Hoi dames, Het zoveelste topic met de vraag 'gaan we voor nog een kindje of niet' maar wel met een heel beladen verhaal. Even kort de voorgeschiedenis: na een lang fertiliteitstraject, enkele miskramen, een tweelingzwangerschap die heel erg fout liep aan 22 weken kregen we vorig jaar in april eindelijk een levend, gezond kindje in onze armen. Gedurende die jaren in het traject mentaal heel erg diep gegaan en ook als koppel heeft het ons veel gekost. De zwangerschap was absoluut niet fijn, met de constante angst dat ik weer veel te vroeg zou bevallen, cerclage, platte rust etc. De geboorte van ons zoontje is ook bijna heel erg fout gegaan (zoontje geboren met apgar score 0, gereanimeerd, cpap, couveuse etc) en vermoedelijk door geboortetrauma bij hem een enorme huilbaby. Maanden aan een stuk uren krijsen, niet willen slapen, niet willen drinken, bij het minste bezoek of uitstap volledig overprikkeld en hysterische baby nadien. Achteraf gezien is het in mijn hoofd al bij de geboorte misgegaan. Door bijna weer een kind te verliezen, is er in mijn hoofd een knop omgedraaid die al mijn gevoel uitgeschakeld heeft. Ik zorgde voor ons zoontje als een robot, maar voelde alleen maar spijt. Dat we zo veel moeite gedaan hadden, om het horrorverhaal gewoon verder te zetten. Aka, ik werd de vrouw die haar baby te lastig vond, die niet dankbaar was of kon genieten van het moederschap. De vrouw die ik gedurende heel ons traject uit de grond van mijn hart gehaat had. Postnatale depressie dus. En wat voor één. Toen ons zoontje 12 weken was, zijn we opgenomen in een moeder en baby-unit (binnen de psychiatrie), want ik was echt op en in staat om hele domme dingen te doen. Uiteindelijk zijn we samen bijna een halfjaar in opname geweest. Het was loodzwaar. Ik geloofde oprecht dat het nooit beter zou worden. Uiteindelijk ging het beter. Met ons zoontje, met mij. Langzaamaan, met babystapjes kropen we samen uit die gigantische put. Dat terwijl mijn vriend, zijn papa vanop de zijlijn moest meekijken, hopend dat zijn vriendin en zoon eindelijk beter zouden worden, weer thuis zouden komen. Na de opname was het enorm zoeken, het opnieuw samenzijn. Als koppel, als gezin. Ik heb erg getwijfeld of onze relatie sterk genoeg was om dit alles aan te kunnen. En nu, een klein halfjaar na de opname, gaat het oprecht goed. Ons zoontje is 180 graden gedraaid. Een pittig mannetje maar zo'n leuk kind. Ik geniet, ik voel alles dat een mama zou moeten voelen (en meer), onze relatie zit weer goed, we zijn ten volle een gezin en ik ben zo zo zo dankbaar voor wat ik heb. Ik ben intens gelukkig dat die lijdensweg voorbij is en we niet met lege handen achterblijven. Ik ben zo gelukkig dat ik meer en meer het gevoel krijg dat ik nog een kindje wil. Ik geniet zo van het moederschap, ik heb nog bakken liefde om te geven, ik gun mijn zoontje een broertje of een zusje om samen mee op te groeien. Mijn vriend verklaart me gek. Onze hele kinderwens heeft ons zo veel gekost dat hij nooit meer het risico wil nemen om ons bloot te stellen aan mogelijk nog meer pijn en verdriet. Hij wil gewoon gelukkig zijn, samen, met ons drietjes. En ik snap hem, echt. Waarom zou je dat risico nemen, wees gewoon blij met wat je hebt. Maar het idee dat ons zoontje enig kind zou blijven, maakt me echt intens verdrietig. Mijn droom was altijd twee kindjes, en dat wist mijn vriend vanaf dag 1 van onze relatie. Hij zag het hetzelfde, maar nu dus niet meer. En ik weet niet wat ik daarmee moet. Rationeel denk ik: laat het los. Wees blij. Maar mijn hart schreeuwt alleen maar: ik wil nog een kind, en desnoods zelfs alleen. Ik hou oprecht enorm veel van mijn vriend maar mijn kinderwens is nog groter, denk ik. Ik wil hem tijd geven, maar ben zo bang dat hij nooit van mening zal veranderen. Me neerleggen bij het idee dat ik maar 1 levend kindje zal hebben, voelt na alles, het traject, de miskramen, het verlies van onze tweelingjongens als een gigantische straf. En we zijn de afgelopen jaren al genoeg gestraft. Uiteindelijk een gigantische lap tekst geworden, sorry. Ik weet ook niet goed wat ik met dit topic wil. Iemand iets zinnigs te zeggen? Ben ik gek dat ik nog een kindje wil? Moet ik de situatie zoals hij nu is aanvaarden? Ik weet het écht niet...
Wat een moeilijk verhaal, ik kan me heel goed voorstellen dat je wens heel groot is maar je angst groter. Misschien kan @Fraser je helpen of iets zinnigs zeggen. Ik wil je vooral veel liefs toesturen! En wat je ook doet, ik zou vooraf heel goed gaan praten met hulpverlening/POP poli/familie vrienden vangnet etc om een plan te maken en te kijken wat de opties zijn. Hopelijk staat je vriend ook open voor die gesprekken.
Ach @SD90, wat een intens verdrietige periode heb jij doorgemaakt. Het verdriet en de pijn zijn nog zo vers. Kan je je vriend tijd geven? Als hij ooit wel meer dan 1 kind wilde, dan is die wens nu overschaduwd met angst. Misschien helpt de tijd een beetje. Sterkte met je gevoelens en ondertussen: koester de momenten met je kleintje. Probeer je niet te verliezen in het gevoel voor nog een kindje.
Jeetje wat een heftige periode hebben jullie achter de rug!! En wat moeilijk voor jullie beiden.. zijn jullie ook samen in therapie geweest? Of je vriend zelf? Want kan me best voorstellen dat het een hele impact heeft gehad en het is natuurlijk nog best kort geleden allemaal.. blijf vooral in gesprek met elkaar! Wil je veel sterkte wensen met alles en hopelijk kunnen jullie er samen uitkomen.
Wat hebben jullie veel meegemaakt. Ik snap jou heel goed, maar je vriend ook. Ik denk dat bij je vriend (begrijpelijk) heel veel angst meespeelt. Hij is enorm bang geweest om jullie kwijt te raken. Heeft je vriend ook professionele hulp gehad? Het is ook nog niet zo lang geleden. Hopelijk kunnen jullie goed met elkaar blijven praten. Sterkte ❤️
Heel heftig en verdrietig wat jullie overkomen is! Ik begrijp je wel maar wil je na al die ellende nogmaals in zoiets terecht komen? Is het niet tijd om gewoon eens te gaan genieten na al die jaren en dat jij en je partner een beetje rust krijgen?
Jeetje! Wat een heftige situatie hebben jullie doorgemaakt. Blijft vooral goed praten met elkaar. Ik begrijp namelijk je vriend, maar jou ook! Hij is van gedachten veranderd door de angst je te verliezen toen destijds. Ik kan me daardoor voorstellen dat hij een behoorlijk trauma heeft opgelopen. Geef het de tijd, vraag eventueel of hij nog van gedachte kan veranderen als er meer tijd overheen gaat. Ik wens je het allerbeste in deze moeilijke beslissingen.
Ten eerste knuffel ❤️ Je/jullie hebben zoveel meegemaakt de laatste jaren, en een heftig eerste jaar. Gelukkig gaat het nu beter. Je kan sowieso contact op nemen dan met de pop poli dat je/jullie worden begeleid. In hoeverre heeft je vriend alles kunnen verwerken doormiddel van therapie of iets? En man beleeft alles heel anders dan een vrouw dat is 1 ding wat zeker is.
wat een hel hebben jullie doorgemaakt. Ik zou vooral willen aanraden: geeft het even tijd. Man verwerkt dingen anders dan een vrouw merk ik. Bij mijn man begon de verwerking ook veel en veel later en wat je zelf ook zegt: aan de zijlijn staan is z machteloos. Dat hakt er meer in soms dan t zelf doormaken. Mijn man had ook echt tijd nodig voor die verwerking. En dat de zwangerschap nu weer fout is gegaan en 3e miskraam, hakt er bij hem ook zo in dat t voor hem ook even niet meer hoeft. Dat komt weer bovenop alles wat er is gebeurt en toch best ernstige gezondheidsproblemen van de jongste die helaas blijven voorlopig Terwijl ik juist zoiets heb van: ik wil door, want de problemen met de jongste blijven toch wel en de miskraam is gewoon pech geweest. Alleen hier gebeurt nu wel iets geks, ik snap mijn man steeds beter. Waarom wil ik zelf weer het risico aangaan die ernstige gevolgen kan hebben en vooral invloed kan hebben op de kinderen die er al wel zijn?
Wat hebben jullie veel meegemaakt zeg Ik snap beide kanten heel goed.. Jij kan je wens niet zomaar opzij zetten maar na alles wat er is gebeurt kan hij zijn angsten en twijfels niet zo opzij zetten.. Ik zou het eens met artsen/pop-poli bespreken. Wat zijn de risico’s, opties etc? Misschien dat jullie dan beide jullie afweging beter kunnen maken. En het helpt ook om samen het gesprek aan te blijven gaan. Wat naar ook dat je het gevoel hebt dat het hebben van 1 kind zo voor je voelt.. Dat het een straf is dat er geen twee kindjes zijn. Misschien kun je ook dit nog eens met een hulpverlener bespreken? En niet omdat je jezelf er dan bij neer moet leggen maar dat het wellicht wel weer inzichten geeft. Het zou zo zonde zijn, zeker na alles, als dit ten koste zou gaan van jullie gezin. Bij ons is het net andersom. Hier heeft mijn vriend juist een sterke wens voor nog een kindje. Ik heb die wens niet, terwijl ik altijd riep 2-3 kinderen te willen.. Nu is ons verlies niets geweest in vergelijking met dat van jullie, maar alles van de afgelopen jaren heeft erin gehakt. Miskramen, traject, pittige zwangerschap, pittige bevalling, een baby die veel huilde door koemelk allergie.. Ik zit overspannen thuis en vind 1 kindje genoeg. Tijd voor rust en ontspanning, tijd om mijn/ons leven en geluk (terug) te krijgen. Ik vind het daarom wel goed zo (voor nu). Bij mijn vriend is de kinderwens er juist nog heel erg.. Wij laten het voor nu nog even en bekijken het over een tijdje pas weer. Maar merk dat hij het toch rot vindt dat het wellicht bij 1 kindje blijft. Sorry lang verhaal geworden.. Heel veel sterkte in elk geval met het eruit komen samen.
Wat hebben jullie ontzettend veel meegemaakt. Ik kan me het gevoel van je vriend goed voorstellen maar dat van jou zeker niet minder. Ik zou beginnen om contact op te nemen met de weten die jullie tijdens de zwangerschappen hebben begeleid: wat zijn de risico’s, wat zijn de opties? Als dit leidt tot antwoorden waar je verder mee wilt/kunt zou ik evt een afspraak maken op de pop-poli en je zou ook kunnen informeren bij een psycholoog gespecialiseerd in fertiliteit, als goed is kan zij jullie ook echt begeleiden bij het maken van een keuze. hier voor de eerste 5 jaar bezig geweest, voor de 2e 1?5 jaar. Ik ervoer het traject voor een tweede wel anders, want het moeten is er ergens wel af: je hebt al een kindje. Tegelijk is het ook zwaarder, want soms voelt het of het traject ten koste gaat van wat je al hebt (altijd weer plannen om afspraken heen waardoor uitstapjes soms verplaatst moeten worden/afgezegd, je moet opvang regelen voor alle bezoeken etc, het verdriet als het weer niet gelukt is). Maar uiteindelijk ben je ook daar zelf bij, je kunt op ieder moment zeggen het is goed zo, nu is de wens het de ellende niet meer waard, dat kon ik bij de eerste minder goed, hoewel de wens nu zeker niet minder was. het is een heel verhaal geworden. Korte samenvatting: zoek uit wat de risico’s zijn, laat je goed begeleiden en bepaal samen waar jullie grens ligt wat je wel en niet meer wilt.
@SD90 Ik heb ervaring met zwanger zijn na een heftige postnatale depressie (ook met opname MBU) Als je wilt mag je mij wel een privebericht doen.
Wat een enorme shit tijd en wat fijn dat het nu zo goed gaat! Afhankelijk van hoe oud je bent (als je 40 bent en zeker nog een kindje wilt is het anders dan wanneer je 30 bent ) zou ik het tijd geven. Jou wens mag er zijn maar hoeft niet direct uitgevoerd te worden. Je vriend kan nu pas beginnen met het verwerken. Als je het zelf doormaakt dan is het proces vaak de verwerking, als je aan de zijlijn staat kan je pas als alles weer rustig is aan jezelf toekomen. Zoals je vriend begrip, vertrouwen en hoop in jou/jullie heeft gehouden en niet heeft gepusht zo heeft hij dat nu omgekeerd nodig. Een broertje of zusje kan ook over 3 jaar nog (afhankelijk dus van je eigen leeftijd). Daarnaast, in emotie beter niet beslissen. Laat de heftige gevoelens (desnoods alleen etc.) een beetje uit doven. Een beslissinv gemaakt in emotie is meestal een opwelling en achteraf misschien te snel. Geef je vriend nu wat hij zo nodig heeft, even rust. Dan komt er vast een moment dat het anders voelt. Een half jaar is ook nog maar heel kort voor jou….
Jeetje mina wat een geschiedenis. Wij gaven t met minder al op maar onze kinderwens was allicht anders. "Wat komt komt, wat niet dan niet" Zo begonnen we aan de pogingen voor dochter en zoon kwam uiteindelijk ook als verrassing op de valreep. Met dochter gingen we er als blank canvas in. Met zwangerschap van R (nr 5) was er geen "onbezorgd moment", we gingen van stationnetje naar stationnetje, in elke periode stond er wel weer wat. Dat geeft de nodige weerslag en spanning op je gezin. Nu ben ik geen "happy pregnant" figuur dus of ik meer of minder heb genoten van het "zwanger zijn" is voor mij irrelevant. Het is voor mij een proces met bijbehorend fysiek ongemak en meer niet. Blij met R hoor zeker en als ik G met dr broertje zie is t ook een prachtige combi van 4 handen op 1 buik. Maar als zij enigskind was gebleven als R. niet op de valreep van de deadline was gekomen, hadden we daar ook geen moeite mee. Soms is het hebben van goede vrienden waardevoller in het leven dan een bloedband met een broer/zus.
Wat heftig! Ik begrijp zowel jou als je vriend. Persoonlijk zou ik sowieso een tijd rust nemen om alles te verwerken. Je zoontje is nog geen jaar, begrijp ik? Verder denk ik dat voor jullie beiden EMDR misschien een optie zou kunnen zijn. Jullie hebben allebei zoveel voor de kiezen gekregen. En neem vooral de tijd om van je zoontje en elkaar te genieten. Mocht je een evt volgende zwangerschap weer rust moeten nemen, zal dat een stuk moeilijker zijn.
Voor allebei jullie standpunten valt iets te zeggen. Er is geen goed of fout. Maar vervelend genoeg matchen jullie wensen (voor nu) niet met elkaar. Maar alles is nog zo ontzettend vers. Jullie hebben zo'n ontzettend verdrietige, angstige en zware tijd meegemaakt. Als ik in jouw schoenen zou staan zou ik vriend vooral nu de tijd en ruimte geven, om te kunnen verwerken, maar ook om te genieten van het gezin wat hij nu heeft en waar het eindelijk goed mee gaat. Dat betekent niet dat jij jezelf weg moet cijferen en je wens voor nog een kindje over de schutting moet gooien. Is het mogelijk dat je met je vriend bespreekt om bijvoorbeeld over een half jaar of een jaar het gesprek nog eens serieus met elkaar te voeren over nog een kind erbij? Zelf kan je dan in die tijd ook een gesprek met een gynaecoloog en pop-poli aanvragen en zaken doorspreken over risico's en hoe die eventueel te verkleinen zijn, begeleiding, eventuele medicatie etc. Hopelijk kunnen jullie dan over een tijd samen een weloverwogen keuze maken waar jullie met elkaar achter staan.
Heel heftig wat jullie is overkomen, en vooral, wat fijn dat je nu zo gelukkig bent en zelfs aan nog een kindje durft te denken! Onze tweeling is na ruim 24 weken geboren. Na een heel heftige periode, zijn ze uiteindelijk overleden na 3 dagen en 3 weken. Ik ben kort daarna weer zwanger geraakt en een zoontje gekregen. Toen wilden we vooral rust. Toen de oudste 5 werd is zijn broertje geboren. Geef jezelf en je partner tijd als die er is. Geniet van wat je hebt, ik kan mij heel goed je wens voorstellen, maar ook zijn angst. Een familielid die heel dichtbij staat is opgenomen geweest, dat vond ik al heftig, laat staan je vrouw en kind. Ben je medicatie gaan slikken? Of is dat niet nodig? Je zou eens met de huisarts in gesprek kunnen gaan. Verliep je zwangerschap naast je angst (heel herkenbaar) zonder complicaties? Heb je extra controles gehad? Wat was de aanleiding dat de bevalling zo verliep? Zouden ze eventueel bij een volgende bevalling vooraf afspraken kunnen maken? Veel sterkte toegewenst, geef jezelf en je man de tijd. Want na zo’n zware periode elkaar weer kunnen vinden is ook echt heel knap! Blijf met elkaar in gesprek.
Het antwoorden hier even uitgesteld (toch lastiger dan ik had gedacht) maar dankjewel voor jullie fijne, helpende reacties. @Dubbelgeluk Wat fijn dat jullie na het verlies van jullie tweeling twee gezonde zoontjes mochten krijgen! Op zich is er wel tijd voor mij (ik ben 32) maar manlief wordt 40 dit jaar en hij vindt zichzelf te oud worden om nog lang te wachten. Het was initieel voor hem 'liefst kort na elkaar' maar inmiddels dus een 'laat maar' geworden. Ik neem idd medicatie. Eigenlijk al sinds het verlies van onze tweeling, ook tijdens de zwangerschap blijven nemen (sinds die tijd liep ik al bij de psychiater en nu nog steeds) maar in opname wel aangepast/verhoogd en dat houd ik voor nu zo. De zwangerschap verliep wel oké maar was niet zonder zorgen. Een preventieve cerclage geplaatst aan 12 weken en ondanks dat toch plat gelegen van 26 tot 34 weken. Kans is heel groot dat dat bij een volgende zwangerschap ook zo zal zijn, wat met een kindje in huis echt niet evident is. Er is nooit een duidelijke verklaring geweest waarom ons zoontje zo'n moeilijke start had, er is wel infectie gevonden in zijn bloed dus er is een vermoeden dat het kwam doordat ik sinds het verwijderen van de cerclage (aan 36w) rondgelopen heb met 5cm opening (uiteindelijk aan 39+5w ingeleid). Dus het idee voor een volgende zwangerschap was: cerclage verwijderen aan 37w en onmiddellijk inleiden. En dan hopen dat het zich niet herhaalt. Ik denk dat ik zelf soms te weinig stilsta bij wat een impact alles op mijn vriend gehad heeft, en dat zijn verwerkingsproces nu nog volop bezig is. Ik vind het alleen frustrerend dat hij niet openstaat voor therapie, hij vindt praten nutteloos en wil gewoon verder met zijn leven. @Madelie Denk dat het idd niet slecht is om het voor nu te laten rusten maar wel af te spreken er later nog eens over te praten. Ik ben van werk veranderd en werk momenteel onder een tijdelijk contract. Een nieuwe zwangerschap is sowieso pas een optie voor mij wanneer ik een vast contract heb, dus misschien dat ik hem vraag er nog eens over te praten eenmaal ik dat in mijn zak heb (ergens eind dit jaar/begin volgend jaar normaal). Sowieso is het plan voor een eventuele volgende zwangerschap zowel op medisch als psychologisch vlak wel vrij duidelijk, dat was al grondig besproken.
@Fanne Ons zoontje is nu 13 maanden dus een volgende zwangerschap is ook voor mij nog niet aan de orde. Maar bij mij is het 'nu niet' maar bij mijn vriend 'nooit meer' en hij is niet het type dat snel van mening verandert. Als ik nu wist dat de deur nog een beetje open stond om het gesprek aan te gaan, dan zou ik er in mijn hoofd zelf minder mee bezig zijn. Op die gesloten deur sla ik een beetje tilt Ik ben trouwens zelf bezig met emdr. Heel heftig maar ook heel helpend. Vriend staat totaal niet open voor therapie, wat ik zelf een beetje een easy way out vind om het werk niet te moeten doen ofzo. @Vero0504 Voor mij is zwanger zijn ook absoluut een noodzakelijk kwaad hoor. Het is vooral dat ik het ons mannetje gewoon echt heel erg gun. Wetende hoeveel ik aan mijn broers heb, dan voelt het oneerlijk naar hem toe dat ik hem dat 'niet gun' ofzo. Vriendschappen zijn natuurlijk ook veel waard maar het is nooit echt hetzelfde imo. @Ally2020 Je hebt volledig gelijk dat beslissingen nemen in emotie geen goed idee is. Aan het einde van mijn opname was het al een topic dat erg sterk in mijn hoofd zit, de emotie hierrond is inmiddels wel wat gezakt maar ik kan me niet voorstellen dat nooit nog een kindje ooit iets wordt waar ik oké mee ben ofzo. Al voor ik ooit aan kinderen begon was mijn grootste droom een gezin met 2 kindjes. Dat weet mijn vriend ook, was 1 van de eerste gesprekken die we hadden in het begin van onze relatie. En dat is ondanks alles niet veranderd voor mij. Het voelt dus oneerlijk dat hij daar wel in veranderd is (al weet ik rationeel wel dat zijn standpunt nu heel begrijpelijk/logisch is). @Fraser 'fijn' om te weten dat jij ervaring hebt met wat er na de pnd komt, en opnieuw zwanger zijn etc. Zou fijn zijn om jouw verhaal eens te horen! @momim We weten wel vrij duidelijk wat het plan zou zijn indien ik weer zwanger zou zijn. Opnieuw een cerclage, wss weer platte rust, inleiden aan 37w en vooral: me goed laten ondersteunen op alle vlakken en medicatie blijven nemen. Gynaecoloog is op zich heel positief, hij ziet niet in waarom een volgende zwangerschap een probleem zou zijn. Een traject voor een tweede kindje lijkt me inderdaad heel anders dan voor een eerste. Makkelijker en moeilijker tegelijk. Geen lege armen meer maar wel impact op je gezinnetje en dat kindje dat er al is alle tijd en liefde te geven. Ik zou denk ik ook nooit meer zo ver gaan als ik voor een eerste kindje gegaan ben (zeg ik nu, maar ik ben ook de persoon die altijd zei liever te adopteren dan een fertiliteitstraject te doen, wist ik veel toen )