Ik vond het toucheren vanaf het begin af aan erg pijnlijk... Ik kon ook niet ontspannen. Daarom ging het ook mis toen de (gehaaste) gyn, dat draadje in het hoofdje van m'n dochter wilde zetten (hoe heet dat ook alweer?) Ontsluiting schoot hier ook niet op. En ik vond het moment dat m'n dochter van m'n buik werd meegenomen omdat ze slap was en blauwig werd.. .oefff dat waren de ergste minuten van m'n leven. Iedereen laat je achter en is in het kamertje ernaast (met open deur hoor, aansluitend aan de mijne) bezig om maar 'leven' te krijgen in je kindje. Kwam uiteindelijk goed maar ooooh.. wat heb ik gehuild en geschreeuwd op dat moment, wachtende op het verlossende gehuil.
Het vervelendste van mijn bevalling was dat de hartslag van Kyra helemaal niet goed was. Gelukkig nam mijn verloskundige geen enkel risico en ben ik gelijk naar het ziekenhuis vervoerd waar ze het beter in de gaten hielden door een 'draadje' op haar hoofdje. Elke keer als haar hartslag niet meer te horen was stond mijn eigen hart bijna stil ondanks dat ze zeiden dat het door de apparatuur kwam. En verder vond ik ook de persweeën die ik zeker een uur of 6 weg heb moeten puffen niet echt geweldig. (understatement hehe) Maar meiden die nog moeten bevallen, laat je vooral niet ontmoedigen. Het is uiteindelijk allemaal goed gekomen, en haar apgarscore was geweldig met een 10!
Wat het vervelendste aan een natuurlijke bevalling is, kan ik nog niet beoordelen. Hopelijk over een paar weken wel. Ik heb jullie reacties in ieder geval met veel belangstelling gelezen, weet ik een beetje wat me te wachten staat. Mijn eerste bevalling was door middel van een geplande keizersnede. Over de aanloop naar de keizersnede en de keizersnede zelf heb ik niets te klagen, dat ging allemaal zeer voorspoedig. Het vervelendste vond ik echter de dag na de keizersnede. Ik had heel veel last van lucht in mijn buik op plaatsen waar het normaal nooit komt, en dat kan niet zomaar één-twee-drie weg. En het pijnlijkste moment vond ik toen ik voor het eerst weer rechtop werd gezet na ruim een dag. Dan komt er voor het eerst druk op de wond en op je buikspieren... aaaaaaaauuw! Maar daar hadden ze me van tevoren voor gewaarschuwd. Groetjes, Wendy
de ontsluitingsweeën en het strippen! dat deed steeds zo ontzettend veel pijn en dat hebben ze toch zeker n keer of 8 a 9 gedaan! het knipje heb ik niet gevoeld het hoofdje ook niet de ruggenprik niet gevoeld persweeën heb ik niet gehad :S oja en de weeënstorm was ook erg vervelend (zwak uitgedrukt) maar die heb ik niet lang gevoeld want toen kreeg ik de ruggenprik gelukkig!
- het plaatsen van de cup van de vaccuumpomp (was ook de enigste kreet die ik geslagen heb die avond, dat deed nogal zeer!) - 2 uur lang persweeen wegpuffen. Heb echt wel 1000 keer geroepen 'Ik mmmooeet nuuu perrsen!' Manlief raakte steeds meer in paniek en verpleging reageerde amper op het belletje (naar mijn idee). Hechten geen last van gehad, maar was ook goed verdoofd.
Toen Ollie de 2e nacht in een open couveuse moest ter observatie... en ik moederziel alleen op mijn kamertje lag na de keizersnede en zó graag bij mijn ventje wilde zijn... Heeft tot dikke tranen geleid, maar gelukkig kreeg ik hem de 3e nacht weer terug.
O ja een vacuumpomp lijkt me ook wel pijnlijk jah, wat voor gevoel is het, of kun je het niet meer herinneren?
De gyn! Door haar is mijn hele bevalling mis gegaan! Ik heb bevalling gehad van 80 uur en had mijn zoontje door haar kunnen verliezen. Hij heeft door haar een slechte start gehad omdat mevrouw niet wou ingrijpen en de zusters verklaarde haar zelfs voor gek en ik maar liggen daar zonder iets verder te komen of hulp te krijgen!
Dan vallen die stomme weeen wel in het niet ja! Jeetje krijg gewoon kippenvel als ik het lees. 24 uur weeen of 5 minuten zulke onzekerheid, dan toch liever het eerste.
ik ben vanochtend bevallen, dus vers in het geheugen: NOOIT meer! Wat een helse ervaring, ik ben blijkbaar kleinzielig want bevalling ging eigenlijk volgens het boekje... Ik vond alles verschrikkelijk! ik ben er echt getraumatiseerd door Wel een prachtige dochter!
Mijn eerste dochtertje is vast komen te zitten met haar schouders in mn bekken terwijl het hoofdje al was geboren, met navelstreng eromheen.. Ze hebben dus aan haar hoofdje moeten trekken zodat haar sleutelbeentje zou breken en dan er toch doorheen kon! Toen ze er eenmaal uit was werd ze levenloos op me gelegd en ze was helemaal paars.. We dachten allemaal het is te laat!maar gelukkig hoorde ze dr een beetje gorgelen dus ze werd gelijk naar de reanimatiekamer gebracht en we konden ook alleen maar wachten op haar gehuil! Verloskundige naast me in tranen en aan me vertellen dat het allemaal goed was, dat kon ik dus neit geloven tot ik het zelf hoorde.. O, wat heb ik en mn man gehuild zeg! Gelukkig is het allemaal goed gekomen en heeft ze niks eraan overgehouden. Wat ik ook erg vervelend vond was de weeenstorm in mn rug en buik!(kreeg weeenopwekkers wegens niet vorderende ontsluiting) Ik mocht niet staan of lopen vanwege de slangetjes en dingen.. Dus ik was erg blij met de ruggeprik! Van het hechten heb ik niet veel van gevoeld (bijna totaal ruptuur)alleen dat gevoel dat ze daar bezig waren met touwtjes erdoor halen. Mn tweede was een geplande keizersnede, dus geen last van weeen enz. gehad..
Ik heb er praktisch niets van gevoeld... voelde wel dat ze iets naar binnen schoven maar het deed niet echt pijn. Misschien ligt het ook aan de manier waarop ze dat ding inbrengen oid.
Ze hebben de vacuumpomp 4 x opnieuw ingebrachtn en dat deed wel pijn! Verder van het geboren worden van mijn zoontje met de vacuumpomp heb ik niks gevoeld
Ik moet naar het ziekenhuis omdat Valerie in het vruchtwater had gepoept. Daar aangekomen moest ik aan de ctg, ik moest dus rustig op bed liggen en zo kon ik de weeën absoluut niet opvangen. Het hechten was niet fijn, ik voelde de naald er dwars doorheen gaan. Dus ik schreeuwen, zegt de gynacoloog dat ik niet zo moet miepen ggrrr Valerie werd meteen meegenomen, omdat de navelstreng om haar nekje zat, het leek verschrikkelijk lang te duren voordat we haar eerste kreetje hoorden. Hierdoor heeft mijn man de navelstreng helaas niet kunnen doorknippen
Het pijnlijkste vond ik de vacuumpomp constant opnieuw moest worden geplaatst op het hoofdje van ons zoontje. En het verschrikkelijkste: de knip. Dit laatste wil ik nooit meer meemaken. (en moet ook niet meer) En dan uiteindelijk ben ik toch nog met ks bevallen...
Pijnlijk heb ik mijn beide ervaringen niet gevonden... Het wegpuffen van persweeen vanaf 7 cm ontsluiting was vervelend maar te houden.. Mijn 2e dochter is geboren na een schouderdystocie, wat inhoudt dat haar schoudertje vastzat achter mn schaambot. Hoofdje was dus geboren maar de rest kwam er niet uit. VK heeft 3 minuten moet sjorren terwijl kraamhulp en mijn man op mijn buik stonden te duwen, toen kwam ze er blauw en slap uit (beetje vergelijkbaar met verhaal van sylvia hierboven). Navelstreng klapte terwijl Iris op mijn buik werd gesmeten (kon er ook nog wel bij), gelukkig kwam ze na stimulatie en wat zuurstof goed bij! Apgarscore van 2-6-8, naja, das in 1e instantie niet best natuurlijk. Iris was een beetje groot (4660 gram bij 39 wk 3 dg) en had daardoor moeite eruit te komen. Lang leve de thuisbevalling :-D. Toch geen trauma van opgelopen, maar ohoh, wat was ik blij toen ik haar hoorde ademen zeg. Ik zou het zo weer doen trouwens, alleen bij een volgende wil ik wel graag weten of hij/zij niet weer zo groot wordt.. Niet voor mezelf want ik ben van mening dat je niets voelt van de grootte van de baby, maar voor de gezondheid van de baby. Ik denk dat hoe erg het ook wordt, het blijft een mooie ervaring! Suc6 voor degenen die nog mogen, enne, bovenstaand verhaal schijnt bijna nooit voor te komen hoor! groetjes, Marit
Achteraf vond ik het aanbrengen en verwijderen van de hechtingen echt vervelend. Deed wel niet het meest pijn maar heb het wel als meest vervelende ervaren. De laatste ontsluitingsweeen waren echte killers maar met de gedachte dat ze hooguit een halve minuut a minuut duren en ik daarna weer bij kon komen was het toch wel te doen.
@Marit80, zo zo maar je hebt het wel ff voor mekaar gekregen zeg, petje af. Flinke meid toch wel (weet niet wat gemiddelde gewicht is) maar volgens mij is 4600 best veel.
Kreeg je geen oplosbare hechtingen? Zou makkelijker zijn lijkt mij toch? Ja heb je alles achter de rug, moeten die hechtingen er nog uit dat is minder.