Bij ons in de familie kom aan beide kanten AD(H)D voor. Soms zie ik dingen bij mij zoon van 13,5 maand, en vraag ik me af of hij hier misschien ook last van heeft. Mijn zoon kan zo ontzettend driftig en boos doen. Als hij zijn zin niet krijgt maar ook als iets niet lukt zoals hij het wil (bijv. blokjes stapelen). Hij gooit dan zijn hoofd naar achteren en soms valt hij dan hard achterover. Daarnaast kan hij niet langer dan een paar minuten zijn aandacht ergens bij houden en huilt hij veel. Ook als baby heeft hij altijd veel gehuild. Ik vroeg me af of er hier ouders zijn met kinderen die AD(H)D hebben, en of je iets gemerkt hebt aan je kind toen die nog klein was.
Ik snap je zorg maar denk dat je het nog even moet proberen van je af te zetten. Dreumessen zijn nu eenmaal vaak boos en gefrustreerd, dat moet ook, anders zouden ze niks bereiken. Concentratie hebben ze meestal ook nog nauwelijks want alles om hen heen moet nog ontdekt worden, dan heb je ook geen tijd of zin om bij hetzelfde te blijven, alles is zo mooi en nieuw! Natuurlijk kun je van een ouder kind met ADHD soms zeggen dat het ook al zo'n drukke/pittige dreumes was maar datzelfde geldt voor heel veel kinderen die later geen klachten hebben. Ik heb de diagnose ADD en was een hele rustige, lieve en blije dreumes en peuter. Klachten kwamen pas in groep 3. Mijn vriend heeft op zijn 12e de diagnose ADHD icm hoogbegaafdheid gekregen maar ook hij was een rustige, lieve peuter/dreumes. Beiden hadden wat eigenaardigheden, maar welk kind heeft dat nou niet. Over onze zoon hebben we ons nooit druk gemaakt tot ruim 2 jaar. Natuurlijk hou je zijn "erfelijke belasting" in je achterhoofd maar we hebben dat nooit gekoppeld aan dreumesgedrag. Nu zien we bij zoon ook wat eigenaardigheden in de prikkelverwerking en hebben we -zonder specifiek te willen kijken naar AD(H)D- hulp gezocht omdat hij zelf aangeeft last te hebben van dingen. Als ik je een advies mag geven, ga dan niet op zoek naar dingen die er niet zijn of nog geen problemen opleveren maar geniet van je kind. Laat de zorgen voor morgen ook echt voor morgen zijn zodat je straks niet terugkijkt op deze periode met een gevoel van "had ik me maar niet zo druk gemaakt". Als je kind duidelijk niet-leeftijdgerelateerd probleemgedrag gaat vertonen, ben je vroeg genoeg. Succes (dreumessen zijn soms gewoon verdraaid lastig )
Ik denk dat er nu nog niet veel over te zeggen is. Ik heb zelf de diagnose AD(H)D (allebei dus), maar als kind nooit problemen gehad. Was altijd een vrij rustige dreumes/kind. Praatte wel heel veel, maar mijn ouders hebben nooit moeite met mij gehad. Pas sinds de puberteit heb ik er zelf last van en in juli is de diagnose gesteld (ben nu bijna 23). Mijn man heeft ADHD (leuke combinatie ), was altijd een vrij druk kind, ging maar door, maar ook pas op zijn 16e de diagnose gekregen (komt misschien ook doordat het toen nog niet zo bekend was, hij is nu 28). Onze dochter van 2,5 houden wij ook in de gaten. Het is een enorme stuiterbal, kan echt niet stilzitten, altijd aan het draaien, wiebelen, springen, overal inklimmen. Als baby al heel snel overprikkeld, maar als we daar rekening mee houden gaat het heel goed. Niet teveel drukte achter elkaar, rust, reinheid, regelmaat. We gaan haar ook echt pas laten testen als ze er zélf last van krijgt. En misschien is het over een paar jaar wel helemaal over, op de peuterspeelzaal merken ze niets aan haar! Oja, ze is wel een driftkikker inderdaad, maar weet dan ook heel goed wat ze wil. Gewoon een pittig karaktertje. Ik zou het voor nu naast je neerleggen. Als zijn gedrag straks problemen gaat opleveren, voor hemzelf of het gezin, kan je altijd nog verder kijken. Houd het in je achterhoofd, maar besteed er voor nu nog maar even geen aandacht aan. Daar heb je niets aan, want niemand kan er nog wat mee, het kan nog alle kanten op!
Onze zoon wordt momenteel getest op adhd en we hebben allerlei onderzoeken gehad ed maar als dreumes/baby was hij altijd al heel 'lastig'. Huilde veel, onrustig, wilde meer dan hij kon, erg snel boos etc. De rust en regelmaat had hij echt nodig, teveel prikkels betekende weer een nachtje beneden zitten met hem! Op die leeftijd alleen nooit gedacht aan adhd! Dat kwam pas toen de juf erover begon op school. Ik zou het ook gewoon nog rustig afwachten... Het kan ook gewoon dreumes gedrag zijn en misschien groeit het er weer uit
Onze oudste zoon is zeer waarschijnlijk autistisch, hij zit nog in een traject hiervoor. Ze willen/kunnen nog geen officiële diagnose geven omdat een aantal testen die ze hiervoor doen zijn mislukt mede ook omdat hij nog wel erg jong is. Ik had eigenlijk al vanaf dat hij ongeveer 2 maanden oud was het idee dat er iets "anders" aan hem was/is. Veel huilen, snel boos en gefrustreerd, wilde meer dan hij kon. En als hij een dagje uit zijn normale ritme was, of hij had te veel prikkels gehad dan was het de volgende dag een groot drama. Maar omdat je kindje nog zo jong is, is het echt lastig om het nu al te beoordelen. Ik weet niet of hij op een kdv zit maar misschien kan je het aangeven en wie weet zien hun ook "ander" gedrag en kunnen ze het ook in de gaten houden. Al kan het ook gewoon aan zijn leeftijd liggen natuurlijk. Peuterpubers ppfff. Veel succes in ieder geval.
Merkte al toen hij een week of 2 a 3 was dat er iets was....voorbeeld 5 minuten later zijn voeding krijgen( dus honger) niet alleen huilen maar ook overstrekken en adem inhouden. Als dreumes had hij overal haast mee met lopen praten ect ect kruipen heeft hij nooit gedaan ging van staan naar stappen. Ontzettend boos als iets hem niet lukte en voor het woordje nee is hij al snel allergisch geworden Gooien en bijten was ook erg in trek. Slapen en het in slaap komen was een drama het lukte hem gewoon niet te rusten, zelf een periode alles wat maar prikkelend ( in mij ogen) kon zijn in zijn kamer weggehaald en zijn dekbedhoes was neutraal van kleur. Ook werd hij vaak wakker en had ( heeft) last van night terrors, praten veel in zijn slaap en ook huilen. Met 1 jaar heb ik aan de bel getrokken bij cb en die stuurde ons naar psy daar, zij kon ons niet goed helpen en zo gingen we de malle mollen van jeugd en kinderpsygiatrie in. Met 3,5 werd hier regulatiestoornis van gemaakt omdat ze onder de 4 geen adhd mochten melden en ook heeft hij een hoge iq score. Nu is hij 5 en mag het woord adhd wel genoemd worden. Acceptatie en goede begeleiding heeft hier wonderen gedaan.
Mijn broer was het type kind: vooral doen en niet denken. Hij was als dreumes heel druk. Overal op klimmen, aan hangen, absoluut niet stil kunnen zitten (niet met spelen, niet met eten, nergens mee). Toen hij een jaar of vijf was kon hij dat wel met vissen en later zijn liefde voor snoertjes/elektronica en computers - het zogenaamde hyper-focussen. Heeft pas op volwassen leeftijd de diagnose gekregen. Mijn moeder pas met 59 jaar . Of hij ook driftig was weet ik niet. Ik hou mijn hart vast. Mijn tweede is ook zo'n jongen. Die kan ik niet uit het oog verliezen, doet wat in hem opkomt, durft alles en nou ja, eigenlijk de verhalen die mijn moeder over mijn broer verteld. Maar sommige hele drukke dreumesen zijn later rustige kinderen.
Bij me dochter van 10 niks gemerkt vroeger, ze was niet druk echt helemaal niks. Kon altijd rustig spelen enzo. Nu sinds 2 jaar heeft ze de diagnose adhd, moeilijk concentreren, druk in dr hoofd, impulsief enz. Terwijl na horen zeggen je dit al moet opmerken op hele jonge leeftijd, dit is dus niet altijd het geval.