Sinds 1,5 week valt onze zoon (ruim 16 maanden) niet meer zelf in slaap. Voorheen legde je hem er in, zwaaide hij ons uit en was zo vertrokken. Nu niet meer. Zodra we weglopen begint hij heel hard te huilen. Gaan we dan naast hem zitten, dan is hij weer stil en gaat liggen. Als hij slaapt, dan kunnen we voorzichtig weglopen. Als we op een plek zitten waar hij ons niet goed kan zien, dan gaat hij steeds staan om te controleren of we er nog wel zijn. Op zich niet erg, we willen hem dat veilige gevoel geven. Dus we zitten steeds bij hem. Maar is er iemand die het herkent van deze leeftijd? Zou het een fase zijn? Leren we hem zo geen nieuwe gewoonte aan?
Ja is een fase. Volgens mij leer je hem geen slechte gewoonte aan. Maar hier duurde het soms zo lang dat we hem op een gegeven moment toch lieten huilen. En toen was het heel snel over.
Het begint meestal als een fase, ze voelen zich op dat moment echt oprecht alleen en willen je graag bij zich houden. Je houdt het natuurlijk in stand door eraan toe te geven. Kindjes hebben snel door dat dat werkt om papa of mama bij zich te houden. Dat is op zich niet zo erg als je dat zelf oké vind. Heb je het eigenlijk liever niet dan zul je er doorheen moeten. Want logischerwijs gaan kinderen er niet zomaar mee akkoord dat papa en mama dat niet meer doen. En meestal gaan ze in eerste instantie, als je dat probeert te doorbreken, er ook echt niet in mee, en wordt het juist zelfs even erger. Dus in dat geval zul je dat doorheen moeten als je het wil stoppen.
Ik vind het lastig, want hij lijkt oprecht bang. Ook overdag huilt hij als hij alleen is. Dit is zomaar van het ene op het andere moment ontstaan. Ik wil alleen niet dat het inderdaad door gaat als hij die angst niet meer heeft. Maar misschien maar op vertrouwen dat we dat wel merken.
Wat gebeurt er als je wel hoorbaar aanwezig in de buurt bent? Dus dat je blijft zingen/praten terwijl je in de kamer ernaast aan het strijken bent of wat dan ook? Mijn dochter heeft het alleen 's avonds, wij blijven altijd bij haar tot ze slaapt. Hebben er een matras voor naast haar bed liggen, telefoon erbij en dan is het zolang ze niet gaat huilen niet zo'n grote opgave
Dat is helaas niet dichtbij genoeg voor hem. We proberen wel zo ver weg mogelijk te gaan zitten. We hoeven er gelukkig ook niet lang naast te zitten. Inderdaad even je tlefoon checken en dan kun je weg sneaken. Ik vind het vooral voor hem zo jammer dat het niet meer zo ontspannen gaat als eerst.