Ik zit met een vervelend probleem. Kan er niet gedetailleerd op ingaan omdat er anderen bij betrokken zijn dus hier een algemene schets. Er is een tijdje geleden onenigheid ontstaan in de familie. Ik heb geprobeerd er buiten te blijven want was niet rechtstreeks betrokken. Maar dit was wel moeilijk want je zit tussen twee vuren en je wil niemand kwetsen of afvallen. Ik wou gewoon dat alles terug normaal werd eigenlijk. Een van de twee partijen is bovendien iemand die geen kritiek kan verdragen, waar je voorzichtig mee moet zijn om niet op tenen te trappen,... En ik ben iemand die niemand wil kwetsen en ben totaal niet assertief. Maar ik kan toch niet eeuwig 'ja en amen' zeggen om maar geen extra problemen te veroorzaken en iedereen te sparen. Het begint enorm te wringen dat ik maar alles slik terwijl ik er niks voor 'terug krijg'. Maar ik vind het moeilijk om de grens te bepalen. Wanneer is zwijgen niet langer goud en mag of moet je gewoon je mening geven, ook al willen ze die niet horen en zal ze kwetsen?! Hoe gaan jullie hier mee om?
Juist. Het is moeilijk te bepalen hoe je dit moet aanpakken omdat het én erg persoonlijk is én we de situatie niet kennen. Ik was eerder ook totaal niet assertief, met als dikke plus dat ik ook nog eens conflictontwijkend was. Nou, je kunt je dus wel voorstellen hoe dit bij mij ging Helaas gaat dit soort gedrag niet goed samen met mijn werk, dus ik werd "gedwongen" me aan te passen. Ik doe het nu zo: wanneer ik het gevoel heb dat één van mijn grenzen overschreden wordt, dan grijp ik in. Waar die grens ligt, is afhankelijk van heel veel verschillende factoren en dat maakt het soms moeilijk om te bepalen. Ik ga dan vooral heel erg af op mijn gevoel. Wat ik dan ook doe, is tijdens het "van mij afbijten" mijn gevoel benadrukken. "Ik vind dit niet prettig...." of "Voor mijn gevoel kan dit niet, dus.....". Het maakt het persoonlijk en zo wordt het soms minder als kritiek opgevat (wat soms wel eens helpt), maar als een persoonlijke mening en het komt niet direct beschuldigend over. Bijkomend voordeel: je geeft dan wél je grenzen aan! Ik doe mijn werk ondertussen al weer zo'n 7/8 jaar en pas sinds een jaar of 2/3 merk ik dat mijn assertiviteit (erg) gegroeid is /edit: het is even lastig, maar het lukt je vast wel Kop op, meid!
Zo hier word ik even van wakker geschud (klinkt misschien zwaar overdreven maar is wel zo eigenlijk). Bedankt! Tijd dus om mijn mond te leren open trekken.
Problemen die anderen hebben met elkaar, daar heb ik niets mee te maken vind ik. Maar als ik ergens last van heb en het dus mijn probleem word, dan ga ik er wat van vinden en zeggen.
ik heb het ook moeten leren. Totdat ik merkte dat het me een opgelucht en meer zelfverzekerd gevoel gaf. Ik heb er last van en zolang ik er niets mee doe blijft dat zo. Die gedachte hielp me dan. Succes
Ik heb iets gezegd en dat wordt blijkbaar niet zo tof gevonden. Dus nu voel ik me weer vervelend. Maar had ik niks gezegd, voelde ik me ook ambetant. Waarom moet er toch zo'n gedoe zijn altijd he...
Wees even realistisch: je kunt toch niet altijd alleen maar dingen zeggen die niemand vervelend vindt?! Als je je best gaat doen om nooooooooit iemand op de teentjes te trappen (al is het onbedoeld!), dan zul je de rest van je leven je mond dicht moeten houden. Er zullen namelijk áltijd mensen zijn die bepaalde dingen niet kunnen waarderen die je zegt, maar hey: that's life! Daar moeten zij ook maar mee om leren gaan
Ik weet het wel hoor Minerva maar liefst zou ik dat wel willen proberen (om niemand te kwetsen). Maar het is tijd om wat harder en volwassener te worden daarin, dat snap ik ook wel. Wordt nog even moeilijk maar heb me wel voorgenomen om hier dus echt mee te starten!