Ons meisje en de olielamp

Het is inmiddels een jaar geleden en alles gaat nu goed hoor. Maar een ongeluk bij onze april mama's zorgde ervoor dat ik me bedacht dat ik 'm verhaal ook hier wel neer kan zetten als waarschuwing. Natuurlijk let je als ouder goed op maar een ongeluk zit in een klein hoekje.

De titel klinkt als een sprookje maar is alles behalve dat. Het de nachtmerrie van elke ouder.

Vrijdag 2 juni Nederland voetbalt tegen Brazilië. Ik helemaal klaar had de dag ervoor overgewerkt zodat ik eerder naar huis kon. Ik was dus met de 2e helft thuis. We wonnen met 2 – 1 en zat nog het een en ander op tv te kijken en wilde eigenlijk voorstellen om de overwinning samen met Jeroen en ons meisje in de stad te gaan vieren. Ik zie dat ze achter in de tuin in haar tuinhuisje zit te spelen en Jeroen parkeert z’n auto op een parkeerplaats. Het was kwart over 7 half 8 dat weet ik nog want ik zat te kijken en uit te reken hoe laat het ongeveer zou worden i.v.m. ons meisje want ja ze mag wel een keer opblijven natuurlijk maar we willen ook weer niet overdrijven.

Ons meisje komt binnen lopen met de mededeling dat haar chips in het water zit en ik reageer met “Dat geeft niet pop, dat halen we er wel weer uit”. Er van uitgaande dat het in het zwembad zit. Terwijl ik dat uitspreek begint ons meisje te hoesten zoals ik haar nog nooit heb zien hoesten. En heb eigenlijk het idee dat er een chipje overdwars in haar keel steekt. Ik gooi haar in een reflex met haar borstkas op een hand en met m’n andere hand begin ik op d’r rug te slaan. Ik zie gelijk dat ze blauwig wordt en het lukt me gewoon niet. Jeroen komt binnen lopen en met paniek in m’n stem roep ik “ZE STIKT!!!”. Jeroen rent op ons af en begint in d’r keel te graaien en ik zoek hysterisch naar een telefoon. In de tussentijd wordt ze alleen maar blauwer en is Jeroen naar het licht gegaan in de keuken en roep het “lukt niet het lukt niet!!! Waar is de telefoon, wat moet ik doen wat moet ik doen” Waarop Jeroen roept “Ga naar Leo”. Ik hoopte dat hij z’n BHV had, ik wist ook niet waarom. Ik ren naar de buurman en z’n deur staat open ik roep naar binnen “HELP, ZE STIKT!!!” De buurvrouw springt uit haar stoel en rent naar me toe “WIE en rent door m’n huis in”. Ook zij kijkt in haar mond en intussen komt buurman Leo ook binnen rennen. Die pakt Ri bij haar voeten en de buurvrouw tikt op d’r rug. Ri krijgt wel weer wat kleur en lucht gelukkig. Jeroen komt vanuit de tuin ineens met een olielamp zonder de afsluiting aanlopen (en ja mensen het was er een met kindveilige sluiting), met daarin chips! Of te wel het water was de olie en ze heeft lampolie gedronken! Intussen komt buurvrouw Trudi van verderop ook het huis binnen gelopen, ze werkt in de zorg en neemt alles een beetje over. ons meisje zit intussen bij Jeroen want ik ben nog steeds in paniek en voor haar dus best eng. Ik probeer op internet te zoeken wat te doen met inname van lampolie maar je begrijpt ik type maar krijg natuurlijk niet de resultaten die we willen. Samen met de buurvrouw kijken we hoe Ri reageert ze verteld me wat ik moet doen voor de nacht en dat ik ‘r nauwlettend in de gate moet houden. Maar ik zit zo naar ons meisje te kijken en ze begint een beetje weg te raken. Ze draait met ‘r ogen d’r ogen vallen dicht. Ze staat nog wel maar je ziet dat ze weg begint te zakken of zo. De buurvrouw en ik zoeken alsnog voor de telefoon en bellen de Huisartsenpost. Mijn god wat een dombo zat daar. Die kreeg het voor elkaar om de buurvrouw door te verbinden met een moeder die belde voor haar gevallen kind . Intussen had de buurvrouw instructies gegeven wat ik allemaal even moest verzamelen voor een eventuele overnachting in het ziekenhuis o.i.d. Dus dat had ik allemaal verzameld.

 

Ik rijdt de auto voor en de buurman die bij de buurvrouw hoort die ook toevallig Leo heet racet achter mij aan en zegt “Ik breng jullie wel” Hij vond het te gevaarlijk. Maar het is al niet meer nodig terwijl we samen binnen stappen zegt de buurvrouw tegen de doktersassistente “Ik hang op! Ik bel een ambulance!” Op dat moment werd ik echt gek. Een ambulance! In die tussen tijd is het 5 over half 8. Vond het te lang duren dus ik keek op de klok . Jeroen gaat in tussen een shirt aan doen en de buurvrouw houdt ons meisje vast. De ambulance horen we aankomen en we lopen alvast naar buiten. Ik sleur me tassen mee en de ambulancebroeder gooit ze naar binnen. En zet mij eigenlijk best snel met Ri op de brancard. De broeder gaat het e.e.a. uitzoeken binnen zoals wat voor olie en hoeveel en de zuster die blijft bij mij en geeft mij instructies over het luchtkapje en hoe ik moet zitten. Ze stelt me zoveel vragen dat ik het nu niet meer weet. Ik zie dat ze de situatie probeert in te schatten en de broeder komt terug. Met loeiende sirene rijden we naar het Juliana Kinder Ziekenhuis (JKZ). Niet eens het ziekenhuis hier in Delft. Halverwege de rit zegt de zuster “U moet nu niet gaan schrikken, ik ga nu even bellen met het ziekenhuis. En uit voorzorg een ploeg bij elkaar roepen. Ook vraag ik om een anesthesist want misschien moet ze worden geintubeerd.” Achteraf denk ik zij had al genoeg gezien en zei dat meer omdat ze mij rustig wilde houden. Had weinig nut want ik kan al niet zo goed tegen meerijden maar achteruit rijden dat wordt lastig dus voor mij een kotsbakje erbij. De volledige rit naar het ziekenhuis vraag ik steeds aan ons meisje of ze wil hoesten dat doet ze ook de hele tijd. Op een gegeven moment vraag ik wat aan haar want we weten niet of ze nog wel echt reageert. Gelukkig schud ze haar hoofd. En reageert ze nog wel, maar haar lichaam voelt slap en als ze niet hoest wordt ze nog slapper. Aangekomen in het ziekenhuis weet ik niet eens wat er allemaal gebeurt ons meisje wordt op een ander bed gelegd en de artsen en zuster gaan met ‘r aan de slag. Ik wordt op een stoeltje gezet samen met twee zusters die me vertellen wat er gebeurd. Ik moet zeggen ik weet er nog maar weinig van. Ze wilden op een gegeven moment een infuus prikken en toen zat ons meisje in eens rechtop. En gilde om mij ze keek me recht aan met ogen wijt open, 2 doktoren en een berg zusters die ‘r weer tegen het bed aan drukken. Dat is ook een beeld wat op m’n net vlies staat. Nadat dat gebeurt, draait ze d’r hoofd en gooit haar volledige maag inhoud over de vloer en de zuster. Intussen is het infuus geprikt en krijgt ze een kalmeringsmiddel. Ze prikken bloed, leggen nog een infuus aan d’r enkel. Ik wil m’n ouders gaan bellen. Terwijl ik de kamer uitstap hebben m’n moeder en ik blijkbaar telepathisch contact gehad want ze belt mij. En erg cliché me telefoon is bijna leeg. Ik vertel me moeder wat er is en m’n ouders komen er ook aan. Dat was meer voor mij dan voor wie dan ook. Jeroen was er ook nog niet. Na het telefoontje stap ik weer naar binnen, ze hebben haar nog niet geintubeerd. Voordat ik de kamer uitging, hadden ze verteld dat ze dat gingen doen. Ik hoopte dat ze dat al gedaan hadden. Ze hebben wel het infuus met narcosemiddel aangesloten dus ze hadden haar al in slaap gebracht. Ik ging weer zitten en mijn zusters om ze maar even zo te noemen, bleven me maar water geven en natte handdoeken in m’n nek. Heel lief maar ik zat om de 3 tellen op de wc om te plassen. ons meisje wordt geintubeerd. Jeroen arriveert. Ik stap even naar buiten om adem te halen. Het is zo warm en in de ambulance was het ook nog eens verschrikkelijk warm ingepakt met ons meisje in een deken die ook zwete als een otter. Ik was weer een beetje bij en toen konden ze me weer wat meer vertellen. ons meisje moest naar een ander ziekenhuis het liefst het Sophia. In het JKZ hebben ze geen kinder IC alleen maar een baby IC. Dus helaas is ons meisje te groot. Sophia heeft helaas geen plek en gaan het een en ander regelen. Mijn ouders arriveren. Om 22.15 krijgen we te horen dat er een ambulance onderweg is en dat ze toch naar het Sophia gaat ze hebben plaats gemaakt voor haar. Jeroen gaat intussen naar huis om wat spullen te pakken en telefoons te laden en meer van dat soort dingen. Ik bel hem zodra we in R’dam aankomen en dan komt hij ook daar heen. 23.15 de ambulance arriveert. Er komt een brancard de bus uit, ik schrok ervan dacht eerst dat er een couveuse-achtig iets opzat maar dat was het dus niet. Het was een speciale brancard van de IC-bus. Er zitten dus automaten op voor de spuiten met narcose e.d. alle monitoren staan erop en nou je kan het zo gek niet bedenken en het zat op die brancard. Ri werd over gedragen en je hoort dan eigenlijk pas hoe serieus de situatie is. Haar hartslag was bijvoorbeeld nog maar 30 en dalende toen we aankwamen. Ik mocht niet mee met de ambulance want er was een zuster mee en een dokter dus hij was al vol. Gelukkig waren m’n ouders er nog en konden die mij naar het Sophia brengen. Je gaat er op zich wel rustig heen omdat je weet dat ze in goede handen is. Maar je kijkt toch steeds vooruit of je niet ergens die ambulance ziet rijden en of zwaailichten ziet. In het Sophia werden we gelijk naar boven gestuurd en mochten we bij haar na de instructies van het IC personeel. Daar lag ze dan helemaal alleen in dat ledikant aan zoveel monitoren en infusen. En aan vast gebonden aan het bed, ze was met verplaatsen wakker geworden en natuurlijk het eerste wat ze deed was aan d’r tube trekken. Jeroen komt aan samen met mijn broertje. Die wil ook heel graag bij z’n nichtje zijn. Ik instrueer intussen m’n broer en Jeroen, over het handen wassen en uitzetten van telefoons en meer van dat soort dingen. Na een paar uur in het Sophia vraag ik aan het personeel wat wijsheid is. Ze is in goede handen en ik stort in, ben zo moe het overvalt me een beetje. De telefoonnummers worden afgegeven ik krijg een nummer van hun die ik 24/7 kan bellen. En vertrek dan naar huis, om dat toch maar te gaan slapen. Om 4 uur lig ik op bed en om 6 uur 6.30 ben ik eigenlijk al weer wakker ik kan niet meer slapen maar blijf nog even liggen. M’n ogen zijn nog wat dik en krijg anders m’n lenzen nooit in. Ik ga me rustig aan kleden en wat dingetjes inpakken voor Rian en ga richting Sophia. In de auto krijg ik de eerste sms'jes en telefoontjes. Aangekomen in het ziekenhuis ligt ons meisje nog in een hele diepe slaap. Ze is wat onrustig geweest die nacht en ze hebben haar narcose wat opgevoerd. Maar het ziet er goed uit. Ze hebben de beademing wat minder zwaar gezet. En ze doet al weer een hoop zelf, haar zuster probeert zo min mogelijk kalmeringsmiddelen te geven en zo laag mogelijk narcosemiddel. Aan het eind van de middag zijn ze eruit. Ze gaan de tube verwijderen. De narcose wordt gelijk gestopt, en de tube wordt verwijder. Wel blijft de maagsonde nog even zitten. Ik zie ons meisje eigenlijk qua persoonlijkheid wel weer terugkomen en ik zie dat ze wat meer “tot leven” komt. Ik vraag wanneer ze misschien wat mag drinken en daar moeten we nog even mee wachten. Want stel dat die tube terug moet ze helemaal nuchter zijn. Twee uur later wordt er nog een keer bloed geprikt en mag ze wat water. Waar ik aan merkte dat het wel goed kwam, was vooral:

 

ons meisje: Mama ik wil geen water.
Ik: Waarom niet?
ons meisje: Ik wil een ijsje!
Ik: Een wat! Een ijsje?
ons meisje: Ja ik heb pijn.


Dit alles met een heel zielig hees stemmetje want die tube gaan door de stembanden heen. Was ook zo zielig als ze moest huilen. Dan zag je het alleen aan de tranen en haar houding. Nou ja een beetje dan die narcose hielp daar ook niet bij. Toen ze wat mocht drinken ging het helemaal snel. Jeroen had een kamer geregeld in het Ronald McDonald huis. De tour zou natuurlijk vertrekken uit R’dam en ik wilde het risico niet lopen dat we er een paar uur over zouden doen. Gelukkig kon dat en zat ik zondag ochtend half 8 weer naar haar bedje. Toen de visites gedaan waren kregen we te horen dat ze van de IC af mocht en dat ze terug ging naar het JKZ. Ik heb samen met Ri de hele ochtend films zitten kijken en toen ze eindelijk sliep ben ik met Jeroen wat gaan eten. Ik wilde een hap nemen van m’n broodje en daar kwam een ambulance aangereden. Even wat dichterbij gekeken ja hoor van de haaglanden. Nou broodje in een zakje en ik ben naar boven geracet. De laatste dingen in d’r tas gegooid en we gingen er vandoor. Dit keer mocht ik gelukkig wel mee. ons meisje vond het allemaal wat eng maar ook spannend. Ze lag rustig op de brancard naar buiten te kijken. In het JKZ aangekomen werd ze in een eigen kamertje gereden en weer aangesloten aan de apparaten. Althans dit mocht ze zelf doen om ‘r wat losser te krijgen. Wat goed werkte. Ik kon gelukkig gewoon bij d’r op de kamer blijven slapen wat ik ook deed. Die avond zijn we om half 10 gaan slapen. Om vervolgens om 22.45 wakker te schrikken van de verpleegkundige die ons meisje haar antibiotica kwam toedienen in haar infuus. Ik schrok me rot. De halve nacht hebben we wakker gelegen van de monitoren die afgingen. Die monitoren gaven niet door dat ie afging op de piepers dus moest ik een zuster roepen maar ik deed de deur open en dacht ow me bril. En dan stond er dus al iemand naast me. Na een 20 minuten vechten met die monitor hebben we de intercom maar aangezet zodat ze de monitoren over de intercom konden horen. Daarna hebben we wel weer “redelijk” geslapen. Na de visiteronde van de dokter in het JKZ kregen we te horen dat hij eigenlijk geen reden ziet om ons meisje in het ziekenhuis te houden. De bloedwaarden waren mooi de Rian reageerde overal goed op. Wat wilde we nog meer. Die middag werd ze ontslagen, als ze de antibiotica zou drinken. Helaas wilde ze dat niet en tijdens het gevecht over de antibiotica hebben we d’r maagsonde uit haar neus getrokken helaas. Anders hadden we de antibiotica zo kunnen geven. Maar nadat de artsen hadden overlegd, vonden ze dat ze nog steeds naar huis mocht. Ze hoeft niet 100% alles binnen te krijgen. Als ze er maar wat van binnen krijgt. Dus zijn we maandag eind van de dag al weer thuis gekomen.

Gelukkig is het voor ons meisje goed afgelopen, maar een ongelukje zit in een klein hoekje. Zelfs mijn HA stond verbaasd hoe erg de gevolgen zijn geweest, ze wist natuurlijk wel dat het niet goed was, maar zo erg had ze niet gedacht/verwacht.

De boosdoener
Bekijk bijlage 152716

 

Gelukkig heeft ze helemaal niets overgehouden aan dit "avontuur". Zelfs geen nachtmerries.

 

Het ging hier om blanke lampenolie, maar ze dacht dat het water was. Vervelende was dat het een kindveiligelamp had moeten zijn. Achteraf bleek er een fabricagefout gemaakt te zijn met het lampje wat ik had. Er zat dus geen lijm in de dop. En door de warmte die dag was het ijzer gaan uitzetten en kon de hele dop eraf. Althans dat is de conclusie die ik trok nadat de winkel hier was geweest en riep, "Maar er zit helemaal geen lijm in de dop?!?". Alles hier staat hier verder namelijk achter slot en grendel.

Mijn dochter heeft wel een longontsteking van gehad, wist ik zelf niet eens maar dat vertelde m'n huisarts een tijdje terug. (een hoop is toen ook langs me heen gegaan die eerste ochtend/dag ) Ze is er wel voor behandeld, maar ik dacht meer uit voorzorg. Gelukkig heeft ze er helemaal niets aan overgehouden.

De enige die er wat aan over heeft gehouden ben ik. Je wordt zo met je neus op de feiten gedrukt. Er was een aparte kamer waar een ouder kindje lag (mijn dochter lag op zaal) denk een jaar of 5 a 6, misschien wel ouder. Die lag te gillen van de pijn zo hard en hartverscheurend. Dat ging door merg en been, ik was in staat om er heen te gaan en 'm vast te pakken en te vertellen dat het goed kwam. Er was ook nog een kamer die aan de zaal vast zat waar een piepklein kindje lag. Op zaal lag een kindje dat had zwaar de waterpokken zelfs in d'r longetjes dus die hielden ze ook slapende. En dan maar niet te spreken over het aantal couveuses & bedjes met dekentjes/lakentjes eroverheen die ik voorbij heb zien komen . Daar draaide m'n maag echt van om, en brak m'n hart.