Hoi meiden, Hier weer een topic van mij over de slaapproblemen van mijn zoontje! Hij is sowieso sinds zijn geboorte niet echt een goede slaper geweest, maar het wordt met de dag erger! Doorslapen heeft hij nog nooit gedaan, maar ik snak naar die dagen dat hij 's middags zijn 3 dutjes deed en 's nachts wakker werd voor de borst en daarna als een blok weer in slaap viel! Het gaat nu al weken slecht met slapen. Hij heeft vandaag bijv. van 9:30u tot 12:10u geslapen. Hij wilde toen ook niet slapen, tot ik hem in ons bed gedaan heb en erbij heb gezeten met de laptop erbij. Sindsdien is hij wakker en hartstikke chagerijnig, omdat hij natuurlijk oververmoeid is. Ik heb hem om 14:00u op bed gezet, maar hij bleef maar krijsen. Ik dacht, laat hem maar even...Misschien valt ie daarna in slaap. Maar na een uur hield hij nog steeds niet op. (Ik ben wel steeds eventjes gaan kijken, maar het maakte het alleen erger.) De laatste weken hoef ik maar om de hoek te gan of het is krijsen. Hij wilt dat ik de hele dag in het oog ben. Zo kan ik niet eens fatsoenelijk naar de wc gaan.... Ik word er helemaal gek van. Is dit zijn vorm van verlatingsangst en slaapt hij daardoor zo slecht?? Ik begin me echt zorgen te maken, want het lijkt me zooo ongezond zo weinig slaap voor zo een hummeltje. 's middags slaapt ie bijna niet. Vandaag was nog zelfs een goede dag er zijn zelfs dagen dat hij maa 45min. slaapt en dan de hele dag nie zo gezellig is. Ook 's avonds vertikt hij het om te slapen. Hij slaapt pas wanneer ik hem in ons bed doe en bij hem blijf. Zo is dus mijn hele avond verpest, want zodra ik weg ben wordt hij na een uurtje alweer wakker en begint het allemaal weer opnieuw. Ik kan dit niet langer volhouden zo! Waarom slaapt hij niet???? Het maakt mij zo onzeker en we zitten al midden in een verhuizing, dus dit maakt het allemaal alleen maar moeilijker. Tips!!! Wat moet ik doen om mijn oude zoontje weer terug te krijgen die niet zoooooooo verslaafd is aan mama en gewoon in zijn eigen bedje durft te slapen???
Pfff... moeilijk hoor. Snap dat je er doorheen zit. Ik denk dat het belangrijk is dat je het patroon waar je in zit doorbreekt. Dus... bij de eerste vermoeidheidssignalen (gapen, door de oogjes wrijven, of welke signalen jouw zoontje dan ook afgeeft) meteen in bed leggen. Iedere keer volgens het zelfde ritueeltje. Bijvoorbeeld 'zeggen' dat hij nu gaat slapen, slaapzakje aan, muziekje aan en bijv. lampje aan. Weggaan en dan iedere 10 minuten even naar binnen, zeggen dat hij moet gaan slapen en VOLHOUDEN. Dat zal (omdat hij het nu al gewend is vermoed ik) best wel een tijdje duren, maar ik heb eigenlijk nog nooit van iemand gehoord dat het niet werkt op die manier. Maar, 't is heeeeeel lastig om vol te houden.... Besteed VOORAL geen aandacht aan hem als je op de kamer bent, blijf max. 10 seconden binnen en zeg dat het tijd is om te slapen. Let wel: je moet hem dus ook echt pas in bed leggen als hij moe is en niet omdat jij vindt dat het tijd is, dan werkt het niet lijkt me. En 's nachts hetzelfde. 't Is een kwestie van volhouden, maar ik snap HEEEEEL goed dat dat super lastig is.. Sterkte meid! (en ga anders naar het CB en vraag hen om tips. Daar zijn ze voor!)
He meid, bedankt voor je snelle reactie. Ik ben voor dit probleem ook naar het cb geweest en ze gaven me hetzelfde advies. Deze cirkel doorbreken door gecontroleerd laten huilen, zodat hij leert in zijn eigen bedje en zelf in slaap te vallen. Maar we moesten wachten tot we definitief verhuisd waren. Ik ben er inderdaad echt doorheen, ik merk gewoon dat hij af en toe overdrijft in het huilen en alleen zijn zin wilt doordrijven. Ik heb hem al een paar keer laten huilen, maar doordat ik niet consequent was lijkt het alleen maar averechts gewerkt te hebben. Wan zodra ik hem nu in zijn bedje leg is het krijsen. Terwijl ik hem hiervoor slapen in bed kon leggen en dan sliep hij mt gemak 3uurtjes lang.
Och meid, wa'n gedoe he. 't Is wat je zelf al zegt: Ik denk persoonlijk dat kindjes op deze leeftijd al heel goed aan kunnen voelen dat ze met huilen of gillen hun zin kunnen krijgen. En als mama dan in een moment van zwakte (en dat is echt niet iets om je voor te schamen) er maar voor kiest om dan haar kindje uit bed te halen of te doen waar hij om 'vraagt', dan is het hek van de dam... Hoe lastig ook: Probeer de komende week eens om het huilen te laten gebeuren, realiseer je dan wat het CB gezegd heeft en onthoud dat dit de enige manier is om de cirkel te doorbreken. Probeer bijvoorbeeld de babyfoon op zijn zachtst te zetten, zet een kookwekkertje en noteer voor jezelf hoe lang je je zoontje hebt laten huilen per keer dat hij moest slapen. Geloof me, na verloop van tijd zal die tijd ECHT korter worden! Zoek afleiding op het moment dat hij zo huilt: Zet de tv of radio aan, ga bellen met een vriendin of 'doe' iets anders. Want ik weet uit ervaring dat 'op de bank zitten luisteren' het alleen maar moeilijker maakt. TOI TOI TOI meid, zet 'm op en onthoud: Jouw kleintje heeft zelf nog niet de kracht om hieruit te komen en moet echt een beetje aangestuurd worden door papa en mama! Jullie kunnen het, zet 'm op!
Heb je t idee dat de borstvoeding hem genoeg 'voedt'? Zou kunnen zijn dat t wat teruglooopt waardoor hij ook slechter slaapt.
Ik heb ook slaapproblemen met mijn dochter gehad rond dezelfde leeftijd. tussen 7 en 9 maanden was het. Overdag sliep ze een uurtje en snachts steeds van 12 tot 5 wakker. Wij werden er ook gek van. Na 1.5 maand tobben hebben wij haar toch maar laten huilen in haar eigen bed. Wel steeds 10 minuten en dan weer aai over dr bol, neerleggen evt wat water en weer weg zonder wat te zeggen. Na 2 weken was het over. Sterkte.
Ooh wat lijkt me dat moeilijk. Ik heb niet zo'n moeilijk slaper als dat jij zegt, maar heb er wel even wat gedoe mee gehad. Ik heb toen erg veel gehad aan de babyslaapgids (heb ik wel voor je) op Leer jouw baby doorslapen en los het slaapprobleem op BabySlaapGids.nl en wat tips op inbakeren.nl - home (zonder inbakeren). Het is best moeilijk, en kost wat doorzettingsvermogen, maar misschien heb jij er ook wat aan..?
Tja, zonder ook allerlei tips over laten huilen enz te geven... JA, je hebt gelijk. Hij zit waarschijnlijk in een erge verlatingsangst fase (zijn eerste denk ik?) Tussen ong 9 en 14 maanden hebben veel kindjes enorm last van fases van verlatingsangst, ze ontwikkelen dan hun eigen ik, en beginnen te beseffen dat ze een heel ander persoon zijn dan mama en papa. Daarnaast beseft hij nu dat jij weg kunt gaan bij hem, en dat je hem dus kunt 'verlaten'. Op dit moment heeft hij nog geen voldoende tijdsbesef om ook te snappen dat jij na 5min oid terug bent. Hij weet inmiddels wel dat je terug kunt komen, en dan roept ie je. Mijn zoontje heeft dit heel erg gehad, en mijn ervaring is dat het het snelste over gaat als je er aan toe geeft. En ja, het is heel vermoeiend, ik had hier 3 babys van 9 maanden die tegelijk wilden dat ik ze vasthield, en heb nachtenlang helemaal niet geslapen. Maar ik geloof dat het kind zich het veiligst en best ontwikkelt als die met een veilig gevoel uit deze fase komt. Als die weet dat mama er in als ie haar nodig heeft. Hier duurde die eerste fase maar een weekje, en daarna wist mijn zoontje wel dat ik kom als hij roept, dus hoefde die nergens bang voor te zijn. Kun je niet tegelijk met hem naar bed af en toe zodat je zelf ook wat slaap pakt?
Ik vind het persoonlijk een beetje verdrietig om dingen te lezen als dat ze huilen om hun zin door te drijven etc... Ik vind dat een héle negatieve manier om naar kinderen te kijken. Zéker naar een baby! Als je partner nachtenlang niet kan slapen omdat hij zich om de één of andere reden miserabel voelt, ga je toch ook niet zeggen dat hij dit doet om jouw aandacht te trekken ofzo?? En van een volwassene kan je al verwachten dat hij op die manier kan redeneren! Ook denk ik dat het erg ongezond is om je kindje te laten huilen, zéker in de fase van verlatingsangst! Kindjes hebben in deze fase de bevestiging nodig dat mama niet echt 'weg' is als ze uit het zicht gaat en als jij dan bijvoorbeeld 10min wegblijft terwijl je kindje huilt, lijkt dit voor hem een eeuwigheid! Hij kan geen klok lezen, begrijpt niet wat je zegt en kan niet overdenken wat er gebeurt! Hij voelt alleen maar (verlatings-)angst! Ik begrijp dat je héél moe bent, meid! Echt waar! Maar ik probeer bij alles wat ik doe, te bedenken wat ik m'n kind op lange termijn wil leren en dat ik vooral dat ik er voor hem ben als hij me nodig heeft! En als ik hem zou laten huilen, zou dat voorwaardelijk worden...
Tja, zo zie je maar: Iedereen heeft hier (terecht) zijn eigen opvattingen over. Bij ons heeft onze aanpak gewerkt (zonder dat ik ook maar een fractie van een seconde het idee heb gehad dat mijn zoontje er van 'geleden' heeft of 'liefde' tekort is gekomen), bij anderen werkt een andere aanpak vast en zeker ook. 't Is maar net waar je je goed bij voelt! Hoe is het vannacht gegaan?
Wat ik wel even wil benadrukken, is dat de wijze waarop wij het patroon hebben doorbroken, de manier is die veel consultatiebureau's adviseren. Dus niet een 'uitzonderlijke' manier van aanpakken maar de manier die de professionals je adviseren als je je probleem aan hen voorlegt. Maar ik denk dat we hier beter niet over in discussie kunnen gaan (ook zeker niet mijn intentie, ik wilde alleen de vraag van TS beantwoorden), want over dit onderwerp zullen de meningen altijd verdeeld blijven.
Kan het misschien ook een combinatie zijn van verlatingsangs en tandjes? Onze zoontje was de laatste dagen en anchten ook erg aan het huilen als hij in bed lag of wakker werd. Nu ben ik er gisteren achter gekomen dat hij kiezen krijgt. Dus weer begonnen met gengigel en het gaat stukken beter. Vannacht was hij eventjes wakker, krijsen dus. Zijn kaakjes weer ingesmeerd en ipv er een dik uur voor ndoig te hebben hem in slaap te krijgen, sliep hij in 10 minuten. Hij heeft het zelfs voor het eeerst gepresteerd om vanochtend tot 845 uur te slapen.! Normaal is het 600 uur. Het is maar een tip. Ik weet hoe vervelend het is, maar heb onze zoon nooit erg lang laten huilen. Het is zwaar, maar het gaat weer over!
Ik zou eerlijk gezegd deze twee woorden niet in één zin nemen, maar op zoek gaan naar echte professionals.
het is heel persoonlijk...wij hebben ook een kindje van 7 maanden dat moeilijk in eigen bedje slaapt. als hij (fout fout volgens DE slaapgids...) al slaapt in m'n armen en ik leg hem in z'n bedje ('s middags dus) dan slaapt hij hooguit een half uurtje en is hij weer (overigens vol energie en vrolijke Frans) wakker. 's avonds nemen we hem vaak in bed want alleen zo komt hij aan zijn slaap toe en wij dus ook (ik geef BV en we hebben een bedje naast ons bed). het is zeker moeilijk dit af te leren maar wij hebben het geprobeerd (waarschijnlijk idd niet consequent en lang genoeg nog) en het lukte niet. dwz: ik hield het niet meer vol zijn oorverdovende hartverscheurende gehuil...het brak m'n hart, ik werd er verdrietig en gefrustreed van, ruzie met manlief, al met al geen feest. en onze kleine is zo'n opgewekt gezellig diertje, hij was nu gewoon op van het huilen en overstuur (ik overdrijf dus niet). Hij voelt natuurlijk haarfijn aan dat wij ook gestresst raken van zijn gehuil en dat werkt weer op hem in... we zijn ermee op gehouden en laten het komen zoals het komt voorlopig. misschien dat we het later nog eens oppakken. ik probeer hem in bedje te leggen maar zodra hij wakker wordt en ik geprobeerd heb hem weer in slaap te sussen (wat meestal dus niet lukt) zonder hem op te pakken, laat ik het voorwat het is en haal ik hem er lekker uit (helemaal tegen de regels van DE slaapgids...). Ik begrijp de filosofie achter wat gezegd wordt hier en in de slaapgids maar ik ben op dit moment niet bestand tegen echt slapeloze nachten en het overstuur zijn van onze kleine. mijn man en ik zijn allebei nu niet in de gelegenheid voor een ingrijpende verandering want we hebben allebei nogal onregelmatig werk. is dus ook lastig dan om consequent te zijn en we gaan ermee aan de slag zodra we weer wat meer vrij zijn allebei.zo biedt je e kindje nl ook geen houvast waardoor het niet gaat! we laten het dus ff rusten en vandaag slaapt de kleine megaveel!
Laten huilen dat moet je echt kunnen. Ik kan het dus echt niet dus heeft het ook geen zin want heb het wel eens gedaan maar uiteindelijk gaf ik toe dus dan is het eigenlijk nog zieliger omdat het dus zinloos is geweest dat laten huilen. Het klinkt echt als verlatingsangst en als je ook nog in een verhuizing zit is hij misschien van slag. Dan zou ik hem al helemaal niet laten huilen. Mischien even wat tips: * een vast ritueeltje voor het slapen * een t'shirt wat je hebt gedragen in zijn bed leggen dan ruikt ie jou geur * Als je hem op bed hebt gelegd wat gaan doen boven zodat hij hoort dat je er nog bent desnoods een liedje zingen. * als dat allemaal niet werkt kun je naast hem gaan zitten op de grond maar geen contact maken (niet praten of aankijken en volhouden) en dan zal het steeds korter duren voor ie gaat slapen als ie weet dat jij toch niet reageert. maar wel dus weet dat je er bent. succes ermee want vaak weet je wel wat je zou moeten doen maar kun je het niet meer opbrengen dus het is even doorbijten
helemaal mee eens: je moet het kunnen je kindje laten huilen waarschijnlijk is het niet zo tragisch maar ook ik kan het op dit moment echt niet...dat voelt zo'n kleintje weer en dan is het al zinloos. met toch al veranderingen in jullie leven (verhuizing) zou ik het idd ook even uitstellen..slaapt hij goed bij jullie in bed?dan is het misschien een optie om het tijdelijk maar ff zo te laten en zodra jullie in het nieuwe huis zitten de draad weer op te pakken. kans dat als het nu lukt, je kindje weer helemaal slecht gaat slapen als jullie verhuisd zijn (nieuw kamertje enz)
Hoi meiden! Bedankt voor al jullie adviezen. Sinds 3weken gaat het dus super slecht met slapen en zoals jullie kunnen raden ben ik doodop. Ik ben een thuisblijfmama en zit de hele dag met een huilend/zeurend kindje. Eerst sliep hij prima als ik naast hem sliep, dat deed ik dus ook in de hoop dat deze fase weer snel over is. Maar nu na 3 weken lijkt het dus alleen erger te worden. Zelfs als ik naast hem slaap blijft hij huilen, zelfs als ik hem in mijn armen til en zachtjes wieg. Ik raak er erg gestressed van, want ik kom aan niets toe. Ik ben zelfs al vele avonden om 20:00u naar bed gegaan om hem bij mij in bed te nemen, zodat hij toch nog aan zijn slaap komt. Dat helpt gelukkig in de avonden wel, maar de middagen niet. Ook al ben ik erbij, hij blijft huilen. Hij heeft al 7tandjes waar hij allemaal erg veel last van gehad heeft, maar het ziet er naar uit dat hij nu eindelijk een pauze heeft qua tanden. Want het lijkt niet dat hij daar last van heeft. Hij is nu wel al iets meer dan een week hartstikke verkouden, waardoor hij niet kan drinken. Het is zo sneu, telkens als hij wilt drinken is zijn neusje zo dicht dat hij geen adem kan krijgen en na een paar keer geeft hij huilend op. Dan probeer ik hem alsnog een voeding te geven als hij slaapt en zijn neusje iets beter is. Maar ik zie dat hij probeert te slapen, dan is hij eventjes een paar seconden weg. Maar schrikt dan weer huilend wakker en dat blijft hij dan lang volhouden of ik er nou bij ben of niet. Of ik hem nou aai of niet..... Ik word er eerlijk gezegd heel onzeker van. Heeft hij nou last van iets??? Of zit hij niet lekker in zijn vel??? Het kan niet gezond voor hem zijn, zolang zonder slaap doorgaan....
Ohja we hebben al sinds hij 3 maanden is een vast nachtritueeltje. Hem in bad stoppen doe ik ook nu. Hem bij mij in bed nemen, zodat hij zich veilig voelt ook.... Maar er lijkt geen einde aan deze fase te komen, hij blijft zich verdrietig voelen. Hij is vandaag bijvoorbeeld al vanaf 7uur 's ochtends wakker. Ik heb net zelfs met hem in bed gelegen, maar hij bleef huilen.
Eéns! In Godsnaam wat weet het CB nou van wat goed is voor een kind. Een uur huilen (ook al ga je steeds naar hem toe) vind ik echt véél te lang. Hij wil dat je bij hem bent. Ik zou gewoon met hem gaan liggen tot hij slaapt, dan weggaan (als je dat wilt), en als hij dan wakker wordt weer met hem gaan liggen. Zo leert hij dat jij niet de hele tijd bij hem blijft maar dat je er wel bent als hij je nodig heeft. Het is natuurlijk voor hem veel veiliger als hij zelf de controle heeft over het weggaan van zijn mama. Je creëert daarmee heus geen slaapprobleem, je geeft hem juist de veiligheid om lekker in te kunnen slapen. Niet dat ik dat allemaal in 1 keer goed heb gedaan hoor Op een gegeven moment (over een jaar ofzo) moet hij weer een beetje loslaten dat jij er steeds bent als hij slaapt, meestal gaat dat vanzelf. Het heeft mij erg geholpen toen ik op een gegeven moment besefte dat ik nu niet hoef na te denken over de eventuele problemen van de toekomst, want altijd als ik nadacht over hoe we dat op zouden lossen, kwam de oplossing vanzelf (gooide zijn ritme om, wilde opeens in eigen bed slapen, ging op andere tijden eten, liet een melkvoeding vallen etc etc etc). Stel jezelf voor in de rimboe, alleen en met je kind op je heup. Wat zou je doen als hij niet ging slapen? Borst geven, bij hem blijven, in een doek wikkelen en op je rug binden. Hoef je natuurlijk niet allemaal te doen, maar het volgen van de richtlijnen van het CB is het andere uiterste. Mijn zoontje ging en gaat altijd gewoon mee als ik even moet plassen, ik maak daar geen probleem van. Hij zal vast niet tot zijn 18e bij de WC blijven staan als ik mijn billen afveeg.