Hoihoi, Ik probeer mijn verhaal zo kort mogelijk te houden, hihi Mijn zoontje is nu 3 1/2 jaar en is compleet losgeslagen.. soms denk ik zelfs dat hij onhandelbaar is. Hij was al baby zijnde al een moeilijk kindje. Veel huilen, weinig slapen en naarmate hij ouder werd kreeg hij gedragsproblemen. Mij werd altijd verteld dat dit wel weg zou trekken als ze ouder worden.. maar dat was bij ons niet het geval. Het werd alleen maar erger! Hij gaat sinds hij 2 jaar oud is naar de peuterspeelzaal en hier merken ze het ook. Als het niet naar zijn zin gaat dan is er geen pad met hem te bewandelen. Ik heb al van alles geprobeerd. Op de gang zetten, negeren, lief proberen te communiceren met hem, op zijn slaapkamer zetten en ik heb zelfs geprobeerd om hem een corrigerende tik op handen of billen te geven maar echt niets helpt! Ik heb ook het consultatiebureau ingelicht en de tips die ik van hun krijg heb ik eigenlijk allemaal al geprobeerd en dat zag het consultatiebureau zelf ook.. hun weten het dus ook niet meer echt. De peuterspeelzaal vertelde mij van de week dat hun dit gedrag ook veel te lang vinden duren.. Hij schreeuwt zodra hij zijn zin niet krijgt, begint dan te slaan en blijft vlot een uur hysterisch gillend in het rond trappen.. echt ALLES is een gevecht met hem. Als ik of mijn vriend hem waarschuwen zodra hij iets doet wat niet mag negeert hij ons en lacht ons zelfs uit en doet het alsnog. Wij zijn echt radeloos.. ons jongste zoontje heeft er ook last van en begint zelf ook te huilen zodra zijn broer als een bezetene te keer gaat. De peuterspeelzaal heeft nu ook gevraagd of het goed is als er iemand van een instantie mee kijkt om uit te sluiten dat er niet iets met hem aan de hand is. Zijn er ouders die dit herkennen? en is het toen vanzelf goed gekomen of bleek er echt wat aan de hand te zijn?
Ik ken de situatie niet zelf persoonlijk maar wat ik wel weet is dat als je een methode kiest om hem aan te pakken je dit een langere tijd moet volhouden. Je moet niet te snel van de ene op de andere methode overstappen. Mijn jongste was altijd erg vroeg wakker (half 6) en sliep 's middags wel 3 uur achter elkaar. We hadden al geprobeerd zijn middagslaap in te korten maar toen dit na 2 weken niet hielp zijn we er mee gestopt. Op het CB vertelden ze mij dat dit veel te kort is. Je moet iets lang volhouden en hetzelfde doen voordat het resultaat heeft en iedereen in de omgeving moet dan ook hetzelfde doen. We korten zijn middagslaap nu 3 maanden in en sinds 2 weken merken we resultaat en is hij wakker op 7 uur. Succes
Als de speelzaal het ook aangeeft , dat hij hetzelfde gedrag als thuis vertoont zou ik zeker bij het CB of huisarts zo'n team voor vroege signalering inschakelen.
Wij proberen het meestal ook langere tijd vol te houden. Het consultatiebureau zei dat je binnen een week zeker wel al wat verschil moet merken maar dat was niet het geval.. De peuterspeelzaal heeft nu vroeghulp ingeschakeld dus ik ben benieuwd
hier is mijn dochter een 'onhandelbaar 'geval. begonnen sinds ze een jaar of 2,5 was. zodra er een verandering is in een situatie dan escaleert de situatie en krijg ik haar niet meer uit de drift/paniek bui. ook op de speelzaal gillen en brullen als ik haar wegbracht en dat zou ophouden na 1 maand volgens de leidster, nou na 9 maanden doet ze het nog. ze wil niet meedoen op de speelzaal en blijft apart staan. thuis ook vanalles geprobeerd, boos worden, in de hoek zetten, afkoelplaatsje zoeken, met haar praten over wat haar dwars zit etc.. het blijft aan de gang. uiteindelijk gaf de speelzaal aan dat er een pedagogisch medewerker mee kon kijken. zo gezegd zo gedaan. gesprek erna gehad en dochter heeft moeite met schakelmomenten. ze moet werken met dagkaarten en continu alles doorspreken. dus niet van hup nu de luiers verschonen maar dit al ruim van tevoren aangeven en dan uitleggen wat we doen en dat we verwachten van haar dat ze even meewerkt en lief is etc. de helft van de tijd werkt dit maar ze zit zo vast in dr routine dat er ook maar iets anders gaat het blinde paniek is en dat kan ze goed een uur volhouden, tranen, huilen,gillen, overgeven etc. ben ook even ten einde raad en heb soms ook geen zin om alles zo uit te kauwen voor haar. voor de grote vakantie hebben we weer een gesprek met de pedag.medewerker dus ben benieuwd ik zou iemand mee laten kijken, wellicht hebben deze tips. op de speelzaal gaan ze nu anders met haar om en de laatste tijd doet ze nog niet echt mee maar ze staat ook niet meer stil in een hoekje.
Wat jouw dochter doet is zo herkenbaar! Mijn zoontje doet echt precies hetzelfde en kan ook niet tegen veranderingen.. hij speelt ook vaak alleen en lijkt soms behoorlijk in zijn eigen wereldje te zitten en zodra ik m naar de peuterspeelzaal breng blijft hij altijd een beetje verlegen voor zich uit staren en moet ik 'm letterlijk op zijn stoel zetten. Ik hoop dat vroeghulp wat handige tips heeft want ik begin mezelf best wel zorgen te maken aangezien hij over een half jaartje ongeveer naar de basisschool gaat en hij maakt op deze manier helemaal geen vriendjes
Heeeel herkenbaar. Na ong. 3 jaar van alles en nog wat geprobeerd te hebben (boos,aardig, corrigerende tik, negeren, omhelzend vasthouden tig tips toegepast, etc) was ik het helemaal zat! Ik heb nu sinds een halfjaar een no-nonsens-mentaliteit: 1. Zodra hij begint te schreeuwen, laat ik hem zonder waarschuwing direct voor straf zitten en zeg tegen hem dat hij door naar ijn kamer moet als hij blijft schreeuwen. 2. Natuurlijk ging hij schreeuwen en direct (zonder opnieuw waarschuwen) naar zijn kamer gestuurd met dezelfde mededeling: blijf je schreeuwen leg ik je op bed( om dit dan ook toe te passen.) Na 3 keer ofzo snapte hij het en sinds die tijd is het hier heerlijk rustig in huis! Natuurlijk af en toe nog wel een uitspatting, maar dan pas ik direct bovenstaande toe...en het werkt nu al ruim een half jaar! Laat vooral niet je emoties zien hierin, maar wees kordaat en duidelijk. Misschien werkt het ook voor jou
iemand laten meekijken is nooit verkeerd. Dit is voor jou geen leuke situatie, maar voor t kind helemaaaaal niet. Elk gedrag heeft een reden het kan zijn dat hij er ooit succeservaringen mee heeft opgedaan maar het kan ook zijn dat hij snel overprikkeld raakt en dit dus de enige manier is om dat aan te geven. Sterkte voor jullie!
Ja, ik geloof ook dat zo'n aanpak het beste werkt voor hem.. ik doe dit ook regelmatig maar vind het moeilijk om aan te houden aangezien het alleen van mijn kant komt. Mijn vriend is daarin weer een enorme softie en doet het gewoon niet wat ik ook zeg
ik zou je vriend eens meenemen naar CB of ondere instantie en samen het gesprek aangaan. Het is namelijk belangrijk dat iedereen dezelfde tactiek hanteerd thuis en liefst ook daarbuiten. Hiermee ben je duidelijk naar je kind en weet deze waar de grens is.
Gedrag wat je niet wilt, daarin moet je een duidelijke grens trekken. Als jullie die grens niet duidelijk aangeven, dan weet je zoontje niet wat wel of niet mag. Een voorbeeld is schreeuwen. Als mijn dochter iets van mij wil en zij dit schreeuwend zegt dan vraag ik haar of ze het overnieuw wil vragen. Ik geef het dan pas als ze het op een rustige toon aan me vraagt. Grens aan geven betekent niet boos worden of straffen uitdelen. Het betekent dat je rustig en duidelijk aan je kind verwoord wat je van hem/haar verwacht. En als dat niet gebeurd, welke consequentie dat heeft. Een voorbeeld is met speelgoed gooien. Dichtbij je zoontje komen, op ooghoogte. Aangeven dat je gooien met speelgoed niet accepteert. Als hij nog een keer met het speelgoed gooit dan leg je het weg. Zo maak je het heel concreet. Ik geloof erg in voorleven en duidelijk zijn in wat je verwacht van je kind. Dus niet: ophouden met springen op de bank. Maar: ... Ik wil dat je met je billen op de bank zit. Mijn advies: Niet meteen je zoontje onhandelbaar noemen. Dit maakt hem ook onhandelbaar. Samen als ouders kritisch kijken naar de opvoeding. Kan het duidelijker? Waar heb je zelf moeite mee? Hoe komt dat? Natuurlijk kan je gedrag van je zoontje meer dan gemiddeld moeilijk zijn. Alleen is het dan nog voor jou als ouder en volwassene de keuze hoe je hierop reageert.
Hebben jullie ook advies voor mij? Onze zoon van nu 3,5 jaar heeft vaak woedeaanvallen soms wel vijf of meer op een dag... Dan gaat hij gillen, overstuur huilen maar gooit ook met dingen en doet dan ook iemand opzettelijk pijn... Ik heb ook echt alles al geprobeerdt en ik weet het ook niet meer.... Op de peuterschool heeft hij dit maar 1 keer gehad toen moest ik hem ook ophalen omdat hij niet meer te bereiken was... Groetjes charlie