Ja deels, ik zei al dat de situatie complex is. De bedoeling is/was dat wij permanent samen zouden komen te wonen in zijn woning maar daar twijfel ik nu heel erg over.
Dat samenwonen ik zijn huis zou ik voorlopig maar niet doen. Dan maak je je helemaal afhankelijk van hem.
Ik maak een verhaal van jouw opmerkingen en die van andere posters en het is wel een beetje een zootje, als ik dat dan zo mag zeggen. Je bent samen bewust zwanger geworden, dan heb je toen toch hopelijk ook gesprekken gehad over hoe het eruit zou gaan zien. Wat voor stabiliteit je dan van hem verwachtte? Vanuit je OP: ja, ik verwacht stabiliteit in een relatie. Mijn man ook. Zeker met kleine kinderen of er een op komst moet je weten waar je op kunt bouwen. Ik las dat een aantal hier spraken over koudwatervrees. Ik denk dat ik daar alleen maar heel boos over zou worden richting hem. Wees een vent en gedraag je zo.
Zij weet wel van jullie relatie af? Want toen mijn vriend en ik uit elkaar waren (en dus ook apart woonden) waren we eigenlijk nooit echt uit elkaar, ook al was dat voor de buitenwereld wel zo. Sterkte met deze ingewikkelde situatie. Lijkt mij inderdaad niet zoals je gehoopt had.
Hier sluit ik mij volledig bij aan. Zolang hij nog getrouwd is, zou ik daar niet aan beginnen. Ook voor je kinderen, juist zij hebben duidelijkheid en stabiliteit nodig.
En dit kon je je allemaal niet bedenken voordat je heel bewust besloot voor een kindje te gaan? Ja sorry dat ik het zo zeg, maar kom op, dit kan toch niet zo? Denk alsjeblieft aan je kinderen. Zo te lezen hebben zij al een hele hoop moeten verwerken. Laat hem voorlopig lekker links liggen en werk keihard aan jezelf, zodat je er volledig kunt zijn voor je kinderen en het kindje wat eraan komt. Zij hebben hun moeder nodig.
Hoeveel rode vlaggen heb je nodig? Kies voor jezelf en je kinderen. Die laatsten daar hoort je focus te liggen. Zorg dat je zonder man verder kunt en werk aan je toekomst met je kinderen. Laat die man lopen. Hij is duidelijk genoeg en je gaat op deze manier (en misschien wel nooit) van hem krijgen wat je wil.
Ik vraag me alleen maar af waarom je zwanger wil worden van een man die nog getrouwd is. Nooit vooraf kunnen bedenken dat dit hele grote problemen kan gaan geven dan?
Lastige situatie hoor, maar als ik je verhaal zo lees ga ik er niet vanuit dat hij gaat scheiden. Hij zou dat al een jaar geleden besloten hebben met zijn vrouw? Waarom hebben zowel hij áls zijn vrouw dan nog geen scheidingspapieren aangevraagd? Hij zet de stap niet, maar zij dus ook niet. Als er geen kinderen in het spel zijn waarom zouden ze dan nog zo door blijven gaan?
Ik heb wat berichten teruggelezen en ik lees dat je er echt bewust maanden mee bezig bent geweest, tot het obsessieve toe…. Waar kwam dit vandaan? Waarom wilde je dit zo graag in deze situatie? Wilde je graag gewoon nog een kind en was het handig at je er nu een man voor had? Sorry, het laatste klinkt niet zo aardig, maar ik vraag me echt af wat je bezielde om deze keuze te maken.
Sorry hoor maar ik vind de laatste opmerkingen nou niet heel aardig, bijzonder belerend en een hoog beschuldigend gehalte hebben. Deze vrouw heeft het al moeilijk genoeg en dan moet ze ook nog dingen aanhoren die over haar kinderen gaan. Het onderwerp dat ons moeders op de hoogste kast krijgt als er over je eigen vlees en bloed (of pleeg/adoptie) zo gepraat wordt. En ja ja ja, ze opent zelf dit Topic en zal er volgens sommigen vast om ‘vragen’ maar ik merk nu al waar het heen gaat. En ook dat kan weerlegd worden omdat TS vaag blijft over haar informatie uiteraard. Maar toch… Laten we helpen in plaats van beschuldigen en die koe in haar kont kijken of nog erger, dat de zwangerschap al een middel was om hem aan zich te binden. Daar valt mijn bek wel van open zeg…
Sorry maar hier moet ik heel hard om lachen. Maanden mee bezig geweest tot het obsessieve toe? Waar komt dit ineens vandaan?
Dank je wel voor een lieve reactie. Dit topic heeft mij al geholpen. Ten eerste zeggen meerderen hier dat ik niet bij hem moet gaan wonen. Dat bevestigt mijn gevoel. En ten tweede zeggen ook meerderen dat ik afstand moet gaan nemen daar ben ik al mee begonnen dus ook dat is voor mij een bevestiging.
Financiële belangen van zijn vrouw. Het is voor haar financieel gezien niet aantrekkelijk om te gaan scheiden dus zet zij de stap zeker niet. Waarom hij de stap niet zet, tja, schuldgevoel, geen zin in een langdurige vechtscheiding, struisvogelpolitiek, moeite met richting haar knoppen door te hakken en besluiten te nemen, noem maar op. Wel is het dus zo dat zolang hij niks doet er ook niks gaat gebeuren.
Iemand kan het lot ook wel een beetje tarten hoor. Nog geen jaar geleden was ze aan het afronden met de vader van haar andere kinderen en binnen een paar maanden al bewust bezig voor een 3de kind met haar nieuwe lover. Ik persoonlijk vind dat een bijzondere gan van zaken. Zeker gezien dat deze man getrouwd is en zn zaken nog niet geregeld dan wel in gang gezet heeft. Het is lief dat je het voor haar opneemt. Maar de vragen die gesteld worden zijn toch helemaal niet zo gek? Zeker bij iemand die meer dan eens een topic opent hoe beroerd het met haar gaat.
Volgens mij heb ik nergens gezegd dat het beroerd met mij gaat dacht ik. Als dit het geval was geweest was ik al lang ingestort of aan de medicatie. Ik heb enkel gezegd dat de situatie complex is en dat ik over dingen aan het nadenken ben. Mensen die hun gal willen spugen kan ik echt wel tegen. Ik heb hier een aantal voor mij waardevolle reacties gelezen en dat was precies de bedoeling van het openen van dit topic.
Ik snap de opmerking van @Bloempjelief wel. In aug '21 loopt er een topic van jou met het complexe verhaal van jouw scheiding en jij schrijft al vanaf eind '21 volop mee in topics met mensen met een kinderwens/proberen zwanger worden. Ook jij doet daar in jouw berichten duidelijk aan mee. Ik zal het niet obsessief noemen, maar het is duidelijk dan al jouw wens voor een kindje met je net nieuwe partner.