Een kennis van me heeft een kindje gekregen. Zie ik op fb berichtjes langskomen dat familie is langs gekomen. Tja dan word ik toch verdrietig. Ik heb zelf geen ouders broers of zussen. Heb dit dus ook niet gehad toen ons kindje geboren werd. En nu ook nog steeds niet natuurlijk. Het blijft moeilijk en vaak ook het idee dat anderen dit verdriet niet zien/niet bij stil staan.
deels herkenbaar heb geen broertje meer en mis hem sinds de kinderen heel erg herkenbaar dat andere er niet bij nadenken
Ik kan mij hier heel goed iets bij voorstellen, ook al heb ik wel familie. Een vriendin heeft (bewust) geen contact meer met haar ouders wegens vervelende omstandigheden en ook bij haar zie ik dit verdriet wat jij beschrijft. Het is niet leuk om anderen dan zo te zien, want jij wilt dat ook! En dat is een gevoel dat helaas niet eenvoudig uit te schakelen is... Ik wens je veel sterkte toe en ik hoop dat je met de mensen om je heen toch kunt genieten en dit gemis deels op kunt vangen.
Ik kan je verdriet hierin heel goed begrijpen, al heb ik zelf gelukkig nog wel een moeder en broers en zus. Maar aan de andere kant kan ik hun blijdschap hierin ook begrijpen en dat ze het dan op fb zetten. Sterkte ts!
Ik heb gelukkig mijn ouders nog wel en die stonden in alle 3 gevallen als eerste aan mijn bed. Maar broers of zussen heb ik niet. Manlief wel, en dat is ook gewoon familie in mijn ogen.
Ik herken het wel. Ik vind het ook lastig om sommige verhalen te lezen of te horen. Maar verdrietig ben ik niet. Ik ben juist heel blij dat zij wél het stukje geluk kennen wat ik niet ken. Weet je, die mensen zijn misschien weer heel verdrietig over iets wat jij wel hebt en zij weer niet. Zouden misschien graag met jou ruilen. Wie zal het zeggen. Sterkte
Wat erg dat je je daar zo ontzettend naar over voelt meid Ik ken het zelf niet maar het gemis lijkt me heel erg, vooral op zulke momenten Ik denk dat veel mensen inderdaad het verdriet niet zien of er niet bij stil staan. Tenminste, niet als het niet om iets gaat wat vrij recentelijk nog heeft plaats gevonden zeg maar. Als mensen iets horen, lezen of zien dan blijft het vaak nog maar even lezen maar daarna zijn ze het alweer snel kwijt helaas Sterkte meid
Moeilijk is dat inderdaad! Ik ben bezig om bam mama te worden, bewuste keuze, maar soms wel moeilijk vind ik. Ik heb geen contact met mijn vader, dus mijn kindje zal geen vader en geen opa hebben. Met oudste broer praktisch geen contact. Met jongste broertje wel goed/close contact dus hopelijk kan hij nog een beetje een mannelijke rol voor mijn kindje vervullen. Maar met mijn moeder is het contact wisselend, doordat er veel gebeurd is. Ik heb een hele goede vriendin om gedoopt tot mijn zus. Zij wordt straks ook gewoon tante (en voogd) van mijn kindje en kindje mag straks ook tante tegen haar zeggen. Dat doet mij erg goed. Maar had graag gewild dat de familie wat groter/uitgebreider/closer zou zijn. Net als mijn sociale netwerk. Maar het is nu eenmaal niet zo. Soms moeilijk, soms niet. Misschien in je omgeving kijken of er voor jou ook zo iemand is?
Dat vind ik heel moeilijk. Ook hebben we uiteindelijk geen voogd benoemd. We hebben wel 2 keer gevraagd (2 verschillende mensen) maar die wilden geen voogd zijn. Iets wat ik ook nog steeds erg vind.
Kan ik me levendig voorstellen. Mijn vader is gestorven voor ik kinderen had. Ik denk dagelijks aan hem. Vind het triestig dat hij zijn kleinkinderen nooit heeft gekend. Laatst was ik op een trouwfeest waar de vader van de bruid een emotionele speech gehouden heeft... moest er tranen van wegpinken. En mijn vriend maar vragen waarom ik ineens zo emotioneel was... Mannen!
Ook ik heb niets aan mijn ouders helaas, allebei teveel bezig met zichzelf.. Een omgekeerde ouder/kind band zeg maar.. Mijn ervaring met ouders is dat ze mij in de steek hebben gelaten x op x.. Ik heb nu voor mij en mijn gezin gekozen.. maar eenzaam en verdrietig voel ik mij inderdaad weleens.. vooral met de feestdagen die er weer aankomen.. of verjaardagen..(die vier ik eigenlijk praktisch nooit)
Herkenbaar robynn, ik vier mijn verjaardag ook niet. Met de feestdagen voel ik me altijd zo vergeten. Heb dan sterk het gevoel nergens bij te horen. ik gun het de mensen zeker wel. Heb op fb ook iets erbij gezet. Maar het blijft moeilijk. Voel me vaak ook onbegrepen door mensen. Wel fijn om hier te praten met mensen die in dezelfde situatie zitten.
Gelukkig geen ervaring mee, maar klinkt heel begrijpelijk dat je het daar moeilijk mee hebt. Dikke knuffel iig
Toevallig belde daarstraks mijn tante omdat ze oma is geworden. Ze was heel blij en zei dat ze hoteldebotel was van haar kleinkind. Ze vertelde ook dat ze het huis van mijn nicht versierd hadden. Ik heb een lieve tante en ben oprecht blij voor haar. Toen het telefoongesprek over was moest ik toch even huilen. Omdat ik zelf geen directe familie heb die zo lief reageren. Het blijft toch moeilijk.
Ik heb zelf alleen mijn moeder nog. Mijn vader is overleden toen ik 11 jaar was en mijn 2 broers zijn ook overleden aan een erfelijke bloedziekte in 1989 en 1993. Ik vind dat ook weleens pijnlijk omdat ik mijn eigen kinderen nog een opa erbij had gegund en ooms en tantes en wat nichtjes of neefjes erbij maar anderzijds ben ik ook realistisch om te bedenken dat het gewoon zo is en dat je daar niets aan kan veranderen. Ik heb nog wel familie van mijn man zijn kant en we hebben genoeg vrienden en kennissen om het gat op te vullen. Het blijft altijd een gemis maar blijf ook kijken naar de mensen om je heen die er wel zijn.
Ik vind het heel moeilijk. Ik voel me gewoon heel erg alleen en vrienden/kennissen vullen dat gat niet voor mij. laatst heb ik aan een kennis verteld dat ik mij best rot voel hieronder. Toen kreeg ik een hele vervelende reactie. Daarnaast zei die kennis ook nog ieder heeft zijn eigen ding, je moet er zelf iets van maken. Ik vind dat zo makkelijk gezegd. Deze kennis heeft zelf alles nog inclusief 2 zussen. Ik voel me dan echt onbegrepen.
Snap ik wel, maar het is wel zo. Ik heb nooit een echte band met mijn moeder gehad, wij doen nooit iets samen en ze kent me ook enkel oppervlakkig. Maar ik word er niet meer verdrietig van als anderen iets over posten of zeggen over hun moeder-dochter band/ uitje etc, want het ís nu eenmaal zo, daar kan niemand iets aan doen.. Maar jammer is het wel to. Denk alleen niet dat je kunt verwachten dat anderen er aan denken als ze bijv iets op fb zetten..
Nee dat kan ik ook niet natuurlijk. Dat snap ik. Ik vind het alleen moeilijk als je aangeeft moeite te hebben om geen directe familie te hebben dat iemand die nog wel alles heeft zegt, ja ieder heeft zijn eigen ding. Mensen snappen het gewoon niet. Dan voel ik me wel alleen staan.