Ik kan niets anders zeggen, dan dat ik met een glimlach aan mijn jeugd terug denk. Mijn ouders zijn gescheiden toen ik 1,5 was. Ik wil niet te veel in detail treden maar hij was erg geweldadig en we zijn daar net op tijd uit huis gehaald. Mijn vader heb ik nooit meer gezien maar dat heb ik ook absoluut nooit gemist. Ik ben niets tekort gekomen. Mijn moeder stond altijd voor me klaar. Mijn oudere zus was al jong het huis uit (tjah verliefd hé) dus daar heb ik niet veel van meegekregen. Opzich best jammer maar ondanks dat ze 12 jaar ouder is, zijn we echt 2 handen op één buik. Mijn oma had verzorging nodig en heeft toen tot haar dood bij ons gewoont. Kan me bijna niet anders herrineren dan dat zij er ook was. Heb best veel meegemaakt in al die jaren, up's maar zeker ook wat down's. Ondanks dat probeerde mijn moeder er altijd van te maken. Kan dan ook niets anders zeggen dan dat ik haar ontzettend dankbaar ben voor mijn fijne jeugdjaren en zo trots op haar ben dat ze het allemaal wel ff in dr eentje geflikt heeft! Ik ben niet altijd even makkelijk geweest in mijn pubertijd (lees; was gewoon een k*tkind) maar toch heeft mijn moeder altijd alles voor me gedaan. En nu nog, ze staat nog steeds altijd voor ons klaar en ik ben ook echt heel erg close met haar. Zien elkaar bijna dagelijks en ik zou echt niet weten wat te doen zonder haar.
Vader geen jeugd gehad. Moeder was het zwarte schaap en de assepoester van het gezin. Tel dat samen op en je krijgt mijn ellendige jeugd. Vader vertelde te pas en te onpas dat hij niet van ons hield (maar weg gaan deed hij ook niet!!) Moeder kon voor mijn idee nu, alles NET aan aan. Maar durfde al niet voor zichzelf opkomen en voor mij alleen als het echt moest (maar liever stak ze dr kop in t zand) Door missende vaderliefde (en daarbij alle tikken en knopen in zijn kop) oa een hoop ellende met jongens in mn vroege puberteit. Met 18 jaar het huis ontvlucht. Psychische ellende en problemen tot aan nu toe te merken. Psycholoog snapte niks van mij want ik zou volgens de statistieken aan de drank/drugs/weet ik wat voor verslaving moeten zijn (euh...ik rook niet eens!!) En had volgens hem op mn 30ste al genoeg ellende voor 3 mensenlevens gehad (en zo voelt het nou ook weer niet...) afgelope weekend stond mn vader toen ik nog niet eens helemaal mn jas uithad en mn tas weg gezet had achter me met een arm om me heen (dat is sowieso nog steeds een vaag iets want t klopt niet voor mijn gevoel) en zei: "Ik heb je vroeger erg veel pijn gedaan (of iets in die trand maar wat erna kwam sloeg mn verstand op tilt dus precieze woorden weet ik niet meer) en...sorry van vroeger! Zo....nu is het weer goed heh? ....dat moest ik zeggen van ons moeder (mijn moeder)..." Ik stond lichtelijk verstijft en wist even niet wat te antwoorden. Kreeg er net optijd uitgeperst "het is een begin" 18 jaar ellende (buiten t geen wat er door hem in mijn kop allemaal mis is) en dat lost zich op door "sorry" te zeggen Oh nou vergeet ik er nog bij te zeggen dat de kinderen op school vanaf een vroege leeftijd al haaaaarfijn op pikte dat ik de vreemde eend in de bijt was. Ben dus vanaf mn 4e tot mn 18e dood gepest. ZO erg dat ik samen met de psychische problemen van een mishandelende vriend en schoonmoeder op die leeftijd al, het niet meer aan durfde om nog verder te leren (na de mavo die eigenlijk havo had moeten zijn maar omdat ik dacht dat ik dom, stom en vooral niks betekenend was niet durfde doen) Maar goed mn ouders vonden dat toch niet belangrijk en ik zou toch alleen maar trouwen en kinderen krijgen....veel keus had ik daarna ook niet echt heh!!! Mjep....that sums it up a bit...