Wat vonden jullie een grotere stap........

Bij de eerste veranderd je leven wat meer in de zin van "wat staat je te wachten" andere planning als je als "niet moeder" hebt, je gaat anders over dingen nadenken, vond ik meer levensveranderd, echter bij de tweede vond ik het lichamelijk wat zwaarder zeker als ze elkaar afwisselen en je dus geen seconde rust meer hebt MAAR dat was eigenlijk alleen in het begin, nu ze 5 maanden is gaat ze gewoon mee in ons gezin en is het veel makkelijker.

Echter als je net bevallen bent van nummer 2 en je zou willen rusten smiddags gaat dat soms wat lastiger als je al kids hebt rondlopen en wat dat betreft is dat bij de eerste wel relax eigenlijk heb je heel veel tijd over (allen valt dat pas op als je de tweede hebt haha)

 

hier eigenlijk heel anders als verwacht! ik had echt gedacht dat mijn dochter heel jaloers zou zijn omdat ze altijd veel bij mij zit enz. maar het tegendeel hier. ze is nog gee dag jaloers geweest en blijft haar broertje kusjes en aaitjes geven. ze heeft nog niet gevraagt wanneer hij weer weg gaat. wel gaat ze soms ineens opmijn schoot liggen en moet ik haar haar fles geven en zegt ik ik ben baby, ach dat doe ik dan en dan is het weer lachen met haar vind ze super.

 

Van 1 naar 2, zeker weten. En niet alleen omdat mijn zoontje zo onrustig is, het is gewoon drukker, dubbele aandacht, dubbele tijden, slaapjes, hapjes, drankjes, afspraken, dubbele oppas, dubbel zo hard werken. Oef.. had ik me even vergist..

 

Jelle is tot nu toe eigenlijk niet jaloers geweest, maar soms denk ik wel dat hij nu die neiging wel een beetje krijgt. Vooral als ik bijv even met Jitte wil spelen op het kleed, dan wil hij er perse tussen liggen. Terwijl Jelle, als ik Jitte voed, gewoon iets anders gaat doen. Net of hij snapt dat Jitte dat nu eenmaal nodig heeft, zeg maar. (spelen ook wel, natuurlijk maar dat is toch anders)

 

oef, als je me dit 2 maanden eerder had gevraagd, had ik absoluut van 1 naar 2 kinderen gezegd!

De eerste maanden met de 2e zijn hier erg heftig geweest, Jenna heeft reflux en huilde zo'n 18 uur per dag, kon niet plat liggen(want dan stikte ze in haar eigen spuug), moest steeds gedragen worden , sliep bijna niet en was hele nachten aan het krijsen. En dat in combinatie met een (nog niet lopende) dreumes van 13 maanden die ook veel aandacht en verzorging nodig heeft , 2 a 3 uur slaap per nacht en zelf nog moeten herstellen en bomvol met hormonen zitten ,zorgde er wel voor dat ik me afvroeg waar ik toch aan was begonnen

Ik vond het lastig, je 1e kindje ken je al zo goed, je weet precies hoe ze is, wat ze fijn en begrijpt elkaar, alles is zo duidelijk. Maar een 2e kindje is weer heel anders en moet je weer helemaal opnieuw leren kennen, terwijl je daar maar de helft zoveel tijd en aandacht voor hebt als je met de 1e had.

Maar nu zijn we 4 maanden verder, heeft Jenna al een tijd medicijnen waardoor ze geen last meer heeft van de reflux, slaapt ze iedere nacht door, en is het een heerlijk vrolijk tevreden meisje. Ik weet wat ze wel en niet fijn vind, hoe ik haar moet troosten, hoe ze het beste in slaap valt enz enz , dat maakt alles zoveel makkelijker!

We zijn nu helemaal gewend met zn 4tjes en ik heb gewoon een lekker ritme gevonden, ze slapen smiddags tegelijk (heerlijk!) waardoor ik weer wat tijd voor mezelf heb
de zusjes zijn stapelgek op elkaar en zodra ik naar ze kijk voel ik me intens gelukkig het is zo genieten!

het is dus enorm zwaar geweest, achteraf maar voor een korte tijd maar als je er middenin zit is lijkt er geen einde aan te komen maar nu, ik zou niet meer anders willen, echt niet!

dus kort samengevat vond ik de overgang van 1 naar 2 zwaarder , maar nu na 4 maanden heb ik het eigenlijk 'makkelijker' met 2 als toen ik maar 1 kindje had, terwijl ik toen al vond dat ik het heel druk had maar je bent al zo aan de verzorging en alles gewend, dat alles nu meer vanzelf gaat als bij de 1e. je hebt dat 1e jaar ook al een keer meegemaakt en dat scheelt denk ik ook , het is niet zo nieuw meer, je weet een beetje wat je kunt verwachten.

 

Interessant topic! Mijn zoontje (de eerste dus) is een erg makkelijk kind (al heeft ie natuurlijk ook zijn nukken). Ik stap zo met hem de deur uit en weet precies zijn ritme. Ik ben erg bang dat een nummer 2 opeens veel moeilijker is... Dat ik het moeilijk vind om met 2 kids op stap te gaan in plaats van 1... Dat houdt me wel een beetje tegen. Aan de andere kant wil ik wel heel erg graag nog een kleine drummel dus uiteindelijk gaan we er wel weer voor. Maar als ik nu zou weten dat nummer 2 weer zo makkelijk zou worden en het allemaal goed zou gaan, was ik er nu al voor gegaan. Het idee dat het echter ook totaal anders kan uitpakken, zorgt ervoor dat ik toch eerst wil afstuderen (voor het geval dat met 2 kinderen opeens niet meer lukt). En dan zit ik met het volgende dilemma: wil ik wel in de drukte van 2 kinderen zitten als ik NET een baan heb? Want ik ben nu nog zo vrij en makkelijk, straks wil ik 4 volle dagen gaan werken. Is en die overgang naar werk en de overgang naar 2 kinderen niet veel te zwaar?

 

Hihi.. Bekend dilemma
Denk dat wij er voor kiezen om wel tijdens mijn studie nog te gaan voor een 2e. Wat je zegt, als je net een baan hebt en dan weer zwanger, baby erbij.. Poeh, lijkt me zwaar! Met een studie kan het zijn dat je wat vertraging oploopt maar je bent zo veel flexibeler, hebt minder verantwoording naar anderen toe (bijvoorbeeld een baas) en je kan meer je eigen tijd inplannen. Als het financieel mogelijk is gaan wij er over een jaartje weer voor. En dan maar kijken of het uberhaupt lukt, is helaas niet te plannen.
Maar jij bent bijna klaar toch? Dan snap ik je dilemma helemaal. Ik ben nog wel een poosje onderweg

Maarre, sowieso leuk topic dit! Iedereen ervaart het duidelijk heel anders. Denk dat het ook heel erg te maken heeft met hoe je kinderen zijn (huilen, doorslapen, gezondheid etc) en hoe je er zelf mee om kan gaan (ben je relaxed of juist snel gestrest, kan je jezelf makkelijk 'wegcijferen' of juist niet.. heb ik zelf namelijk nog wel eens moeite mee)

Ik blijf nog een poosje meelezen