar even in zijn sop gaar koken en uitvinden wat hij nu wil.
En niet alleen juridisch niet, maar dus ook mentaal nog (lang) niet, zo te lezen in je bericht hieronder... En zolang hij mentaal nog met z'n hoofd bij haar zit, zal hij niet voor jou en het kindje kiezen verwacht ik. Lastige situatie wel
Nee ze wonen idd niet meer samen anders had ik niks met hem begonnen. Alleen officieel zijn ze dus gewoon getrouwd. En afstand nemen ga ik zeker doen (ben nu al mee bezig).
Deze vind ik dan wel een gevaarlijke. Het is geen geheim dat C en ik beiden nog getrouwd waren toen we een relatie kregen, maar het was wel vrijwel meteen duidelijk dat we voor elkaar kozen en de scheiding in gang zouden gaan zetten. En natuurlijk gaat daar even overheen voordat je die aan gaat vragen en de afwikkeling kan ook nog eventjes duren maar het moet wel van beide kanten helder zijn dat je voor elkaar kiest met alle ‘gevolgen’ van dien. En dan kom je denk ik weer op dat stukje duidelijkheid en stabiliteit. Dat vormt wel de basis van een (jullie) relatie dus ik denk dat je je niet hoeft af te vragen of anderen dat verlangen, maar of jij dat zelf verlangt. Want het is jouw relatie en jouw gevoelens.