Allereerst vind ik het ontzettend knap en dapper dat je het deelt! Het lijkt me vreselijk voor je. Het is inderdaad wel belangrijk om dit bij bijvoorbeeld je huisarts aan te kaarten. Mijn zoon is middels een spoedkeizersnede geboren en ik was onder algehele narcose omdat de ruggenprik niet werkte. Ik heb de eerste twee uur van mijn zoon 'gemist' maar dit nooit als een gemis ervaren. Ik zie mijn zoon als mijn grote liefde. Hij is mijn kostbaarste bezit en zou hem het liefst de hele dag knuffelen. Had nooit verwacht meer te kunnen houden van iemand dan van mijn man maar het is toch gebeurd.... Ik wens jou in ieder geval veel strekte toe!!
Jeetje heftig om je openingpost te lezen. ik zou hulp zoeken, denk aan pnd. hoe lang heb je deze gevoelens al? Mijn gevoel is simpel: ik zou mijn leven voor haar geven. ik heb haar via ecd gekregen, biologisch gezien is ze niet van mij. Maar vanaf de 1e positieve test en echo voelde ze wrl meteen 100% eigen.en dat gevoel is nooit veranderd.
Sluit me hier bij aan, voor jou is het denk ik belamgrijk dat je hier hulp van iemand bij krijgt, het lijkt me verschrikkelijk je zo te voelen. Ik hou zoveel van mijn jongens dat het grenst aan pijn, onvoorwaardelijk, intens en ik zou inderdaad alles voor ze geven en doen. Er is werkelijk niemand waar ik meer van hou, ze staan op eenzame hoogte.
Ohhhh, herkenbaar! Je bent echt niet de enige hoor! Hier ook zo 1. Onze dochter(de 1e)is 14 maanden geleden geboren. Pas na 3 maanden begon ik er een beetje lol aan te beleven. Na 6 maanden zat ik echt op mijn roze wolk. Ik vond alles, ook de zwangerschap, heel onwerkelijk. Wou dolgraag een kindje, maar je weet totaal niet waar je aan begint. Alles nieuw. Toen ze geboren is(inleiding ivm hoge bloeddruk), riep ik toen ze eruit was:"hehe, die is eruit, wat een opluchting!" niks geen tranen van geluk. Ik was echt opgelucht dat die hele zwangerschap achter de rug was, incl. bevallingsellende. We hebben nog een nacht in het ziekenhuis doorgebracht, ik heb haar tot de volgende ochtend niet uit haar bedje durven halen. Had gevoel dat ik op andermans kind aan het passen was, en daarbij, ze sliep zo lekker, stel dat ze ging huilen?! Volgende ochtend heb ik haar wel uit bedje gehaald en bij mij op bed gelegd, maar ondanks dat ik haar ontzettend lief vond, voelde ik nog wel afstand. Ik heb me er heel lang schuldig over gevoeld, maar laatst las ik iets in een tijdschrift; een pasgeboren baby is net als een met grove lijnen getekende tekening; hij moet nog helemaal verfijnd en ingekleurd worden. M.a.w; de liefde voor je kind moet groeien. En de ene moeder doet daar nou eenmaal langer over dan de ander. Soms heb nog weleens de gedachte; wie kan haar op komen halen?! Maar dat komt meer omdat onze dochter nogal temperament heeft(vanaf geboorte, dus het was meteen heel pittig). Maar hoe ouder ze word hoe makkelijker ik er mee om kan gaan. We hebben zelfde karakter, dus weet hoe ze zich kan voelen, het botst soms weleens tussen ons, en dan vind ik mama zijn echt niet zo leuk meer. Maar, hey, welke moeder zit er wel 24u per dag op een roze wolk?! Veel sterkte en suc6!
Hi even een update, ik ben nu doorgestuurd naar een pshy, het balletje gaat rollen, en hoop zo dat dit opgelost gaat worden Ben er erg verdrietig van! Ik het nu al spijt dat ik niet geniet van de tijd die is geweest en die nu is met ons jongste meiske
Bij de oudste voelde ik niet echt een band, na een keizersnede. Ook bij mij was er snel sprake van een pnd. Wat bij mij wel een lichtje deed branden was toen ons zoontje heel slecht werd en uiteindelijk is geopereerd met 2,5 week. Ik maakte mij zo'n zorgen om hem. Dat deed mij beseffen dat ik wel om hem gaf, maar het bleef moeilijk. Nadat mijn pnd is behandeld ging het langzaam steeds beter. Toen de jongste geboren werd ging er een wereld voor mij open, zo kan het ook voelen! Toen voelde ik wel direct een band. Probeer je best te doen om eraan te werken, maar wees niet te streng voor je zelf dat je dit hebt. Wat het ook is. Hormonen doen veel met je lijf. Richt je op je herstel. En door aan de bel te trekken ben je juist sterk! Probeer leuke dingen te doen waar je van geniet, met en zonder je kinderen. En over wat je eerst moet doen als ze beide huilen, kijk naar wat het snelst opgelost kan worden. Hier gebeurde het regelmatig dat de jongste honger had en de oudste net gepoept had. Wat duurt er langer? De fles, dus deed ik eerst de poepbroek.
Meis wat goed dat je hulp hebt gezocht! Spijt is niet nodig, dat is een gevoel waar je niets aan hebt (hoewel ik helemaal kan begrijpen dat je dat nu voelt hoor). Jullie hebben samen nog zo veel tijd die voor jullie ligt, nog zo veel mooie momenten samen in het vooruitzicht en dan zul je zien dat zij net zo veel van jou houdt als dat jij van haar houdt. In een eerdere post zei je dat je bang was dat de hechting met je oudste niet goed is, daar is echt heel wat voor nodig. Geen zorgen! Voordat een kindje hechtingsproblemen ontwikkelt moet er echt heel wat gebeuren. Jullie hebben een moeilijk begin gehad maar ook met haar heb je nog zo veel jaren voor je liggen! Ook ik geniet echt lang niet altijd, soms zou ik willen dat ik zijn volumeknop omlaag kon draaien als hij weer eens ligt te huilen. Ook hij heeft waarschijnlijk koemelkallergie en dat heeft de eerste maanden heel moeilijk gemaakt. Maar ik geniet van de kleine momentjes, de momenten dat hij schaterlacht omdat ik gekke geluidjes naar hem maak of als hij heerlijk rustig ligt te spelen in de box. Wat ik voor hem voel? Ik kan het niet omschrijven. Hij kan de hele dag huilen en dan wil ik hem echt het liefst achter het behang plakken maar zodra hij twee minuten stil is ben ik alweer vergeten hoe erg het huilen was. Hij is nog 'maar' 5 maanden oud en aan de ene kant vliegt de tijd en aan de andere kant is het net of hij er altijd al geweest is. Heel veel sterkte meis, ik hoop dat je snel goed geholpen zult worden en dat je lekker écht kunt gaan genieten van je meisjes!
Waarom zullen we moeten oordelen!.. ik zou het oschrijven als inderdaaad kiefde wat ik voor mijn zoontje voel zal ik voor niemand anders voelen. Ik wil zoveel mogelijk mijn kind beschermen hij is me leven .ik kan geen leven zonder hem voorstellen.toen ik pas bevallen was hoorde ik zijn mooie gehuil en huilde uit trots en dacht jou ga ik me hele leven beschermen. Jij bent mijn grote trots. Mama zal er altijd voor je zijn
Wat goed dat je hulp heb gezocht DAT maakt jou alleen al een goede moeder !! Trots op je. Wat ik voel voor mijn zoontje heeft ook een week of 3 moeten groeien. Misschien wel iets langer. Hij is donderdag 10 weken en begin sinds een paar weken echt van hem te genieten. Het was niet zo dat ik echt helemaal geen gevoel had ,maar het ging allemaal op de automatische piloot. Ik heb een hele hefitge bevalling gehad en de kleine was er bijna niet meer . Hij is dus gelijk bij me weggehaald en heb hem pas uren later mogen zien. Toen ik hem de eerste keer zag had ik niet het gevoel van : he jij bent mijn kind , wel had ik zoiets van ik ken jou , het was alsof ik in mijn eigen ogen keek. Na 5 dagen mochten we naar huis toen kon ik voor het eerst echt knuffelen met hem. Maar had ook veel visite en had hem dan nog weinig bij me. Uiteindelijk was ik zo moe alles deed me zeer dat ik echt de dingen deed die ik moest doen. Eigenlijk vanzelf werd ik steeds gekker op hem. Hij zocht ook steeds meer mij op. En vanaf het moment dat hij voor het eerst echt naar mij lachten vergeet ik nooit meer. Ik denk wat ik toen voelden , dat veel vrouwen dat na de bevalling voelden. Onbeschrijfelijk En wat ik nu voor hem voel : hij is mijn alles , mijn leven. Als ik hem zie dan loop ik echt over van liefde. En idd soms ben ik blij dat die even ligt te slapen , en als die dan snel wakker wordt terwijl die nog hoort te slapen denk ik pff... Maar dan loop ik naar toe en kijkt die me zo ondeugend aan of hij ligt weer eens andersom in bed en dan is dat pff gevoel al snel weg haha. Heel veel succes meis !! Komt allemaal goed de eerste stappen heb je gezet. Trots op jezelf zijn en je niet schuldig voelen.!!
Ik heb niet de andere reacties gelezen nog. Ik heb het eerste jaar ook dat gevoel gehad dat het niet mijn kind was. En ik voelde me er ook vreselijk schuldig over 'waarom voel ik nou niet die liefde waar iedereen het over heeft'. Ik vond haar wel een lief kindje waar ik goed voor zorgde, maar ik voelde geen super hechte band ofzo waar iedereen het altijd over heeft. Mijn man voelde dat wel. Het is bij mij echt gegroeid en de laatste anderhalf jaar steeds groter geworden en ik voel nu wel die enorme trots, genegenheid etc. Dat het echt mijn kind is en dat wij samen een gezin zijn. Ik sprak laatst een vriendin en die had precies hetzelfde. Dus het komt meer voor.
Ik had ook in het prille begin het gevoel dat ze niet van mij was. Ze leek sprekend op de broer van mijn man, schrok er gewoon van. Mijn man lijkt totaal niet op zn broer. Herkende dan ook niks van ons in haar en dat vond ik moeilijk. Zodra haar gezicht veranderde was dat weg. Heb nog wel moeite met foto's kijken van de eerste weken.
Wat goed van je! Het gevoel van spijt hoort er bij maar de psycholoog zal je daar bij helpen. Je mag trots zijn op jezelf dat je hulp zoekt en je gevoel erkent.