Onze dochter is vlg week 11mnd en sinds een week zijn de avonden zo lastig. Ze gaat rond 1915 naar bed, slaapt een half uurtje en wordt dan weer wakker.. En kan niet meer slapen, gaat spelen en dan huilen. Als we naar har toegaan, gaat ze weer spelen, als we weglopen is het krijsen. Duurt tot een uur of 10 Herkent iemand dit? Zou ze niet moe genoeg zijn savonds? Heb niet het idee dat het verlatingsangst is, maar wat wel is me een raadsel
Kan het door de warmte komen? Het is nu 26 graden op mijn zoontjes kamer (18 maanden) dus kan me voorstellen dat ze dan wat moeilijker in slaap vallen ...
De 11 maanden is wel een periode dat dit vaak voorkomt. Met mijn zoon ook gehad rond de 11 maanden. Duurde wel een papa weken. Was bij hem overigens wel echt verlatingsangst.
Per hier hetzelfde al 2 weken ofzo ook 11 maanden... ga ik weg krijsen kom ik terug lachen spelen steeds opstaan in bed.. heel vermoeiend..... ik ga soms op de grond naast hem liggen pak zon handje vast en dan gaat hij soms slapen
Wij hebben nu ook precies hetzelfde mensen om ons heen zeggen ook verlatingsangst. Wat wel helpt is dat we nu een avondritueel hebben, dus na het avondeten nog even spelen. Dan gaan we lekker douchen, pyjama aan en dan lekker een fles, nog even knuffelen en dan slapen. Merk echt wel verbetering sinds het ritueel maar nog genoeg avonden een gevecht, of dat ze opeens snachts weer gaat liggen spoken.
Hier precies hetzelfde! Ik ging er vanuit dat verlatingsangst meespeelt. Als ze bezig blijft, blijf ik erbij totdat ze slaapt. Dit werkt over het algemeen goed en slaapt ze meestal binnen en kwartier. Heel soms neem ik haar weer even mee naar beneden en als ze gekalmeerd is gaat ze weer naar boven. s'Nachts als ze wakker word en echt niet meer wilt slapen, lig ik er naast op een matras. Dit is nu drie keer voorgekomen. Dus dat valt nog wel mee aangezien we nu vier weken verder zijn. Ik merk nu na die weken dat het wel al wat minder word, dus het eind zal wel in zicht zijn! (Hoop ik dan maar!) Succes!
Heel herkenbaar. Het avondeten niet willen eten lag bij hem aan de doorkomende tandjes. Het slapen was ook echt verlatingsangst. Heeft hij nog steeds een beetje, wel steeds minder. Ik merk het heel goed als ik hem naar het KDV breng. Nu huilt hij als als ik wegga, voorheen zwaaide hij me uit.