Mijn broertje is 7 jaar jonger dan ik. Hij trok vroeger altijd veel meer op met mijn zusje omdat ze 4 jaar schelen en ik te oud was in zijn ogen. Broertje en zusje waten twee handen op 1 buik. Maar als er iets was kwam hij altijd bij mij. Voor advies, raad, geld, steun etc. Drie jaar geleden krijg hij een vriendin. Erg leuke meid. Ze ligt goed in de familie en kon altijd heel goed met iedereen, vooral met mijn moeder. Sinds een jaar hebben ze een kleine. En sindsdien is er iets veranderd. Mijn broertje en zijn gezin zie ik bijna niet meer. Ook komen ze bijna niet meer bij mijn ouders. Volgens mijn broertje is mijn moeder te bemoeizuchtig. Dit vond hij (zegt hij nu) altijd al. Hij is zelfs bij een psycholoog geweest. Ik merk dat mijn broertje onze familie ontwijkt. Elke keer uitgenodigd worden op feestjes maar op het laatste moment afzeggen. Niet meer spontaan langskomen. Mijn ouders, en vooral mijn vader, snappen er niets van maar zeggen er niets over omdat ze bang zijn om het contact met hem te verliezen. Ondertussen is hij wel constant bij de familie van zijn vriendin. Ze hebben er zelfs drie weken geslapen toen hun huis verbouwd werd. Vanmorgen om 6.45u ging mijn telefoon. Mijn broertje vertelde me dat ze vanmiddag niet bij ons komen (ik ben jarig) omdat hun kleine ziek is. Kan natuurlijk. Maar dit is de zoveelste keer op momenten dat ik of mijn familie iets viert. Ik mis mijn broertje en mijn ouders hun zoon en zijn gezin. Ze hebben hun kleinkind misschien 10 keer gezien in zijn eerste levensjaar terwijl ze 25 minuten bij elkaar vandaan wonen. Mijn zusje geeft aan ook bijna geen contact te hebben. Hoe kan ik iets doen aan de situatie zonder dat het escaleert en ik mijn broertje nooit meer zie?
Je gevoelens op papier zetten, zonder verwijten, aangeven ook niet verwijtend over te willen komen. Maar dat jullie hem allemaal gewoon onwijs missen, en hopen wat tot mekaar te komen. Wat zijn redenen zijn, en hoe hij de situatie ziet. Zijn kant van het verhaal laten doen, en misschien wat toenadering zoeken naar je schoonzusje? En eens samen wat ondernemen?
Ik denk dat je vooral positief moet blijven. Laat hem steeds weer merken dat je hem en zijn gezin serieus neemt en dat je er voor hun bent. Ik zou ook een afspraak maken om daar eens naar toe te gaan, misschien vinden zij dat wel prettiger. Hopelijk is het iets tijdelijks, een baby kan zoveel veranderen in een gezin.
Mijn broer heeft er ook voor gekozen om een tijdje afstand te nemen van vooral mijn ouders en de rest van het gezin. Had het er erg moeilijk mee, maar heb het geaccepteerd omdat hij daar blijkbaar behoefte aan had. Mijn ouders hebben altijd heel erg veel van hem verwacht en hij had genoeg van die druk. Ook mijn broer ging wel regelmatig naar de moeder van zijn vriendin, maar kwam vooral omdat hij geen nee durfde te zeggen tegen zijn vriendin. Maar.. Na twee jaar merkte ik dat hij weer begon te bellen en toen ik zwanger werd belde hij elke week. Ik moet zeggen dat het contact nog nooit zo goed is geweest als nu, ook niet met mijn ouders. Hij had deze periode blijkbaar echt nodig. Maar misschien is er wel heel wat anders aan de hand, heeft hij woorden gehad met je ouders of misschien heeft je schoonzuster wel een PND of zo.. Ik heb gemerkt dat hoe harder we gingen trekken aan hem hoe minder hij liet horen.. Succes er mee!
Daarom wil ik ook absoluut niet aan hem of zijn gezin trekken. Dit werkt alleen maar averechts. Misschien moet ik gewoon afwachten.
Zoek je er niet teveel achter? het leven met zo'n kleintje is natuurlijk ontzettend druk als allebei de ouders of 1 er van gewoon werken. Vrouwen trekken vaak veel naar hun moeder toe als zij bevallen zijn, dat heb jij ws. ook met je eigen moeder. Mannen hebben dat echt een stuk minder en denken daar niet zoveel over na. Je broer is nu een man met een gezin en een eigen leven, laat hem die man zijn en niet meer dat broertje wat altijd geld kwam lenen. En het contact word heus wel weer beter als er geen verwijten komen.