Helemaal niks,kon alleen maar naar haar kijken. Het was net of ik geen gedachten had,was helemaal leeg en uitgeput. Heb ook pas na 10 minuten iets gezegd en toen kwamen de tranen...
Mijn dochter lag op mijn borst... gyn: kijk eens naar je mooie meisje.. Ik : Nee doe ik niet! Snap nog steeds niet waarom maar ik vond het dood eng. Toen ik eenmaal gekeken had riep ik om mijn vader !( zat in de hal te wachten mijn moeder is een deel van de bevalling erbij geweest om mijn hubby af te lossen),die werd naar binnen getrokken, hij kon mij nog net een kus geven voordat ik door moest naar de ok. Wat ik mij heel goed kan herinneren is dat na de curritage, en ik nog half in slaap lag, een verpleegster tegen mij zei: nou ik zou maar snel je nagels knippen want zo kan je geen goede moeder zijn..... Heb van mij zelf altijd lange nagels, zwart, paars of legergroen gekleurd. Ik werd boos maar kon niet reageren, later bleek het een super lieve verpleegster te zijn dus ik kon het haar vergeven.
Ik zei pak jij dr maar tegen mijn moeder toen ze haar wilden geven , want ik wil ff een dutje maken , ik was hartstikke verdoofd van vanalles en nog wat en helemaal de weg kwijt en supermoe .. een seconde later hebben ze dr wel op mijn buik gelegd en ik heb niet meer losgelaten hahaha ...
Wij hadden bij de 20 weken echo duidelijk gezien dat we een meisje zouden krijgen. Maar de laatste weken van de zwangerschap was ik toch erg bang dat het een jongetje zou worden, we hadden namelijk alles roze. Dus toen ze eruit was, was het eerste wat ik zei: 'Is het een meisje? Is het een meisje?'
Het eerste wat ik zei was: DIT NOOIT MEER! Maar later verminderd het gevoel van "hell no" een beetje Mijn man zei: ik zie een piemeltje, het is een jongen! wij wisten namelijk niet wat het zou worden.
hahaha ja daar was ik dus ook zo bang voor. Zag al die roze kleertjes en roze spulletjes al voor me, was ook zo bang dat het een jochie zou zijn .
Ik zei nix, maar ik pakte hem automatisch aan toen ze hem op mijn buik legden. Maar de gyn zei wacht even... Ik snapte op dat moment niet echt waarom ik even moest wachten, maar later bleek dat de navelstreng een keer op zijn nekje zat en ze het er eerst af moesten halen. Toen trok ik hem naar me toe en heb ik alleen maar naar hem gekeken en aan hem gevoeld, ik kon echt niets zeggen op dat moment... Ik weet wel nog wat ik dacht: dit is het zachtste wat ik ooit heb gevoeld...
Luca kwam ter wereld terwijl ik een luchtalarm immiteerde... dus het eerste wat hij van z´n moeder hoorde was "AAAAAAAAAAAAAAAAAAAAHHHHHHHHH". (hoofdje was met de vacuum geboren en daarna zat hij klem...er was met de noodknop een zooi artsen binnen komen stormen waarvan er 1 hem er op zo´n manier heeft uitgetrokken dat ik zeker wist dat het noooooit meer goed zou komen daar beneden) Tja... Het 1e wat ik bewust zei was "Ga maar met hem mee, ga maar" tegen mijn man omdat Luca gelijk werd afgevoerd naar de reanimatietafel.
Het eerste wat ik riep was avy o,kom maar wat ben je mooi! en daarna volgede: Haal mijn ouders maar!maar degyn zei dat ze me eerst nog even moest hechten en de nageboorte ook nog moest komen
Wat verschrikkelijk he? Dat was ook het eerste wat ik tegen mijn man zei: "ga jij maar met hem mee". De kinderartsen stonden klaar.
Toen Malou geboren was en ik had haar in mn armen kon ik eigenlijk geen woord uitbrengen. Gewoon even iedereen stil! Heel fijn eigenlijk! Alleen gewoon verwondering. En na die stilte, was mijn eerste vraag hoe is de tweede gaan liggen? Omdat toen Malou er nog in zat niet zeker was hoe Ruben zou gaan liggen als ie ineens zoveel plek had ! Toen Ruben geboren is kreeg ook Malou weer erbij in mn armen, en het enige dat ik toen kon zeggen was tegen mn vriend "Schat wat zijn ze mooi!" en "Ja toch? Ze zijn toch mooi?" daarna weer alleen maar stilte.
Bij Noa: Een meisje? (was er van overtuigd dat t een jochie was.. ) Maar was heeel blij.. Bij Len: Is ie mooi? En direct er achteraan..Wat is is klein!
Ja, dat doen we volgende keer anders. Ik wil dan het type bevalling waarbij ik als 1e roep `oooh, kijk nou, wat is hij/zij mooi!" of iets van die strekking
Hier ook zo. En daarna of ik een bakje mocht, ik was zo misselijk van de operatie. Volgende keer wil ik ook zoiets uit roepen, we zullen zien. (als het weer een ks wordt, moet mijn man trouwens wel weer met de kleine mee)
ik weet het eigenlijk niet wat ik zei toen ze op mijn buik lag. ik was helemaal verwonderd en van slag. ik weet wel dat toen mijn mams binnen kwam ik zei "NOOOOIIITTT MEER!" en nu denk ik er al weer HEEL anders over...
haha lachen dit topic... Bij mijn 1e "oh ben je er al?" Bij mijn 2e "oh meisje wat ben je klein" Bij mijn tweede grapte de vk met de zuster dat ik een 3e bevalling wel alleen kon doen omdat ze niet hebben hoeven zeggen.. enige wat ik toen zei " Nou echt niet, want er komt geen derde"
Dat je kleintje gezond genoeg is om een blik op te werpen... Kreeg hem pas 5 uur later te zien Nee, weet niet of er ooit een 2e bij komt hoor, zoveel ellende voor mijn zoontje nu dat wil ik nooit meer
Ach gossie.... daar istie dan... wat een hummeltje! (ik was verbaasd dat het een jongetje was, en tegelijk viel alles op zijn plaats... het klopte gewoon helemaal. en verder heb ik alleen met de meest zoetsappige glimlach die je maar kunt verzinnen om me heen liggen stralen. vreselijke foto's om te zien, die hou ik ook echt geheim voor iedereen!) Naar om te lezen dat het niet voor iedereen zo'n mooi begin mag zijn (Uk en San bijvoorbeeld).
in de 1e instantie niks, maar daarna toen ik een beetje was bijgekomen zei ik van dit doe ik zo weer!