*hihi* Dat is wel een leuke uitspraak 'die is goed gelukt'... Alsof je man het over een knutselwerkje heeft xx
Het eerste wat ik zei nadat Esmee uit mijn buik was is: nee dat kan niet.. We hadden zo sterk het idee dat het een jongetje zou zijn dat we niet eens aan een meisje dachten..De gyn moest erg lachen..
Haha nee, dat zei ik over Louise. Ik was echt nog vet stoned van de narcose, hihi. Als ik dat filmpje terug zie was ik echt wazig, terwijl ik dat helemaal niet in de gaten had!
he he ow poppie eindelijk ben ik van het geschop af.pff zo hee het deed enorm veel pijn wanneer baby bewoog. en lag altijd met hoofdje onderin goed diep ingedaald van begin zwangerschap tot bevalling. deze ligt nu in een stuit hopelijk daald hij/zij op tijd in. paar minuten later zei ik tegen man en vk en kraamhulp,zo op naar de tweede. ik was de schoppjes al vergeten
Sasha werd meteen weggenomen, was zo stoned van de hele situatie. Had niet echt het besef dat ik bevallen was. Na een kwartier kregen we haar terug en zei ik: Het is toch wel een meisje he. (we hadden 4 echo's gehad, die zeiden allemaal meid, maar het zal je toch gebeuren)
Ik heb geroepen, ze zit toch niet teveel onder het bloed he.... was zo bang dat ik een bloederig kind op mijn buik zou krijgen maar ze had helemaal geen bloed op zich, dus is me honderd procent meegevallen
Ik zei geloof ik helemaal nix hihi, maar ik griste wel meteen Vince van mn buik en trok m naar boven. De gyn riep nee wacht even, maar ik begreep op dat moment niet waarom ik moest wachten. Later bleek de navelstreng om zijn hals te heb ben gezeten. Toen hij eenmaal bij mij lag kon ik alleen denken: oooh wat warm en zacht...
Het eerste dat ik zei was: 'hij lijkt op ET.' hahaha. En wat nog vreemder was is dat in de film ET om 15:36 ter dood wordt verklaard, Kamiel is GEBOREN om 15:36!
ik heb heel lang niets gezegd en alleen maar naar me dochter gekeken was totaal uitgeput na 49 en n half uur had echt tijd nodig om bij te komen en te beseffen dat ze er eindelijk was haha
Leuke topic! Bij mijn oudste was ik zeer verrast toen het een meid was, ik was ervan overtuigd dat ik jongen zou krijgen. Ik zei iets van `een meid wat moet ik daarmee` maar ik was direkt verliefd op mijn meisje en was superblij. Bij mijn jongste heb ik geroepen "Geluukig nu hoef ik nooit meer zo'n pijn te lijden", haha te vlug geroepen, nu moet ik toch nog een keertje.
ik zei aller eerst is alles goed met m hij moest gelijk negekeken worden omdat de bevalling zolang duurde mijn vriend heeft ook niet de navelstreng mogen knippen daarna zei ik gelijk ik heb honger ik heb 24 uur niet gegeten het enige wat ik gegeten had die ochtend dat ik weeen kreeg was een beschuitje met kaas
Ik zei heel raar ''is het echt wel een meisje''? Was ergens bang dat ze zich vergist hadden tijdens de echo en dat het toch een jongen zou zijn..Was dus niet het geval.
Weeerrr een rossige! Ook zei ik tegen de VK, je hebt mijn kindje gehaald, en het toucheren deed geen pijn! je bent een held! Tegen mijn man zei ik: kijk dan, kijk dan en toen huilen. ik was helemaal hyper!
"Kijk nou, lieve, kijk nou, lieve... kijk nou, kijk dan toch..." en dat een keer of 15 Oooh, wat was ik verliefd op dat kleine frummeltje dat met grote open ogen naar me op keek. "volgens mij ben ik jou mama..." wist ik 'm nog te vertellen.
Ik heb tijdens het hele persgedeelte mijn ogen dichtgehouden, maar op het moment dat ik voelde dat mijn zoon eruit kwam, heb ik mijn ogen opengedaan en ik riep 'Oh mijn god oh mijn god, mijn kindje!' En: 'Wat is hij mooi!' Even later ging mijn vriend even de kamer uit om onze ouders te bellen, en was de verpleging ook even weg. Dus ik lag daar alleen met mijn kind. En toen heb ik stiekem het liedje voor hem gezongen dat ik tijdens de zwangerschap ook altijd voor hem zong. Maar nu zong het ik het voor het eerst terwijl ik hem in mijn armen had. Halverwege barstte ik natuurlijk in dikke tranen uit...dat moment was zo mooi...dat vergeet ik nooit meer!
het eerste?ik moet overgeven en ga flauwvallen hahahahaha(veel bloed verloren en bloed moeten toegediend krijgen...) en daarna toen dat allemaal was gebeurd heb ik onze jurre niet meer losgelaten