de weeenstorm (door infuus) en het bijna 2 uur! lang ophouden van persweeen omdat er gewoonweg geen tijd voor me was.. ze zeiden letterlijk voro mijn deur, die mevrouw zeikt/schreeuwt harder dus ga daar maar eerst heen deze houd het nog wel even vol die is kalm genoeg (reken maar dat ik volgende keer WEL wat laat horen, jemig probeer je netjes te bevallen krijg je het nog als straf terug ook.. En de volgende dag die "zeikwijven" (waardoor ik dus moest wachten) maar klagen over hun pijntjes, maar hun liepen al vrolijk rond en hielden mij wakker! Terwijl ik chronisch ziek ben dus ik echt gewoon moest slapen.. Ja het inscheuren vond ik achteraf vervelend omdat het het langer pijnlijk maakt dan nodig, je voelt je sneller een beetje de oude als je dat niet hebt DENK IK..
1e bevalling: de knip die gezet werd voor de vacuum: deze voelde in door verdoving en ruggeprik heen. 2e bevalling: de weenstorm van ontsluitingweeen (ben in twee uur tijd bevallen) Dit keer wel zonder pijnstilling.
De laatste 2 centimeters ontsluiting. Ik deed 2 uur over de laatste 2 cm. Ik dacht ook echt dat ik dood ging. Heb ook aardig wat geschreeuwd toen. En het leegmaken van de blaas bij de laatste cm. Dat brandde gigantisch. Ik heb liggen kronkelen van de pijn.
22 uur pijnlijke ontsluitingsweeen die erg weinig uithaalden ! Had om half 9 's ochtends 4 cm ontsluiting, 9 uur later toch wel 6! Vooral op het einde toen ze besloten om wee opwekkers erbij te gaan geven. Damn wat was ik ongelukkig toen. Gelukkig kwam er toen een andere vk van wie ik een ruggenprik kreeg. Heb best wel even persweeën moeten wegzuchten (volgens de vk moest je doen alsof je een kersenpit uitspuugde... vast een debiel gezicht) maar dat was vooral vervelend. Knippen en hechten heb ik overigens niets van gevoeld.
geven ze meestal wel alleen die zijn juist onprettig haha maareh hier niets gevoelt van het hechten (drie kwartier lang en allemaal checkend of het goed was ivm bijna totaalruptuur) ik had mijn baby op mijn schoot en de wereld kon doodvallen voor mijn gevoel, ik voelde niets..
De verloskundige die tussen de persweeën door de boel daar beneden even met haar vingers zat op te rekken aaaauuuw. :x
De ontsluitingsweeen Het ademen (ik 'vergat' hoe ik moest ademen, raakte in paniek in ging hyperventileren. Ben een paar keer bijna out gegaan (persweeen waren heeeerlijk, deden geen pijn) Het hechten..denk je dat je alles gehad hebt!
Bij de eerste de 40u weeën terwijl er eigenlijk niks gebeurde (werd een ks omdat ik bleef steken op 2 lullige cm's) en bij de 2de vond ik het vervelendste eigenlijk dat mn vliezen braken. Ik zou een geplande ks krijgen maar 2 weken daarvoor braken mn vliezen al en moest ik dus wel die dag een ks en ik was er gewoon nog niet klaar voor. Had nog plannen, genoot er echt nog van maar mn zoon vond het wel welletjes. Verder was er niks vervelends eigenlijk.
Het zetten van de ruggenprik.... Dat viel me erg tegen, mijn man moest de kamer uit, ze kon niet tussen de wervels komen, ik kreeg kramp door steeds in dezelfde houding zitten, duurde wel een half uur... Achteraf heb ik ook nog die immense naald gezien Dus deze keer probeer ik zonder! Als ik er uiteindelijk toch om vraag, zal het wel écht nodig zijn
De weeenstorm Persweeen bij 8 cm Met persweeen nog met spoed naar het ziekenhuis In het ziekenhuis geen hartslag van de kleine meer Het duwen van 2 vrouwen op mijn buik om die kleine eruit te krijgen Ik ben gehecht deels zonder verdoving, vond het eigenlijk wel meevallen. Persen vond ik ook meevallen. Puffen ook, had geen cursus gehad, maar wel goede begeleiding van de vk.
Het vervelendste vond ik de persdrang die ik bij 5 cm kreeg, doordat Eva een sterrenkijkertje was. Maar gelukkig mocht ik na 2,5 uur al persen, dat was echt een opluchting en heel fijn. Achteraf vond ik heel vervelend dat Eva bleef steken met haar schouders en romp. Op het moment zelf had ik het te druk met persen, gelukkig maar.
Eerste bevalling: De 14 uur rugweeen die ik verplicht op mijn rug in bed moest doorbrengen. Tweede bevalling: hechten van mijn schaamlip (kan niet verdoofd worden) en de dagenlange naweeen in mijn rug. Het fijne cadeautje na een stortbevalling.
Ik vond het vervelendste van de bevalling dat manlief elke keer tijdens een wee begon te praten tegen me (kan ook niet anders in een weeënstorm) En de laatste hechting, die moest door mijn binnenste schaamlip heen en ik voelde dat touwtje er gewoon doorheen getrokken worden... De bevalling is me achteraf 100% meegevallen! Op dat moment dacht ik er anders over hoor... Oh ja wat k me nu ineens weer herinner (sorry een geheugen als een zeef momenteel) is de ruggenprik, die in eerste instantie alleen maar 1 kant van mn lichaam verdoofde...
Dat de ruggeprik bij mij alleen rechts werkte. En daardoor vond ik vooral de laatste paar uur ontsluitingsween erg naar.
-> de enorm lange duur van de bevalling -> dat de ruggeprik maar zo kort werkte -> de rug en beenweeen (auwwww) -> geen persdrang en 4 uur wachten totdat dat misschien toch zou gebeuren met rugweeen! voor ik het zelf mocht doen. -> beetje zeurpietig misschien maar ik vond het uithalen van de ruggeprik wel vervelend. Er zat echt een megalang slangetje in mijn rug! De ruggeprik zetten, de verdoving zetten, de knip, de vacuumpomp en het hechten vond ik eigenlijk niet vervelend (niet dat het nou lekker was , maar in verhouding goed te doen).