Hee hallo, Ik wil ff me hart luchten.. ik heb vorige jaar een miskraam gehad.. eigenlijk moest mij kindje afgelopen Januari komen!! Maar dat heeft niet mogen gebeuren! Wat erg vind ik zelf... ik was zelf nog maar 11 weken zwanger Maar je hebt het kind eigenlijk niet gekend.. alles is van me ex.. ben zelf ook super jong maar ik mis het wel nu is me vriendin vorige week bevallen van een mooie dochter.. zelf had ik ook een zoon kunnen hebben van bijna 1 jaar.. maar oo wat denk ik er veel aan.. was hij nog maar hier.. kon ik nog maar zo veel met hem doen.. me vriend verklaart me voor gek dat ik hier mee zit is dit eigenlijk raar ofniet? ik durf er met me omgeving niet mee te praten.. maar zelf zit ik er wel mee..! Liefs Corlinda Was je nog maar hier lief klein wondertje**
Morgen is het drie jaar geleden dat ik mijn eerste kindje verloor met 10 weken. Ondertussen heb ik een dochter van 9 maand maar toch, ik heb het een plekje gegeven en de scherpe randjes zijn eraf, maar vergeten? Dat nooit!
Het is helemaal niet raar dat je ermee zit. Het kindje dat je verloren bent was jou kindje en blijft jou kindje. Niet zo tof dat je vriend hier zo koel over doet. Ik heb ook een miskraam gehad , van mijn eerste kindje. Het hartje is gestopt met kloppen met ongv. 9 weken. Doordat je het kindje niet gekend heb is het niet minder je kindje. Hij/zij zou in Juli,11 alweer 3 jaar geworden zijn. Het verdriet word minder maar soms denk ik nog weleens hoe het allemaal had kunnen zijn als alles goed was gegaan.... De echo die ik heb gehad met ongv. 9 weken waar het hartje nog op klopte staat ingelijst met een engeltje op het dressior , hij/zij word nooit vergeten. Veel sterkte
het is ook een heel raag gevoel vooral omdat me vriendin ook een dochter heeft gekregen ben ik ook een beetje jaloers op der want zo had ik er ook bij kunnen zitten en lekker voor hem kunnen zorgen! zelf heb ik het ook een naam gegeven genaamd Sem omdat ik het voor een jonge & een meisje vind passen!! maar aan de ene kant ben ik wel blij dat het zo gegaan is maar aan de andere kant mis je het wel hoor omdat ik zelf nog maar 19 ben en nog zo veel leuke dingen kan doen!!
Ik vind het helemaal niet raar hoor! Ikzelf heb het helaas al 3 keer meegemaakt en ook al ben ik nu zwanger waarbij alles goed met de kleine lijkt te gaan, ik heb het er sommige dagen toch nog heel erg moeilijk mee (miss ook wat zwshormonen die meespelen...). En ik hoor genoeg van mensen, zelfs van verloskundigen etc., ach ja het gaat zo vaak mis. Maar oei wat kan ik daar boos en verdrietig over worden. Hoe pril het ook was, het was een mensje en dat gaat je niet in de koude kleren zitten.
Ik vind het ook niet raar, ik heb vorig jaar juni een miskraam gehad, met bijna 13 weken. Ik heb het kindje ook op kunnen vangen en dus gezien en hij/zij was echt al helemaal compleet, met vingertjes en teentjes en alles. Ik was vorig jaar 2e kerstdag uitgerekend. Inmiddels heb ik nog een dochter gekregen en ik had al een zoontje uit 2008, maar toch denk ik nog vaak aan de 2e zwangerschap. Dat kindje zou nu ook al bijna een jaar zijn geweest en ik denk dat kerst voor mij nooit meer hetzelfde zal zijn.
Corlinn, zelf heb ik nooit een miskraam gehad maar ik vind jouw verhaal ook niet raar! Zodra ik wist dat ik zwanger was was het voor mij een mensje in mijn buik, mijn kindje. Het lijkt me vreselijk dat te moeten verliezen, hoe klein ook! Heel veel sterkte en het is niet raar!
hoi corlinda raar hoe kom je daar nu bij het is juist heel menselijk mijn dochter heeft van de week een miskraam gekregen het was hun eerste kindje en zal ik je eens wat vertellen terwijl ik jou hier advies geef biggelen de tranen over mijn wangen terwijl mijn dochter pas 7 weken zwanger was ik vindt het zo oneerlijk maar wie is er nu raar jij, ik die huilende oma of misschien toch je vriend die het raar vindt dat wij verdriet hebben om iets dierbaars wat we verloren zijn ook al hebben we het niet gekend laat mij dan maar raar zijn lieverd heel veel sterkte een knuf van een oma
Het is helemaal niet raar, zelf ben ik in juni na een zwangerschap van 39wk bvallen van een zoon die na 8u is overleden. Ook ik heb er heel lang moeite meegehad kinderen om me heen te hebben, nu word het wel iets beter.. Inmiddels ben ik nu ook in verwachting van een 2de wondertje onze zoon krijgt een brusje, hij word grote broer want hij is en blijft onze eerste dus oudste ook al zit hij dan hoog op een wolkje hij zal echt wel trots meekijken..
ja toch vind ik het raar.. en vooral omdat ik heel jong ben natuurlijk met de vrienden om me heen kan ik er ook niet echt mee praten hun verklare me voor gek als ik er over begin!! en dan denk ik ik zit er mee kan niemand me helpen of iets! nu had het bijna 1 jaar moeten worden moet je na gaan hoe het was geweest nu met een wonder aan je zij! tnq allemaal xx
hoi corlinda ik denk niet dat het wat uitmaakt of je jong bent of niet het verlies blijft even groot.Ik heb het idee als ik achter je berichtje lees dat je er graag meer over zou willen praten is er bij jou geen praat of hulp groepje in de buurt waar je het van je af kan praten vraag het anders eens aan je huisarts succes en sterkte ik hoop dat je vindt wat je zoekt
@ Jose110 Indd het verlies blijft indd groot voor mij! nee ik woon zelf in een klein dorpje en der is nergens waar ik over kan praten.. en tja de huisarts daar kom ik liever niet!! bedankt voor jullie steun allemaal!! zo lief allemaal xx
ik vind jou raar! dat je vraagt of dit raar is!!! je leeftijd maakt niet uit! Niemand maar dan ook niemand kan raar vinden wat jij voelt! daarom is het jouw gevoel! en ik heb 9 maanden in de zw gezeten en ben er nog geestelijk niet helemaal boven! Lekker hier gaan praten, en wie weet kan jij ooit op een dag een vriendin helpen, die het dan wel begrijpt! en mannen (de meeste dan) snappen dit soort dingen niet!! maar je bent niet raar, het is geen rare vraag het is normaal! Het zou pas raar zijn als het je niks deed!
het enige wat ik wel raar vind is; hoe kun je bij een miskraam van 11 weken weten dat het een jongen was? dat is toch onmogelijk? of ben ik nou weer raar?
ik geloof best wel als je het kindje bent verloren dat je dat kan zien. bij mij was het op de echo met bijna 14 weken zichtbaar, dus als je het in je handen heb zie je het zeker wel met 11 weken. maar een vagina is in die fase ook opgezwollen. Soms is je gevoel ook goed he met 11 weken is het al zo een 5 cm
Het is helemaal niet raar dat je je zo voelt! Het verlies van een kindje, hoe pril of voldragen ook, is het verlies van een toekomstdroom. Als je er in je omgeving niet over kunt praten, dan lucht je hart lekker hier! Er is ook een lotgenotengroep (Lieve Engeltjes) waar je ook eens kunt gaan kijken! veel sterkte!
Heel veel sterkte meid! ik vind het zeker niet raar.. en sluit me aan bij de reacties van de andere meiden.... wilde je sterkte wensen! het lijkt me vreselijk om zoiets te moeten meemaken.... Liefs Ella
Je moet je gevoelens nooit maar dan ook nooit raar vinden!! Jij voelt je zo en daar moet jij het helaas mee doen. Je gevoelens heb je niet in de hand. Gevoelens zijn niet nep en die kan je niet maken, die zijn er! Zwanger zijn is iets dat alleen een vrouw kan ervaren. Dat je jong bent, maakt dan eigenlijk helemaal niet uit. Ook niet dat je kindje maar 10 weken is geworden. Je hebt verdriet en dat moet je serieus nemen. Jij hebt alle recht om vedrietig te zijn. Dat je vriend je niet begrijpt is logisch. Zelf is hij geen vrouw en is misschien ook nog jong. Probeer er toch maar over te praten in je omgeving, dit is het enige wat helpt. Mocht dit echt niet kunnen schrijf het dan voor jezelf op. Mocht je weer zwanger worden dan is het heel fijn voor jezelf om terug te lezen hoe je er mee om bent gegaan en hoe jij je voelde. Hopelijk helpt dit forum je ook een beetje. Sterkte!
Nee hoor is heel normaal. Het is nu bijna een jaar geleden dat we afscheid hebben moeten nemen van Milou* en er gaat geen dag voorbij dat ik niet aan haar denk ( soms om haar huil ) en het nog steeds zo verschrikkelijk vind dat we haar de liefde niet kunnen geven dat we zo graag hadden willen geven.
Meis, je gevoelens zijn helemaal niet raar...ik herken je gevoelens, wij hebben maart 2009 een meisje Luna* na 11wk+6d verloren. Helaas hebben daarnaast nog vele verliezen te verwerken gehad, maar het verlies van Luna* heeft er heel diep ingehakt. Ik vraag me nog dagelijks af waarom ons prachtig mooi klein wondertje, niet mocht blijven....heel veel sterkte meis! Ik wil hier toch even op reageren, bij ons het geslacht ook te zien na 11wk+6d...maar ik weet van andere ouders dat ze het kindje soms ook laten onderzoeken om het geslacht duidelijk te krijgen.