Ik ben het helemaal met Lana, Carlijn en Fladdertje eens! Wij hebben een hond(je) en nog geen kinderen. En voor ons betekend onze hond alles voor ons. Maar wél als hond... we laten hem wel in zijn waarde... tja, dat ie zich vaak niet als hond maar als baby gedraagd, daar kan ik ook niets aan doen. Als er een kindje komt zal de verhouding vast anders worden. Ik denk dan meteen "hoe durf jij iemand daarop te beoordelen?" Ik vind dit erg kwetsend namelijk... ik ken gezinnen die ongewenst kinderloos zijn, of zelfs een kind verloren zijn! Een dier vervangt nooit een kind.... maar mag een mens zijn liefde en zorgzaamheid dan niet aan een ander levend wezen kwijt? Groetjes Cynthia
Ik begrijp het helemaal dat mensen zielsveel van hun diertjes houden, want daar heb je ze ook voor in huis genomen toch? Maar ik zou een dier niet als kind kunnen zien.. maar dat is mijn mening natuurlijk. Overigens denk ik ook dat de topicstarter dit niet topic niet kwetsend bedoelt.
Het is niet kwetsend bedoelt, maar gewoon mijn mening. Het gaat er over dat mensen hun huisdier zien als hun kind terwijl ik dit vreemd vind. Met 'kom maar bij mama' vind ik gewoon raar. Maar wat ik al zei, het is mijn mening. Het is jammer dat sommigen hier meteen flink willen 'foeteren' of hoe je het ook noemt. Jullie kennen mijn verleden ook helemaal niet, dus oordeel niet over mij. Jullie geven toch ook aan dat een dier en kind niet gelijk 'liggen'?
idem, nu is mijn kleintje er en dan is aandacht verdelen hé.. Ik ken mensen die geen kinderen kunnen krijgen en hebben 2 hondjes die noemen ze ook hun kindjes.
ik snap best als je geen kindjes hebt, je je huisdier als een soort kindje kan beschouwen.. maar ik snap mensen niet die hun huisdier op de 1e plaats zetten ipv je eigen kindje!
Ik sluit me aan bij Moesje, bvb. mensen die geen andere thuis zoeken voor hun hond als hij bijt of zo... of die hun kindje zouden opsluiten in zijn kamertje als het allergisch zou zijn.
Ik heb 2 katten, kater en poes. Ik zie ze niet als mijn kindjes, daar zijn ze te oud voor! (13) Ze zijn gewoon familie, horen bij het meubilair! Net als met andere familieleden of mijn vriend, kan ik soms niet met ze, maar zeker ook niet zonder ze! Ik hou zielsveel van ze! Maar benader en behandel ze wel zoals katten behandeld moeten worden! Ik heb moeite met mensen die daar te ver in gaan, door bv elke dag hun hond of kat in bad te doen. Kleertjes aantrekken, aan tafel mogen eten enz. Dat vind ik persoonlijk gestoord!
Ik vind t inderdaad ook wel wat vreemd als ik iemand tegen een hondje hoor zeggen: "kom maar bij mama" hahaha.......
Mijn hondje is op dit moment mijn alles. Het is het enige levende wat ik nog over heb van mijn moeder. (DIe leeft namelijk niet meer). Nee mijn hondje loopt niet in kleding, of wat dan ook, maar 't is wel mijn baby'tje en dat weet ze ook. Ze zit als een baby'tje als ik haar vasthoud, en dat doet ze alleen bij mij. Eveneens noem ik haar ook konijn en kleutertje, dus in dat opzicht ben ik gewoon gek met mijn beessie. Behandel haar niet echt als kind, maar noem d'r wel zo... Al betwijfel ik of ze weet wat het betekend.
voordat ik zwanger was kon ik me niet indenken dat mijn hondje op een andere plek zou komen. Toen ik zwanger was van anoeska begon mijn hondje al op een andere plek te komen. Mijn moeder vroeg best vaak: stel dat Rocky (mijn hondje) jarloers gaat worden op de baby wat doe je dan? ik antwoorde dan (om mijn moeder op de kast te jagen) ja mam wie er het laatste bij komt gaat als eerste weer weg hahahahaahha (meende er natuurlijk niks van). En nu mijn meisje er is staat zij echt wel op de 1ste plek!
mijn dogs zijn mijn allesies...absoluut. Hier geen kleertjes ed hoor, en niet bedelen en wel gewoon als hond. En als mijn kind allergisch had geweest had ik wel eerst alles eraan gedaan om te kijken hoe daar een mouw aan te passen zou zijn voordat ik hen weg zou doen, al is het met anit-allergie medicijnen... Mijn eerste hond, hebben we als pup gekregen al voor kyan er was, en zeg nog steeds dat ik mijn eerste kind.... Komt het er op aan, uiteraard zal mijn kind voor gaan, maar houd wel bijna evenveel van hun als van me zoontje. Ik vind dierenleed bijvoorbeeld soms zelfs nog erger dan mensenleed, noem me ziek of raar... so be itt.... dieren zijn eerlijke en oprecht. Behandel je hun goed zullen ze voor het vuur gaan voor je. dus ja hier soort van kindjes jah, maar wel als hond behandeld ondaks dat ze vreselijk verpest en verwend worden.... ik weet iig dat ik ze circa 10 goeie jaren heb gegeven en dat voelt goed.!
Ik heb 3 katten die ik echt geen kleertjes e.d. aantrek, ze mogen ook niet op de slaapkamer, maar verder zijn t echt mijn babies. Ik ben gewoon hartstikke gek op ze en als iemand ze iets aandoet kan die persoon maar beter heel hard gaan rennen, want dan sta ik echt niet voor mezelf in. Ik denk niet dat mijn gevoel voor mijn katten zal veranderen als er een kind is, maar ik weet wel dat ik mijn katten niet boven mijn kind zal verkiezen. Ik vind het dus helemaal niet zo raar als mensen hun dieren hun kindjes noemen. En ik weet uit ervaring dat een kat, hond of wat voor dier dan ook heel veel troost kan bieden.
Ja dat is waar, troost bieden maar al je geheimen toevertrouwen etc dát doe je niet aan je kind bijv.
Dat bedoel ik ook Ik ben nog steeds gek op mijn doggie maar dat is toch echt niet te verglijken wat ik nu voor mijn meisje voel..
Precies wat ik wilde zeggen! Twaalf jaar geleden kocht ik een Jack Russell,mijn schatje.. Mevrouw sliep lekker in bed,kreeg heerlijk eten,had een dekentje op de bank liggen. Toen was het echt mijn kindje. We kregen te horen dat kinderen er voor ons niet inzaten.. We hebben er nog een hond bijgekocht voor de gezelligheid en om de pijn te verzachten. Klinkt heel raar maar dan heb je tenminste iets om weer voor te zorgen. Wonder boven wonder werd ik toch zwanger en we hebben nu een dochter van 2 jaar. Er is wel het 1 en ander veranderd. De Jack mag niet meer naar boven en ze mag ook niet meer op de bank,is misschien zielig maar dat is voor de veiligheid van onze dochter. De andere hond hebben we bewust nooit naar boven gelaten en op de bank. Voor de rest worden de honden verschrikkelijk verwend en er word ontzettend veel van ze gehouden. (Trouwens,als we naar mijn moeder gaan hoef je maar tegen de jack te zeggen: ga je mee naar oma,en ze staat al bij de deur..) Dus ik begrijp het wel als mensen hun honden als kinderen behandelen,heb het zelf ook gedaan. Het ligt puur aan de situatie waar je inzit.
Kinderen en dieren: ik vind niet dat een dier hetzelfde is als een kind. In mijn oren klinkt het dan ook erg vreemd en raar als ik iemand die vergelijking hoor maken.
Ik heb mijn hondje nu 12 jaar en er is wel een hoop veranderd sinds mijn kleine meisje er is Ze is trouwens wel erg lief voor die kleine.. 1 ding hebben we bewust zo gelaten...dat is dat ze nog steeds bij ons aan het voeteneind op bed slaapt..dit is al 12 jaar haar plekje en dat mag zo blijven..ze blijft 's-ochtends gewoon langer liggen..heerlijk rustig.. Verder ben ik het met maud77 eens... Wat fijn dat het bij jullie toch "gelukt"is,dubbele liefde nu...want van jullie hondjes ook onvoorwaardelijke liefde...
ik vind de stelling ook wat kwetsend voor mensen die geen of moeilijk kinderden kunnen krijgen. ik kan me best voorstellen dat die zich heel erg gaan hechten aan hun dieren.