Hey dames, Ik heb veel meegemaakt afgelopen jaren en ben nu echt een soort van 'op'. Ik heb een prima baan gevonden dichtbij mijn roets na een scheiding en hoop gezeur met een koopwoning ( nog niet verkocht) IK zit nu in een leuke huurwoning die ik net kan betalen dichtbij familie en vriendinnen.. Echter merk ik nu in een aantal weken er woon en werk het me best zwaar valt. Ik krijg minimum loon en daarvoor moet ik half 6 opstaan ( half 7 weg) en ben om half 7 's avonds weer thuis ( 2 x pd 1 uur a 1,5 uur reizen met de bus.. geen andere mogelijkheid) . Voor mijn gevoel leef ik nu echt om te werken.. Ik werk erbij als freelancer in de avonduren om zo nog een centje bij te verdienen. NU ben ik er eens ingedoken of het mogelijk is voor mij om als fulltime freelancer te werken. Opzich is dat wel te doen, al moet ik dan wel veel zelfdiscipline hebben. Ik merk dat ik na de bewogen jaren die ik heb gehad smacht naar thuis zijn. ( ook al moet ik dan werken) Gewoon geen gezeur om je heen ofzo.. wat meer rust in mijn leven, ik ben ook veel moe.. Ook heb ik jaren in het medische circuit gelopen omdat ik graag een kindje wou.. en merk dat dat verlangen met de dag ook groter wordt.. Wat zouden jullie doen? Elke dag weer lange dagen ( ritme: opstaan, hond uitlaten, werken, laat thuis, hond uitlaten, eten, even werken en aar bed) of zouden jullie de gok wagen? Zouden jullie voor BAM kiezen? Aangezien ik mannen niet meer zo vertrouw en ik wil graag een kindje wil.... ( even voor diegene die me niet kennen ik heb jaren in een traject gezeten KID, inseminaties met donorzaad en door pcos en een vergroeiing aan bm kan ik niet makkelijk zwanger worden.. na scheiding bleef mijn kinderwens, aangezien mijn exman en ik al 3 jaar bezig waren..)
Mag ik vragen hoe oud je bent? want wanneer je nog maar 27 bent heb je nog wat jaren de tijd om toch een leuke partner te vinden. En dan samen een kindje krijgen. Ik begrijp dat je daar nu nog geen behoefte aan hebt, maar dat kan zo ineens veranderen. Ik zei na mijn scheiding dat ik geen partner meer wilde en nooit meer zou trouwen, 8 jaar na mijn scheiding ben ik toch weer getrouwd Maar ben je 34, dan kan ik me best indenken dat je je kinderwens in ieder geval in vervulling wil proberen te laten komen. De man van je leven kan je immers ook tegenkomen als je 50 bent, maar kinderen krijgen kan maar tot een bepaalde leeftijd.
Heftig hoor allemaal. Maar om terug te komen op je vraag. Ja, ik zou er wel voor gaan. Maar nog niet meteen. Het is allemaal nog zo vers. Hier telt natuurlijk wel je leeftijd mee.. Maar wat voor mij ook belangrijk zou zijn, in hoeverre de mensen in mijn omgeving er achter staan. Want je zult als alleenstaande moeder alle hulp kunnen gebruiken.
Pfff ik zou voor nu even proberen uit te zoeken wat je wilt voor jezelf. Nu een kindje zal je leven alleen maar ingewikkelder maken ... Zeker is een kindje ook het mooiste wat er is maar het zou ook een beetje oneerlijk zijn voor een kindje om in deze situatie terecht te komen. Wie weet hoe je leven over een tijdje uit zal zien.... Doe rustig aan krijg je leven eerst eens goed op de rails en dan is het tijd voor kindjes.
Ja ik weet het.. het heeft 2 kanten.. tis wel een stil verlangen van jaren al. IK snap zeker dat het niet de oplossing is op het moment.. Maar elke kinderverjaardag van mijn nichtje/neefje wordt zwaarder
Lastige situatie inderdaad. Ik ben altijd van 'volg je hart dan doe je het altijd goed'. Wat dat betreft zou ik dus gaan voor fulltime freelancer en voor het bam-moederschap. Daar wil ik wel een grote kanttekening bij maken, namelijk dat je het geestelijk en financieel allemaal wel op orde moet hebben. Het zal allemaal best zwaar worden en als je er aan begint terwijl je eigenlijk gewoon niet lekker in je vel zit, dan is dat geen goede basis. Stel je raakt zwanger en hebt geen partner, dan is het oneerlijk om later tegen je kindje te vertellen dat jij mannen niet meer vertrouwd en er daarom geen vader in zijn of haar leven is. Daarmee geef je ook een verkeerde boodschap af wat betreft mannen, want er bestaan ook gewoon schatten van vaders op de wereld die je 100% kunt vertrouwen.
oh, haha, ik noemde zomaar een leeftijd Maar goed, dan weet je mijn antwoord. Ik ben er niet op tegen, maar een kind alleen krijgen en veel uren werken is best heel zwaar. Bovendien vind ik jou echt nog jong genoeg om in de toekomst misschien een leuke partner tegen te komen, dan is het toch veel fijner om samen een kind te krijgen, ipv alleen? Begrijp me niet verkeerd hoor, als jij echt heel heel zeker bent dat je nooit meer een partner wil hebben, dan kun je er best voor kiezen, maar je bent nog hartstikke jong!
Snap ik ook hoor we weten allemaal wat dat verlangen met ons kan doen en dat is ook erg zwaar voor je Maar een kindje krijgen samen met een man waar je van houdt is toch echt veel,fijner dan in je uppie. Het is tenslotte niet zo dat je dit niet wilde aangezien je al bezig was met je ex. Alleen omdat je nu moet wachten zou dat voor mij geen reden zijn om het dan opeens alleen te doen. Vooral omdat je nog jong bent. Al snap ik echt wel dat het moeilijk is voor je, maar nu moet je even proberen niet egoïstisch te zijn en dat bedoel ik absoluut niet verkeerd
Oh en even een waar gebeurd verhaal: een vriendin van mij zat in een soortgelijke situatie, zij had meerdere vriendjes, had al eens samengewoond, maar het werd helemaal niets. Toen ze 32 was hadden wij het er ook eens over dat ze ook een bam wilden worden, als het niet anders ging. Ik heb haar toen geadviseerd daarmee te wachten tot ze 34/35 zou zijn, misschien vond ze alsnog een lieve man. Toen ze 33 was heeft ze inderdaad een lieve vriend gevonden, ze gingen samenwonen en 2 weken geleden heeft ze een dochter gekregen
ja daar heb je ook wel weer een punt natuurlijk. Ben gewoon beschadigd wat dat betreft. En wat betreft freelancer... ik wil dolgraag wat meer rust en denk dat als ik thuis ben dit ook meer krijg. Daarbij zit mijn hond dan ook niet de godsganzedag alleen ( nu rijd mijn moeder van 65 iedere dag op dr fiets 10 km heen en 10 km terug om hem uit te laten) vind het zo sneu
Is ook niet niks om na zo'n ervaring samen ook nog uit elkaar te gaan Nou probeer dat freelancer gedoe gewoon eens... Proberen kan altijd toch? En wie weet loopt het straks gewoon helemaal goed en heb je daar al eens je stukje rust gevonden.... Dan zal je je vanzelf ook beter gaan voelen
Ik weet natuurlijk niet wat je voor werk doet, en wat je achtergrond is, maar ik zou toch eerst proberen een goede basis te creëren voordat je aan kinderen begint. Een baan met minimumloon lijkt me dat niet. Besef wel dat je van dat minimumloon ook opvang moet betalen, en alle vaste lasten, etc. En minder dan fulltime werken levert dan helemaal te weinig op. Freelancen in de avonduren zit er dan ook waarschijnlijk niet meer in. Ik - maar ik ben nog al van de zekerheden - zou een opleiding gaan doen zodat je in de toekomst een goede vaste baan kan krijgen, met een beter salaris dan nu. Of fulltime freelancen, maar dan ben je wel je eigen baas, met alle risico's van dien (om klanten te houden kan je dan niet tijdens 16 weken verlof niets doen). Ik zou nu dan ook niet aan kinderen beginnen, maar ik zou me wel alvast opgeven bij een spermabank e.d. Ik heb altijd begrepen dat daar wachtlijsten zijn.
@lindaangel, ik heb een vrij hoge opleiding maar net geswitched van baan, Er is me een interessant takenpakket aangeboden maar achteraf blijkt het bij lange na niet wat ze belooft hebben. Doordat ik verhuist ben, ben ik van werkgever gewisseld...maar ondanks fulltime dienstverband verdien ik netto echt te weinig. Door verhuizing, scheiding en een ex die me voor veel kosten heeft op laten draaien/op laat draaien heb ik geen cent meer op mijn spaarrekening.. en vandaar mijn freelance werk erbij.. Wel fijn dat je meedenkt! Een opleiding is inderdaad al eens door mijn hoofd gegaan maar van welk geld moet ik dat betalen..?
Is het een optie om deeltijd te werken? Soms houd je daar namelijk relatief meer aan over, en dan heb je ook meer tijd om te freelancen.