Ik weet dat er al heel veel berichten hierover zijn maar wil toch even mijn eigen verhaal kwijt. Ik ben moeder van 2 schatten van kinderen 1 van 5,5 en 1 van bijna 3. En ik blijf kriebels houden voor nog een kindje. Manlief wil dit niet dus er is geen keus en eigenlijk hoef ik niet te regenen maar het blijft maar door mijn hoofd heen gaan dat is zo graag nog een derde kindje zou willen. Wie heeft dit gehad en heeft deze gedachtes om kunnen zetten in andere gedachtes? Ik krijg ze niet meer weg en blijf bij alles denken "oh dit kan met drie ook" of ik probeer juist te denken aan de extra kosten die het met zich meebrengt en aan dat het misschien praktisch gezien niet handig is. Maar wat ik ook doe het gevoel en de gedachtes blijven ik word er soms zo gek van.
Waarom wil je man het niet? Hier ook veel beren op de weg en nu na een lang gesprek(ken) gaan we er toch voor. Hopelijk deze maand raak want onze kinderen zijn al 7 en 4.5!
Mijn man ziet vooral tegen de kosten op. We hebben alle babyspullen al weggegaan maar ik heb wel veel vriendinnen die nog zat spullen hebben of marktplaats dat is ook goed te doen. Hij denkt ook vooral aan de toekomst, vakantie met 3 kinderen is duur(vindt hij) later als ze gaan studeren wordt het heel duur. En hij denkt dat het leeftijdsverschil misschien te groot wordt. Wat leuk dat jullie toch voor eten derde gaan!
Ik begrijp je heel goed. Hier net hetzelfde verhaal. 2 prachtige kids, een meisje van 5 en een jongen van 2. En ik kan het ook niet van me afzetten. Mijn man wil niet! Maar geeft wel tegenstrijdige signalen. Hij zegt resoluut "nee", maar soms hoor ik hem tegen vrienden zeggen "als we geld genoeg hadden kochten we er 10". Dus denk dat hij ergens wel nog een verlangen heeft maar dat het niet opweegt tegen de praktische kant. Bij mij voorlopig geen succes om de gevoelens en gedachten van nog eentje van me af te zetten. Hopelijk bedenken onze mannen zich nog of vinden we toch een manier om verder te gaan zonder onze wens vervuld te zien.
Hier ook zoiets, ik heb een dochter van 3 en een zoon van 1,5 voor mijn gevoel zijn we nog niet klaar. Mijn man heeft nog geen hard nee gezegd, maar voor hem is het wel meer nee dan ja. Ik wilde meer tijd tussen 2 en 3 dan 1 en 2 omdat ik zo'n klein verschil in het begin echt pittig vond. Er is dus nog niet echt de confrontatie geweest. Ik hoop dat we er straks het zelfde over denken.
Eerlijk...ik denk dat dat gevoel altijd blijft. Ik ben hierna echt klaar,maar stiekem denk ik soms "wie weet". Mijn man vond 1 al genoeg,uiteindelijk zijn er voor een 2de gegaan...de oudste is 8,5jaar en de jongste inmiddels 14,5maanden. Een 3de hadden we niet zien aankomen en ml was ook totaal niet blij met deze zwangerschap! Toen hij eenmaal aan het idee gewend was kreeg ik helaas een miskraam Uiteindelijk zijn we toch voor een 3de gegaan en was meteen na de mk weer zwanger.
Hier hetzelfde verhaal, twee prachtige meiden en t blijft kriebelen, toevallig dit weekend een beetje ja gezegd tegen een derde, maar in eens is t dan ook weer heel spannend! Gelijk als de keuze voor de eerste. Over de tweede hebben we ooit t minste getwijfeld... Maar is dit echt wat we willen, al tijden wil ik t graag maar nu is t wel definitief al ml zegt dat hij t misschien ook wel wil...
Heel herkenbaar helaas. Het is zo lastig als je niet op 1 lijn zit. Ik blijf steeds maar hopen dat mijn man van gedachten veranderd, maar hij is er van overtuigd dat dat niet gaat gebeuren. Toch kan ik het ook niet uit mijn hoofd zetten. Soms moet ik er ook niet aan denken hoor, als er 's nachts 1 wakker wordt, dan weet ik weer hoe vermoeiend dat is. Of als ze allebei naar school/psz zijn en het zo lekker rustig in huis is. Waarom zou ik het mezelf moeilijk maken, net nu de tropenjaren zo'n beetje achter de rug zijn. Maar toch hè...
Nou inderdaad Abrikoos het is ook zo tegenstrijdig. De tropenjaren zijn net voorbij en dan zou je er weer aan beginnen. Als ik puur op verstand af zou gaan dan is de keuze makkelijker, het is duurder om 3 kinderen te geven, ze kunnen nu leuk met elkaar spelen, het naar school en psz brengen is handig ze fietsen of lopen zelf of gaan bij mij op de fiets, ze zijn vrij zelfstandig, uitjes naar bv dierentuin zijn leuk en makkelijk in deze leeftijd enz enz. maar dat gevoel dat zegt oh een derde kindje is zo welkom en zo gewenst bij mij.
Ja gek is dat he. Maakt wel dat ik me dan afvraag of het niet puur hormonaal is. Maar ik heb ook wel redenen waarom ik het wel zou willen hoor Ik hou van de gezelligheid en de lol. Ik vind het leuk om te zien hoe hun karaktertjes zich ontwikkelen. Het lijkt me fijn als ze later hun zorgen (en de fijne dingen natuurlijk) kunnen delen met meer dan 1 broer/zus. Enz enz. Maar goed, mijn man staat er echt niet voor open. Hij heeft een eigen zaak, hij heeft in zijn hoofd geen plaats voor uitbreiding van het gezin. Hij vindt/vond de eerste 2 jaar heel zwaar en heeft ook niet echt iets met baby's. Ik begrijp hem ook wel, en ws zou ik het compleet met hem eens zijn als ik geen hormonen had
Dat heb ik me ook wel afgevraagd of het niet alleen de hormonen zijn maar dat denk ik niet. Ik hou ervan om d de kinderen te mogen opvoeden om te zien hoe ze van zo klein zo'n eigen ik ontwikkelen. En het gaat zo hard voor je het weet zijn ze groot en dat vind ik best lastig merk ik. Maar ook hier heb ik een man die de babytijd eigenlijk helemaal niet leuk vindt en het dus ook gewoon helemaal niet ziet zitten om verschillende redenen. Ik begrijp zijn redenen ook echt wel hoor maar ja dat gevoel blijft.
Wat lastig he als je niet op 1 lijn zit. Hier was dat ook zo. ik wilde er heel graag 2, maar manlief was er niet over uit. Ik moest hem tijd gunnen. Nu na ruim een jaar de tijd gegeven te hebben kreeg ik op valentijnsdag te horen dat hij toch graag voor een tweede wil gaan. Hoe meer hij er nu over nadenkt hoe liever hij het wil. Eind van de maand gaat mijn spiraaltje er uit. Het was moeilijk om hem niet steeds te vragen of hij al wat wist, en dat is me ook niet helemaal gelukt, maar steeds toch weer met rust gelaten en nu hoop ik dat ik weer zwanger mag raken.
Nadat een goede kennis van m'n man gezegd had dat je een derde echt makkelijk bij doet en ik van een vriendin met 3 kinderen hoorde dat met drie de dimensie van het gezin echt verandert, ze zorgen met elkaar voor elkaar, waar twee elkaar alleen hebben om lol te hebben en goede gesprekken te hebben... Goede reden toch??? Of toch hormonen??
1) Als iemand weet hoe je je man zover kan krijgen om voor een derde te gaan dan hoor ik het heeel graag, 2) zo niet dan hoor ik graag hoe je die verlangens kunt negeren Manlief gaat het om de kosten maar daarnaast zijn grote angst dat het kindje niet gezond is of dat er iets met mij gebeurt.... en tja voor al het andere heb ik een goed argument maar hier kan ik niks tegen in brengen...want tja alles kan en niks is zeker. Hier blijft het helaas ook alleen bij dromen over een derde kindje... jammer toch he dat mannen en vrouwen zo verschillend kunnen zijn/denken...
Nou inderdaad zo lastig dat weer compleet andere wezens zijn. Voor mannen is het denk ik ook al anders omdat ze niet zwanger kunnen zijn en alles, daar begint het bij vrouwen natuurlijk al. Ik merk dat ondanks dat ik elke maand weet dat ik ongesteld ga worden ik me toch ongelooflijk rot voel op het moment dat ik daadwerkelijk ongesteld word. Het is en blijft een heikel en lastig punt.
Hadden die mannen maar een knopje he. Ik ben ook iedere maand verdrietig als ik weer ongesteld wordt. Gelukkig toont mijn man veel begrip en is dan altijd heel lief Het irritante is dat ik zo op en neer geslingerd word tussen allerlei gevoelens. Maar die rammels, pfff. Ik sprak net een man en hij vertelde dat zijn vrouw in verwachting is van een tweeling. Rammellll. Raar lijf. Mijn enige geluk is dat ik nog jong ben en mijn man dus nog een aantal jaar heeft om van gedachten te veranderen
Ik ben gelukkig ook nog jong maar mochten we nog voor een derde gaan dan moet het ook weer niet te lang duren want anders dan zijn mijn andere twee kinderen al zoveel ouder. Ik merk dat ik blijf denken hoe het is met een derde kindje wat ik anders zou moeten doen en hoe het huis aangepast moet worden. Ik begrijp alleen niet waarom ik dat over na denk want er komt geen derde kindje aangezien mijn man dat echt niet wil. Lastig
Heel herkenbaar. Ik denk ook steeds: Oh hoe zouden de andere 2 reageren als we het vertellen. Idioot toch? Ik zit duidelijk nog in de ontkenningsfase