Het eerste wat ik zei: Het is toch wel een jongentje? (we haden met de 20weken echo gehoord dat het jongentje werd, maar 1 week voor de bevalling droomde ik over een meisje) Daarna zei ik: Zo naai me nu maar snel weer dicht, dan kan ik naar huis (keizersnee) Toen ik m'n kereltje in mn handen had kon ik alleen nog maar zeggen hoe mooi/lief/geweldig ik hem vond.
Ik heb niet gelijk iets gezegt, moest ff bijkomen, mijn vriend vroeg gelijk "het is toch wel echt een meisje he!" Toen moest ik lachen, dat had ik al wel gezien En daarna alleen maar ohhh ahhhh wat is ze mooi en zooo klein!
Ik kreeg haar op mijn buik met haar doosje mijn kant op. We wisten niet wat het zou zijn, maar vriend en ik dachten zo sterk aan een jongen. Ik zei eerst helemaal niets. Toen vroeg VK aan ons "Hoe heet ze" Ik keek vriend wanhopig aan en zei "Wat was het ook al weer?" Ik was te perplex, waar was mijn zoon nou? Had absoluut geen voorkeur hoor, maar nooit bedacht dat het wel een een meid kon zijn. Die naam hadden we ook pas drie weken. Als ik iets eerder was bevallen had ze geen naam gehad.
Ha ha, wat een rare wezens zijn we toch Bij mijn bevalling was een co-assistent aanwezig; pas begin twintig volgens mij. Ik vond het zo sneu voor die jongen dat hij nooit meer op een 'leuke' manier naar een vrouw kon kijken dat ik me als eerste verontschuldigde en ook nog verbaasd zei: "ik heb gewoon een kind gebaard!" Daarna vroeg ik aan mijn man of het (alsjeblieft) wel echt een meisje was. Ik had een roze broekje meegegrist toen we snel naar het zh moesten en bovendien hadden we geen definitieve jongensnaam Het wordt me nog 'verweten' dat ik als eerste de co-assistent aandacht heb gegeven na de bevalling en niet direct mijn man erbij betrokken heb... Ik hoop het in juli goed te kunnen maken
Ik weet het niet helemaal precies meer, was echt heel erg ver weg hahaha. Maar toen we hoorde dat het een meisje was was ik helemaal overdonderd. Wauw een meisje, zo klein! Heb haar ook even goed aangekeken, wat was ze mooi. Papa was alleen maar aan het stralen, die heeft haar heel lang vastgehouden toen ik gehecht en gedouched werd.
blijf het toch leuk vinden om te lezen wat er allemaal door je heen gaat op het moment dat het zwaarste achter de rug is
Bij de eerste paniekerig : "hij huilt niet, hij huilt niet" want ik was er van overtuigd dat alle baby's direct huilen en het anders niet goed zat. Toen hij vervolgens begon te huilen: "ohh gelukkig wat is ie mooi" En bij de tweede kom maar bij mama meisje" gevolgd door : "het is toch wel een meisje want alles is roze"
Bij de eerste paniekerig : "hij huilt niet, hij huilt niet" want ik was er van overtuigd dat alle baby's direct huilen en het anders niet goed zat. Toen hij vervolgens begon te huilen: "ohh gelukkig wat is ie mooi" En bij de tweede kom maar bij mama meisje" gevolgd door : "het is toch wel een meisje want alles is roze"
Nou wil jullie deze niet onthouden van een goede vriendin van me. Ze is nogal een shopaholic, en had al diverse luxe kleertjes voor haar zoontje gekocht. ( D&G schoentjes, dat soort dingen. ) Toen de kleine vorige week geboren werd, mocht ze hem het laatste stukje eruit halen en toen zei ze: Oh schatje, mama heeft je zo'n mooi colbertje gekocht... MUAHAHAAA! Haar man keek haar ook zo erg verbouwereerd aan en zei, wat zeg jij nu? Hahaha, echt iets voor haar. Lig nog steeds in een deuk als ik er aan denk. Ze zei nog net niet het merk erbij....
oh ik ben echt heel erg, bij mijn bevalling van Tijn riep ik"hij stinkt "ze houden me hier nog regelmatig voor de gek, ik vind het ook heel erg dat ik dat riep,maarja ik vond hem ook stinken hihi
Dat was wel grappig, ik was onder algehele narcose geweest, doordat de navelstreng uitzakte en er een spoedkeizersnee volgde. En ik werd een uur later wakker gemaakt door een verpleegster die zei: "gefeliciteerd met je dochter, heb je pijnstilling nodig?" En ik riep: "waar is m'n dochter?" Zij: "bij je man" Ik: "ik wil haar zien" Zij: "ik zal het doorgeven, over een kwartiertje komt je man met haar hierheen, heb je pijnstilling nodig?" En ik echt: "ROT OP MET JE PIJNSTILLING IK WIL M'N DOCHTER!" Had haar dus nog helemaal niet gezien. Dus die verpleegster maar weg en ik dutte natuurlijk weer in, want ik was nog helemaal kassie eigenlijk... en idd nog geen kwartier later voelde ik me VEEL helderder en kwam m'n man inderdaad met Louise. En toen toch maar gebeld om pijnstilling, want het deed toch wel zeer. Was daar toen ze het vroeg dus écht niet mee beizg, haha.