Altijd een masker op

Wat is stom?

Ik denk dat een heleboel mensen een masker op hebben hoor!

Misschien kan het je helpen om eens met een psycholoog te gaan praten. Het zal je geen kwaad doen in ieder geval.
Sterkte ermee.

Liefs

 

meid helemaal geen stom topic hier netzo een hoor ik heb ook altijd een masker op.

af en toe zet ik het af bij mijn vriend en jank vloek tier ik een uurtje en dat zet ik hem net zo vrolijk weer op en ben ik weer "de gelukkige huisvrouw"

 

hier ook een masker op van kinds af aan helemaal niet stom meid ! misschien heb je wel baat bij een gesprekje met een psygoloog

 

Waarschijnlijk heeft iets ervoor gezorgd dat je dat masker op bent gaan zetten. Ik zou zeker hulp zoeken om daar achter te komen en dat eventueel te verwerken. In je eentje is het denk ik erg moeilijk.

 

Hier ook eentje die een masker op zet. Weet t altyd wel mooi te maken voor de buitenwereld. Vandaag nog te horen gekregen hoe rustig ik ben omtrent de situatie met mn moeder (15 wkn geleden hersenbloeding gehad met de nodige tegenslagen en morgen weer een operatie voor de boeg) Maar vanbinnen ook onrustig bang en verdrietig. Maar ik heb mn momenten gevonden om dat masker soms af te zetten.

 

Janineke als er geen klik is met psych dan krygt die je masker niet af. Was bij mij niet iig. En tis miss makkelijk gezegd maar er komt een tyd dat je dat masker wel meer kan afzetten en je er iets makkelijker over kunt praten. Ik heb nu iemand gevonden waar t wel mee klikt (geen psych) en zij geeft mij dan ook een luxopuncture behandeling (accupuncture maar dan met laser/infrarood) en weet te ontspannen en me wat meer open te stellen.

 

Ik heb dat ook altijd gehad. Altijd een masker op, en ik wist ook precies wat er aan de hand was en waarom ik dat masker op had, maar durfde er niet 'voor uit te komen'/er met iemand over te praten, omdat ik bang was voor zijn/haar reactie en bang was om afgewezen te worden/met een scheve nek aan gekeken te worden door 'de buitenwereld'. Altijd een big smile op m'n gezicht, nooit de echte ik laten zien, nooit laten merken dat er wat aan de hand was. Iedereen had het er altijd over dat ik altijd zo'n vrolijke, leuke en spontane meid was, maar ze moesten eens weten...

Tot dat zo'n anderhalf jaar geleden de bom barstte. Ik raakte in een diepe depressie, want toen ik mijn gevoelens niet langer 'in kon houden', ging het finaal mis. Ik durfde er niet over te praten, wilde er niet over praten en heb toen de meest domme dingen gedaan, in de hoop zo van m'n problemen af te komen. Wat uiteraard niet heeft geholpen.
Uiteindelijk heb ik hulp gezocht omdat het zo niet langer kon, m'n omgeving en ik zagen mij naar beneden glijden. Niet dat die hulp zo goed voor mij is geweest, aangezien ik van het kastje naar de muur werd gestuurd en het daardoor alleen maar slechter met me ging. Uiteindelijk ben ik zelf over de drempel gestapt om te praten over mijn problemen/gevoelens, en dat heeft enorm geholpen. Sinds ik ben gaan praten ging het stukken beter met me en sindsdien voel ik me gelukkiger dan ooit tevoren. En zit ik hartstikke goed in m'n vel.
Pas daarna kwam de hulp *lekker laat, heb er dus ook niet echt wat aan gehad*. Hulp heeft voor mij dus niks geholpen, en ik heb nooit echt een klik gehad met iemand..en ik ben dat zo'n sch**terd die dat niet durft te zeggen, waardoor ik al helemaal niks aan die hulp had. Ik heb het een tijd aangezien, en ben er ook nog ff mee door gegaan vanwege m'n zwangerschap toentertijd, maar heb sinds kort besloten er mee te stoppen, want ze kunnen niks voor mij betekenen. Maar omdat die hulp voor mij niet goed heeft uitgepakt, wil dat natuurlijk niet zeggen dat dat altijd zo is. Misschien dat jij juist wel erg goed geholpen wordt en er ook echt wat aan hebt!

Idd misschien (nog) eens proberen er met iemand over te praten?

Dit is trouwens helemaal geen stom topic hoor! De eerste stap heb je al gezet; toegeven dat je een masker draagt, en dat is al heel wat! Want om toe te geven dat je 'problemen' hebt/ergens mee zit, is al heel wat, dus vind het knap van je, petje af & respect voor je meid!!

 

Hoi Janineke,

Het is helemaal geen stom onderwerp, ik denk dat er veel mensen een masker op hebben..

Ook ik ben zo iemand.Voor de buitenwereld kom ik ook heel anders over dan hoe ik me werkelijk voel.Dit is bij mij gekomen door mijn jeugd..Sinds toen draag ik al een masker..Totdat ik 2 jaar geleden echt niet meer kon.

Ik raakte depressief en wel zo erg dat ik mijn masker helemaal afging en alles eruit kwam.Dit is een heeeeeeeeeele zware en moeilijke periode geweest.

Meid..het is belangrijk om toch het masker beetje bij beetje af te doen, geloof me als het zo ineens wordt afgerukt als bij mij..dat is niet de juiste manier..Probeer een psycholoog te vinden met wie je wel een klik hebt...Je kunt niet je hele leven met een masker op blijven lopen...Je zult er op den duur steeds meer problemen mee krijgen ben ik bang..

Nu heb ik nog soms een masker op..maar ik ben sinds die periode wel veel opener over hoe ik echt ben..Ik kom altijd over als een hele spontane, vrolijke en vooral ook sociale meid, maar diep van binnen ben ik heel erg onzeker en sociaal fobisch.

Nu twee jaar na die dag dat het helemaal mis ging en ik in therapie ben geweest, kan ik zeggen dat het weer heel erg goed met me gaat!!

Laat het aub niet zo ver komen...

Liefs Liz

 

Mijn moeder is 5 jaar geleden overleden aan kanker. Sindsdien doe ik alsof er niks aan de hand is en stop ik het al zo diep weg dat ik haar vaak niet eens mis. Ben wel sinds een jaar in een zware depressie geraakt en kan ik de meest simpele dingen al niet meer aan ik huil om de meest stomme dingen. Dat komt omdat het er toch op de een of andere manier uit wilt. Nu ben ik heel erg me best aan het doen om alles toch een plekje te geven en toch te praten over mijn ware gevoelens, wat heel moeilijk gaat en heel veel pijn doet maar wel echt moet gebeuren.

Ik praat nu met een psycholoog 1 dag in de week en ik merk dat ik daar echt baat bij heb. Ze is echt super lief, en ze dramt helemaal niet door op bepaalde dingen. Ik zou toch proberen om een psycholoog te zoeken waar het wel mee klikt. Je gevoelens uiten bij mensen in je omgeving is vaak een stuk moeilijker, dus beginnen te praten met een psycholoog is denk ik beter.

 

Een vriendin van mij had/heeft ook een masker op. Ook door haar verleden is ze zich zo gaan gedragen. Altijd lief, altijd vriendelijk, altijd aardig. Ik voelde altijd heel sterk dat ze niet zichzelf was en voelde me daardoor bij haar soms niet zo goed op mijn gemak. Vorig jaar heeft ze een zware depressie doorgemaakt waarvan ze nu herstellende is (door onverwerkte gebeurtenissen uit het verleden en "aard van het beestje" is ze depressief geworden). Ze heeft gelukkig hulp gezocht en is in therapie geweest (behoorlijk intensief). Ik merk nu dat ik steeds meer van haar "echte ik" krijg te zien, ze uit haar gevoelens meer, vertelt me makkelijker dingen wat haar niet lekker zit. Echt heel erg fijn om te zien dat ze beetje bij beetje weer zichzelf wordt.

Kan me voorstellen dat het moeilijk is om de confrontatie aan te gaan, maar ik zou er zeker voor proberen te gaan. Veel succes en sterkte. Misschien is dit een eerste stap.

 

Misschien kun je online hulp gaan zoeken? (Googlen op "online hulpverlening" en je komt verschillende sites tegen). Ik heb er geen ervaring mee hoor, maar het is het proberen waard misschien?

 

Ik denk dat iedereen in meer of mindere mate een 'masker' op heeft.
Pas geleden hoorde ik van mijn moeder ook dat ik vaak een masker draag bij voor mij vreemden.
Ik schijn dan heel afstandelijk en soms zelfs bot te zijn, terwijl ik toch eigenlijk niet zo ben.
Ik schrok er eigenlijk wel van, want ik had niet in de gaten dat het zo erg was.

Maar het is heel vervelend als je dagelijks leven er zo door belemmerd wordt. Ik zou dan ook zeker hulp gaan zoeken.
Succes!

 

Hej,

Ook ik heb heel lang een masker op gehad(door jeugd) En ik zet hem nog steeds vaak op. Alleen bij mijn man kan ik het steeds minder vaak en kan ik dus wel goed praten. En dat is stap voor stap zo gekomen.
Op een gegeven ogenblik heb ik hem een heel klein stukje verteld waar ik mee zat. En dat luchtte bij mij enorm op en ik kwam erachter dat hij het niet erg/stom vond. Toen ben ik dit langzamerhand wat gaan uitbreiden. Ik was het zat om altijd maar die vrolijke meid te moeten zijn en kon het niet altijd meer opbrengen om haar te zijn. Ik wilde ook wel eens gewoon klagen/huilen of boos zijn. En wat is het lekker als je dingen kunt delen...

Is er iemand bij jou in de buurt aan wie je het heel graag zou willen vertellen? Misschien zou je dan kunnen gaan proberen om een heel klein stukje te vertellen? Om iets te vertellen wat nog niet heel zwaar is? Of msschien kun je diegene een brief schrijven? Met datgene wat je hierboven hebt neergezet? Dat je heel graag je masker af zou willen zetten, maar dat je dat nog niet durft? En dat je het heel erg graag met die persoon zou willen delen?

En mocht het je allemaal teveel worden, zoek dan hulp bij een onafhankelijk iemand. Dat kan een psycholoog zijn, maar misschien ook wel iemand in de alternatieve wereld (als je daar voor open staat). Een voorbeeld hiervan is regressietherapie.

Ik wil je veel sterkte wensen en weet dat je echt niet de enige bent. Je hebt de eerste stap gezet door het hier neer te zetten.... Misschien lukt het je binnenkort wel om een 2e stap(je) te zetten? En dan makkt het niet uit hoe die 2e stap er bij jou uitziet. Doe waar jij je prettig bij voelt.

Groetjes
yvonne

 

Ik herken je verhaal precies, maar wat kan het opluchten als je wel je verhaal kan vertellen!
Ik vond het heel moeilijk en zag er enorm tegen op maar als je iemand hebt die je vertrouwt en die je kan begrijpen zou ik het proberen.
Mij heeft geleerd dat je het beste in je eigen omgeving kan kijken voor een vertrouwenspersoon.

 

Hier ook een masker op. en kijk altijd naar beneden..
Mijn man is de gene waar ik veel kan vertellen, maar veel dingen stop ik weer terug. ik wil de andere niet meebelasten.. Ik zal voor vele altijd een glimlachen, Maar kom niet te dicht bij, want ik hap naar je :S Tis heel erg

btw. ik kan niet wachten tot 1 mei