Ik heb dit precies hetzelfde gehad, maar dan andersom Ik dacht dat het kwam omdat ik mijn oudste al goed kende en dat er dan zo'n relatief 'onbekende' baby uit komt, maar blijkbaar verschilt het gewoon per kindje
Bij de oudste: "Oei, haar neus staat scheef" Ze had in m'n buik tegen de wand gelegen met haar gezichtje, dus haar neusje was scheef/platgedrukt. M'n vriend bleef maar vragen of het goed zou komen en of we een plastisch chirurg moesten contacteren . Alles is na een paar weekjes goedgekomen... Jongste weet ik niet goed meer.. Het ging gewoon erg snel en was nogal verbouwereerd. Denk dat het iets was als "oh, nog een meisje!"
"Hallo!" of iets in die trant. Een begroeting in een soort roes. Vlak daarna: "is het echt voorbij?" (de bevalling dus). Ik kon het maar moeilijk bevatten dat de heftige nacht van de bevalling voorbij was, ik geen pijn meer hoefde te hebben en dat ineens m'n kindje OP m'n buik lag in plaats van erIN. Nog steeds niet te bevatten eigenlijk. In elk geval: dat eerste moment is het mooiste wat ik ooit heb meegemaakt (ik weet het cliché, maar het is echt zo).
Bij de eerste : dat werd tijd !! En wat ben je klein!! En schattig .. En vies hahaha , ze zat onder de meconium ! Bij de tweede : NEEM HEM MEE!! HIJ DOET NIKS!! ( was blauw, ademde niet, lag als een levenloze slappe pop op mn buik ) heb toen mn gedachtes ook meteen uitgeschreeuwd ! Gelukkig namen ze hem mee en begon hij na 2 minuten al keihard te huilen .. Toen dacht ik alleen maar : GELUKKIG !! HIJ DOET HET TOCH !!!!
Wauw! Ons meisje, onze Saar... wat is ze mooi!!😍 Ik was meteen vertrokken op mn roze wolk... heb vaak gedacht hoe het zou zijn, wat ik zou voelen/denken/doen.. maa dat kun je vantevoren niet bedenken. Mijn mooiste ervaring ever...
Bij mn eerste zei ik: "ahhh kijk nou!" en ik dacht: ohhh punthoofd! Ik heb een misvormd kind! (Was door het persen ) Bij mn 2e zei ik: "wat is ie klein!!" Hier kwam ik later op terug, want hij was 4070 gram en 54 cm haha.. Maarja vergeleken met mn dochter van 3 was ie natuurlijk super klein!
Anderhalf uur geperst zonder persweeën en uiteindelijk een vacuümverlossing, dus het allereerst wat ik dacht was: hè hè ze is er uit. Toen ze op m'n buik werd gelegd was het eerste wat ik dacht: Wat gek.. ze lijkt helemaal niet op één van ons, tis dat ze de kamer niet is uit geweest, anders had ik het nooit geloofd haha. Inmiddels lijkt ze sprekend op ons
Ik heb een spoed keizersnede gehad en 1e gedachte was ooooh gelukkig hij huilt. Daarna werd hij ff meegenomen en kwam papa hem laten zien helemaal ingewikkeld in aliminium folie.. zei tegen hem hè je bent net een kleine alien 🙈 Eenmaal terug in de kamer en ik hem eindelijk mocht vasthouden, was t net een klein Chineesje.. hele bos zwart piekhaar, apart huidskleur en spleetoogjes.. ondanks dat ik voelde dat het mijn kindje was heb ik wel 100x gevraagd of ze m niet per ongeluk omgewisseld hadden hahaha. Ondertussen is het echt een mini me 😊
Bij de eerste ging de bevalling zo snel, dat ik helemaal niet door had dat hij er was. Uiteindelijk kon ik alleen maar heel suf zeggen: huh, is hij er al? Ik snapte er niets van. Dat duurde even een paar minuten en toen dacht ik alleen maar wat is hij mooooi De tweede bevalling ging ook heel snel, maar was er op voorbereid. Mijn vliezen waren tijdens de persweeen pas gebroken en kwamen ze erachter dat ze in het vruchtwater had gepoept. Dat drong niet helemaal tot mij door, dus toen ze er was dacht ik: wat is dat voor vieze bruine smurrie, alles zat eronder Toen begon mijn man te roepen: ze ademt niet, doe wat! En ik zei heel droog: joh, maak je niet zo druk dat komt wel goed en op dat moment begon ze direct te huilen. Wat genoot ik van mijn meisje, zo lekker warm direct op mijn buik. Ik had deze bevalling veel bewuster meegemaakt waardoor ik echt gelijk dat verliefde gevoel had.
What the F just happened?!! Gevolgd door: hij is er! Ik heb een snelle maar pittige bevalling gehad en het heeft echt moeten landen allemaal. Op de foto's zie je mij ook alleen maar wanhopig naar mijn vriend kijken. Na het douchen kwam ik de kamer binnen en toen ik onze zoon in mijn vriend zijn armen zag, kwam dan toch dat gelukzalige en verliefde gevoel. Niet meer weggegaan!
Toen ze haar voor het eerst boven het operatie scherm hielden dacht ik alleen maar: jemig wat een dikkerdje! Daarna werd ze even apart genomen door de kinderarts en mijn man liep mee en toen riep ik alleen maar: kan ze zuigen, kan ze zuigen? (Onze oudste had geen slik en zuigreflex na de geboorte)
Zoontje is geboren dmv keizersnede. En het eerste wat ik dacht, wat is hij groot! Geen wonder dat hij er niet door paste. hahahaha!
Hier juist het tegenovergestelde, ik dacht echt van jeem wat is ze klein!!! 49cm en een ruime 2800 gram. M'n zoon was 49 cm en bijna 3500 gram dus ik vond dit echt een heel verschil