ik weet niet zo goed in welk forumdeel dit thuis hoort, 'zwanger worden' lijkt me ook niet echt passend, want we zijn niet ermee bezig, enkel aan het nadenken. zouden het de hormonen zijn? het begint weer enorm te kriebelen, maar in theorie is het geen slim plan. wij willen graag een 3e kindje, misschien uiteindelijk zelfs wel 4 kindjes, als moeder natuur het ook wil natuurlijk. de rust is wedergekeerd nu onze jongste in een mooi ritme zit en eigenlijk een heel makkelijk kindje is. het punt is dat ik mijn studie heb afgebroken voor mijn oudste kindje, en sindsdien nog niet weer verder ben gegaan. ik wil eigenlijk komend studiejaar weer beginnen, en eerst mijn studie afmaken. maar: het duurt nog minstens 3 jaar voordat ik afgestudeerd zou kunnen zijn. dan ben ik ook ruim 3 jaar ouder, en rond de 30... en de risico's op complicaties en afwijkingen zijn dan natuurlijk weer groter dan bij de zwangerschappen die ik nu gehad heb. in principe natuurlijk geen enorm groot probleem, maar dan zit er wel weer een flink leeftijdsverschil tussen de oudste en het 3e kindje, we vinden een klein verschil ook erg leuk (ook erg druk natuurlijk ) en wie zegt dat ik over 3,5 jaar net zo makkelijk zwanger kan worden als dat het nu gegaan is (beide keren in 1x raak). m'n grootste angst is dat tegen de tijd dat het eindelijk financieel perfect geregeld is, ik opeens niet meer zwanger zou kunnen worden oid. natuurlijk ben ik wel heel dankbaar dat ik al 2 gezonde kindjes heb. zouden het de hormonen zijn dat het zo begint te kriebelen? en wanneer komen die dan tot rust ben nu al 7 maanden verder onze kindjes zijn het allermooiste dat ons ooit overkomen is, en mijn grootste wens is dan ook een groot gezin uiteindelijk. maar met de economische crisis nu, is zorgen voor een stabiele toekomst ook geen overbodige luxe. bovendien, 3 kindjes kosten ook veel geld, en een 3e brengt ook wat praktische probleempjes met zich mee: auto te klein, slaapkamer te weinig. dus eigenlijk... in theorie totaal niet praktisch, beter eerst afstuderen en dan proberen of we nog 1 of 2 kindjes erbij kunnen krijgen. alleen kom ik maar niet van die kriebels af 3,5 jaar duurt ook nog zo láng, het is heel wat anders dan 1 jaartje wachten. halverwege mn studie er weer tussenuit voor een kindje is ook geen optie, dat zorgt uiteindelijk ervoor dat ik nog veel langer bezig ben met studeren. de combinatie zwangerschap & door blijven studeren is voor mij geen optie, dit vond ik veel te zwaar, bovendien vind ik het belangrijk om zeker de eerste 1 a 2 jaar (bijna) altijd zelf voor de kinderen te zorgen. dus ik heb een onmogelijke kinderwens herkent iemand dit? hoe ga je ermee om?
Pff, ik herken het wel, alleen heb ik het nu met een tweede. Kriebelt overal, maar eerst even afstuderen ( ja ja, even) en dan misschien... Want ik ben net weer afgevallen en weeg eindelijk minder dan voor de zwangerschap. Ik laat het gewoon op me af komen. Ik denk dat als de tijd daar is je het wel merkt. Zou het misschien zijn dat de lente eraan komt?
Ik ben beslist niet zo voor het plannen van een kindje. Ik snap je bezwaren maar uiteindelijk zou ik mijn gevoel volgen. De genoegdoening van een kind kan toch niet opwegen tegen de praktische bezwaren? Nou ben ik trouwens ook iemand die zich ontzettend stoort aan het feit dat mensen zeggen 'wij nemen nu een kind'.... In mijn beleving krijg je ze nog altijd. maar dat even off topic hoor En dat vraag je natuurlijk nu ook niet. Wij wilden ook graag een derde en ik moest ook nog afstuderen. Wij hebben nu die derde en ik ben afgestudeerd. Ik ben enorm blij dat we hem nu ook hebben ook al is het financieel niet makkelijk. Maar goed het blijft een keuze van jezelf. Misschien moet je je gevoel volgen...
bedankt voor jullie reacties. bosi333, hoe lang moet jij nog studeren? ben je er alweer mee begonnen? famke84, ik behrijp helemaal wat je bedoeld. onze 2 kindjes waren ook niet 'gepland', de wens was er opeens zomaar, en die was zo sterk dat we hem maar gewoon gevolgd hebben. anders hadden we vermoedelijk nu nog geen kinderen gehad. de genoegdoening van het krijgen van een kindje weegt absoluut op tegen de praktische bezwaren. en de 'wij nemen een kind'-gedachte vind ik ook irritant, die krijg je of niet, het is een groot geschenk. misschien juist omdat ik me besef dat het een geschenk is, een groot wonder, waar je weinig over te zeggen hebt of het al dan niet lukt, dat ervoor zorgt dat ik die angst heb 'wat als dat grote gezin er nooit komt omdat ik te lang gewacht heb' maar je kunt natuurlijk niet volledig voorbij gaan aan het financiele plaatje. als ik bijna afgestudeerd zou zijn, zou ik er over een paar maandjes gewoon voor gaan! alleen duurt het bij mij dus nog heel lang voordat ik afgestudeerd zou kunnen zijn. mijn man heeft een prima baan, maar tegenwoordig red je het niet zomaar op 1 salaris. ik hoef geen super luxe leventje hoor, maar ik wil op het eind van het verhaal dolgraag afgestudeerd zijn én dat grote gezin hebben bij de eerste 2 kindjes kon ik het financiele aspect nog wel redelijk negeren, maar bij een 3e schuif je dat iets minder makkelijk aan de kant. moeilijk, moeilijk!
kan je niet nu studeren en dan straks nog twee kleine dropjes "nemen"? Dan heb je nu twee kindjes die niet veel schillen en straks nog eens twee? Ik weet, kindjes kan je niet plannen en zeker niet "nemen", maar dan als je dit plan in je achterhoofd houdt, kan je misschien je wens nog even bedwingen. Mij lijkt het niet gemakkelijk te studeren als je 4 kindjes hebt. Ik studeer nu ook nog, en vind het erg pittig zo met twee kindjes. Nu zijn we wel voor een derde aan't gaan, maar sowieso ben ik afgestudeerd tegen de geboorte.
Ja dat is natuurlijk ook zo. Ik ben ook afgestudeerd om te gaan werken en dan weer zwanger... Maar moeder natuur bepaalde anders Maar we redden het nu net en ik vind het toch wel belangrijk om thuis te zijn bij de kinderen... Het is lastig, ik snap je wel. Succes met de keuze!
@saar: dat was eigenlijk wel het idee waar ik me al maanden mee in bedwang kon houden, nu 2 kindjes vlak na elkaar, en dan over een paar jaar het liefst nog 2 kindjes vlak na elkaar. lijkt ons zo onwijs leuk. dat werkte dus een maand of 6, en de laatste maand gaat er geen dag voorbij of ik denk 'was ik maar afgestudeerd, dan kon ik binnenkort...' of gewoon die eindejaarsloterij, maar das niet gelukt precies wat jij zegt, studeren met 4 kindjes lijkt me vrij onmogelijk. studeren met 2 kindjes lijkt me al zwaar (vandaar dat ik er ook nog minstens 3jr over zal doen, die 3jr is als alles binnen de normale tijd gehaald word) bovendien weet ik van mezelf dat ik het niet op kan brengen om volop te studeren en stage e.d. te hebben en daardoor de kinderen naar een oppas te moeten brengen, als ze onder de 1,5 a 2 jaar oud zijn. mijn persoonlijke gevoel daarbij is (geen verwijt naar mama's die het anders doen! slechts mijn gevoel!) dat ze bij mij horen te zijn die eerste jaren, waarin die o zo belangrijke basis gevormd word. als eerst alle kids er zouden zijn, en dan nog weer gaan studeren, dan ben ik al richting de 35 als ik ooit afstudeer (er vanuitgaande dat we het al die jaren financieel zouden redden) dus eigenlijk weet ik best wel dat ik 'gewoon' eerst 'ff' moet afstuderen... ik ben niet iemand die enorm op carriere gericht is, maar ik wil wel graag mijn studie afronden en daar leuk goed betaald werk in vinden. ik ben niet iemand die op vakantie wil naar verweggiestan, maar wel iemand die dolgraag uiteindelijk, over een jaar of 6 a 10, dat kleine woonboerderijtje zou willen hebben met volop ruimte voor de kinderen en al onze hobbies. als ik afstudeer en parttime zou gaan werken, zou dat best haalbaar zijn.
oh, ik moet ook stage doen en dan voel ik me schuldig schuldig schuldig... Ik ben dus niet alleen. En dan heb ik echt weinig stage en zorg ik zoveel mogelijk dat er oppas aan huis komt.
Ja hier nog eentje Kaye is nu 2,5 en jongste bijna 8 maanden. Toch zou ik zo graag een 3e kindje willen! Maar hier ook een kamer te weinig maar voor de rest gaat het prima lukken! Alleen wil ik gewoon nu bezig gaan om te klussen terwijl ik in augustus ga trouwen. Dus eigelijk slank in me jurk wil! Maar de drang voor een 3e kindje is zo groot. Ik wil tussen de kids lekker 22 maanden ongeveer plannen want dan komt alles qua autostoelen uit enzo. Moeilijk allemaal
Ik hoef nog maar een paar maanden ( eind mei ongeveer), maar ik weet van de vorige keer dat als ik eenmaal zwanger ben dat ik dus minder aandacht voor mijn studie heb en ook werkelijk een stuk minder slim ben, Ik heb het geluk gehad dat ik een school heb die verschrikkelijk schappelijk is, waardoor ik bijna mijn eigen plan heb mogen trekken. Stage heb ik zelf ingedeeld en voor een groot deel lekker thuis kunnen doen. Ik moest een rapport schrijven en dat kan natuurlijk na verzamelen van de gegevens fijn thuis achter de PC. Tentamens waren wel vreselijk, Nee, ik ben wel voor plannen. Natuurlijk kun je veel niet voorzien, maar op dit moment kies ik toch bewust om te wachten. Maar daarna wil ik dus een eigen bedrijf opzetten. Maar dat doe ik wel. Het kost me namelijk alleen tijd en verder geen investering van geld.
moeilijk he? Maar mijn advies is om gewoon je gevoel te volgen. Wij krijgen ook bijna de derde. En het verschil met de tweede is ruim zes jaar met de oudste negen. En dat is ook best heel erg leuk!
sja idd je eigen gevoel volgen; als je de studie niet echt nodig hebt om zo je geld er daarna mee te verdienen; why not... ... De vraag is alleen ga je het dan nog wel afmaken als je als zoveel jaar hebt uitgesteld? En zou je het erg vinden om hem dan evt niet af te maken? Kindertjes kunnen ook heel goed samen met elkaar op een kamertje slapen dus zou me daar niet druk over maken..
Het perfecte moment komt nooit denk ik. Na de geboorte van ons tweede kindje hebben wij steeds zitten dubben. wel niet wanneer etc. wanneer hij wilde wilde ik niet etc. Uiteindelijk hebben we besloten dat het perfecte moment niet zou komen en hebben we de natuur zijn gang laten gaan. Op 22 december 2007 zijn we de trotse ouders geworden van ons zoontje Jesse. Thomas was toen 6 en Lieke 4. Een heel fijn leeftijdverschil vinden we nog steeds maar dat is heel persoonlijk. Een vierde komt er bij ons niet: lichamelijk, financieel en praktisch niet.
dat is dus het punt: ik heb absoluut die studie nodig om een leuke baan te vinden in wat ik echt leuk vind. ik zou het heel erg zonde vinden om het niet af te maken. bovendien is het zo dat ik op de lange termijn hoe dan ook zal moeten werken om rond te komen, en dan doe ik liever een studie en dat ik daarna een leuke baan heb die echt bij me past, dan dat ik achter de kassa beland. de reden dat ik er nu al jaren tussenuit ben, is vanwege de kinderen. ik raakte zwanger tijdens mijn studie, en al snel ging het lichamelijk zo slecht dat ik me heb uitgeschreven. toen ik weer verder wilde, was ik zwanger van de 2e. ik zie er wel tegenop om weer te gaan beginnen, omdat ik soms wel denk, oei heb ik die discipline nog wel... ik ben al zo 'oud' nu. maar tegelijkertijd zijn ook juist de kinderen dé motivatie, ik wil graag leuke dingen met ze kunnen doen. tuurlijk maakt geld niet gelukkig en zijn er heel veel leuke dingen die (bijna) gratis zijn, maar je begrijpt vast wel wat ik bedoel niemand kiest er bewust voor om het heel krap te hebben, als het niet nodig is. ik weet dus eigenlijk wel wat het verstandigste is, alleen wil m'n gevoel daar niet in mee