hai hele gekke vraag maar wat voel jij voor je kind? Als je bijvoorbeeld geen onvoorwaardelijke liefde voelt, wat kan dat dan zijn? Please oordeel niet te gauw over mijn vraag. ik zit er namelijk ontiegelijk mee, en weet niet waar ik moet beginnen. ik heb meer het idee dat mijn kindjes niet van mij zijn ofzo het is een heel raar en beangstigend gevoel ben ongv. 4maandjes geleden bevallen, en onze dochters schelen 16 maanden. #noodkreet
Oeii, als eerste, vreselijk dat je niet weet wat je (moet) voelt/voelen. Iig goed dat je het zelf al in ziet.. Wat ik voor mijn kindjes voel is haast niet te omschrijven... Zij maken mij (ons) compleet. Ik wordt gek bij de gedachte dat er iets met ze gebeurt... Zij maken mijn dag weer goed als ik thuis kom na het werk.. Kortom, wat voel ik niet voor ze
He meid toch wat naar voor je! ik kan me indenken dat het beangstigend is .heb je dat gevoel al sinds de geboorte van je eerste dochterof pas recent? in het laatste geval heb je misschien last van een postnatale depressie. misschien goed om bij je huisarts aan te kaarten?
Allereerst een dikke knuffel en herkenning. Ik heb me een aantal maanden als "oppasser" gevoeld. Zal misschien ook de nodige reacties losmaken maar prima. In mijn geval is er sprake van een hoop verdriet etc wat los komt uit verleden en een PND
dit dus ja, oppasser, en als ze beiden aan het huilen zijn dan ook echt niet weten waar ik moet beginnen en wat het belangrijkste is op dat moment, en als het de hele dag door gaat het idee hebben van wie haalt ze op?
Heb je toevallig een keizersnede gehad? Ik wel, 2x. Mijn kindjes schelen 12 maanden, en in het begin dacht ik ook wel eens.. "tja, ineens komen ze achter dat gordijntje vandaan en daar is dan je kindje, het zou ook wel eens van iemand anders kunnen zijn, heb niks gevoeld, en ineens is daar een kindje". Maar nu, voel ik me gelukkig en blij met mijn kindjes. Stel jezelf eens de vraag, "zou ik mijn kindjes kunnen missen?"
Ik heb keizersnede gehad maar nee ik heb nooit zo het ervaren al zelf ben ik niet knuffelig/gevoellig etc met andere mensen. Hier wilik haar continu knuffelen, aaien, aankijken, opeten) Ik heb ergens gelezen als je iemand zo van houd dat je wil hem opeten is echt liefde is hihi)) Gewoon gevoel van verantwoordelijkheid, aandacht, keuzes, dingetjes, het beste geven in alles, luisteren en begrijpen etc. Maar wat ik denk is dat het persoonlijk afhankelijk is. Mijn beste vrindien is kinderloos (bezig met vruchtbaarheidsbehandelingen) maar ze houd mijn dochter echt onvoorwaardelijk. Ze zegt ook vaak ik hou haar zo veel dat ik haar wil opeten)) Ze is ook voogt voor dochter niet dus schoonouders of broer/zus maar ze En mijn andere vrindien heeft ook twee meisjes schelen ook 16mnd precies. En daar is ook zo dat ze niet echt voet wat voor hun. Voor jonge dan echt mee omdat ze uiterlijk en karakter haar lijkt en dat is kroom want oudere is nu 4.5 en begrijpt dat ook en trekt altijd meerbij vader. Maar daar ligt het aan dat kindjes ongelukjes waren en aan moeder zelf (zeis gewoon niet als moeder figuur qua verstand en karakter). Ik vind het naar voor je dat je het zo ervaart. Ik heb gewn tips helaas oor je
Mijn mopje heeft heel veel gehuild de eerste maanden en kreeg haar maar niet getroost, wist op een gegeven moment ook niet meer haar signalen goed aan te voelen. Heb of had je deze gevoelens ook bij de eerste? Dat dat eventueel niet zo was hoeft niet te betekenen dat dat bij de tweede of derde dan ook niet zo is. Schaam je niet voor je gevoelens, gedachten en emoties. Hoe erg ik soms ook worstel...de gedachten dat ze er niet meer zal zijn maakt me gek.
Wat erg dat je hiermee rond loopt. Het zou best PND kunnen zijn. Zou hulp gaan zoeken, want hier heb je zelf niets aan maar kan ook je kindje de dupe van zijn. Wat ik voel is een liefde die niet uit te leggen is. Ondanks dat werk goed voor me is zou ik elke dag wel bij mn meisje willen zijn. Ze heeft mn leven verrijkt. Alles is nog mooier en een glimlach van haar is goud waard.
Ik zou het een beetje omschrijven als verliefd. Als ik aan ons mannetje denk wordt ik gelukkig! Vind het heerlijk om hem te knuffelen en wil hem het liefst heel de dag om me heen hebben. Wat moeilijk voor je! Misschien kun je er eens met iemand (en professional) over praten?
Ik herken het niet bij mezelf maar wel bij mn man.... ik zou zeggen ZOEK HULP!! het is vreselijk om je zo te voelen.. schaam je niet! Het word alleen maar beter als je hulp zoekt!
Wat jammer dat je je zo voelt. Wat ik voel is onbeschrijflijk. Hij is mijn alles, ben er helemaal verliefd op. Als ik op het werk ben zie ik vaak zijn gezichtje voor me en krijg ik gewoon de slappe lach als ik dat deugnietenkopje voor me zie. Maar ik ben ook graag alleen, geniet ook van de momenten dat hij in bed ligt, even lekker niksen, mijn eigen ding doen. Ik zucht wel eens als hij wakker word. Maar als ik dan naar boven ga en ik zie dat koppeke tja dat is niet te beschrijven. Ik hou heel erg veel van hem. Hij is het mooiste wonder van het hele multiversum, hij gaat de wereld veranderen en heeft de wereld voor velen al veranderd. Vroeger kon ik me nooit inbeelden dat je je leven zou geven aan iemand om iemand anders te redden, als hem iets zou gebeuren en ik kan hem redden door mijn eigen leven op te geven doe ik het zonder nadenken. Alles voor mijn manneke. Kon me niet inbeelden dat ik zoiets moois mocht leren kennen in mijn leven. Sorry dat ik helemaal doorzwijmel maar zo voel ik me tegenover hem. Kan het zijn dat je in een depressie zit? Pnd?
Ik vind het niet zo'n gekke vraag hoor! Ik kan namelijk helemaal niet uitleggen wat ik voel.. Zoals iemand hierboven al zei.. het opeten! dat wil ik ^^ of platknuffelen. ik vind haar geniaal grappig soms em waarschijnlijk ben ik daar de enige in maar soms vind ik het ook heerlijk zonder haar en blijf het een gek idee vinden dat ze in mijn buik zat. niet echt een samenhangend verhaal haha
Wel herkenbaar. Hier heb ik lange tijd 'niets' gevoeld als gevolg van een ernstige PND. Overigens ook door een spoedkeizersnede waarna het enkele dagen duurde voordat ik mijn zoontje zag. De connectie was er totaal niet. Ook deed hij de eerste maanden niets anders dan huilen, waardoor hij vooral een bron van stress was. Kortom, qua binding was het een vreselijke start.. Inmiddels leer ik van hem te houden, niet alles verstandelijk maar ook gevoelsmatig. Eindelijk komt het binnen. Schaam je niet hulp te zoeken, want er kunnen zoveel redenen zijn - lichamelijk en/of psychisch - die een muur kunnen opwerpen voor het voelen van liefde.
Lieve hope, wat goed dat je het deelt, ik wil je adviseren om hulp te vragen bij het consultatiebureau, zij kunnen met je meedenken welke begeleiding voor jou en je meisjes fijn zou zijn. En nee, dit is niet dat je faalt of ietsniet goed doet. Soms heeft de hechting een extra zetje nodig, en daar kan je nu al mee beginnen. Ik heb goede ervaringen (werk) met video-hometraining. Het terugkijken van kleine mooie momentjes tussen jou en je meisjes zal jou een warm gevoel geven. Sterkte en schaam je niet, dapper dat je hier nu al alert op bent!!!
Heel vervelend voor je en knap dat je het zo eerlijk durft te delen. 'K zou hulp zoeken. Ons zoontje is nu 10 maanden en ik voel veel liefde voor hem, 'k vind hem geinig en vertederend. Maar dit moest bij mij ook groeien, mede doordat ik de eerste maanden niet zo lekker in m'n vel zat. Dus ik geloof vast dat het eventueel met hulp bij jou ook kan komen! Want in de eerste 2 maanden dacht ik vaak Pfff kon ik maar een paar nachtjes weg, wat blauwe wolk, niks verliefdheid ik ken jou niet eens enz.
Heb je geen PND? Ik herken je gevoel heel erg alleen had ik dus wel een pnd. Het eerste jaar dacht ik vaker wel dan niet: kan iemand hem alsjeblieft ophalen? Ik vond het een enorme last en loodzwaar. Ik zou echt hulp zoeken. Ik heb een paar maanden niet kunnen werken en kon met moeite de zorg voor mijn kleine aan... maar inmiddels is die onvoorwaardelijke liefde wel en zou ik me absoluut geen leven meer zonder hem kunnen voorstellen. Hij is echt het beste wat me ooit is overkomen, alleen is er zeker een tijd geweest dat ik dat niet kon zien! Sterkte!
mijn eerste huilde non stop tm ongeveer 1jaar, ze heeft een regulatiestoornis en koemelk allergie, mn tweede totaal ander kind gelukkig mn bevallingen waren snel de eerste ingeleid, en binnen 10minten persen was ze er, en de tweede zonder pijnstillen met been en rug weeen binnen 12minuten bevallen. ik had altijd gedacht dat bij zodra ik zag dat ik zwanger was (na4jaar mmm) een knopje omging of me totaal anders voelde maar dat voelde ik niet, ja ik wist dat ik zwanger was maar dat dus het ging pas leven toen ze begon te schoppen vond ik het bijzonder en begon ik ook meer te genieten, toen ze er eenmaal was ja, ze was er. ze was zeker het mooiste en ik voelde me de eerste dagen zoals hier beschreven wordt, speciaal ze was de mooiste van allemaal tot na 4 a 5 dagen irriteerde ik me alleen aan het vele huilen, we deden alles en was meer wakker dan dat ik sliep, dit heeft echt goeie 9 maanden aangehouden en daarna tot 1 jaar nog in vlagen nu gaat het stukke beter omdat we weten dat ze een regulatiestoornis heeft. Als ze afentoe krijsend wakker wordt dan doe ik me ogen dicht en probeer mezelf te herpakken want ik moet, dit mensje rekend op mij, en ik probeer haar zoveel mogelijk te knuffelen maar ze lijkt het te haten.. ik trok me ook enorm veel aan dat ze meer naar me man lachte toen ze 3 maandjes was dan naar mij, haar moeder. maar ik zie nu in dat dit gewoon echt een probleem van mij is, ik ben ook bang dat de hechting niet goed is gegaan en dat dit castrofale gevolgen kan hebben voor haar op oudere leeftijd, Elke dag doe ik enorm me best, en de jongste Fien, die is zo blij, tevreden en schattig en ik voel me schuldig tegen over haar want de meeste aandacht gaat naar der zus, weetje, ik probeer een goeie moeder te zijn, overal op inspelen in de behoeftes, en ik zie ook wat ze beide nodig hebben maar ik doe het omdat ik niet beter weet. ik weet niet precies hoe ik het moet uit leggen en vandaar ook hier mijn vraag, hoe moet ik me nou voelen, opeens is ze uit me buik, en ben ik moeder. zou ik ze kunnen missen, ? nee ik denk het niet maar er is nog geen 1 dag geweest dat ik zonder hun ben. ik mis het dat me oudste niet wilt knuffelen. heel erg zelfs. ik ga hulp zoeken heb me huisarts gebeld en kan vanmiddag terrecht, alles wat ik nu net zei, had ik opgeschreven en zal ik ook tegen haar vertellen. ik wil het zelfde voelen wat jullie voelen!! liefs.
Wat rot dat je je zo voelt! Goed dat je bij je HA terecht kan, misschien kun je een keer met iemand praten hierover. Het is in ieder geval iets waar je je zeker niet schuldig over hoeft te voelen. Het is ook een hele verandering, van de ene op de andere dag ben je moeder en ben je verantwoordelijk voor iemand (in jouw geval twee mooie meiden). Ik heb de eerste maanden na mijn bevalling ook niet het gevoel gehad dat onze zoon echt van mij was. Sterker nog, ik wilde het liefst dat hij nooit geboren was. Verschrikkelijk vond ik het. Inmiddels is hij bijna één jaar, en gaat het stukken beter! Ik zou zeker niet meer zonder hem kunnen (en willen). Oh en onthoud: je bent een GOEDE moeder! Het feit dat je aan de bel trekt is al een hele goede stap!