Waarschijnlijk doelde je met tanden op mij. Ik vind het noet erg dat hij zwarte plekken heeft. Het hoort bij hem en het maakt hem niet minder mooi. Wat ik er wel een minpunt aan vind (en dat zei ik in mijn post ook) is dat ik er commentaar op krijg. Opmerkingen of ik zijn gebit wel verzorg of hij niet de hele dag door suiker etc eet. En ja dat vind ik een minpunt. Want ja ik poets zijn tanden twee x per dag en nee hij eet niet de hele dag door suiker. Verder boeit het me niet het is en blijft mijn knappe mannetje met of zonder zwarte plemmen op zijn tandjes.
Voor mij is ons manneke perfect. Het enige wat ik minder vind is dat hij heel luidruchtig kan zijn en driftig.
Elk kind is op zijn of haar manier fantastisch, of hij/zij nou dun of wat dikker is, flapoortjes heeft of niet, maakt allemaal niks uit. Heb hier alleen maar prachtige kindjes voorbij zien komen ♡ "Iets is niet mooi omdat het perfect is, het is perfect omdat het mooi is."
Ik schrik er van hoe kritisch er door ouders naar hun kinderen wordt gekeken.. En ik hoop alleen maar heel hard dat die ouders dat niet laten merken aan hun kind. Een jong kind waarvan mama benoemt dat ze 2 kilo te veel vetjes heeft om mooi te zijn vind ik echt vragen om problemen. Maargoed mijn kind is prachtig! Ook met haar kleine littekens vd waterpokken, het grote gat in haar mond door het wisselen en de scheve / grote tanden die er voor terug komen!
Wat willen we onze kinderen meegeven? Dat het de mooiste kinderen van de wereld zijn? Dat het niet uitmaakt dat ze (nu al) te dik zijn? Dat welk gedrag ze ook laten zien, het altijd fantastisch is? Kom op zeg. Ik ben erg blij dat mijn moeder mij vertelde wat mij wel en niet mooi stond, dat mijn moeder mij op mijn 15e vertelde dat ik echt wat dikker begon te worden en dat ze dat zo zonde vond, en dat ze mij mijn hele jeugd hebben ondersteund om te ontdekken wat mijn sterke en minder sterke kanten waren. Het is een forum voor ouders, niet voor kinderen. Mijn kinderen zijn niet perfect in uiterlijk, mijn oudste zoon is te dun en ze zijn al helemaaal niet altijd lief en schattig, helaas. Ik houd onvoorwaardelijk van ze, en ik hoop dat mijn opvoeding bijdraagt aan het ontwikkelen van een sociaal en evenwichtig karakter, een stukje zelfreflectie binnen het gezin lijkt me hierin heel waardevol.
neee joh dat mag je hier niet zeggen hoor. Want het feit dat jij iets in uiteijk minder mooi vind..bv bij een ander kind betekend automatisch dat je de hele dag tegen je kind roept: o kijk eens wat een lelijk kind!! Ben het natuurlijk helemaal met je eens...iets wat ik vind hoef ik niet automatisch op mijn kinderen te projecteren en ook niet in lichaamstaal zoals sommigen beweren..want ik ben mij daar nl heel bewust van. ontopic vind ik mijn kindjes heel mooi en hebben zij het geluk dat alles netjes recht, in proportie en zo als het zou moeten zijn is.
Natuurlijk is het belangrijk als ouder om je kind bewust te maken van bv overgewicht. Maar dan wel met de reden dat overgewicht ongezond is en niet met de reden dat het mooier is om slank te zijn. Ik vind er ook nogal verschil in zitten of je kind 5 is of 15. Mijn dochter is 5 en houdt van zingen, ze vind zelf dat ze prachtig mooi zingt maar ik vind het klinken alsof er een kat op z'n staart wordt getrapt. Toch zeg ik nu nog dat het prachtig is als ze vraagt wat ik er van vind. Zou ze 15 zijn en zich op willen geven voor the voice kids dan zou ik toch echt eerlijk zeggen dat het niet al te best klinkt.
Ik geef dat ook gewoon aan hoor, maar dan blijft dat tussen mij en bijv mijn dochter en niet voor nog 1000 jaar op het net staan. Ik vind dat ook helemaal niet nodig om te delen met anderen omdat het anderen ook helemaal niet aan gaat. Ik vind het kortzichtig om zulke dingen in een maatschappij van nu maar allemaal uit te moeten spreken en wellicht andere ouders nog te triggeren om anders naar hun kind te laten kijken. Kinderen zijn al zo vreselijk hard naar elkaar toe en dan gaan wij ouders ook nog eens met elkaar bespreken wat er allemaal niet 'klopt' aan ons kind. Bespreek dat lekker 1 op 1 met je kind wanneer er iets aan te doen valt en houd anders lekker je mond zou ik zeggen.
Maar mag ik oprecht vragen waarom dan...wat vind je er zo erg aan dat iemand ziet dat zn kind niet perfect vindt qua uiterlijk..of is het het woordje minpunt waar je overvalt?? Dat kan ik mij nog wel voorstellen trouwens. Maar even een voorbeeld: een paar vielen over iemand die over haar dochter van 8 zei dat er wel 2 kilo af mocht. Nu ken ik het kind nirt natuurlijk, maar als dat idd zo is vind ik het juist super dat zij dat inziet. Er zijn nl echt wel kinderen van die leeftijd met overgewicht en dan gaat het mij er nu niet om of het mooi is, maar het is heel ongezond. En als ik sommige ouders in dat programma: mijn kind is te dik zie..dan denk ik jeetje...zie in dat dit heel grvaarlijk voor je kind kan zijn. En vind ik het dus knap dat iemand dat wel inziet.
Ja, hoor, dat mag je zeker Waar ik vooral moeite mee heb, is dat de vraagstelling uiterlijk impliceert. Onze maatschappij is naar mijn mening veel te veel op uiterlijk gericht en daarmee leggen we ons zelf een grote druk op, ondanks dat we het zo goed hebben en nauwelijks echte problemen meer hebben. Zo hoorde ik van de moeder van een meisje uit de klas van mijn oudste van 5 jaar, dan het schoolreisje van haar oudste dochter van 9 naar het zwembad niet doorging, omdat de meiden niet in bikini durfden. De een vond zich te dik, de ander te dun, weer een ander te lang etc. etc., kortom niemand was perfect. Hoe heeft het zover kunnen komen dat meiden zich op die leeftijd al zo druk maken om hun uiterlijk! Toen ik jong was, gingen we met plezier zwemmen en niemand maakte zich druk hoe ze er in bikini uitzag (ik ben overigens 40). Dat is waar ik moeite mee heb. Ik heb 2 dochters en word hier niet vrolijk van. Ik wil ze waarden meegeven dat ze goed zijn voor andereren en ik leg vooral geen nadruk op uiterlijk. Sowieso kijk ik niet zo naar mijn kinderen. Ze zijn goed zoals ze zijn. Uiterlijk is geen verdienste. Dit topic geeft mij bij uitstek het gevoel van het verlangen naar pefectie. Mijn kind is mooi in dit opzicht, maar heeft nog wel wat verbeterpunten en ik denk dat we daar allebei hetzelfde over denken: Waarschijnlijk zijn we het in dat opzicht met elkaar eens: onze kinderen hoeven niet perfect te zijn. Als mijn kinderen een tekening laten zien die afgeraffeld is, dan zeg ik tegen ze dat ze dat toch echt beter kunnen, zo krijgen ze een realistischer beeld. Ik hoop dat ik het een beetje heb verduidelijkt.
Ik moet zeggen dat ik de vraagstelling juist helemaal niet uiterlijk vind impliceren (alhoewel ts wel uiterlijk in haar beginpost vermeld). Echter gaan sommige moeders bij de minpunten in op het uiterlijk van hun kinderen. Je kunt ook karaktertrekjes als minpunten zien. Ieder mens heeft pluspunten en minpunten, anders zijn we robots. Ik ben het helemaal met je eens dat ik vind dat deze maatschappij zich te veel richt op uiterlijk. Kinderen krijgen dat van jongs af aan al mee, en dat is heel triest. Kinderen hoor kinderen te zijn, en geen "modepopjes".
het is ook niet de bedoeling dat wat je hier schrijft de hele dag tegen je kind zegt. tuurlijk hou je van je kind en vind je je kind prachtig hoe hij of zij is. maar je ziet heus wel de minder mooie dingen. kom op zeg! mijn oudste dochter heeft flaporen. en nee, dat is niet mooi! als ze daardoor geen staart in wil ga ik echt niet tegen haar zeggen dat dat ze dat gewoon moet doen omdat ze prachtige oren heeft. ik zeg dan wel dat het niet uitmaakt, dat iedereen mooie en minder mooie dingen heeft. dan help ik haar dr haar zo te doen dat het wat minder opvalt. ik leg de nadruk dan op de mooie dingen van haar. ze is mooi slank, lange benen. heeft mooie volle lippen. een mooi gebit. ik zeg natuurlijk wel dat ik haar oren wel mooi vind en juist heel apart en dat het niet uitmaakt hoe je eruit ziet blablabla. maar zo werkt het in deze maatschappij helaas niet.
Ik zie een maatschappij waarin er vanuit de buitenwereld een grote druk wordt gelegd op uiterlijk vertoon en ik zie de schade die dat veroorzaakt; eetstoornissen, onzekere meisjes, depressies, geldzucht etc. Ik vind niet dat mijn rol als moeder daarin is dat ik wél moet zeggen hoe slank ze zijn als ze eigenlijk overgewicht hebben, hoe mooi een krastekening is als je weet dat er weinig moeite voor gedaan is, en hoe mooi ze kunnen zingen als ze helemaal niet kunnen zingen. Dat betekent niet dat je tegen je kind zegt dat ze dik zijn, niet kunnen tekenen en niet kunnen zingen, maar wel dat je je kind begeleidt in het creëren van een realistisch zelfbeeld, en dan het liefst nog op die manier dat ze zich zeker genoeg voelen om zich te ontwikkelen in de dingen waar hun interesses liggen. Als ik om me heen kijk ken ik geen enkele ouder die bewust hun kinderen afkraakt omdat ze niet mooi of goed genoeg zijn (al weet ik heus wel dat ze bestaan), ik zie eigenlijk voornamelijk ouders die zo blind zijn door trots op hun eigen kind dat kinderen mogen doen waar ze zelf zin in hebben, mogen eten waar ze zdlf zin in hebben, qua materialisme alles krijgen wat hun hartje begeert. En juíst op die manier wordt het contrast met de buitenwereld zo groot en worden kinderen onzeker; de bevestiging die ze thuis krijgen over hun prachtige stem bijvoorbeeld krijgen ze in de buitenwereld namelijk niet, hoe kan dat? Het meest belangrijke is dat er thuis een sfeer gecreëerd wordt waar je elkaar in liefde mag bemoedigen en opbouwen, waar je elkaar complimenteert en aanmoedigd, waar er onderling grapjes gemaakt worden en ook ruzie gehad gemaakt wordt, waar kinderen weten dat er ondanks die flaporen, waar vast heel veel kinderen grapjes over maken, ouders zijn die vertellen hoe veel ze van je houden en naar je luisteren als je zo van je flaporen baalt. Ik vind dat je op een forum mag delen dat je kind flaporen heeft of vreselijk zingt, en als je daar geen behoefte aan hebt; ook prima. Maar het is niet zo dat het wel of niet uitspreken van onvolkomendheden op het forum maakt dat je een slechte moeder bent of niet; het is maar hoe je er mee omgaat.
Maar het probleem is dat alles subjectief is. Dan moet je het als maatschappij eerst eens worden over wat mooi is en lelijk. Dat lukt dus nooit. Dus het is jouw beeld wat je dan projecteert. Dat vind ik echt kwalijk. Volgens mij heb je onzekere kinderen en hele zelfverzekerde kinderen. Dat zit meer in karakter dan opvoeding. Mijn ouders hebben het altijd over gewicht/ figuur van zichzelf en anderen. Toen ik puber was was ik volslank. Ze hebben daar vaak wat over gezegd. Ik vond het vreselijk en het heeft me onzeker gemaakt. Nog altijd zeggen ze daar iets over. Ik heb een heel goed bmi / gewicht, maar het blijft een gevoelig punt. Het gesprek komt vanzelf een keer op bmi, gezond leven e.d.. Maar ik zal nooit tegen mijn kinderen zeggen dat ze een kilotje te zwaar zijn. Het ironische is, dat mijn ouders roken als een ketter . Vader heeft kanker.